Βολεμένοι όλοι μας στην παραδοσιακή μας θρησκεία, ξεχνάμε την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών του, που πρώτοι την εφάρμοσαν με επιτυχία. Και ναι μεν καλά είναι τα πανηγύρια και οι γιορτές – “βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος” έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες (Δημόκριτος), ωστόσο αυτό δεν είναι επαρκές για τις πραγματικές μας ανάγκες. Ανάγκες προσωπικές, όχι μόνον στη σφαίρα της καθημερινότητας, αλλά και στην σφαίρα της αιωνιότητας, για όσους προσδοκούμε ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος.
Και προς αυτή την κατεύθυνση μας οδηγεί το επεισόδιο που περιγράφεται στο Ευαγγέλιο με τον Εκατόνταρχο και την θεραπεία του δούλου του. Ενώ δηλαδή μέχρι τότε όλοι ήξεραν ότι μόνον μέσα από την παράδοση των Εβραίων κατακτάται η αιώνια ζωή, ξαφνικά ο Χριστός “ανακαλύπτει” και μας αποκαλύπτει μια άλλη οδό, την οδό των εθνικών λαών, Ελλήνων, Ρωμαίων και δεκάδων ή εκατοντάδων λαών από τότε μέχρι σήμερα. Ποιο ήταν το συνδετικό στοιχείο μεταξύ του Χριστού και των “ειδωλολατρών” αυτών; Ένα και μοναδικό: η πίστη. Η πίστη που δεν εκφράζεται μόνον μέσα από τις παραδοσιακές θρησκευτικές τελετές, αλλά εκφράζεται μέσα από την καθημερινή πραγματικότητα και ορθή αντίληψη του εκάστοτε σύγχρονου κόσμου.
Διότι ο θεός δεν είναι μόνον ο θεός της παράδοσης, αλλά είναι και ο θεός που συνεχίζει να ζει, συνεχίζει να λειτουργεί και να δραστηριοποιείται στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων επί της γης. Δεν κάνει διάκριση και προσωποληψία ο θεός. Εμείς κρίνουμε κατά τα εξωτερικά θρησκευτικά γνωρίσματα. Ο δημιουργός αγαπά όλα τα δημιουργήματά του και θέλει όλοι οι άνθρωποι να έλθουν σε επίγνωση της αλήθειας, και να βιώσουν την δική του, την δημιουργική καθημερινότητα και την προοπτική της αιωνιότητας μέσα από τις δικές του πηγές ζωής.
Και στο σημείο αυτό, το επεισόδιο και η συζήτηση με τον Εκατόνταρχο αποτελεί βασική λειτουργική πυξίδα για την δική μας καθημερινότητα. Ο Χριστός όχι μόνον επαίνεσε την λογική διαδικασία πίστης του Ρωμαίου αξιωματούχου, αλλά θαύμασε και μετατόπισε το βάρος της κρίσης του: από την πίστη στην παράδοση, στην πίστη στον ζώντα θεό που συνεχίζει αδιάκοπα να ευεργετεί και να θεραπεύει κάθε κενό που υφίσταται μέσα στην προσωπική μας ζωή.
Το παράδειγμα της πίστης του Εκατόνταρχου παραπέμπει στον σύγχρονο κάθε μέρα φυσικό άνθρωπο της κοινής λογικής, ο οποίος αναζητά απαντήσεις όχι μόνον για τα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, αλλά και της αποτελεσματικής καθημερινότητας. Η απόλυτη αναφορά του Χριστού στην είσοδο της βασιλείας, στην κατάκτηση του επέκεινα του φυσικού κόσμου ορίζοντα ζωής και όχι θανάτου, αποσαφηνίζει με κατηγορηματικό τρόπο την κρίση του δημιουργού.
Όλοι έχουμε την δυνατότητα και την ευκαιρία, αρκεί να καλλιεργήσουμε το ανάλογο μέγεθος πίστης στον δημιουργό και να καλλιεργήσουμε τον εσωτερικό μας άνθρωπο με τα λόγια της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού. Αυτό θα βελτιώσει την καθημερινότητα και θα μεταφέρει το φυσικό πρόσωπο στην ορθή αίσθηση και κατανόηση των αξιών, όπως ο δημιουργός τα έχει θέσει και όχι εμείς, οι οποίοι με την φροντίδα μας μόνο για το φαινόμενο, παραμελούμε την ουσία της ζωής, επενδύοντας στον αέρα της ανυπαρξίας.
