Η ύλη που μας περιβάλλει και μέσα στην οποία ζούμε είναι κρίσιμη παράμετρος τόσο για την καθημερινότητα, όσο και για την προοπτική της αιωνιότητας. Διότι, όσο και αν θέλουμε να υπερνικήσουμε την ύλη ή να την υπερβούμε, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο σε βάθος χρόνου, ακριβώς, γιατί είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι από αυτήν.
Ο υλικός κόσμος είναι εδώ, συνιστά τον κύριο – αν όχι τον μοναδικό – παράγοντα της ζωής μας, και αυτό δηλώνει την απόλυτη σχέση με την ύλη, ανεξάρτητα από την μορφή ή την σχέση που έχουμε καθημερινά μαζί της. Η παράβλεψη ή υποτίμηση του παράγοντα ύλη, δεν συνιστά δεδομένο για την υπέρβαση της εξάρτησης από αυτήν.
Άρα, πρέπει να αναζητηθεί άλλος δρόμος, δηλαδή η παραδοχή ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ύλη, αλλά διαθέτει και άλλες δυνατότητες, μη ορατές, οι οποίες και αποτελούν το απαραίτητο εφόδιο στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από τα δεσμά της ύλης. Διότι, όσο χρόνο ο άνθρωπος πασχίζει με την διαχείριση μόνον της ύλης να υπερβεί την εξάρτησή του από αυτήν, ματαιοπονεί χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.
Αντίθετα, αν θέσει σε λειτουργία το εφόδιο της πίστης στον δημιουργό, και την διδασκαλία του Χριστού, τότε όχι μόνον θα επιτυγχάνει μια καλύτερη διαχείριση της καθημερινότητας, αλλά θα έχει και ανοιχτή την πύλη της αιωνιότητας. Διότι, σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού, σκοπός δεν είναι μόνον η ορθή καθημερινή διαχείριση της ύλης από την οποία είμαστε εξαρτημένοι, αλλά και η πρόσβαση στην πορεία προς την αιωνιότητα, αυτή δηλαδή που εκείνος πρώτος δοκίμασε με επιτυχία και συνέστησε να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του.
Λάθος διαχείριση της καθημερινότητας σημαίνει δουλεία στην ύλη, άρα και κλειστή οδός προς την προοπτική της αιωνιότητας. Ορθή διαχείριση της καθημερινότητας της ύλης, σημαίνει καλή προϋπόθεση για την αναζήτηση της ορθής πορείας προς την αιωνιότητα. Και η αναζήτηση αυτή προϋποθέτει εξάσκηση της πίστης μέσω της προσωπικής εμπειρίας από την εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού.
Οι επιτυχίες των άλλων, οι οποίες, βεβαίως, συνιστούν θετικό παράδειγμα, δεν μας απαλλάσσουν από την προσωπική ευθύνη και την ατομική επιτυχία της υπέρβασης της ύλης, μέσω της εξάσκησης της πίστης στον δημιουργό της ύλης.