Η διδασκαλία του Χριστού δεν είναι καινούρια, αλλά είναι παλιά. Και ενώ θα έπρεπε όλοι να την γνωρίζουμε, ωστόσο, είναι απολύτως βέβαιο, ότι πολλοί από μας την αγνοούμε. Όχι ως περίγραμμα, αλλά ως περιεχόμενο. Διότι είναι προφανές ότι το περίγραμμα, ο μανδύας, είναι καλό και απαραίτητο, αλλά αν απουσιάζει το περιεχόμενο, όπως και στην περίπτωση του αυγού, τότε ο μανδύας δεν αντικαθιστά το περιεχόμενο, αλλά τον ρίχνουμε στο καλάθι των αχρήστων.
Ο Χριστός ανέσυρε από την ιστορία τα γνωστά γεγονότα και υπενθύμισε στους ακροατές του όχι μόνον το περιεχόμενο, αλλά και την έννοια, και την σημασία τους μέσα στην καθημερινή πρακτική. Διότι, άλλο ήταν το περιβάλλον μέσα στην έρημο, όπου γράφηκε η ιστορία του Μωϋσή, και άλλο ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούσαν οι Εβραίοι ακροατές του την δική του εποχή. Έπρεπε λοιπόν κάποιος να ανασύρει τα γεγονότα, να τα διδάξει, αλλά και να δώσει το νόημα για την σύγχρονη τότε ζωή. Όχι ως ιστορική μνήμη, αλλά ως ζώσα πραγματικότητα. Και φυσικά αυτό προϋπέθετε και καλή γνώση των ιστορικών γεγονότων, και καλή θέληση για να γίνει κατανοητή η πρακτική τους αξία μέσα στην δική τους καθημερινότητα και όχι της ερήμου.
Και είναι αλήθεια ότι και τότε όπως και σήμερα, τα ιστορικά γεγονότα είναι δύσκολο να τα θυμάται κάποιος, διότι είναι πολλά και σύνθετα. Ωστόσο ο Χριστός απαιτούσε από τους ακροατές του να κάνουν δυο κινήσεις. Από την μια να σκύψουν μέσα στις περιγραφές των γεγονότων όπως αυτά περιγράφονταν στην Παλαιά Διαθήκη, και από την άλλη να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, αφήνοντας στην άκρη την ιστορική καταγωγή τους από τον Αβραάμ και τους άλλους πατριάρχες. Με απόλυτη σαφήνεια ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι η συγγένεια αίματος και η ιστορική σύνδεση και καταγωγή των ακροατών του δεν ήταν η προϋπόθεση και η ασφαλής αντίληψη και κατάκτηση της αιώνιας ζωής.
Διότι η ζωή είναι δώρο και θησαυρός. Ωστόσο, χωρίς την προσωπική εργασία και μέριμνα, δεν γίνεται κατανοητή η αξία της και δεν βοηθά τον άνθρωπο, ούτε στην καθημερινότητα αλλά ούτε και στην προοπτική της αιωνιότητας. Διότι όλα εξαρτώνται πλέον από το φυσικό, το ένα πρόσωπο, αν θα κατακτήσει αυτό που έχει παραλάβει ως κληρονομιά για ορθή διαχείριση ή θα το ξεχάσει και θα χάσει κάθε επαφή με την προσδοκώμενη πραγματικότητα.
Ο Χριστός προσπάθησε μέσα από την διδασκαλία του να υπενθυμίσει ξεχασμένες αλήθειες, όχι μόνον για λόγους ιστορικής γνώσης, αλλά – κυρίως – για λόγους κατανόησης της λειτουργίας του φυσικού και του ανθρώπινου περιβάλλοντος της δημιουργίας, καθώς και του ίδιου του δημιουργού. Κατανόησης της αιώνιας αλήθειας της ζωής, αλλά και των καθημερινών μικρών αληθειών που εμείς βιώνουμε και αγωνιζόμαστε να αναγνωρίζουμε, ώστε η καθημερινότητά μας να υπερβαίνει την αδυναμία και φθορά μας.