Κάθε ανασυγκρότηση έχει κέντρο και περιφέρεια.

Έχει πρωτεύοντα και δευτερογενή στοιχεία. Δεν είναι όλα τα ίδια και δεν έχουν όλα την ίδια προτεραιότητα. Διότι, όπως είναι φυσικό, σε κάθε ανασυγκρότηση κάποια πράγματα πάνε μπροστά και κάποια άλλα ακολουθούν. Το αντίθετο, προφανώς δεν φέρνει αποτελέσματα ή μάλλον φέρνει καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Για τον λόγο αυτό και κάθε ανασυγκρότηση, κάθε νέο ξεκίνημα, έχει ανάγκη από επίγνωση των πραγμάτων και σοβαρότητα και προσωπική υπευθυνότητα. Μάλιστα, όταν ομιλούμε για ανασυγκρότηση του εαυτού μας, της προσωπικότητάς μας, εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο ευαίσθητα και σοβαρά, ακριβώς γιατί δεν είναι ορατά πράγματα, δεν τα γνωρίζει κανείς άλλος εκτός από εμάς, καθέναν ξεχωριστά και με προσωπική και ατομική ευθύνη.

Και μπορεί μεν η κοινωνική ζωή να μας επηρεάζει, ωστόσο οι αποφάσεις είναι πάντα προσωπικές και ατομικές και δεν υπάρχει μεταφορά ευθύνης για άτομα που έχουν την ανάλογη ωριμότητα της ηλικίας και των γνώσεων.

Αν επιχειρήσουμε να βελτιώνουμε τις εξωτερικές μας πράξεις και συμπεριφορές, θα έχουμε κάποια προσωρινά αποτελέσματα, αλλά δεν μπορεί να έχουμε μόνιμα αποτελέσματα, ακριβώς γιατί πρόκειται για βελτίωση της εξωτερικής μας συμπεριφοράς και όχι των εσωτερικών και υπαρξιακών μας στοιχείων από τα οποία προέρχεται και πηγάζει η εξωτερική μας συμπεριφορά και δράση.

Με λίγα λόγια, ό, τι μαγειρεύουμε στο εσωτερικό μας σκεύος, αυτό στο τέλος είναι το περιεχόμενο του γεύματος. Αυτό εμφανίζεται στο τραπέζι της καθημερινότητάς μας και αυτό αποτελεί και την τροφή όχι μόνον της ημέρας αλλά και της αιωνιότητας.

Η ανασυγκρότηση κατά το πρότυπο δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται ή μπορεί να φαίνεται εκ πρώτης όψεως.

Και τούτο διότι προϋποθέτει καλή γνώση του προτύπου και καλή γνώση των εξαρτημάτων με τα οποία καλούμαι να ανασυγκροτήσω την πορεία προς το πρότυπο.

Χωρίς καλή γνώση των εξαρτημάτων που διαθέτω και επίσης καλή γνώση του προτύπου τα αποτελέσματα δεν θα είναι αληθινά και πραγματικά αλλά θα είναι καρικατούρες, θα είναι παιδικά παιχνίδια, θα είναι για γέλια και για κλάματα. Και όχι μόνον.

Διότι θα έχω ξοδέψει πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις σε μια καρικατούρα, ενώ θα μπορούσα να έχω κάνει πολύ πιο σοβαρά πράγματα στη ζωή και στον χρόνο που έχω στην διάθεσή μου. Για τον λόγο αυτό όταν ερχόμαστε στα θέματα της προσωπικής μας ανασυγκρότησης, όχι μόνον των επαγγελματικών και των κοινωνικών ή των συναισθηματικών μου αστοχιών, αλλά και στα θέματα του εσωτερικού μου κόσμου, εκεί απαιτείται σοβαρότητα και προσωπική υπευθυνότητα.

Κάθε άλλη στάση όχι μόνον είναι παιδικό αστείο, αλλά εγγυμονεί κινδύνους γιατί ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και όχι απέραντος. Διότι ακόμη και οι κοινωνικές και συναισθηματικές μας ατυχίες είναι κατά κάποιο τρόπο ορατές και ανιχνεύσιμες σχετικά εύκολα.

Αντίθετα, τα όσα συμβαίνουν μέσα στον εσωτερικό μου κόσμο, εκεί που λαμβάνονται και αξιολογούνται όλα τα μηνύματα που φτάνουν σε μένα μέσα από όλα τα αισθητήρια που διαθέτω, αυτά είναι και τα κρίσιμα που καθορίζουν την καθημερινότητά μου και όχι μόνον. Διότι λάθος εκτίμηση ενός μηνύματος, θα έχει και λάθος αποτελέσματα τα οποία θα είναι ορατά, ενώ τα μηνύματα που δέχθηκα και η απόφαση να τα εφαρμόσω με τον δικό μου τρόπο είναι αόρατα.

Συνεπώς η ανασυγκρότηση του ατομικού και προσωπικού μου κόσμου είναι μια διαδικασία εφικτή αλλά όχι εύκολη και απλή. Και το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι η σοβαρότητα και η προσωπική υπευθυνότητα για να απολαύσουμε και την ατομική και προσωπική μας επιτυχία ανασυγκρότησης ανάλογα με τους στόχους μας.

Το ανα – συγκροτώ, σημαίνει ξανα – φτιάξιμο

Η ανασυγκρότηση, από το ρήμα ανα – συγκροτώ, σημαίνει ξανα – φτιάξιμο, δηλαδή χρησιμοποιώ τα μέλη που έχω, τα κομμάτια που έχω, προκειμένου να αποκαταστήσω και να τα επαναφέρω σε μια λειτουργική σύνθεση για την οποία δημιουργήθηκαν αυτά τα μέλη, αυτά τα τεμάχια.

Και είναι προφανές ότι σε αυτή την περίπτωση κρίσιμο θέμα είναι από την μια να γνωρίζω τα μέλη, τα κομμάτια που διαθέτω, και από την άλλη να ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό το οποίο πρέπει να γίνει, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα μετά την δική μου εργασία.

Προφανώς λοιπόν, όταν μιλάμε για αποκατάσταση του σώματος ή υλικών και τεχνικών θεμάτων αυτό να είναι πιο απλό. Αντίθετα, αν ενδιαφερόμαστε για την αποκατάσταση μη ορατών θεμάτων, εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.

Και ενώ για τα ορατά και τα πρακτικά πράγματα όλοι μας είμαστε σε μεγάλο βαθμό ευφυείς και μπορούμε με λίγη σκέψη να αποκαταστήσουμε πχ ένα έπιπλο στο σπίτι μας, όταν ερχόμαστε στα ουσιώδη και τα πιο δύσκολα πέφτουμε σε αδράνεια και αδιαφορία.

Ενώ δηλαδή το να συναρμολογήσουμε πχ ένα παιχνίδι που αγοράσαμε είναι εύκολο και θα αφιερώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωής πχ αποκατάσταση της διεφθαρμένης συνειδήσεως, εκεί εγκαταλείπουμε τον αγώνα πριν καν αρχίσουμε, με το σκεπτικό ότι είναι δύσκολο.

Ωστόσο είναι προφανές ότι η ζωή, και η καθημερινή αλλά και η μη γηράσκουσα, δεν έχουν μόνον εύκολα θέματα να αντιμετωπίσουν, αλλά έχουν και σύνθετα και πολύπλοκα. Με βάση λοιπόν την λογική και την καθημερινή λειτουργία της ζωής μας, όχι μόνον δεν θα έπρεπε να απογοητεύομαι, αλλά θα έπρεπε να επιμένω περισσότερο, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη σε ύψη προκλητικά. Αυτή είναι η πρακτική για όσους θέλουν να κατακτήσουν την γνώση και την εμπειρία του κόσμου που δεν είναι ορατός αλλά λειτουργεί μέσα μας και από  εκεί πηγάζουν οι καθημερινές συμπεριφορές και επιτυχίες μας.

Αν και η έννοια της ανασυγκρότησης είναι γνωστή στην καθημερινή μας ζωή, ωστόσο είναι προφανές ότι εφαρμόζεται μόνον όταν το θέμα που μας απασχολεί έχει να κάνει με τα άμεσα ζητήματα που μας απασχολούν.

Ενώ δηλαδή η ανασυγκρότηση είναι κορυφαία λειτουργία, η οποία μας επιτρέπει να διορθώνουμε λάθη και απώλειες, να βελτιώνουμε θέματα που γνωρίζουμε ότι δεν λειτουργούν προς το συμφέρον μας, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ζητήματα της ζωής, αποφεύγουμε να θέτουμε σε λειτουργία αυτό το εξαιρετικό εφόδιο που έχουμε ως άνθρωποι από τον αρχικό σχεδιασμό μας ως προσωπικότητες που χειρίζονται μεγάλα και ουσιαστικά θέματα σε μακρά χρονική περίοδο.

Ενώ δηλαδή θα μπορούσαμε να αναθεωρούμε σε ημερήσια τουλάχιστον βάση τη συμπεριφορά αλλά και τα αποτελέσματα της ζωής μας και με την ανασυγκρότηση να επανερχόμαστε ή τουλάχιστον να πορευόμαστε σε μια καλύτερη εικόνα, ωστόσο αυτό το αποφεύγουμε, προφανώς από άγνοια και υποτίμηση.

Ενώ δηλαδή ο φυσικός μας οργανισμός, το σώμα μας, έχει ανάγκη την νυκτερινή – και όχι μόνον – ανασυγκρότηση από τις τοξίνες που δημιουργούνται μέσα μας κατά την ημερήσια δραστηριότητά μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα του εσωτερικού μας ανθρώπου, αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε την ανασυγκρότηση.

Και τούτο διότι η ανασυγκρότηση προϋποθέτει την άφεση, την εγκατάλειψη του παρελθόντος, προϋποθέτει την παύση των αρνητικών μας πράξεων που δηλητηριάζουν τον εσωτερικό μας άνθρωπο, προϋποθέτει θάνατο, απώλεια, στέρηση για να πετύχω κάτι καλύτερο.

Ο σπόρος του σιταριού που πέφτει στο χώμα ανασυγκροτείται σε μια νέα παραγωγική ύπαρξη, ωστόσο έχει προηγηθεί ο θάνατός του, η προσωρινή του απώλεια. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση ανασυγκρότηση δεν μπορεί να γίνει. Η διακοπή της ημερήσιας δραστηριότητάς μας κατά την διάρκεια του ύπνου και η ανασυγκρότηση που όλοι διαπιστώνουμε ότι έχει επέλθει το πρωί,  δηλώνει ότι έχουμε άμεση ανάγκη εσωτερικής παύσης δυσάρεστων και παράλογων ενεργειών μας.