Βασικό στοιχείο της καθημερινής μας δραστηριότητας ήταν – και είναι πάντοτε – ο σχεδιασμός. Από τα απλούστερα έως τα πιο σύνθετα, όλοι τα σχεδιάζουμε όλα, πριν προβούμε στην εκτέλεση των πράξεων που έχουμε αποφασίσει. Από την μετακίνησή μου από το ένα δωμάτιο στο άλλο, έως τις μεγάλες αποστάσεις και τα μεγαλόπνοα όνειρα, όλα προϋποθέτουν ένα σχέδιο, το οποίο υπάρχει στο νου και στη συνείδησή μας, άσχετα αν το υπολογίζουμε ως τέτοιο εμείς.
Πολλές φορές, δηλαδή, κάνουμε πράγματα από συνήθεια και μηχανικά, ωστόσο αυτό δεν είναι πλήρες. Διότι, ακόμη και η συνήθεια προϋποθέτει μια προγενέστερη εμπειρία σχεδίων και δράσεων, και η εμπειρία αυτή παραμένει στον οργανισμό μας ως απόθεμα, το οποίο μας βοηθά να κάνουμε νέα πράγματα, αξιοποιώντας την προγενέστερη πράξη μας. Τόσο, λοιπόν το υφιστάμενο απόθεμα από την εμπειρία μας, όσο και το σχέδιο που κάνουμε κάθε φορά, είναι τα “όργανα” με τα οποία βιώνουμε την καθημερινότητά μας.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος επί γης που να μην σχεδιάζει τα πάντα στην ζωή του, άσχετα από το μήκος και τις διαστάσεις του στόχου του. Διότι, σε αυτή την περίπτωση, το άτομο θα γυρίζει χωρίς επίγνωση γύρω από τον εαυτό του, χωρίς σκοπό και χωρίς λειτουργικό και παραγωγικό μέλλον. Με βάση αυτή την κοινή, λοιπόν, εμπειρία όλων των ανθρώπων θα πρέπει να κατανοούμε και την διδασκαλία του Χριστού, η οποία περιλαμβάνει στοιχεία ζωής από την προ της δημιουργίας εποχή μέχρι την τελευταία στιγμή που βιώνουμε προσωπικά.
Διότι, τίποτα δεν μπορεί να προκύψει άξιο λόγου, χωρίς την κοινή λογική και τον προγραμματισμό, ο οποίος συνυπάρχει με το αρχικό σχέδιο, άσχετα αν εμείς βλέπουμε κάθε φορά μόνον την εικόνα της στιγμής και όχι όλο το σχέδιο, το οποίο υπάρχει, είναι εδώ, θα το βιώσουμε στο εγγύς ή το απώτερο μέλλον, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός αρχικού σχεδίου, βάσει του οποίου εξελίσσονται όλες οι επιμέρους λεπτομέρειες της εξέλιξής μας.
Και στην διδασκαλία του Χριστού ενυπάρχουν όλες οι κρίσιμες στιγμές του σχεδίου του δημιουργού, τον οποίο καλούμαστε να γνωρίσουμε μέσα από την εφαρμογή της προσωπικής μας καθημερινής πρακτικής, όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την εμπειρία της εκτέλεσης του δικού μας τμήματος μέσα στην σημερινή εικόνα της εξέλιξης της δημιουργίας του σύμπαντος κόσμου.