Η άγνοια δεν είναι φιλοσοφικό θέμα, αλλά είναι πρακτικό πρόβλημα.
Και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μέσα στην πρακτική καθημερινότητα. Διότι, η γνώση μας κάνει ικανούς και μας ελευθερώνει, ενώ η άγνοια μας κάνει δούλους, ανίκανους να διαχειριστούμε τα θέματα της καθημερινότητας. Και όσο μεγαλύτερη είναι η άγνοια, τόσο απροσπέλαστο είναι το μέλλον. Αντίθετα, η γνώση δίνει ελπίδα και ανοίγει δρόμους για το μέλλον, το εγγύς αλλά και το απώτερο, ανάλογα με τα προσωπικά μας ενδιαφέροντα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δεν βασίστηκε και δεν κήρυξε την άγνοια και τον φόβο του μυστηρίου, αλλά, αντίθετα, κήρυξε και δίδαξε την αποκάλυψη της αλήθειας, διατυπώνοντας το θεώρημα ότι “η αλήθεια ελευθερώνει”, ενώ η άγνοια μας καθιστά δούλους του φόβου και του άγνωστου.
Όλη η διδασκαλία του Χριστού, από την Επί του Όρους Ομιλία μέχρι τα τελευταία λόγια του “μου δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και την γη, πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη”, δεν είναι τίποτα άλλο από την απλοϊκή εξήγηση του θελήματος του δημιουργού για πράξεις μέσα από την γνώση και για την επίγνωση της αλήθειας.
Η αποστροφή του ανθρώπου από την βασική αρχή της γνώσης των πραγμάτων, οδήγησε την ανθρωπότητα σε αβυσσαλέες καταστάσεις, σε τραγικούς πολέμους εκατομμυρίων νεκρών και ποταμούς αίματος. Αν ο άνθρωπος γνώριζε και είχε λάβει υπόψη του το τέλος των πράξεών του, είναι προφανές ότι κανένας εχέφρων δεν θα ξεκινούσε αυτές τις πράξεις.
Γι’ αυτό και ο ρόλος της γραφής, των εγγράφων δηλαδή καταχωρήσεων και όχι των από μνήμης ενθυμήσεων, υπήρξε η αρχή και η βάση για μια καλύτερη καθημερινότητα.
Με την γραφή μεταδίδεται η ασφαλής γνώση, ενώ με τα λόγια εύκολα όλα μπορεί να διαστραφούν, αφού, ακόμη και μόνον ο τόνος της φωνής μας μπορεί να αλλάξει την ουσία μιας σκέψης. Από την άλλη, η άρνηση να πάρουμε το μάθημά μας μέσα από τα γραπτά και όχι από οτιδήποτε καθένας θυμάται, είναι το δεύτερο στοιχείο της δικής μας κακής και ανεύθυνης στάσης.
Η μη ενημέρωση, η παραμονή στην άγνοια την εποχή που μπορεί οποιοσδήποτε να πάρει την γνώση, την ορθή γνώση και όχι την πλάνη, είναι το κριτήριο της προσωπικής μας λανθασμένης εκτίμησης των αξιών της ζωής.
Η γνώση που προσφέρει η διδασκαλία του Χριστού, δεν είναι εποχικής αξίας, αλλά διαχρονικής. Είναι εφόδιο που στηρίζει τα βήματα του ανθρώπου: από την απλότητα του βίου στην καθημερινότητα μέχρι την ελπίδα και την πίστη στην αιωνιότητα.
Αυτή η διδασκαλία δεν απαγορεύει, αλλά υπαγορεύει. Δεν αποκλείει, αλλά υποδεικνύει την οδό της ζωής και απελευθερώνει τις δυνάμεις μας για το μέλλον. Δεν περιορίζει, αλλά ανοίγει ορίζοντες για μια καλύτερη καθημερινότητα, που διατηρεί και την προοπτική της αιωνιότητας.