Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Όσα δεν έχουμε προβλέψει ότι μπορεί να συμβούν, τα απρόοπτα και τα απρόβλεπτα, είναι κατά κανόνα γεγονότα που αποφεύγουμε. Όλα θέλουμε να έχουν προβλεφθεί, να έχουν σχεδιαστεί πριν συμβούν, και μόνον έτσι είμαστε ικανοποιημένοι με την ζωή μας. Ωστόσο δεν είναι αυτή όλη η αλήθεια, γιατί πολλές φορές κάποια απρόβλεπτα γεγονότα, τυχαία όπως λέμε, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής μας.

Από ένα τέτοιο απρόβλεπτο γεγονός προέκυψε και μια μεγάλη ιστορία της Βίβλου, όταν ο Χριστός κάθισε να ξεκουραστεί σε ένα πηγάδι κάποιο μεσημέρι και, ενώ οι μαθητές του είχαν πάει να προμηθευθούν τροφές, μια γυναίκα άγνωστη ήλθε να βγάλει νερό από το πηγάδι για τις ανάγκες της. Ο Χριστός ήταν διψασμένος και της ζήτησε νερό, αλλά η γυναίκα ήταν ξένη και μάλιστα από χώρα εχθρική προς την δική του, οπότε αντιμιλά στον άγνωστο, ανεβάζοντας τους τόνους για την κοινωνική και εθνική υπέρβαση του άγνωστου εναντίον της.

Και αυτή ακριβώς η απρόβλεπτη “σύγκρουση” των δυο ξένων, έμελλε να γίνει η αφορμή για μια ιδιαίτερη αποκάλυψη για την ιστορική θρησκεία, για την ζωντανή θρησκεία, και για τον ρόλο που ο άγνωστος αυτός περιπατητής μπορεί να παίξει στην ζωή κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από ηλικία, θρήσκευμα, χώρα προέλευσης, φύλλου και κουλτούρας.

Αυτή η απρόβλεπτη συνάντηση και η απρόβλεπτη τροπή της συζήτησης είναι ο κανόνας με τον οποίο ο Χριστός λειτουργεί μέσα στην καθημερινότητα του ατόμου που ενδιαφέρεται για την δική του διδασκαλία. Διότι εδώ ο Χριστός δεν έκανε διδασκαλία σε μαθητές μέσα σε μια αίθουσα διδασκαλίας, αλλά ξεκίνησε από μια πρακτική στιγμή – κάθησε να ξεκουραστεί στο πηγάδι, σε μια πρακτική του ανάγκη – είχε διψάσει, και, βρίσκοντας απέναντί του έναν λογικό και φυσιολογικό άνθρωπο, δεν δίστασε να ανοίξει τους ορίζοντες της πίστης σε ένα πρωτόγνωρο βαθμό, αποκαλύπτοντας ότι ο δημιουργός μας δεν έχει στεγανά στην δική του οπτική της ζωής, αλλά καθένας που έχει ενδιαφέρον, μπορεί να γίνει μέτοχος της δικής του πραγματικότητας.

Μιας νέας πραγματικότητας, η οποία δεν έχει ορίζοντα μόνον το φυσικό τέλος του προσώπου, αλλά λειτουργεί και στην προέκταση του επέκεινα και μη ορατού φάσματος της ζωής. Μιας ζωής που δεν δεσμεύεται από τους ανθρώπινους περιορισμούς, αλλά αδιάκοπα εξυφαίνεται με το στημόνι της καθημερινότητας και το υφάδι της αιωνιότητας, παράγοντας και δημιουργώντας την εικόνα που ταυτίζεται με τις αρετές του δημιουργού μας.

Στην ζωή της πίστης, τα απρόβλεπτα και οι ανάγκες μετατρέπονται σε μια άλλου τύπου καθημερινότητα, σε μια διασταλτική χρονικά και απέραντη χωρικά διάσταση, η οποία περιλαμβάνει την κάλυψη κάθε είδους ανάγκης, και μάλιστα στα μέτρα όχι της δικής μας μιζέριας, αλλά των μεγεθών του δημιουργού μας.

Ό,τι δεν φυλάγεται και δεν προστατεύεται χάνεται, είτε άμεσα είτε σταδιακά. Αυτός είναι κανόνας ζωής και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτόν. Όσο καλύτερα προστατεύουμε κάτι, τόσο περισσότερες πιθανότητες υπάρχουν να το κρατήσουμε στην κυριότητα και την κατοχή μας.

Και αν μεν πρόκειται για απλά καθημερινά πράγματα, αυτό είναι φυσικό και όλοι κάνουμε το αυτονόητο, ακριβώς γιατί κατανοούμε αυτή την πραγματικότητα. Όταν όμως πρόκειται για μη ορατά πράγματα, και κυρίως όταν πρόκειται για θέματα προσωπικά, του ατομικού εσωτερικού μας κόσμου, τότε θεωρούμε ότι αυτό δεν είναι στην δική μας υποχρέωση, προφανώς γιατί δεν υποπτευόμαστε τον κίνδυνο που καιροφυλακτεί και μπορεί να προκαλέσει την φθορά ή και την απώλεια πολυτίμων πραγμάτων.

Διότι η πίστη, ένα ιδιαίτερα προσωπικό στοιχείο της ατομικής μας ύπαρξης, υπάρχει μεν στο εσωτερικό του μη ορατού οργανισμού μας, ωστόσο από άγνοια το παραμελούμε και αφήνουμε κάθε είδους “καλικάντζαρους” να καραδοκούν και να ροκανίζουν αυτό το πολύτιμο εφόδιο ζωής που βρίσκεται μέσα μας και συγκροτεί σε προσωπικότητα όλα τα στοιχεία του καθημερινού υπαρξιακού μας γίγνεσθαι.

Και φυσικά, κανείς άλλος δεν μπορεί να προστατεύσει αυτό το προσωπικό μας εφόδιο εκτός από εμάς τους ίδιους. Φύλακες της προσωπικής μας ζωής και του μη ορατού κόσμου που λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο της ζωής μέσα μας, είμαστε εμείς και κανένας άλλος. Οι γενικότητες και οι κοινωνικές ιχνηλασίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα, αν εμείς οι ίδιοι και με προσωπικό ενδιαφέρον και κόστος δεν διασφαλίζουμε σε καθημερινή βάση την τροφοδοσία του εσωτερικού μας κόσμου με το νερό της πηγής, που δεν είναι καμιά άλλη εκτός από τα λόγια του Χριστού.

Λόγια ζωής, που μόνον αυτά αν βρουν κατάλληλο έδαφος και καθημερινή καλλιέργεια, θα μπορέσουν να διατηρήσουν και να αυξήσουν το δένδρο της πίστης μας, για να φέρνει καρπούς που προοιωνίζουν ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν. Η φύλαξη των δικών μας πολυτίμων αγαθών είναι απόλυτα προσωπική μας ευθύνη και για αυτό κρινόμαστε κάθε στιγμή της ζωής και απολαμβάνουμε τον καρπό των πράξεών μας.

Η απορία του Χριστού κατά την διδασκαλία του για την ύπαρξη της πίστης στο μέλλον της ανθρωπότητας, αποτελεί το μέτρο του κινδύνου που διατρέχει ο εσωτερικός μας κόσμος από την αφθονία των αγαθών και την άγνοια των κινδύνων, οι οποίοι μπορεί να ροκανίζουν το κλαδί της ζωής μας, πάνω στο οποίο καθόμαστε με αδιάφορη μακαριότητα.

Η αναστάτωση, που έχει επιφέρει ο Κορωνοϊός τις τελευταίες βδομάδες, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της δύναμης που μπορεί να έχει ένα αόρατο δια γυμνού οφθαλμού πλάσμα. Μια δύναμη μη ορατή μεν, υπαρκτή δε, και μάλιστα με τραγικά αποτελέσματα για εκατομμύρια κατοίκους του πλανήτη μας. Διότι δεν είναι μόνον οι θάνατοι από την επίθεση του κορονωϊού, αλλά είναι και οι συνέπειες από τον φόβο που προκαλεί η ύπαρξή του, και μάλιστα στο εμπόριο, και στις μετακινήσεις, τομείς από τους οποίους εξαρτάται η καθημερινότητα όλων των κατοίκων του πλανήτη.

Και αυτή ακριβώς η εικόνα, δηλαδή ενός μικρού πλάσματος που έχει την άμεση και έμμεση ικανότητα να προκαλεί πανικό σε δισεκατομμύρια πολίτες όλου του πλανήτη, είναι το χαρακτηριστικό πρόβλημα στις δικές μας αντιλήψεις για την δημιουργία του κόσμου. Εμείς πιστεύουμε, ή τουλάχιστον πιστεύαμε μέχρι πριν λίγες δεκαετίες, ότι ξέρουμε τα πάντα και μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα. Ωστόσο, αποδεικνύεται ότι κάτι τέτοιο είναι ακόμη πολύ μακριά, και θα πρέπει να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, αν θέλουμε να έχουμε πράγματι “κατακυριεύσει” την γη και να είμαστε άρχοντες πάνω σε αυτήν.

Και αυτή η καθημερινή εμπειρία μας υπενθυμίζει την διδασκαλία του Χριστού σχετικά με τις δυνάμεις του κόσμου, ορατές και μη ορατές. Διότι μιλώντας στους μαθητές του τότε, είπε πράγματα απαραίτητα και για την διαχρονική παρουσία μας πάνω στην γη, εξηγώντας ότι αυτό που φαίνεται δεν είναι μόνο του, αλλά υπάρχει και το μη ορατό τμήμα του κόσμου, και μάλιστα η δύναμη του μη ορατού είναι μυριάδες φορές μεγαλύτερη από τα στοιχεία του ορατού, εξηγώντας ότι η πίστη, ένα όργανο μη ορατό με γυμνό μάτι, μπορεί να κάνει μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα πράγματα από ένα ορατό όργανο. Δηλαδή, εξήγησε, με τα μέτρα της εποχής εκείνης, ότι η παρουσία και λειτουργία μιας μικρής μονάδας πίστης μέσα στον άνθρωπο, έστω και στο μέγεθος ενός μικροσκοπικού σπόρου σιναπιού, μπορεί να φέρει υπερμεγέθη αποτελέσματα στον φυσικό και μετρήσιμο κόσμο και όχι μόνον στο εσωτερικό τμήμα της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Η εικόνα που χρησιμοποίησε είναι καθοριστικής σημασίας, διότι ενώ οι μαθητές τον ρώτησαν για ένα θέμα συγχώρησης μεταξύ των ανθρώπων, ο Χριστός περιέβαλε την απάντησή του με έναν άλλον μανδύα, πολύ ευρύτερης αντίληψης του κόσμου. Δεν περιορίστηκε δηλαδή στο βάθος και το πλάτος της ερώτησης για την δύναμη της πίστης, η οποία κατοικεί μόνον μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο, αλλά μετέφερε την δύναμη αυτή και στον φυσικά μετρήσιμο κόσμο, εξηγώντας ότι αρκεί μια σταγόνα πίστης για να μετακινηθούν βουνά και δένδρα από την θέση τους, και όχι μόνον να λυθούν προβλήματα των ανθρωπίνων σχέσεων.