Ο παράγοντας πρότυπο έχει καθοριστική σημασία στην διαδικασία της ανασυγκρότησης, της ανασύνθεσης της προσωπικότητάς μου.

Διότι όσο καλύτερα γνωρίζω, δηλαδή όσο καλύτερα έχω μελετήσει το πρότυπό μου και την δική του εικόνα, τόσο καλύτερα μπορώ να τον μιμηθώ, τόσο καλύτερα μπορώ να κατανοήσω τους τρόπους με τους οποίους εκείνος ενεργεί.

Και επειδή η δική μου γνώση ενός προτύπου που θέλω να μιμηθώ έχει σχέση οπωσδήποτε με το μέγεθος και την πολυπλοκότητα του προτύπου αλλά και των συνθηκών που εγώ αντιμετωπίζω στις δικές μου προσπάθειες να το μιμηθώ, για τον λόγο αυτό όταν προσεγγίζουμε τον δημιουργό μας, είναι προφανές ότι έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε.

Διότι όχι μόνον ο δημιουργός είναι ένα άγνωστο πρότυπο, αλλά επιπλέον εγώ δεν γνωρίζω καλά ούτε καν τον εαυτό μου και τις πραγματικές μου ικανότητες. Κατά συνέπεια οι προσπάθειές μου για ένα τέτοιο ζήτημα δεν μπορεί να είναι πάρεργο ή να έχουν χρονικό ή γνωσιολογικό όριο.

Και μπορεί να έχω ανάγκη από στάσεις για ανάπαυση και αναδιοργάνωση της καθημερινότητάς μου, ωστόσο, αν ο στόχος μου είναι να γνωρίσω όσο γίνεται καλύτερα τον εαυτό μου και τον δημιουργό – πρότυπό μου, η διαδικασία αυτή δεν έχει κανένα χρονικό όριο.

Διότι μπορεί ο άνθρωπος να σχεδιάστηκε κατά την εικόνα και την ομοίωση του δημιουργού, ωστόσο για να γεφυρωθεί η άγνοια και η απόσταση από το πρότυπο του δημιουργού, υπάρχει ανάγκη δύναμης και χρόνου: και για να γίνει κατανοητό το πρότυπο, αλλά και η ανασυγκρότησή μου να κινείται προς την εικόνα του δικού μου κτίστη και όχι άλλων υποκατάστατων, ενδιάμεσων, δασκάλων και παντός είδους αρμοδίων, οι οποίοι επιζητούν να υποκαταστήσουν το πρότυπο του δημιουργού ή υπόσχονται να παίξουν εκείνοι τον δικό μου ρόλο, αποκρύπτοντας την απαράγραπτη προσωπική μου ευθύνη.

Η λειτουργία της ανασυγκρότησης περιλαμβάνει δυο βασικούς παράγοντες. Από την μια τον μηχανισμό και από την άλλη τα στοιχεία και την ανθρώπινη προσωπική μας παρέμβαση.

Ο δημιουργός δηλαδή έχει ήδη από την κατασκευή μας θέσει εντός ημών την λειτουργία αυτή, ωστόσο απαιτείται  και η δική μας η συμμετοχή για να τροφοδοτηθεί αυτή η λειτουργία με το απαραίτητο υλικό. Για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός επεσήμανε ότι χωρίς την πρακτική συμμετοχή του φυσικού προσώπου κανένα ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρχει για την ανάδειξη της πίστης, διότι θα μοιάζουν όλα με σπίτι χτισμένο στην άμμο και όχι σε σταθερό έδαφος.

Άρα και τα προσωρινά αποτελέσματα μπορεί να μηδενιστούν και να εξαφανιστούν αν το φυσικό πρόσωπο δεν κάνει το δικό του μέρος και μάλιστα με ακρίβεια και προνοητική υπευθυνότητα, όπως οι πέντε φρόνιμες παρθένες. Η μοιρολατρία και η ειδωλολατρική άποψη που θέλει τον άνθρωπο μόνον αποδέκτη των ευεργεσιών του δημιουργού, μακράν απέχει από την πραγματικότητα που δίδαξε ο Χριστός και εφάρμοσαν οι μαθητές του.

Διότι ο άνθρωπος, το φυσικό πρόσωπο έχει την αξία και αυτό πρέπει να αναδειχθεί: από δούλο σε άρχοντα, από αμέτοχο ον σε λειτουργική προσωπικότητα, από ανύπαρκτο πλάσμα σε καθοριστικό παράγοντα της ζωής. Η ζωή είναι δώρο, αλλά η αξιοποίηση της λειτουργίας της ζωής που αποδεικνύει την αξία του ατόμου, είναι μια απόλυτα προσωπική πράξη με την οποία αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι ότι η δύναμη της ανάστασης υπάρχει μέσα μου, λειτουργεί και παράγει καρπούς αναστάσεως.

Η επιλογή της αγαθής μερίδας που δεν αφαιρείται από το φυσικό πρόσωπο είναι μια συνειδητή επιλογή που έχει συνέπειες και στην καθημερινότητα αλλά και στην προοπτική της αιωνιότητας. 

Η ανασυγκρότηση είναι βασική λειτουργία της ζωής μας. Είναι μια αόρατη λειτουργία που λαμβάνει χώρα στο εσωτερικό μας, αλλά τα αποτελέσματα είναι ορατά.

Ανασυγκροτώ – ανά=ξανά, συγκροτώ – σημαίνει ότι επαναφέρω κάτι σε μια προηγούμενη κατάσταση ή σε προηγούμενη εικόνα. Υπήρχε δηλαδή νωρίτερα μια άλλη εικόνα, χάλασε για κάποιο λόγο και τώρα κάνω προσπάθειες για να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση. Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο μιας ανασυγκρότησης και εμείς χρησιμοποιούμε αυτή την έννοια σε χιλιάδες περιπτώσεις στην καθημερινότητά μας.

Από την πολιτική ανασυγκρότηση ενός κόμματος έως την ανασυγκρότηση ενός διαλυμένου παιγνιδιού. Και είναι προφανές ότι αυτό είναι και ένα από τα κυριότερα μηνύματα που ήθελε να μας δώσει ο Χριστός για την προσωπική μας αποκατάσταση – επιστροφή στον ρόλο του άρχοντα που έχουμε απωλέσει λόγω άγνοιας.

Ενώ δηλαδή ο αρχικός σχεδιασμός του ανθρώπου από τον δημιουργό του ήταν να είναι γνώστης και μιμητής του δημιουργού, εμείς χάσαμε την συνταγή, αλλοιώθηκαν τα χαρακτηριστικά μας, πάψαμε να αναζητούμε την μίμηση του δημιουργού μας και τα αποτελέσματα αυτής της άγνοιας και πρακτικής είναι ορατά στην καθημερινότητά μας και μας βασανίζουν με χίλιους τρόπους.

Διότι χάνοντας την επαφή με το πρότυπο, χάθηκε και η δυνατότητα να επιστρέψουμε στους χαμένους δρόμους. Και ενώ όλα τα εφόδια τα έχουμε, ωστόσο δεν γνωρίζουμε τον τρόπο και τον σκοπό για να τα χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινότητά μας και τα αποτελέσματα είναι θλιβερά.

Η άγνοια της δημιουργικής μας εικόνας, της εικόνας που θέλει ο δημιουργός να έχουμε, της εικόνας του άρχοντα που άρχει = κυβερνά, έχει την ευθύνη την δημιουργικής εξέλιξης του κόσμου που κυβερνά, αυτή η άγνοια είναι το μεγάλο κενό που φέρνει την καθημερινότητά μας από την μια θλίψη στην άλλη, από το ένα αδιέξοδο στο επόμενο. Και ενώ ο δρόμος είναι ανοικτός για την αποκατάσταση και την ανασυγκρότηση της προσωπικότητάς μας, εμείς μένουμε στην λάθος πλευρά και χάνουμε την ατομική και προσωπική μας ουσία και περιουσία.

Μια ανασυγκρότηση προϋποθέτει μια ανάγκη διαφυγής από μια συγκεκριμένη και πραγματική κατάσταση.

Δεν πρόκειται για ιδεολόγημα και θεωρία, αλλά πρόκειται για πραγματικά γεγονότα που έχουν πρακτικές συνέπειες στη ζωή μου, στην καθημερινότητά μου.

Η ανασυγκρότηση σημαίνει αίσθηση ανάγκης για μια νέα κατάσταση στην οποία πρέπει να φτάσω αφήνοντας πίσω την παλιά εμπειρία. Αυτό δηλώνει ότι θα προκύψει κάτι νέο, κάτι καλύτερο για μένα και όχι βέβαια χειρότερο. Διότι η ανασυγκρότηση περιλαμβάνει νέα στοιχεία που μπαίνουν στην ζωή μου και λειτουργούν, παράγοντας κάτι νέο.

Δεν πρόκειται δηλαδή για φρεσκάρισμα του παλιού, αλλά πρόκειται για μια νέα δημιουργική πραγματικότητα που έχει άλλους κανόνες εξέλιξης και μέλλοντος. Μπορεί να υπάρχουν και παλιά εξαρτήματα μετά την ανασυγκρότηση, ωστόσο το έργο που παράγεται είναι νέο, κάθε παλιό εξάρτημα μπορεί στην κατάλληλη ώρα να απομακρυνθεί και να αντικατασταθεί από νέο για να κάνει καλύτερα τη δουλειά του, αλλά σε κάθε περίπτωση το έργο που καλείται να παραχθεί είναι νέο και με άλλη προοπτική.

Η ανασυγκροτημένη και ανανεωμένη συνείδηση δεν έχει τους ίδιους στόχους με το παρελθόν. Μπορεί να χρησιμοποιεί τα ίδια δομικά στοιχεία, αλλά οι διεργασίες και οι στόχοι είναι διαφορετικοί. Η έννοια της προσωρινότητας μειώνεται και αντικαθίσταται από την έννοια της μονιμότητας και της αιωνιότητας. Η δύναμη της ανάστασης που ενεργείται μέσα στα καθημερινά μου μέλη δεν παράγει μόνο αποτελέσματα βιοπορισμού, αλλά παράγει και στοιχεία μακροπρόθεσμων αξιών, αξιών που υπάρχουν και μετά το σύντομο προσωπικό υπαρξιακό μου παρόν πάνω στη γη.

Η ανασυγκρότηση δεν βοηθά τον άνθρωπο στις καθημερινές του ανάγκες θεραπευτικά, αλλά μεταβάλλει τον υπαρξιακό μου στοχασμό και από υπολογισμό αναγκών προχωρεί σε διανομή πλούτου που όλοι έχουμε ανάγκη.

Η ανασυγκρότηση, με βάση τα υλικά που διαθέτω και το σχέδιο που πρέπει να καταλήξει η ανασυγκρότηση, είναι μια διαδικασία χρονοβόρα – το ξέρουμε από την καθημερινότητά μας – κουραστική, και όσο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο είναι το έργο που πρέπει να καταλήξουμε, τόσο και πιο μακροπρόθεσμες είναι οι διαδικασίες για την ασφαλή επιτυχία της ανασυγκρότησης.

Μικρά πράγματα εύκολα ανασυγκροτούνται. Μεγάλα και πολυσύνθετα έργα απαιτούν περισσότερο χρόνο και κόπο. Και προφανώς πράγματα που δεν έχουν σχέση με τον πεπερασμένο χρόνο, είναι πράγματα που απαιτούν ειδικές δεξιότητες που έχουν δοθεί από τον δημιουργό μας.

Μέσα δηλαδή στο ατομικό υπαρξιακό μας στοιχείο έχουν τοποθετηθεί ήδη από τον σχεδιασμό μας, όλα εκείνα τα εφόδια, οι ικανότητες και δεξιότητες που θα απαιτηθούν για να ανασυνθέσουμε, να αποκαταστήσουμε την εικόνα, να ανασυγκροτήσουμε ένα έργο που μας έχει ανατεθεί.

Και είναι προφανές ότι ο δικός μας χρόνος είναι περιορισμένος, άρα θα πρέπει να γίνεται χρήση του με ευαισθησία, και οι ικανότητές μας είναι περιορισμένες, άρα θα πρέπει να γίνεται η καλύτερη δυνατή αξιοποίησή τους ώστε να φτάσουμε σε ολοκλήρωση του έργου μας. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αφού το πρότυπό μας δεν είναι ορατό αλλά θα πρέπει να το αναζητήσουμε δια της πίστεως και να το κατανοήσουμε με τα δικά μας δεδομένα, τότε και χρόνο περισσότερο έχουμε ανάγκη και ευθύνη και σοβαρότητα απαιτείται πολύ πέραν μιας ακαδημαϊκής εμπειρίας.

Η ακαδημαϊκή εμπειρία και γνώση είναι πολύτιμη, αλλά δεν επαρκεί να καλύψει όλο το πλάτος και βάθος της προσωπικής μας ευθύνης απέναντι στην πρωτότυπη εργασία που απαιτείται για την ανακάλυψη και ανάδειξη του προτύπου, παράλληλα με την εξήγηση και κατανόηση των διαδικασιών που θα φέρουν ένα φυσικό πρόσωπο, ένα σπόρο σιταριού, στην πλήρη ανάπτυξη και καρποφορία.