Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που βρέχεται από παντού σχεδόν με θάλασσα, η έννοια του ναυαγίου και των ναυαγών είναι συνήθης και πολύ παραστατική.

Κάθε άνθρωπος που το καράβι του βυθίζεται, κινδυνεύει να χάσει τη ζωή του από πνιγμό. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο απόστολος Παύλος, θέλοντας να επιστήσει την προσοχή των χριστιανών, χρησιμοποιεί τον όρο “ναυαγώ” και “ναυάγιο”, διότι στην περίπτωση αυτή ο άνθρωπος που μέχρι πριν λίγο ήταν ασφαλής πάνω στο σκάφος του, τώρα κινδυνεύει να χάσει τη ζωή μέσα στο νερό.

Στα ζητήματα της πίστης, όπως και στα πρακτικά της καθημερινότητας, ο άνθρωπος καλείται σε ένα ταξίδι από το παρόν και το σήμερα στο μέλλον και το αύριο. Όμως αυτό, όπως και σε όλα τα ταξίδια, έχει τους κινδύνους του και για τον λόγο αυτό εφιστάται η προσοχή όλων των επιβατών επί του σκάφους της πίστεως.

Η σίγαση ή η παρακοή της φωνής της αγαθής συνειδήσεως κάθε πιστού, δημιουργεί θανάσιμο κίνδυνο. Και τούτο διότι αποπροσανατολίζει τον ταξιδιώτη της πίστης, δημιουργεί παράσιτα, και όχι μόνον η φωνή του θεού δεν μπορεί να φτάσει στα αυτιά μας, αλλά ακόμη και η φωνή της κοινής λογικής αδυνατίζει, χάνει τη δύναμή της, δεν μπορεί να επιβληθεί και ο άνθρωπος μετατρέπεται από υποτιθέμενο σοφό και συνετό σε όχημα παράλογης συμπεριφοράς.

Η απομάκρυνση της φωνής της αγαθής συνείδησης από την καθημερινή εφαρμογή των κανόνων της πίστης είναι η απαρχή της πτώσης στα νερά του ωκεανού χωρίς σωσίβιο.