Η οπτική γωνία με την οποία ο Χριστός βλέπει τον κόσμο, και μας εξηγεί πώς εκείνος βλέπει και εκτιμά τα γεγονότα, είναι κρίσιμο θέμα στην κατανόηση αλλά και στην εφαρμογή της διδασκαλίας του.
Διότι, καθένας από μας ακούει την διδασκαλία, ωστόσο, την κατανοεί με βάση τις δικές του προσλαμβάνουσες παραστάσεις, την δική του εμπειρία και τις δικές του ικανότητες. Για τον λόγο αυτό και είναι ανάγκη να παραμένουμε στην ακοή της δικής του διδασκαλίας και, παρατηρώντας την δική μας πραγματικότητα – και όχι τα “θα” του απώτερου μέλλοντος – να προσαρμόζουμε τα δεδομένα της προσωπικής μας ημέρας στην δική του προοπτική.
Και στο θέμα αυτό, της προοπτικής του εγγύς αλλά και του απώτερου μέλλοντος, η αριστεία παίζει καθοριστικό ρόλο, ακριβώς γιατί εκεί τίθενται οι στόχοι και γαλουχείται η προοπτική της ζωής μας. Η πίστη είναι το καθοριστικό στοιχείο με το οποίο αποκτούμε την υπομονή και την σύνεση για να κατανοήσουμε, αλλά και να παρακολουθούμε την πορεία της υλοποίησης των όσων σχεδιάσαμε ή θα θέλαμε για το δικό μας καλό. Άρα, η διδασκαλία του Χριστού δεν αλλάζει απλά τα δεδομένα και τις προοπτικές, αλλά θεμελιώνει και εξοπλίζει το φυσικό πρόσωπο με την δική του οπτική γωνία του κόσμου, της καθημερινότητας αλλά και της αιωνιότητας.
Και το θέμα των δούλων, σκηνικό καθημερινό στην εποχή του Χριστού, θα μπορούσε να γίνει το καλύτερο παράδειγμα για την δική του και όχι την δική μας πραγματικότητα. Διότι δεν έχω υπόψη μου κανέναν άνθρωπο σαν εμάς, που θα άφηνε τα υπάρχοντά του σε δούλους. Διότι ο δούλος, αυτός που έχει στερηθεί την ελευθερία και τα πολιτικά του δικαιώματα, πρώτα απ’ όλα έχει μέσα του αιώνιο μίσος, ένα μίσος που στρέφεται εναντίον των πάντων και για τα πάντα. Κανείς δούλος δεν υπήρξε ποτέ χαρούμενος δούλος. Η θλίψη είναι το μόνιμο συστατικό της καρδιάς και της συνείδησης του ατόμου, είτε εν επιγνώσει είτε ασυνείδητα. Και είναι γεγονός ότι η ανεξήγητη θλίψη, και μάλιστα η αναίτια προσωπικά θλίψη, γεννά μυριάδες ενοχλητικά έντομα και παράσιτα μέσα στον ψυχικό μας κόσμο. Ακόμη και η απλή οικονομική δουλεία, το λάθος δάνειο που καλούμαι να αποπληρώνω με υψηλό κόστος στέρησης της καθημερινής μου ελευθερίας κινήσεων, είναι ένα μέτρο για να κατανοήσουμε την έννοια της δουλείας, αν και δεν μπορεί να υπάρχει ποσοτική σύγκριση με την δουλεία της εποχής του Χριστού.
Ωστόσο, με βάση την διήγηση των Ευαγγελίων, οι δούλοι του Χριστού δεν είναι γεωργοί της γης ούτε ποιμένες προβάτων. Είναι διαχειριστές. Και μάλιστα, διαχειριστές πολυτίμων πραγμάτων. Και φυσικά όλοι καταλαβαίνουμε την διαφορά ανάμεσα στον βιοπαλαιστή γεωργό ή ποιμένα προβάτων και τον διαχειριστή πολυτίμων και πραγμάτων και μεγάλων περιουσιών. Όχι γιατί η απασχόληση με την γεωργία και την κτηνοτροφία είναι υποτιμητική ή αναξιοπρεπής, αλλά γιατί δύσκολα μέσα από την απλή καλλιέργεια της γης και της ποίμανσης των προβάτων μπορεί κάποιος να αποκτήσει πλούτη αναγκαία για το παρόν και για το μέλλον.
Η διαχείριση της περιουσίας που άφησε ο Χριστός για όποιον επιθυμεί να την κατανοήσει και να μάθει τους τρόπους της καθημερινής της διαχείρισης, είναι μακράν η πιο υπεύθυνη και πιο παραγωγική επένδυση του μέλλοντος, εγγύτερου και απώτατου. Και το συστατικό της αριστείας είναι το κύριο χαρακτηριστικό των επιλογών μεταξύ του καλού και του άριστου.