Όσο περνούν τα χρόνια της ατομικής μας ζωής, τόσο κατανοούμε και πράγματα, τα οποία νωρίτερα δεν ήταν κατανοητά. Είτε γιατί δεν είχαμε εμείς ωριμάσει, είτε γιατί οι παράμετροι που απαιτούνται για την κατανόηση, δεν ήταν ακόμη γνωστοί στο σύνολό τους. Και αυτό αποτελεί ένα κριτήριο για την προσωπική μας πορεία προς την ωριμότητα.
Ο χρόνος, δηλαδή, δεν είναι άσχετος παράγοντας, αλλά είναι ο ισχυρός παράγοντας. Όχι ως μεταφυσική έννοια, αλλά ως αδήριτη πραγματικότητα. Διότι, μέσα στα δικά του πλαίσια συντονίζονται όλες οι παράμετροι, για να υπάρξει η εξέλιξη και η φυγή προς τα εμπρός. Αυτός ήταν και ο λόγος που τόσο ο Χριστός όσο και οι μαθητές του αργότερα, τόνιζαν την αξία της αξιοποίησης του χρόνου, τον οποίο καθένας έχει στην προσωπική του διάθεση. Δεν είναι απέραντα τα χρόνια της ζωής μας, άρα, καθένας καλείται μέσα σε αυτά τα χρονικά πλαίσια να κατακτήσει την απαιτούμενη γνώση και εμπειρία για το δικό του μέλλον.
Και επειδή η γνώση σε αναλογία με την άγνοια είναι ασύμμετρες – γνώση 4,9%, άγνοια 95,1% – είναι προφανές ότι έχουμε μεγάλο έργο να κάνουμε σχετικά με την ωρίμανση και την κατανόηση. Από την μια του φυσικού κόσμου, όχι μόνον ως περιγραφή αλλά και ως περιεχόμενο, και από την άλλη του εσωτερικού και μη ορατού κόσμου, τον οποίο καθένας διαθέτει και κουβαλά, όχι ως φορτίο στην πλάτη αλλά ως εφόδιο, τμήμα και προϋπόθεση της φυσικής του ύπαρξης μέσα στο σώμα του. Και αυτό προφανώς είναι πιο σύνθετο από τον μετρήσιμο φυσικό κόσμο, διότι ακόμη δεν διαθέτουμε όργανα μέτρησης των παραμέτρων αυτού του μη ορατού κόσμου.
Και εδώ έρχεται η διδασκαλία του Χριστού να θεμελιώσει μια νέα ισχυρή και αποκλειστική παράμετρο για την προσωπική κατανόηση αυτών των μη ορατών παραμέτρων. Το νέο στοιχείο που φέρνει στην επικαιρότητα η διδασκαλία του Χριστού είναι η πίστη, το όργανο που όλοι έχουμε μέσα μας, και με αυτό λειτουργούμε στην καθημερινότητα. Όχι ως αντικείμενο πίστης, αλλά ως μοναδικό εφόδιο, το οποίο μπορούμε να αξιοποιούμε για την κατανόηση και ρύθμιση της ατομικής μας κοινωνικής συμπεριφοράς, σε σχέση με τον μη ορατό ακόμη κόσμο, στον οποίο όλοι κινούμαστε, άσχετα αν δεν είναι εύκολα αντιληπτό.
Η ανάλυση που μπορούμε να κάνουμε όλοι μέσα από την ατομική μας συμπεριφορά στην καθημερινότητα, αποδεικνύει ότι όλοι διαθέτουμε αυτό το όργανο της πίστης και με αυτό σχεδιάζουμε και υλοποιούμε κάθε μικρή ή μεγάλη πράξη της καθημερινότητας. Κανείς δεν χρησιμοποιεί άλλο όργανο για να οργανώσει την ζωή του πλην της πίστεως. Όχι γιατί πιστεύω ή δεν πιστεύω στην Παναγία, αλλά γιατί αυτό το όργανο δίνει την ικανότητα να βλέπουμε και να ελέγχουμε πράγματα που δεν είναι ορατά μέσα από τα φυσικά μας μάτια. Και μπορεί στην καθημερινότητα να μην γίνεται συνείδηση το έργο που επιτελεί αυτό το όργανο στην ατομική μας ζωή, ωστόσο, η φυσική παρουσία του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα λογικό άνθρωπο.
Από τους σχεδιασμούς μας για την επόμενη μέρα – πιστεύουμε ότι αύριο θα είμαστε εδώ και τα πράγματα θα κυλίσουν μέσα στις γνωστές μας παραμέτρους – μέχρι τις εμπορικές μας κινήσεις που πιστεύουμε ή υπολογίζουμε ότι θα μας φέρουν πλούτο και όχι ζημία, όλα λειτουργούν γιατί αυτό το όργανο υπάρχει μέσα μας, και θεμελιώνει την ικανότητα να βλέπουμε και να ελέγχουμε πράγματα που δεν είναι ορατά με τα φυσικά μας μάτια. Αυτό το όργανο μας συνδέει ως άγκυρα με τον δημιουργό και τις δικές του πηγές ενέργειας, αρκεί ο ενδιαφερόμενος να απλώσει το χέρι και να ρίξει την δική του άγκυρα ως σταθερό παράγοντα σύνδεσης με την πηγή της δυνάμεως, η οποία ενεργείται μέσα από τις πηγές και τις διαδικασίες που όρισε με λογικό τρόπο ο ίδιος ο δημιουργός.