Ο άνθρωπος είναι συνδεδεμένος με την ζωή. Όσο ζει, τόσο θέλει και άλλο να ζήσει, φυσικά χωρίς προβλήματα. Κανείς ποτέ δεν χάρηκε με τον θάνατο. Κανείς ποτέ δεν δέχθηκε να χάσει την ζωή για να κερδίσει τον θάνατο. Και είναι προφανές ότι αυτή η αλήθεια ισχύει για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Η ζωή είναι οικεία, ο θάνατος είναι ξένος προς την φύση και την επιθυμία μας. Όλοι θέλουμε ζωή, και μάλιστα σε μεγάλο μήκος και καλή ποιότητα καθημερινότητας.
Και ενώ αυτή είναι η παγκόσμια αλήθεια όλων των εποχών, δύσκολα μπαίνουμε στον προβληματισμό γιατί είμαστε για λίγο συνδεδεμένοι με την ζωή και αργότερα για πάντα με τον θάνατο. Και τούτο διότι οι επιλογές μας δεν μας οδηγούν προς την εμβάθυνση του ενδιαφέροντος, αλλά προς την επιπολαιότητα. Εμείς που ζούμε τον 21ο αιώνα, η γενιά η δική μας που έχει αντιληφθεί σε πλάτος και σε βάθος το περιορισμένο σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε, δύσκολα ενδιαφέρεται να μπει σε σοβαρούς προβληματισμούς αναζήτησης των απαντήσεων στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής.
Κατά κανόνα, δίνουμε μια πρόχειρη απάντηση, αφήνοντας την ουσία και την αλήθεια στην περιοχή της δικής μας άγνοιας. Και ενώ είμαστε έτοιμοι να αναζητήσουμε στο διαδίκτυο κάθε είδους απάντηση για τα ζητήματα της καθημερινότητας και της καλύτερης ποιότητας ζωής, στα θέματα αυτής καθ’ αυτής της ζωής παραμένουμε νωθροί, χωρίς χρόνο και διάθεση αναζήτησης των απαντήσεων.
Η δική μας άγνοια δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τρίτο πρόσωπο, διότι καθένας έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιστορία την οποία γράφει, ή θα έπρεπε να γράφει.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν πέρασε ως κομήτης από την γη, ούτε μας πέταξε ένα κομμάτι χαρτί με τις εντολές του. Αντίθετα, γεννήθηκε ως άνθρωπος, έζησε ως άνθρωπος και δίδαξε μόνο μια αλήθεια: το πέρασμα από τον θάνατο στη ζωή. Και μπορεί εμείς να έχουμε χιλιάδες απορίες για το τι εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε ότι “ο ακούων τον λόγον μου έχει ζωήν αιώνιον“, συνήθως ή το παραβλέπουμε ή το αντιλαμβανόμαστε ως μυστηριακή, άρα μη κατανοητή, αποκάλυψη και φεύγουμε χωρίς απαντήσεις.
Το γεγονός όμως ότι ο Χριστός δεν πέρασε αστραπιαία από την γη, αλλά κάθισε ως δάσκαλος και δίδαξε αιώνιες αλήθειες, πρέπει να μας προβληματίσει. Διότι, όπως εμείς, έτσι και τότε οι άνθρωποι της εποχής του, είχαν τις ίδιες αγωνίες, τόσο για την καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Το πρόβλημα πάντα είναι η ισχύς του συνδέσμου μεταξύ δασκάλου και μαθητή. Διότι ο δάσκαλος έκανε την διδασκαλία του, αλλά οι μαθητές λίγα ή τίποτα δεν καταλαβαίνουν. Τα λίγα που θυμόμαστε, προφανώς δεν είναι σε θέση να μας επιτρέψουν μια σύνθεση ζωής, τόσο για την καθημερινότητα όσο και για τις απαντήσεις της αιωνιότητας.
Ο κρίσιμος σύνδεσμος μεταξύ του δασκάλου Χριστού και του ενδιαφερόμενου αναζητητή της αλήθειας είναι κατά κανόνα ασθενής ή και ελαττωματικός. Η άγνοια των μαθημάτων που εκείνος έκανε, μας καθιστά ευάλωτους σε κάθε τυχοδιώκτη που επιδιώκει να γίνει διάσημος μέσα από το δικό μας like ή το follow me. Όμως, τα μαθήματα είναι εδώ, καθένας σήμερα έχει πρόσβαση στην γνώση, και το μόνον που απομένει είναι το δικό μας ενδιαφέρον να ερευνήσουμε, να κατανοήσουμε και να ακολουθήσουμε την δική του διδασκαλία.
Η δική μας άγνοια δεν μπορεί να αναπληρωθεί από τρίτο πρόσωπο, διότι καθένας έχει την δική του προσωπικότητα και την δική του ιστορία. Η ενίσχυση του συνδέσμου μας με τον δάσκαλο, και η κατανόηση της αλήθειας της ζωής, όπως εκείνος την εξήγησε, είναι ο ασφαλέστερος σύνδεσμος που μπορεί να ενισχύεται καθημερινά, φέρνοντας την δική του πορεία στον δικό μας δρόμο ή τον δικό μας δρόμο στην δική του πορεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητα και την προοπτική της αιωνιότητας.