Στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις.
Και όσο μεγαλύτερο είναι το θέμα του ερωτήματος, τόσο και πιο δύσκολη είναι η κατανόηση της απάντησης.
Βέβαια, εμείς προκειμένου να αποφύγουμε τις προσωπικές μας ευθύνες, εφευρίσκουμε εύκολες απαντήσεις και λύσεις, χώνοντας τα κεφάλια μας στην άμμο και κρίνοντας ότι κανείς δεν μας βλέπει και μια χαρά είμαστε, αποφεύγοντας να κατανοήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων, είτε αυτά αφορούν την καθημερινή μας συμπεριφορά στα απλά ζητήματα, είτε αυτά αφορούν ζητήματα που έχουν σχέση με την ζωή και την αιωνιότητα.
Και αν για την καθημερινή μας συμπεριφορά τα αποτελέσματα είναι προ των οφθαλμών μας και εισπράττουμε τα επίχειρα των θεωριών μας με την κακή ποιότητα της ζωής μας, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ζητήματα της ζωής, εκεί φτάνουμε στο σημείο να διαγράφουμε από τον κατάλογο των ενδιαφερόντων μας ό,τι έχει σχέση με ποιότητα και μήκος ζωής.
Και αυτό συμβαίνει όχι γιατί δεν καταλαβαίνουμε την αξία αυτών των θεμάτων, αλλά γιατί καταλαβαίνουμε ότι για να ασχοληθούμε με αυτά τα θέματα θα πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθεια, θα πρέπει να αφήσουμε τον Ελληνικό ωχ – αδερφισμό, και να σταθούμε με σοβαρότητα μπροστά στα ερωτήματα, ώστε να πάρουμε σοβαρές και υπεύθυνες απαντήσεις.
Με τα “συγχωροχάρτια” που εμείς επινοούμε για τα λάθη και την άγνοιά μας, καμιά σοβαρή απάντηση δεν μπορεί να έλθει και να αλλάξει την συμπεριφορά μας, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα ζητήματα της καθημερινότητάς μας, από τα σχολεία και τον εργασιακό μας χώρο, έως την γενική κοινωνική μας συμπεριφορά και ανάληψης προσωπικής ευθύνης μπροστά στα μεγάλα ερωτήματα και γεγονότα της ζωής μας.
Το πτυχίο του πανεπιστημίου που εκτυπώνουμε εμείς για το νεογέννητο βρέφος μας την ώρα που του δίνουμε και το προσωπικό του όνομα, δεν σημαίνει ότι το βρέφος θα σταθεί αντάξιο της δικής μας πρόβλεψης και επιθυμίας.
Αντίθετα, είναι κατά κανόνα παγίδα στην ανάπτυξη του βρέφους, διότι κρατώντας στο χέρι ένα χαρτί που γράφει το όνομά του σε μεγάλες και ουσιαστικές περιουσίες, οι πιθανότητες να τα χάσει όλα, να του τα κλέψουν χωρίς να έχει συνείδηση της απώλειας και των συνεπειών αυτής της απώλειας, είναι κανόνας και οι εξαιρέσεις ελάχιστες.
Οι εύκολες λύσεις, χωρίς παιδεία, γνώση και προσωπική άσκηση και προσωπική ευθύνη στην καθημερινότητα, δημιουργούν επιπόλαιες συμπεριφορές, ανεύθυνες, επικίνδυνες, όχι μόνον για το ανώριμο φυσικό πρόσωπο, αλλά και για την γύρω του κοινωνία, στην οποία όχι μόνον δεν συνεισφέρει το αναμενόμενο μέγεθος της αλήθειας, αλλά διαφθείρει και καταστρέφει και αυτό το λίγο που κάποιοι έχουν ήδη αποθησαυρίσει.
