Ο αποκλεισμός του ατόμου, ενός φυσικού προσώπου, δηλαδή εσύ και εγώ, από τις εξελίξεις στην δημιουργία του σύμπαντος, είναι η πιο σκληρή και μακροχρόνια φυλακή.
Και τούτο διότι στερούμαι την σχέση με τον δημιουργό, στερούμαι την γνώση για το τι συμβαίνει γύρω μου, στερούμαι την επαφή με την πραγματικότητα, δηλαδή ζω σε μια εικονική και παραποιημένη οπτικά πραγματικότητα και όχι στον πραγματικό κόσμο της δημιουργίας.
Και αυτό είναι άδικο και πρέπει με κάθε κόστος να αποκατασταθεί, ώστε να είναι ο άνθρωπος μέτοχος των καθημερινών αλλαγών που συντελούνται στο περιβάλλον, όχι μόνον το κοινωνικό και το ανθρώπινο για το οποίο εμείς φροντίζουμε, αλλά και για το μελλοντικό περιβάλλον, εκείνο που δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα γίνει πραγματικότητα.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός κατέκρινε τον εικονικό κόσμο της εποχής του, δηλαδή τον θρησκευτικό κόσμο των Φαρισαίων και των άλλων δογμάτων της εποχής του, εκείνον δηλαδή τον κόσμο που άλλο ήταν και άλλο ήθελε να φαίνεται στους άλλους, αποσκοπώντας αποκλειστικά στην φαινομενική δικαιοσύνη και όχι στην αλήθεια και την σκληρή πραγματικότητα.
Παράλληλα, ο Χριστός δίδαξε την επιστροφή στην πραγματικότητα, τον κόσμο που δεν παραβλέπει αλλά θεραπεύει, που δεν ωραιοποιεί αλλά αντιμετωπίζει τις πραγματικές του ανάγκες μέχρι την επίλυση όλων των θεμάτων που τον απασχολούν.
Και η πρώτη ανάγκη είναι η επίγνωση της αλήθειας, δηλαδή η απελευθέρωση από την ιδιότυπη φυλακή, μέσα στην οποία κάθε φυσικό πρόσωπο βρίσκεται περιορισμένο, λόγω της άγνοιας της αλήθειας του δημιουργού και των δικών μας ανώριμων πράξεων.
Η ανακάλυψη της αλήθειας και των θησαυρών ζωής που εκείνη εμπεριέχει, είναι το πρώτο βήμα για την επαναφορά στην κανονικότητα και την αποτελεσματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν παραβλέπει το σήμερα και τις φυσικές μου ανάγκες, αλλά λειτουργεί με στόχο την αιωνιότητα, προμηθεύοντας με επάρκεια γνώσης και εμπειριών την καθημερινότητα.
