Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Ο υλικός κόσμος είμαστε εμείς, οι άνθρωποι, και το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο διεξάγεται κάθε δραστηριότητά μας. Μπορεί να διαφέρει κάθε φορά η μορφή και η δύναμη της ύλης, καθώς και η σχέση της μαζί μας, ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα, αφού ομιλούμε για το ίδιο υλικό, την ύλη, την οποία έχουμε να διαχειριστούμε, και, εν τέλει, να την υπερβούμε, αφού οι δεσμοί μας με την ύλη αφορούν μόνον το υλικό μέρος της φύσης μας και όχι το σύνολο της προσωπικότητάς μας.

Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος έχει και άλλες ικανότητες, και άλλες δυνατότητες, ώστε να εξερευνά και άλλες διαστάσεις της ζωής, και όχι μόνον την καλύτερη διαχείριση της ύλης. Και αυτό το στοιχείο, δηλαδή της έρευνας εκτός της ύλης, το υποστηρίζει και το υλοποιεί το εφόδιο της πίστης που όλοι διαθέτουμε, ανεξάρτητα από φυλή και γλώσσα ή περιοχή του πλανήτη στον οποίο διαβιούμε.

Αυτό ακριβώς το εφόδιο, δηλαδή την πίστη, έθεσε ο Χριστός με την διδασκαλία του στην πρώτη γραμμή, τόσο ως προς την αναγνώριση της ύπαρξής της, όσο και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το εφόδιο καλλιεργείται, προκειμένου να αποδώσει καρπούς επίγνωσης πραγμάτων μη βλεπομένων.

Διότι με την πίστη και την ελπίδα καλλιεργείται το μέλλον, και η προσδοκία ανανεώνει την δύναμη για αντοχή μέχρι το αποτέλεσμα να αποδώσει τους καρπούς του. Συνεπώς, το εφόδιο της πίστης, το οποίο ενυπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο, είναι το μυστικό με το οποίο γίνεται η υπέρβαση της ύλης, η οποία εκ των πραγμάτων αποτελεί την καθημερινή μας φροντίδα.

Ο Χριστός, δηλαδή, δεν υπέδειξε την αποφυγή της ύλης, αλλά την ορθή διαχείρισή της, ώστε να μην εξαναγκαζόμαστε σε δουλεία στην ύλη, αλλά να την αξιοποιούμε ως καλό υπόβαθρο για την καλλιέργεια της πίστης και της εξερεύνησης – έλεγχο των μη ορατών πραγμάτων, δηλαδή των επέκεινα της ύλης στοιχείων που είναι απαραίτητα για την υπέρβαση και την απαγκίστρωση από τα φυσικά δεσμά μας με την ύλη και τον υλισμό.

Η ορθή καθημερινή διαχείριση της ύλης και των υλικών πραγμάτων γενικότερα είναι ο στίβος της προσωπικής μας άσκησης, με την οποία αποκτούμε εμπειρία από την ποιότητα και την χρησιμότητα των επιλογών μας.

Ενώ, δηλαδή, είμαστε ύλη και ζούμε μέσα στην ύλη και δια της ύλης, η παιδεία που αποκτούμε από την διαχείριση της ύλης αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο πλούτου στον εσωτερικό μας κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα βελτιούμενα καθημερινά αποθέματα προσωπικής επίγνωσης της αλήθειας των πραγμάτων. Το προσωπικό μας κέρδος, δηλαδή, παραμένει ως απόθεμα στην συνείδησή μας, και αξιοποιείται σε βάθος χρόνου και σε κάθε αναγκαία περίσταση εφαρμογής των ατομικών μας επιλογών.

Διότι σε κάθε περίπτωση η ευθύνη των επιλογών μας αρχίζει και ολοκληρώνεται από εμάς, και αυτό αποτελεί κρίσιμο στοιχείο στην συνολική εικόνα που απορρέει από τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις και επιλογές μας. Συνεπώς, η υπάρβαση – και όχι η παράβαση των κανόνων που διέπουν την ύλη και τον υλικό κόσμο – αποτελεί τον στόχο αναζήτησης του ίδιου του δημιουργού.

Διότι, αν η καθημερινή διαχείριση των υλικών πραγμάτων της δημιουργίας με κρατά δέσμιο και δούλο στην ύλη, τότε είναι δύσκολο έως αδύνατο να γίνει κατανοητός ο κόσμος πέραν των πέντε αισθήσεών μας, ακριβώς γιατί υποσκάπτεται σε καθημερινή βάση η πίστη για την περαιτέρω έρευνα του κόσμου και του σύμπαντος γενικότερα, άρα και του ίδιου του δημιουργού.

Αντίθετα, η καλλιέργεια και η αποκτούμενη εμπειρία από την συνείδηση των προσωπικών μας επιλογών επί της ύλης τροφοδοτεί με πίστη το μέλλον, και προετοιμάζει καλύτερες μέρες ελευθερίας από την δουλεία της ύλης. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνον το ορατό μέλλον, αλλά και το επέκεινα του σήμερον, καθώς και η προοπτική της αιωνιότητας, όπως το εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.

Η επαύξηση του εσωτερικού μας πλούτου με την επίγνωση της αλήθειας των υλικών δεδομένων, είναι η κρίσιμη παράμετρος που τροφοδοτεί με αισιοδοξία την καθημερινότητά μας.

Ο υλισμός δεν πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός της ζωής, αλλά η αφετηρία για την αναζήτηση του μη υλικού κόσμου και του ίδιου του δημιουργού της ζωής και του κόσμου. Η μελέτη, δηλαδή, και η απόλαυση των υλικών πραγμάτων που είναι αναγκαία για την καθημερινή μας επιβίωση, πρέπει να μας οδηγήσει σε βαθύτερες αναζητήσεις, ώστε και η διαχείριση της ύλης να είναι θετική κάθε μέρα, αλλά και να αποκτούμε πείρα για περαιτέρω ανακαλύψεις, τόσο για τις διαστάσεις της ύλης, όσο και για τον ίδιο τον δημιουργό της ύλης και του κόσμου.

Και αυτή η προσπάθεια είναι προσωπική, ακριβώς γιατί αφορά το κάθε πρόσωπο χωριστά και τις ατομικές του ανάγκες. Κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλον, όσο και αν είναι επιθυμητό για να αποφύγουμε τον προσωπικό κόπο. Διότι, μέσα από τον κόπο έρχεται η εμπειρία, δηλαδή η εφαρμοσμένη γνώση, ενώ όλα τα άλλα είναι εγκεφαλική μόνον γνώση, χωρίς να υπάρχουν απτά αποτελέσματα στον εσωτερικό μας κόσμο.

Και, φυσικά, αυτό δεν το δίδαξε ο Χριστός, ο οποίος δεν απέβλεπε μόνον στην γνώση, αλλά και στην έμπρακτη εφαρμογή της διδασκαλίας του, προκειμένου οι ενδιαφερόμενοι να μην περιορίζονται μόνον στο φαίνεσθαι, αλλά να μετέχουν και της ουσίας των πραγμάτων και της ύλης, όπως καθένας εννοεί αυτή την αλήθεια.

Διότι η γνώση είναι πεπερασμένη και, αν δεν περάσει στην προσωπική εμπειρία, τότε προσθέτει μόνον περιφάνεια και έπαρση, ενώ ο νους και η συνείδηση μένουν ακαρποφόρητα. Με τον τρόπο αυτό ο Χριστός ήθελε, όλοι όσοι ενδιαφέρονται, να μπορούν να βρίσκουν τον δρόμο που οδηγεί προς τις πηγές και όχι στην επιφάνεια μόνον.

Διότι τότε, και μόνον τότε, η διδασκαλία του βρίσκει χώρο να εισέλθει και να κατοικήσει στον εσωτερικό μας κόσμο για να γονιμοποιεί την συνείδησή μας προς την αναζήτηση του δημιουργού της ζωής και της ύλης που συντηρεί την ζωή στον κόσμο.

Η διαδοχή στις μορφές της ύλης είναι κρίσιμος παράγοντας για την αναζήτηση της αρχής της ύλης. Διότι η μεταμορφωτική της δύναμη είναι παράγοντας κατασκευαστικός, και, συνεπώς, είναι τμήμα των δυνάμεων που εσωκλείονται στην υπαρξιακή οντότητα της ύλης. Δηλαδή, οι δυνάμεις και η ενέργεια που υπάρχουν στο δομικό υλικό της ύλης, είναι και αυτές τμήμα της ύλης και των δημιουργικών παραγώγων που προκύπτουν από την λειτουργική παρουσία της ύλης.

Και μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο φιλοσοφικό, ωστόσο, αυτό διαπιστώνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Διότι δεν υπάρχει νεκρή ύλη, αν και εκ πρώτης όψεως έτσι φαίνεται. Ωστόσο, και τα ανόργανα υλικά είναι σήμερα πολύτιμα μέσα από την επεξεργασία και τους συνδυασμούς διαφόρων υλικών, όπως, για παράδειγμα, οι μπαταρίες που χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Αυτό αποδεικνύει ότι η δημιουργική παραγωγή και οι μεταμορφώσεις της ύλης, είναι τμήμα της δημιουργικής σοφίας του δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε την ύλη, αλλά προσέδωσε και τις αναγκαίες δυνάμεις σε αυτήν. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο για την κατανόηση του φυσικού κόσμου, μέσα στον οποίο και δια του οποίου επιβιώνουμε όλα τα έμβια όντα επί της γης.

Όμως, αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, αναζητώντας τις αρχές της ύλης και του τρόπου της άριστης κάθε φορά διαχείρισής της, αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε πολύ μακριά από την αποκάλυψη όλης της αλήθειας, ακόμη και των αισθητών πραγμάτων μέσα στα οποία βιώνουμε τη ζωή μας ολόκληρη.

Πολύ περισσότερο, είμαστε ακόμη μακριά από την αποκάλυψη της ύλης η οποία βρίσκεται πέραν των αισθητών από εμάς πραγμάτων, και, κατά συνέπεια, είμαστε πολύ μακριά από την αποκάλυψη της φύσης του ίδιου του δημιουργού, ο οποίος παρήγαγε όλους τους τύπους της ύλης και των μεταμορφωτικών δυνάμεων που αυτοί εμπεριέχουν.

Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός να κατανοήσουμε: από την μια την ορθή διαχείριση της ύλης στην προσωπική μας καθημερινότητα, και από την άλλη να κατανοήσουμε την πορεία προς τον δημιουργό της ύλης, ο οποίος κατέχει και όλα τα μυστικά τα οποία καλούμαστε να ανακαλύψουμε εμείς, άσχετα που βρίσκονται εδώ από καταβολής κόσμου.

Η προσωπική μας εμπειρία με την ύλη και τον υλισμό είναι κοινό γνώρισμα όλων των ανθρώπων που έζησαν, ζουν και θα ζουν πάνω στον πλανήτη μας. Από την μια γιατί είμαστε ύλη και τρεφόμαστε από την ύλη, και από την άλλη γιατί όλοι έχουμε την αίσθηση ότι ο κόσμος τον οποίο εμείς γνωρίζουμε – ανεξάρτητα από τα ταξίδια που μπορεί να έχει κάνει κάποιος, είναι ένα μικρό κλάσμα της αλήθειας της δημιουργίας.

Αρκεί να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις με τον κορωνοϊό, για να πειστούμε ότι, όχι μόνον δεν γνωρίζουμε τα όρια του ορατού και φυσικού κόσμου, αλλά αυτό το οποίο όλοι αποκαλούμε κόσμο, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μικρό τμήμα – σταγόνα στον ωκεανό, όπως θα έλεγαν κάποιοι – του σύμπαντος, άρα και των ορίων και των πηγών της ζωής.

Αυτό δηλώνει την έλλειψή μας σε γνώση και εμπειρία, αφού δεν μπορούμε καν να προσεγγίσουμε τις διαστάσεις, και πολύ περισσότερο το περιεχόμενο της δημιουργίας. Διότι λέμε λχ θάλασσα, άλλά άλλο περιεχόμενο και εικόνα έχει υπόψη του καθένας μας από τήν απλή αυτή και προσεγγίσιμη πραγματικότητα της ύλης.

Συνεπώς, με βάση την λογική και την γνώση της ύλης που έχουμε εμείς σήμερα, αυτό που προκύπτει ως ανάγκη είναι η κατανόηση του υλικού κόσμου, η ορθή του διαχείριση κατά την προσωπική μας καθημερινότητα, και, φυσικά, η υπέρβαση του υλικού κόσμου και η προσέγγιση του ίδιου του δημιουργού της ύλης. Μια προσέγγιση που πηγάζει από την προσωπική ανάγκη για ολοκλήρωση της πληροφορίας των βασικών δεδομένων της ύλης, και από την άλλη θα μας μεταφέρει στο επέκεινα του φυσικού κόσμου περιβάλλον.

Αυτό, άλλωστε, είναι και το σχέδιο της διδασκαλίας του Χριστού: από την μια να επιστήσει την προσοχή μας ως προς τις σκέψεις και τις καθημερινές μας επιθυμίες, αλλά από την άλλη να αναζητήσουμε τον ίδιο τον δημιουργό της ζωής και της ύλης, μέσα από τις διαδικασίες που περιγράφονται στα Ιερά Γράμματα.

Οι οδηγίες του Χριστού δεν αφορούσαν μόνον την υπέρβαση του υλισμού, αλλά υπέδειξαν και την οδό που οδηγεί προς το δένδρο και τις πηγές της ζωής.