Η διδασκαλία του Χριστού για τον τρόπο προσέγγισης του δημιουργού – πατέρα – από ένα φυσικό πρόσωπο, είχε συνταράξει την εποχή εκείνη το θρησκευτικό κατεστημένο.
Και τούτο διότι το κατεστημένο ήθελε την τυπική επανάληψη των θυσιών και προσφορών των πιστών, ασχέτως της σκληρής πραγματικότητας (της υποκρισίας και του τυπικισμού) που παρουσίαζαν οι άνθρωποι.
Αντίθετα ο Χριστός ήθελε την υπέρβαση του τύπου χάριν αναζήτησης της αλήθειας, αναφερόμενος όχι βέβαια στις θρησκευτικές τελετές που προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος, αλλά στην αλήθεια της συνειδήσεως, δηλαδή της εσωτερικής επίγνωσης της πραγματικής κατάστασης του ατόμου και όχι μόνον στην τήρηση των εξωτερικών τύπων.
Ωστόσο είναι προφανές ότι η ανθρώπινη γνώση και η κοινωνία των ανθρώπων έχει εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό από την εποχή του Χριστού και η αποκάλυψη που δίδαξε τότε ο Χριστός, σίγουρα σήμερα, το 2019, έχει πλέον ανάγκη πληρέστερης και βαθύτερης προσέγγισης και κατανόησης από ό,τι την εποχή που ακούστηκε και γράφηκε αυτή η διδασκαλία.
Διότι είναι προφανές ότι έχει αυξηθεί η γνώση και έχει εύκολη πρόσβαση κάθε ενδιαφερόμενος δωρεάν, η καθημερινότητα έχει διαφορετικές παραμέτρους από ό,τι είχε την εποχή εκείνη, η έρευνα του φυσικού κόσμου έχει απομακρύνει σε σημαντικό βαθμό τους φόβους που υπήρχαν τότε, άρα και η δική μας προσέγγιση δεν μπορεί να μένει στα στερεότυπα των προηγούμενων αιώνων, αλλά θα πρέπει να ανακαλύψουμε τους νέους δρόμους επικοινωνίας με τον δημιουργό μας, δρόμους που μας υπέδειξε ο ίδιος ο Χριστός.
Είναι σημαντικό να ζούμε την επικαιρότητα με την οδηγία του δημιουργού, ώστε ο φόβος του άγνωστου να απομακρύνεται από τον αναζητητή του δημιουργού. Και η οδηγία αυτή είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς των τελετουργικών πράξεων με τους βωμούς και τα σφάγια, στο εσωτερικό του σώματός μας, στην υπαρξιακή μας μονάδα, την συνείδησή μας αλλά και το υποσυνείδητο, στο οποίο διαμορφώνονται σε πολλούς τομείς η δραστηριότητα και οι επιλογές της συνείδησής μας.
