Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Ο προβληματισμός και η στάση που καθένας μας παίρνει απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, όλοι οι ενήλικες άνθρωποι επί γης διαθέτουμε ένα μη ορατό αλλά υπαρκτό όργανο, το όργανο της κρίσης στον εσωτερικό μας κόσμο, και αυτό ενεργοποιείται κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γεγονός, είτε αυτό είναι μεγάλο, όπως το γεγονός της Ουκρανίας, είτε αφορά καθημερινά γεγονότα που εμπίπτουν στην προσωπική μας περιοχή ενδιαφέροντος.

Και η κρίση μας και η άποψή μας για κάθε γεγονός εξαρτάται από δυο παράγοντες. Πρώτον την πληροφόρηση και δεύτερον τον προσωπικό μας οδηγό, δηλαδή την ατομική μας συνείδηση, η οποία και λειτουργεί ανεξάρτητα από την δική μας θετική ή αρνητική διάθεση.

Και αυτό είναι ένα μοναδικό γνώρισμα για τον άνθρωπο, ο οποίος καλείται να επεξεργάζεται όλα τα δεδομένα και τις πληροφορίες που φτάνουν σ’αυτόν, προκειμένου να σχηματίσει μια προσωπική γνώμη και να πάρει θέση απέναντι στα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του ή ακόμη και μέσα στον εσωτερικό του κόσμο.

Αυτό το όργανο, όργανο προικισμένο με αυτοπροστασία, καθιστά τον άνθρωπο κοινωνικό όν με διαστάσεις απεραντοσύνης, δηλαδή χωρίς όρια και φραγμούς. Και αυτό γίνεται κατανοητό από τις μυριάδες των πληροφοριών που φτάνουν κάθε στιγμή σε μας και μπορεί να προέρχονται από κάθε σημείο του σύμπαντος κόσμου, ακόμη και από περιοχές που δεν πρόκειται ποτέ να επισκεφτούμε.

Αυτό, από την μια δηλώνει την παγκόσμια παρουσία του οργάνου της κρίσης σε όλους του ώριμους ανθρώπους, και από την άλλη δηλώνει την σημασία που έχει στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Διότι με την λειτουργία αυτού του οργάνου συμμετέχουμε στο καθημερινό γίγνεσθαι του κόσμου, και με αυτό κρίνουμε τα γεγονότα και τοποθετούμαστε με προσωπική άποψη κάθε στιγμή.

Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, γιατί από την μια πρέπει να παραδεχτούμε την ύπαρξη και λειτουργία του οργάνου αυτού στον εσωτερικό μας κόσμο, και από την άλλη να κατανοήσουμε τον τρόπο λειτουργίας και βελτίωσης της ικανότητάς του να διακρίνει τα διαφέροντα και να κρίνει με βάση την προσωπική του ευθύνη.

Και αυτό ακριβώς είναι που μας συνδέει με την σχέση μας με τον δημιουργό του κόσμου, μέσα στον οποίο όλοι βιώνουμε την καθημερινότητα και αναζητούμε τρόπους να επεκτείνουμε την ποιότητα και το μήκος της προσωπικής μας ζωής.

Η κατανόηση της ύπαρξης και λειτουργίας του δημιουργού μέσα στην καθημερινότητά μας είναι ο κρίσιμος και μεταβλητός παράγοντας με τον οποίο μπορούμε να δούμε τον κόσμο με ελπίδα και αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο και ένα αξιόλογο τέλος.

Με αφορμή τον πόλεμο της Ουκρανίας αυτές τις μέρες γίνονται πολλές συζητήσεις για τα αίτια και τις δικαιολογίες που οδήγησαν στην παρούσα τραγική κατάσταση των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή αυτή της Ευρώπης.

Και, πέρα από την θέση που μπορεί να παίρνει κάποιος για το ποιος έχει δίκιο στον πόλεμο αυτό, υπάρχει ένα γεγονός που δεν μπορούμε να αρνηθούμε την ύπαρξή του: η συμμετοχή μας στα γεγονότα μέσα από την άποψη που μπορεί καθένας μας να έχει για ένα πόλεμο.

Κανείς, δηλαδή, δεν υπάρχει που να μην παίρνει θέση απέναντι σε ένα τόσο μεγάλο γεγονός που αφορά εκατομμύρια κατοίκους, οι οποίοι υφίστανται τα δεινά ενός πολέμου. Και μπορεί τα γεγονότα να βρίσκονται μακριά από μας, ωστόσο, και μόνο στο άκουσμα της κήρυξης ενός πολέμου μας φέρνει αντιμέτωπους με το αν ο πόλεμος αυτός – όπως και κάθε πόλεμος – είναι δίκαιος ή άδικος.

Διότι καθένας διαθέτει ένα εσωτερικό αισθητήριο όργανο που τον οδηγεί – ή και τον εξαναγκάζει πολλές φορές – να παίρνει θέση απέναντι στα γεγονότα. Και ανεξάρτητα από το υπέρ ή το κατά, στην πραγματικότητα όλοι κρίνουμε από τις πληροφορίες που φτάνουν σε μας και μας οδηγούν σε σκέψεις και αποφάσεις.

Διότι ο εσωτερικός μας δέκτης δεν μπορεί να αποδεχθεί αβασάνιστα ένα τόσο μεγάλο γεγονός, από το οποίο επηρεάζονται εκατομμύρια άνθρωποι.

Ωστόσο, εκείνο που προκαλεί εντύπωση δεν είναι αυτά καθαυτά τα γεγονότα, αλλά η παγκόσμια κοινή συνείδηση που υπάρχει στον κάθε ενήλικα πολίτη του κόσμου.

Ανεξάρτητα, δηλαδή, από την άποψη που μπορεί να έχει κάποιος, εκείνο που είναι απόλυτα βέβαιο, είναι το γεγονός ότι κανείς δεν μένει απέξω, αλλά όλοι προβληματιζόμαστε και παίρνουμε θέση απέναντι στα γεγονότα αυτά.

Επομένως, υπάρχει ένα κοινό αισθητήριο όργανο μέσα στην συνείδηση του κάθε ενήλικα ανθρώπου, και αυτό το μη ορατό όργανο – ας μου επιτραπεί να το ονομάσω όργανο του δικαίου και της δικαιοσύνης – μας οδηγεί στην κρίση μας και στην απόφασή μας να υποστηρίξουμε τη μια ή την άλλη πλευρά των εμπολέμων.

Όμως, αυτή η αλήθεια, δηλαδή η ύπαρξη ενός κοινού οργάνου μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, συνδέεται άμεσα με τις βασικές και στοιχειώδεις αρχές της ζωής, διότι όπως το σώμα μας έχει ανάγκη από τροφή και αέρα, έτσι και ο εσωτερικός μας άνθρωπος έχει ανάγκη από κρίση, δηλαδή τη λειτουργία του οργάνου του δικαίου και της δικαιοσύνης, προκειμένου να σταθεί απέναντι από τα καθημερινά γεγονότα της ζωής του, και με βάση τις οδηγίες της προσωπικής του συνείδησης και τις πληροφορίες που δέχεται, παίρνει μια θέση απέναντι στα καθημερινά γεγονότα, είτε αυτά αφορούν τον παγκόσμιο πληθυσμό, είτε αφορούν προσωπικά βιώματα και εμπειρίες.

Η λέξη “έγκλημα” παραπέμπει σε βαριές πράξεις που επισύρουν ποινές φυλάκισης πολλών ετών. Η λέξη “τιμωρία” είναι μια κοινή λέξη, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει όλες τις συνέπειες από παράνομες πράξεις, αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια.

Διότι κάθε αξιόποινη πράξη επιφέρει και τιμωρίες, ωστόσο αυτό χάνεται μέσα στην ολοκληρωμένη αλήθεια. Διότι κάθε ζημία, δεν είναι μόνο ζημία, αλλά και στέρηση κάθε κέρδους. Δηλαδή, αυτός που δεν πράττει κατά το νόμο, δεν υπόκειται μόνο στις αυτονόητες αρνητικές συνέπειες των πράξεών του, αλλά βάζει και εμπόδια και ουσιαστικά στερεί τον εαυτό του από το κέρδος που θα είχε αποκτήσει, αν δεν είχε κάνει την παράνομη πράξη του.

Έτσι, αυτό στην καθημερινή ζωή μας διαφεύγει, με αποτέλεσμα να κρίνουμε και να κατακρίνουμε τις παράνομες πράξεις και, φυσικά, τα εγκλήματα, ωστόσο, δεν δίνουμε προσοχή στο γεγονός της στέρησης του χαμένου κέρδους που θα είχαμε αν δεν είχαμε πράξει το “έγκλημα” η κάθε μη συμβατή με την κοινή λογική και το νόμο πράξη μας.

Από την άλλη, το βάρος που δίνουμε στην τιμωρία μιας εγκληματικής πράξης, μας στερεί την ευκαιρία να αναλογιστούμε το κέρδος που θα είχαμε αν δεν είχε συμβεί η παράνομη πράξη μας, άρα, η μη συμβατή με την αλήθεια πράξη μας έχει διπλές συνέπειες στην καθημερινή μας ζωή.

Διότι, οι αρνητικές συνέπειες των λαθών μας, δεν αφορούν μόνο τις τραγικές εγκληματικές πράξεις μας, αλλά αφορούν και τα μικρότερα λάθη των επιλογών μας, ιδιαίτερα όταν αυτές οι επιλογές μας δεν μπορούν να σταθούν μπροστά σε μια δίκαιη κρίση. Διότι, κάθε πράξη μας κρίνεται, και είναι γνωστό ότι ανταμείβεται άμεσα ή σε βάθος χρόνου με βάση την θετική ή αρνητική σχέση της με την αλήθεια των πραγμάτων.

Η αλήθεια, δηλαδή, και η δικαιοσύνη είναι οι παράμετροι, μέσα από τις οποίες κερδίζουμε ή χάνουμε, όχι μόνο την ζημία που υφιστάμεθα, αλλά χάνουμε και το κέρδος που θα είχαμε, αν αντί για παράνομη πράξη ή μια ουδέτερη – ακατέργαστη, αργή, μη καρποφόρα – πράξη είχαμε πράξη μια ορθή και καρποφόρα πράξη μας.

Ωστόσο, αυτό είναι μόνο το μετρήσιμο λάθος. Διότι με αυτό τον τρόπο περιορίζουμε την ζωή μας στο όριο του κέρδους ή της ζημίας, αφήνοντας ανεκμετάλλευτο το ζητούμενο, το οποίο δεν είναι μόνο το σήμερα, αλλά είναι και το απώτερο και αιώνιο μέλλον.

Διότι το αισθητήριο όργανο του δικαίου που κατοικεί μέσα στη συνείδησή μας και διέπει την επιλογή των πράξεών μας, δεν είναι μόνο για το καθημερινό κέρδος και την αποφυγή της ζημίας, αλλά είναι και ο συνδετικός κρίκος που μας συνδέει με την λογική του δημιουργού μας.