Η συντροφικότητα, η παρέα, οι σχέσεις είναι στοιχεία απαραίτητα στην καθημερινότητά μας και χωρίς αυτά δεν υπάρχει ζωή. Και αν υπάρχει είναι κακή και ελλειπής.
Και ενώ το γνωρίζουμε καλά αυτό, σε σχέση με την καθημερινή μας συμπεριφορά και ζωή, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης και του εσωτερικού μας κόσμου, της περιοχής δηλαδή της προσωπικότητάς μας όπου λαμβάνονται όλες οι αποφάσεις της ζωής μας, μικρές και μεγάλες, σημαντικές και ασήμαντες, εκεί η γνώση και ο προβληματισμός είναι ανύπαρκτος ή διαστρεβλωμένος.
Όπως δηλαδή στην καθημερινή ζωή η παρουσία και η συνεργασία με άλλους είναι βασικό στοιχείο της λειτουργίας μας, έτσι και στον εσωτερικό μας κόσμο, προκειμένου να λαμβάνουμε αποφάσεις με γνώση και αποτελεσματικότητα, θα πρέπει να υπάρχουν στοιχεία που θα συνεργάζονται με το βασικό εφόδιο, την πίστη μας, προκειμένου οι αποφάσεις και η γνώμη μας να είναι πολλαπλά εξαρτημένες και όχι μονομερείς, εγωιστικές και εκτός πραγματικότητας.
Ένα από τα κυρίαρχα στοιχεία αυτής της απαραίτητης συντροφιάς και συνεργασίας είναι η συνείδηση, και μάλιστα η αγαθή συνείδηση. Δηλαδή η συνείδηση εκείνη που επιλέγει μέσα από τις απέραντα διαθέσιμες επιλογές την καλύτερη για το παρόν και το μέλλον, το προσωρινό αλλά και το αιώνιο.
Συνεπώς και η πίστη, για να έχει τα αποτελέσματα που περιμένουμε να έχει, πρέπει να συνοδεύεται από ορθές επιλογές πορείας και προτιμήσεων. Διότι η δύναμη είναι στοιχείο ουδέτερο και εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές για το που θα κατευθυνθεί. Και είναι προφανές ότι κάθε καλή και θετική απόφαση της αγαθής μας συνείδησης, όταν υλοποιείται, προάγει και ενισχύει την πίστη μας και την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε το καλό από το κακό πριν αυτά έλθουν στην πραγματικότητα.
Αυτό άλλωστε είναι το αποκαλυπτικό έργο της πίστης στον αναστημένο και ζωντανό Χριστό. Δεν περιορίζει, αλλά διευρύνει, δεν νεκρώνει αλλά ζωοποιεί, δεν αποστερεί αλλά ενισχύει, δεν συσκοτίζει αλλά φωτίζει το μέλλον, το άμεσο αλλά και το μακρινό.
