Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η δραστική λειτουργία του λόγου του Χριστού μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση, όταν έχει εγκατασταθεί εκεί, και έχει γίνει συγχρονισμός και συντονισμός με την πραγματικότητα κάθε μέρας της ζωής μας, περιγράφεται από τον ίδιο τον Χριστό στην διδασκαλία του, ένα κεφάλαιο ζωής το οποίο εμείς κατά κανόνα αγνοούμε, θεωρώντας ότι αυτά “είναι παπαδίστικα”, δηλαδή αφορούν τον Kλήρο και όχι κάθε φυσικό πρόσωπο. Και φυσικά αυτή η άποψη όχι μόνον μακράν απέχει της αλήθειας και της πραγματικότητας, αλλά αδικεί κάθε έναν Έλληνα, ο οποίος αναζητά την αλήθεια της ζωής μέσα σε μάταιες και αδιέξοδες πρακτικές της καθημερινότητας.

Πρόκειται για αντιστροφή της αλήθειας, μιας αλήθειας που την πειραματιζόμαστε όλοι καθημερινά, αλλά αδυνατούμε να την κατανοήσουμε και να την εξηγήσουμε, ακριβώς γιατί δεν γνωρίζουμε τα κλειδιά και την ορολογία, με τα οποία μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτή την αλήθεια της ζωής.

Διότι, για κάθε τομέα της ζωής έχουμε ειδικούς επιστήμονες που εμβαθύνουν και εξηγούν όλα όσα χρειαζόμαστε στον δικό τους τομέα, από τα κινητά μας τηλέφωνα μέχρι τις τροφές και τις βιταμίνες που περιέχουν, αλλά όταν ερχόμαστε στην ζωή και όχι στα επιμέρους στοιχεία της καθημερινότητας, εκεί υστερούμε και προσπαθούμε με γιατροσόφια και αντιπαραγωγικές μεθόδους, να καλύψουμε το κενό χωρίς φυσικά επιτυχία.

Διότι οι επιμέρους δραστηριότητες της καθημερινότητας δεν είναι η ζωή, αλλά είναι εκδηλώσεις της ζωής, και εμείς είμαστε σιωπηλοί θεατές ή αμέτοχοι παρατηρητές των γεγονότων, χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε δραστικά και αποτελεσματικά στον μη ορατό χώρο της ζωής, εκεί που όλα καλλιεργούνται πριν εμφανιστούν ως γεγονότα που εμείς απλά παρακολουθούμε. Διότι γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα, ότι πριν γίνει ένα γεγονός από εμάς τους ίδιους, έχει προηγηθεί μια μη ορατή διαδικασία στην σκέψη μας, στην συνείδησή μας, στα συναισθήματά μας, στις προθέσεις μας.

Και ενώ εμείς οι ίδιοι εφαρμόζουμε αυτήν την πρακτική σε όλη την διάρκεια της καθημερινής μας ζωής, από τα μικρότερα ως τα σπουδαιότερα, όταν ερχόμαστε στην ζωή αυτή καθ’ αυτή, εκεί μένουμε σιωπηλοί από άγνοια και φόβο. Από άγνοια γιατί ποτέ δεν σκεφτήκαμε να στρέψουμε την προσοχή μας στον τομέα αυτόν. Από φόβο, γιατί η άγνοια δημιουργεί τον φόβο του άγνωστου.

Και φυσικά κανείς άλλος δεν αδικείται πλην ημών των ιδίων, διότι ενώ είμαστε Χριστιανοί, δεν ενδιαφερόμαστε να σκύψουμε μέσα στην διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος μας έχει εξηγήσει την λειτουργία της ζωής πέρα από τον ορίζοντα της φύσης και του θανάτου, τον οποίο όλοι επί γης δοκιμάζουμε καθημερινά αλλά και στο τέλος.

Διότι η διδασκαλία του περιλαμβάνει τόσο την καθημερινότητα, όσο και την προοπτική της αιωνιότητας, αλλά εμείς, φοβισμένοι από τις προσωπικές μας ενοχές, απομακρυνόμαστε αντί να πλησιάζουμε τις πηγές της ζωής, οι οποίες ωστόσο είναι ανέκαθεν διαθέσιμες για κάθε φυσικό πρόσωπο επί γης, χωρίς αποκλεισμούς.

Η ανάλυση του εσωτερικού ανθρώπου από την δύναμη της ζωής που φέρνει μέσα στην συνείδησή μας η ύπαρξη και λειτουργία του λόγου του Χριστού, είναι θεμελιακής σημασίας, όχι μόνον για την κατανόηση της δικής του διδασκαλίας, αλλά και για την παρακολούθηση των συνεπειών από την εφαρμογή της στην καθημερινότητα.

Δεν πρόκειται δηλαδή για ιδεολογική προσέγγιση, αλλά πρόκειται για βίωμα καθημερινό, ένα βίωμα που μεταμορφώνει σε βάθος χρόνου όχι μόνον την εξωτερική συμπεριφορά, αλλά και την εσωτερική μας υπόσταση.

Όπως δηλαδή ο σπόρος που πέφτει στο χώμα και βρίσκει κατάλληλες συνθήκες, δεν μας ρωτά για να φυτρώσει και να φέρει τον καρπό του, έτσι και η παρουσία του ζωντανού λόγου του Χριστού μέσα στην συνείδησή μας λειτουργεί αυτόματα και παράγει τον καρπό που έχει μέσα στην δυναμική του υπόσταση. Δεν περιμένει δηλαδή κάτι άλλο, αλλά αυτόματα εκρήγνυται και απελευθερώνεται η ενέργεια που περικλείει, μεταφέροντας στο ορατό φάσμα της καθημερινότητας όλες εκείνες τις ενέργειες που είναι σε θέση να δραστηριοποιήσει.

Και αυτό δηλώνει την διαχρονική του αξία, διότι μπορεί να έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια, όπως και οι σπόροι των φυτών της φύσης, αλλά ακόμη και τον 21ο αιώνα κάνει ακριβώς το ίδιο έργο, πάντοτε και σε κάθε πρόσωπο που αναζητά τον δημιουργό του λόγου για να πάρει απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής.

Ο ιστορικός λόγος του Χριστού επιφέρει γνώση. Ο ζωντανός λόγος του Χριστού επιφέρει ζωή και επίγνωση ζωής. Διότι οι πνευματικές κρούσεις που φτάνουν στον εσωτερικό μας κόσμο μέσα από τα ακούσματα και τις εικόνες, αν δεν βρουν αντίσταση και διαλογή, τότε εγκαθίστανται και αποκτούν ρίζες και δικαιώματα λειτουργικά στην καθημερινότητά μας.

Αντίθετα, αν ο εσωτερικός μας οργανισμός λειτουργεί με πληρότητα ηλικίας, τότε κάθε νέα είσοδος κρουσμάτων ελέγχεται, και στο τέλος της ημέρας τα στοιχεία που μεταφέρει, ή έχουν εκδιωχθεί ως μη χρήσιμα ή έχουν εγκατασταθεί και έχουν βρει τον ρόλο τους στην ενεργό ζωή του φυσικού προσώπου.

Η κατανόηση των εσωτερικών μας δυνάμεων και ατομικών μας ικανοτήτων είναι η προϋπόθεση για την επιτυχία της ζωής. Και όσο καλύτερα θα γνωρίζουμε τον εαυτό μας, τόσο ασφαλέστερα θα πορευόμαστε την καθημερινότητα.

Πάνω στην βάση αυτή μπορεί να στηριχθεί και μια αναζήτηση του δημιουργού. Όχι δηλαδή αναζήτηση του θεού μόνον επειδή έχω κάποιο άλυτο πρόβλημα στην ζωή μου, πχ ασθένεια ή αισθηματικό και κοινωνικό αδιέξοδο, αλλά γιατί η ψυχή μου αναζητά απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, ερωτήματα πέραν του ορατού φάσματος των καθημερινών γεγονότων της ζωής μας.

Αυτός ήταν και ο λόγος που στα Ιερά Γράμματα περιγράφεται η εξερεύνηση του εσωτερικού μας ανθρώπου από τον λόγο του Χριστού που είναι ζωντανός και περιέχει ενέργεια λειτουργική. Και αυτή η εξερεύνηση περιλαμβάνει το σύνολο της υπαρξιακής μας υπόστασης, τόσο της σωματικής όσο και της ψυχικής.

Χωρίς να παραλείπεται ή να παραβλέπεται κανένα στοιχείο της προσωπικότητάς μας, η Βίβλος αναλύει το έργο που κάνει μέσα στο σώμα και στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου ο λόγος του Χριστού.

Αδιαλείπτως ο έλεγχος γίνεται στις επιδράσεις του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος στον εσωτερικό μας κόσμο, τον κόσμο της ψυχής και του πνεύματος.

Αδιαλείπτως γίνεται ο έλεγχος μέσα στο σωματικό DNA μας, αδιαλείπτως γίνεται ο έλεγχος στις σκέψεις και τους διαλογισμούς μας.

Και εδώ δεν πρόκειται για απλό έλεγχο, αλλά πρόκειται για έλεγχο βάθους, διάσπαση των ψυχικών θρομβώσεων που επιφέρουν οι λάθος επιλογές της καθημερινότητάς μας, ανάλυση των επιδράσεων και των συνεπειών, υπόδειξη απελευθέρωσης από κάθε εσωτερικό βάρος που έχει συσσωρευτεί μέσα μας και δυσκολεύει ή και συντομεύει την καθημερινότητά μας.

Άρα η αξία της διάσπασης αυτής και του ελέγχου, όπως αυτό περιγράφεται με λεπτομέρειες στην Καινή Διαθήκη, είναι μακράν η σπουδαιότερη όλων των άλλων ενεργειών που λειτουργούν μέσα μας, ακριβώς διότι πρόκειται για έργο αποκάλυψης και διδασκαλίας επί του συνόλου της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Άρα υπάρχει φως, υπάρχει δυνατότητα, υπάρχει τρόπος να απαλλαγώ από τα δυσάρεστα του παρελθόντος και να υιοθετήσω μια διαφορετική πορεία μεταμόρφωσης, μια πορεία που μεταμορφώνει τον εσωτερικό – και όχι μόνο κόσμο μου, ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζει τις παραγωγικές πηγές μου με νέο ζωντανό νερό, νερό που έχει την ικανότητα όχι μόνον να εμπλουτίζει τον ψυχικό μου κόσμο, αλλά και να μεταφέρει στο συνειδησιακό μου υπόβαθρο τα ιχνοστοιχεία της προοπτικής της αιωνιότητας.

Το γεγονός ότι στον δικό μας καιρό πράγματα αδιαίρετα μέχρι πριν λίγο, τώρα πλέον είναι διαιρετά και μάλιστα σε βάθος ακατανόητο για τους καθημερινούς ανθρώπους, αυτό αποδεικνύει ότι και στα θέματα της πίστης είμαστε υποχρεωμένοι, όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι να αναβαθμίζουμε τα ενδιαφέροντά μας και να επικαιροποιούμε τις αναζητήσεις μας, κατανοώντας βαθύτερα την διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος μας έδειξε την πορεία προς τις πηγές της αιωνιότητας του δημιουργού μας.

Και αυτή η κατανόηση δεν είναι για λόγους αυτοπροβολής, αλλά είναι για λόγους βαθύτερης κατανόησης του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος μέσα στο οποίο βιώνουμε την καθημερινότητα. Διότι όσο καλύτερα κατανοούμε την διδασκαλία του Χριστού, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές μας προκλήσεις: είτε αυτές προέρχονται από τις ατομικές μας εσωτερικές αγκυλώσεις και τα απολιθώματα των πεποιθήσεών μας, είτε προέρχονται από τους εξωτερικούς παράγοντες. Διότι και στις δυο περιπτώσεις η ευθύνη είναι δική μας και η επιτυχία και το μάθημα θα είναι δικά μας.

Και φυσικά είναι κατανοητό ότι ακόμη και αυτή η απλή διαπίστωση, ότι δηλαδή άλλα είναι τα εσωτερικά μου ερωτήματα και αδιέξοδα και άλλα είναι τα εξωτερικά ερεθίσματα και γεγονότα που επιδρούν πάνω στην προσωπικότητα και τον εσωτερικό μου κόσμο, βοηθά στην καλύτερη οργάνωση της ζωής μας, ανάλογα με τον χαρακτήρα και την προσωπική μας φυσιογνωμία. Διότι όλοι δεν είμαστε το ίδιο και δεν αντιμετωπίζουμε τα ερωτήματα της καθημερινότητας με τον ίδιο τρόπο.

Άρα, η καλύτερη κατανόηση του εαυτού μας, το γνώθι σ’ αυτόν, κάνει καλύτερη την καθημερινότητα ως προς την επίγνωση των ικανοτήτων μας. Και η καλύτερη επίγνωση και κατανόηση του φυσικού και ανθρώπινου περιβάλλοντος κάνει τον άνθρωπο πιο άνθρωπο, και μάλιστα πετυχημένο άνθρωπο σε όλες τις διαστάσεις της ζωής.

Κάθε βαθύτερη κατανόηση που προκύπτει μέσα από την διαίρεση ενός αρχικά αδιαίρετου φαινομενικά συνόλου, βοηθά στην εξερεύνηση των ιδιοτήτων του και στην καλύτερη διαχείριση των δυνάμεων που συνιστούν και συνθέτουν την αρχική εικόνα των πραγμάτων και των προσώπων.

Επειδή ο 20ος και κατά συνέπεια και ο 21ος αιώνας είναι η δική μας εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται από την τολμηρή επιτυχία της υπέρβασης του αδιάσπαστου ατόμου (άτομο=εκείνο που δεν τέμνεται, δεν διαχωρίζεται, το αδιαίρετο κομμάτι της ύλης, α στερητικό και το ρήμα τέμνω = κόβω κάτι, τεμαχίζω κάτι) και των συνεπειών που αυτή η επιτυχία έχει επιφέρει στην οπτική γωνία αντίληψης του συνόλου της ζωής και της καθημερινότητάς μας, όλα αυτά τα φυσικά γεγονότα θα πρέπει να μας προβληματίσουν για την πίστη και την διαδικασία που εφαρμόζεται από ένα φυσικό πρόσωπο στις μέρες μας.

Εμείς δηλαδή σήμερα δεν ζούμε στους αρχαίους καιρούς των γενικοτήτων περί πίστεως όπως συνέβαινε μέχρι και τον 19ο αιώνα, αλλά έχουμε εισέλθει στην εποχή της διαίρεσης και της ανακάλυψης του περιεχομένου και των διεργασιών που συντελούνται μέσα στην ύλη, ζώσα και νεκρή φαινομενικά, άρα θα πρέπει να προσαρμόζουμε και τα εργαλεία της πίστης στην νέα πραγματικότητα.

Όταν δηλαδή ο Χριστός έκανε μάθημα για την βασιλεία του, και παρομοίαζε την νέα αόρατη διάσταση λειτουργίας της πίστης με την λειτουργία που είχε το προζύμι ή ο σπόρος που έπεφτε στη γη για να φυτρώσει και να γίνει φυτό ή δένδρο, περιέγραφε παραστατικά την εξελικτική εικόνα που παρουσίαζε την εποχή εκείνη μια φυσική λειτουργία αόρατη στο γυμνό μάτι, άρα έπρεπε να γίνει αποδεκτή και κατανοητή με πίστη, αφού δεν υπήρχε ακόμη η εξέλιξη της φυσικής και της χημείας, επιστήμες που μας διδάσκουν πλέον τις εσωτερικές αυτές και μη ορατές λειτουργίες, οι οποίες ωστόσο ήταν και τότε και σήμερα υπαρκτές και αντιληπτές μέσα από την τελική ορατή εικόνα.

Η ωριμότητα δηλαδή της ανθρώπινης κοινωνίας της εποχής του Χριστού επέτρεπε την χρήση των καθημερινών εικόνων της ζωής – γεωργός, νοικοκυρά, έμπορος, κλπ – για να μεταφέρει στον προβληματιζόμενο για την ζωή άνθρωπο, την διάσταση της αναζήτησης των στοιχείων του μη ορατού φάσματος του κόσμου, και ο Χριστός αξιοποίησε εκείνη την ωριμότητα στον καιρό εκείνο, για να υποδείξει τον τρόπο προσέγγισης των δικών του αξιών που δεν συνδέονται μόνον με την καθημερινότητα, αλλά συνδέονται και με τις ανάγκες τις επέκεινα του φυσικού βίου του ατόμου. Αυτό δεν έγινε εις βάρος των γνώσεων της εποχής εκείνης και της προηγμένης πολιτιστικής ζωής την εποχή της Ρωμαιοκρατίας, αλλά έγινε στηριγμένη ακριβώς σε αυτή την ώριμη τότε πραγματικότητα, για να γίνει πιο κατανοητή η νέα διδασκαλία του Χριστού για την αιωνιότητα και τις πηγές που ελκύουν και καθοδηγούν κάθε φυσικό πρόσωπο – αναζητητή των πηγών της ζωής.

Δηλαδή, ο Χριστός στην εποχή του δεν υποτίμησε και δεν καταδίκασε τις τότε γνώριμες κοινωνικές εικόνες, αλλά αντίθετα στηρίχθηκε σε αυτές, για να φέρει το προχωρημένο μήνυμα του μη ορατού φάσματος του κόσμου και της καθημερινότητας, και να διδάξει τους τρόπους κατανόησης και αξιοποίησης δια της πίστεως των μη ορατών τότε πραγμάτων, στοιχεία τα οποία εμείς σήμερα γνωρίζουμε και χειριζόμαστε από την παιδική μας ηλικία.