Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Οι κατακτήσεις μας θέλουμε να είναι μόνιμες και σταθερές. Και αυτό είναι ζήτημα προσωπικών επιλογών, διότι η η μονιμότητα και η σταθερότητα εξαρτάται και από εξωτερικούς και όχι μόνο από την προσωπική μας θέληση και επιθυμία.

Το σπίτι που αποκτούμε θέλουμε να μεγαλώνει η αξία του, ο/η σύντροφός μας θέλουμε να είναι σταθερός/ή στην σχέση μας, το επάγγελμά μας θέλουμε να είναι ευνοημένο με παροχές και όχι ελλείψεις, και, γενικά η σταθερότητα και η μονιμότητα είναι βασική παράμετρος κάθε στόχου που το άτομο επιδιώκει μέσα στην προσωπική του καθημερινότητα.

Και αυτή η πραγματικότητα υπάρχει στις σκέψεις και τους υπολογισμούς όταν κάνουμε τις επιλογές μας, προκειμένου η σταθερότητα και η μονιμότητα να είναι εξασφαλισμένες στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, όσο βέβαια εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Και μπορεί η δική μας επιθυμία να είναι καλή και χρήσιμη, αλλά αυτό δεν είναι ούτε απλό, ούτε δεδομένο για κανένα, διότι όλοι κάποια στιγμή τα αφήνουμε όλα εδώ – όσο και εάν έχουμε κοπιάσει για τους απογόνους μας – και φεύγουμε χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Σχεδιάζουμε έχοντας λάβει όλα τα μέτρα για την μονιμότητα και σταθερότητα των προσωπικών μας στόχων, ενώ η παράμετρος της εφήμερης παρουσίας μας είναι η μόνη αληθής και κανένας ποτέ μέσα στην ιστορία δεν ξεπέρασε αυτή την ημερομηνία λήξης της εδώ παροικίας του. Και αυτό αποδεικνύει ότι όσα και εάν πετύχουμε πάνω στην γη κατά την εφήμερη εδώ παρουσία μας, δεν μπορεί να ξεπεράσει σε αξία την επέκεινα του ταφικού ορόσημου περιοχή.

Διότι κανείς ποτέ δεν επέστρεψε να ζητήσει λόγο από τους απογόνους και τους διαχειριστές των όσων ο ίδιος είχε κοπιάσει να κατακτήσει και να αποκτήσει κατά την εδώ ζωή του. Και αυτό φέρνει απογοήτευση και απώλεια θάρρους από την μια, αλλά από την άλλη φέρνει και σύνεση και σοβαρότητα να παραδεχθούμε, ότι όσους στόχους και αν κατακτήσουμε, τίποτα δεν θα έρθει μαζί μας, όσο σπουδαίοι και αν αυτοί φαντάζουν στα δικά μας στα μάτια και στις δικές μας φιλοδοξίες.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού αυτή η παράμετρος είναι σπουδαίο στοιχείο, για όποιους ενδιαφέρει όχι μόνο η προσωρινή κατάκτηση, ακόμη και ενός σπουδαίου στόχου, αλλά και η προσωπική του συνέχεια. Διότι, αφού όσα και αν πετύχουμε στην εφήμερη περίοδο της ζωής μας δεν μάς συντροφεύουν μετά το όριο του θανάτου, το θέμα παίρνει άλλη σοβαρή διάσταση. Διότι είναι προφανές ότι στην καθημερινότητα απαιτείται η προσωπική επιθυμία και η διάθεση δυνάμεων για να πετυχαίνουμε το καλύτερο.

Όμως, αφού για όλους η πραγματικότητα υπερβαίνει με απόλυτο τρόπο αυτό το όριο, αυτό σημαίνει ότι το άτομο πρέπει να λαμβάνει τα μέτρα του, ώστε τούτο να πράττει και εκείνο να μην λησμονεί. Διότι η αστάθεια και ο χρονικός ορίζοντας όλων των πράξεων για τις προσωπικές μας κατακτήσεις βρίσκονται στον πυρήνα των κατακτήσεών μας, άρα αναζητείται και το “υλικό” εκείνο που θα δώσει στις κατακτήσεις μας και άλλο νόημα και άλλο περιεχόμενο. Διότι τα καλά για τους ανθρώπους, δεν σημαίνει ότι αποβαίνουν εξ ίσου καλά και για την ατομική μας πορεία μετά το όριο του θανάτου.

Και ο Χριστός έβαλε όλα τα πράγματα σε άλλη βάση για την ατομική μας καθημερινότητα: να αγωνίζεστε με όλη σας την δύναμη για την καλύτερη καθημερινότητα, αλλά να μην ξεχνάτε και την επέκεινα του τάφου διάσταση. Διότι αυτή θα τροφοδοτήσει σήμερα με δύναμη και ενέργεια την ατομική σας προσωπικότητα, αλλά θα θέσει και νέα βάση ώστε το όριο του θανάτου να είναι μόνο μια χρονολογική ένδειξη αλλαγής ζωής και όχι σήμα αιώνιου θανάτου. 

Οι προσωπικές μας κατακτήσεις είναι τα όνειρα που καθένας έχει για την ατομική του ζωή. Και αυτή η κατάκτηση των ονείρων ενισχύει την ελπίδα μας για το μέλλον, και η ελπίδα είναι η κινητήρια δύναμη που ενορχηστρωνει τις προσωπικές μας ικανότητες με σκοπό την κατάκτηση. Όπου δεν υπάρχουν στόχοι και ελπίδα για την κατάκτησή τους, το άτομο είναι ήδη νεκρό, διότι δεν έχει ενδιαφέροντα για την ζωή, αφού η ζωή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την νέα κατάκτηση κάθε στιγμή που βιώνουμε την καθημερινότητά μας.

Και μπορεί στην προσωπική μας ζωή να μην αντιλαμβανόμαστε τις εσωτερικές λειτουργίες που συντελούνται μέσα στο σώμα μας και στην συνείδησή μας, ωστόσο αυτό είναι η αδυναμία μας: η άγνοια. Προσκολλάται η επιθυμία μας για κατάκτηση με το αντικείμενο της κατάκτησης, και τελικά χάνουμε τον βηματισμό μας, διότι συγχέουμε την πορεία με την αξία του στόχου, για τον οποίο ταξιδεύουμε καθημερινά στην προσωπική μας καθημερινότητα.

Και ενώ η πίστη μας και η ελπίδα μας παραμένουν ενεργά στοιχεία μέσα στην συνείδησή μας, εμείς αποπροσανατολιζομαστε με την κάθε επιμέρους ικανοποίηση, και εγκαταλείπουμε τον στόχο για τον οποίο είχαμε ξεκινήσει. Και αυτή η αλλαγή προσανατολισμού από τον αρχικό στόχο στην ευκαιριακή ικανοποίηση είναι το στοιχείο που ωθεί τις πεποιθήσεις μας σε απαισιοδοξία, θλίψη και απογοήτευση. Και ενώ το φυσιολογικό είναι η κάθε μικρή κατάκτηση να αποτελεί ένα σκαλοπάτι για την επόμενη κατάκτηση, εμείς ξεχνάμε – συνήθως – τους στόχους, και παραμένουμε ανενεργοί στην προσωπική μας ελπίδα.

Διότι η καλλιέργεια είναι αυτή που διατηρεί την ελπίδα και την πίστη ζωντανή. Όταν πάψει η καλλιέργεια, τότε το μικρό απόθεμα που υφίσταται μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, απομειώνεται και συρρικνώνεται σταδιακά, για να καταλήξει στην φτώχεια και την εσωτερική μιζέρια, χωρίς όνειρα για το μέλλον της προσωπικής μας ζωής. Και αυτό είναι ο αργός και πρόωρος θάνατος.

Διότι ο φυσικός θάνατος είναι απόλυτα βέβαιος. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να αποφύγουμε, είναι ο πρόωρος θάνατος, η εγκατάλειψη των ονείρων, και η ισοπέδωση μέσα στην προσωπική μας καθημερινότητα. Και αυτός είναι ο οδυνηρός θάνατος, διότι τον φυσικό θάνατο δεν τον “βιώνουμε” αφού θα έχουμε χάσει τις αισθήσεις μας όταν πεθάνουμε, ενώ ο πρόωρος θάνατος είναι συνεχής και οδυνηρός για το άτομο που τον βιώνει στην δική του απόλυτα προσωπική καθημερινότητα.

Και εδώ βρίσκεται το μυστικό της διδασκαλίας του Χριστού. Διότι ο Χριστός ένωσε την παρούσα απλή καθημερινότητα της επιβίωσης, με το αιώνιο παρόν και την προοπτική της αιωνιότητας, κατά τα μέτρα του αιώνιου δημιουργού, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο και όλα όσα μπορούμε να περιγράψουμε με τις πέντε αισθήσεις και με την πίστη που καθένας διαθέτει. Το μυστικό της κατάκτησης δεν βρίσκεται μόνο στις προσωπικές μας δυνάμεις και δυνατότητες, αλλά βρίσκεται – κυρίως – στην ανανέωση της ελπίδας και της πίστης, όπως την καθόρισε ο ίδιος ο Χριστός και όχι η ανθρώπινη μόνο μονάδα μέτρησης.

Τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, ο Χριστός εξήγησε – και εμείς μπορούμε να καταλάβουμε σήμερα καλύτερα – ότι η ζωή δεν είναι μόνο το προσωπικό βίωμα κάθε ατόμου, αλλά επεκτείνεται με τα μέτρα της πίστης και της ελπίδας στους ορίζοντες του δημιουργού, ο οποίος δεν γνωρίζει όρια στον χώρο και τον χρόνο, αλλά υφίσταται πριν δημιουργηθεί ο κόσμος που εμείς βιώνουμε την προσωπική μας εμπειρία κάθε μέρα. 

Οι κατακτήσεις μας κατά την διάρκεια του επίγειου βίου μας είναι απαραίτητες για την προσωπική μας καθημερινότητα, ή το πολύ και των ανθρώπων που συνδέονται μαζί μας. Καμιά κατάκτηση δεν περνά τα όρια του επίγειου βίου μας, εκτός εάν πιστεύουμε σε όσα δίδαξε ο Χριστός, ότι δηλαδή η ζωή δεν ολοκληρώνεται με τον επίγειο θάνατο, αλλά συνεχίζεται με άλλη μορφή σε μια νέα πραγματικότητα, για την οποία όμως έκανε μόνο νύξεις και όχι ασφαλή περιγραφή, που να είναι κατανοητή από τα ανθρώπινα μέτρα.

Και εδώ βρίσκεται το ουσιαστικό πρόβλημα της δικής μας καθημερινότητας. Διότι από την μια προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, και από την άλλη δεν ξέρουμε τί είναι όλα αυτά που μπορεί να συμβούν μετά τον προσωπικό μας θάνατο. Άρα, η προσδοκία παραμένει ως προσδοκία, ή έχει και κάποιο πρακτικό νόημα για την δική μας καθημερινότητα; Το γεγονός ότι ο Χριστός δεν μίλησε πολύ για την επέκεινα του τάφου ζωή, αλλά εξήγησε αναλυτικά τον τρόπο του επίγειου βίου μας, με τις προοπτικές όμως της αιωνιότητας παράλληλα με αυτές της καθημερινότητας, αποτελεί και το κέντρο της δικής μας ευθύνης.

Διότι, ο χριστός δεν διαχώρισε την παρούσα από την μέλλουσα ζωή, αλλά τις συνέδεσε με τον εαυτό του και την δική του παρουσία, σύμφωνα με τις Γραφές, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Άρα, κατά την δική του διδασκαλία, κάθε καλή κατάκτηση στην παρούσα καθημερινότητα, έχει την αξία της και για την επέκεινα του τάφου ζωή, όπως ο ίδιος εξήγησε αναλυτικά με παραβολές. Κατακτήσεις τώρα, σημαίνει μια καλή παρακαταθήκη και για το μέλλον.

Και εάν μεν πρόκειται για το προβλέψιμο μέλλον, τότε ίσως τα πράγματα είναι κατανοητά. Όταν όμως ξεφεύγουμε από το εγγύς και το απώτερο μέλλον, εκεί, στις διαστάσεις που δεν έχουν ορίζοντα χώρου και χρόνου, απαιτείται το εφόδιο της πίστης, για να γίνει αποδεκτή και κατανοητή η διδασκαλία του Χριστού σε ό,τι αφορά την προσωπική μας καθημερινότητα. Διότι, χάνοντας και υποτιμώντας την αξία των καθημερινών πραγμάτων που καθένας διαχειρίζεται, αθετούμε και φαυλίζουμε το μέλλον εν αγνοία μας, και αυτό μακροπρόθεσμα παρασύρει την πίστη μας σε αβεβαιότητα.

Διότι, κάθε κατάκτηση σήμερα, ενώ φαίνεται ότι αφορά το σήμερα, ταυτόχρονα εγγυοδοτεί και το μέλλον με μεγαλύτερη ασφάλεια και καλύτερες προοπτικές, και αυτό το κατανοούμε μέσα από τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της προσωπικής μας καθημερινότητας. Από την άλλη, κάθε αποτυχία, ενώ φαίνεται ότι αφορά μόνο την συγκεκριμένη περίπτωση, στην πραγματικότητα επηρεάζει την ψυχολογία μας και επιβαρύνει το ατομικό μας φορτίο με αρνητικό πρόσημο. Και τελικά, ενώ θεωρούμε ότι εργαζόμαστε μόνο για το σήμερα, στην πραγματικότητα στρώνουμε το χαλί και για το μέλλον.

Και προφανώς όσο ασφαλέστερο είναι το υπέδαφος των μελλοντικών μας θεμάτων, τόσο καλύτερες επιδόσεις προκύπτουν για την ατομική μας καθημερινότητα, αλλά αυτή η θετική εξέλιξη, τροφοδοτεί με αισιοδοξία και το προσωπικό μας μέλλον. Ο Χριστός δεν ήρθε να κάνει ένα κήρυγμα για να γίνουμε μόνο καλύτεροι άνθρωποι, αλλά στόχευσε και στις προοπτικές του μέλλοντος, εγγύς, απώτερου, απώτατου και αιώνιου, σφραγίζοντας την διδασκαλία του με το δικό του αίμα για εξασφάλιση και βεβαιότητα της αλήθειας των δικών του λόγων. 

Οι κατακτήσεις μας ωφελούν πρώτα το άτομο που πετυχαίνει την κατάκτηση και στην συνέχεια, εάν είναι σοβαρή υπόθεση, μπορεί να ωφελήσει και τους άλλους. Σε καμιά περίπτωση κάποια επιτυχία δεν ωφελεί μόνο τους άλλους, διότι αυτό είναι ουτοπικό και ανυπόστατο.

Κάθε προσωπική κατάκτηση και επιτυχία έχει τις καλές συνέπειες στο άτομο που κατέβαλε τους κόπους και όχι μόνον. Διότι κάθε κατάκτηση νέων πραγμάτων σημαίνει πλούτο, και ο πλούτος πάντα διαχέεται από τον ένα στον άλλον, και κανείς δεν μπορεί να παρακρατήσει τον πλούτο μόνο για τον εαυτό του. Εάν γίνει παρακράτηση του πλούτου, τότε το άτομο αυτό γίνεται εξωπραγματικό και δεν ωφελείται ούτε το ίδιο, και φυσικά, και κανένας άλλος.

Αντίθετα, η κοινοποίηση και η διάχυση του πλούτου που αποκτήθηκε μέσα από την ατομική προσπάθεια, φέρνει νέο πλούτο κατά την έννοια της αύξησης δια της διανομής. Διότι αυτοί που θα λάβουν από τον υφιστάμενο πλούτο ενός επιτυχημένου ατόμου, και αυτοί στην συνέχεια δεν μπορούν να τον κρατήσουν κλεισμένο μέσα σε σεντούκι, διότι δεν θα πρόκειται για πλούτο αλλά για κατάρα στην ατομική ζωή του προσώπου που δεν μοιράζεται τα αγαθά που διαθέτει. Και αυτός είναι νόμος παγκόσμιος και αιώνιος. Όποιος δίνει, θα λάβει. Όποιος κλείνεται στον εαυτό του και στον υφιστάμενο πλούτο του είναι φτωχός στον εσωτερικό του κόσμο, άρα δεν απολαμβάνει τις κατακτήσεις του, και εάν συνεχίσει, τότε ο πλούτος του θα γίνει βάρος και εμπόδιο στην συνέχεια της ζωής του.

Επομένως, κάθε κατακτητής που φέρνει κάτι καινούριο στην ζωή του, γίνεται αρχικά ο ίδιος πρώτα πλουσιότερος με την νέα του κατάκτηση, αλλά αυτός ο πλούτος θα πολλαπλασιαστεί στο μέλλον για μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, που θα θελήσουν να αξιοποιήσουν τον πλούτο που έφτασε στα δικά τους όρια. Και αυτό είναι η ευλογία: η διάχυση του πλούτου.

Τότε η διάχυση δεν είναι στέρηση για το άτομο που έχει κατακτήσει ένα πλούτο, αλλά είναι εμπλουτισμός των υπαρχόντων. Διότι, ο πλούτος που έφτασε στους άλλους, με κάποιον “μυστηριώδη” τρόπο, επιστρέφει και πάλι στον αρχικό κατακτητή, και μάλιστα σε πολλαπλάσια ποσότητα. Αυτός είναι ο παγκόσμιος νόμος της “οικονομίας”, δηλαδή η καλή διαχείριση των θεμάτων του ατομικού μας “οίκου”, άρα το κέντρο είναι πάντα η οικία, το σπίτι, και όχι το χάος της απεραντοσύνης του μέλλοντος ή του παρελθόντος.

Πρέπει πρώτα να δώσεις, για να λάβεις στην συνέχεια. Εάν περιμένεις πρώτα να πάρεις για να δώσεις στην συνέχεια, είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν έχεις “χώρο” για να βάλεις κάτι καινούριο, εάν πρώτα δεν έχεις αποβάλει κάτι που συμπληρώνει τον υφιστάμενο χώρο του εσωτερικού – αλλά και του φυσικού μας – κόσμου. Δίνω, όχι γιατί ο άλλος δεν έχει, αλλά γιατί εγώ πρέπει να κάνω χώρο, ώστε να έρθει κάποια νέα κατάκτηση, ένας νέος ορίζοντας, ένας νέος κόσμος που δεν φαίνεται σήμερα, αλλά είναι σίγουρο ότι υπάρχει, αφού γνωρίζουμε – κατά τους ειδικούς επιστήμονες – μόνο του 5% του φυσικού κόσμου, άρα έχουμε απεριόριστα ύψη, πλάτη, βάθη και μήκη να κατακτήσουμε στην ζωή μας, εάν βεβαίως δεν είμαστε τσιγκούνηδες.

Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορά τους τσιγκούνηδες, αλλά αφορά όσους ενδιαφέρονται με πτωχό πνεύμα, δηλαδή με αίσθηση της έλλειψης πληρότητας, να κατακτήσουν τους νέους κόσμους μέσα από την καλλιέργεια της πίστης στην Ανάσταση του Χριστού, όπως ο ίδιος εγγυήθηκε με τον δικό του σταυρό. 

Κάθε κατάκτηση φέρνει αισιοδοξία και ικανοποίηση. Κάθε αποτυχία φέρνει περισυλλογή και προβληματισμούς για το τί δεν πήγε καλά, και αποτύχαμε στην προσπάθεια να κατακτήσουμε κάτι ή να  πετύχουμε ένα στόχο. Και εάν ο στόχος ήταν μικρός και ασήμαντος, ξέρουμε ότι την επόμενη φορά θα αποφύγουμε τα λάθη και θα πετύχουμε. Εάν όμως ο στόχος ήταν μεγάλος, τότε η αποτυχία φέρνει επανασχεδιασμό της ζωής μας, και προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι έχουμε ξοδέψει, προφανώς, δυνάμεις για την κατάκτηση αυτή, και τώρα, μετά την αποτυχία, πρέπει να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας, και να σχεδιάσουμε νέους δρόμους και τρόπους, για να φτάσουμε στον στόχο την επόμενη φορά ή στον επόμενο στόχο, εάν έχουμε αλλάξει σχέδια για την προσωπική μας ζωή. Σε κάθε περίπτωση, κάθε επιτυχία φέρνει ελευθερία, κάθε αποτυχία φέρνει προβληματισμούς για το μέλλον.

Διότι η καθημερινή μας  ζωή δεν είναι παιχνίδι ανέμελο, αλλά είναι μια σκληρή πραγματικότητα, όπου υπάρχουν αμοιβές και τιμωρίες, αποτυχίες και επιτυχίες, και στην προσπάθεια αυτή ξοδεύουμε τις προσωπικές μας δυνάμεις σε κόπο και δαπάνες. Και όλοι ξέρουμε ότι κάθε επιτυχία φέρνει ευτυχία, ενώ η αποτυχία οδηγεί σε στασιμότητα, ή ακόμη και υποχώρηση από την προηγούμενη κατάσταση. Άρα η κάθε κατάκτηση μετράει και φέρνει πλούτο, ενώ η αποτυχία μάς βυθίζει σε απελπισία.

Και αυτή η αλήθεια στην προσωπική μας ζωή έχει σημαντική αξία. Διότι, εκείνος που πετυχαίνει και νικά τις δυσκολίες της κατάκτησης, γίνεται πλούσιος, με ό,τι μπορεί να σημαίνει για τον καθένα μας η λέξη “πλούτος” και “ελευθερία”. Κάθε νέα κατάκτηση, φέρνει οικοδομή. Κάθε αποτυχία φέρνει στασιμότητα ή και αποδομή. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι η προσωπική μας ζωή χτίζεται πάνω στις επιτυχίες και στις επιμέρους κατακτήσεις της ατομικής μας καθημερινότητας.

Και όσο περισσότερες επιτυχίες και κατακτήσεις διαθέτουμε, τόσο η απόσταση από την επόμενη κατάκτηση γίνεται πιο σύντομη, γιατί αποκτούμε εμπειρία και παίρνουμε μαθήματα. Και όσοι θέλουν να περάσουν σε επόμενες κατακτήσεις, ξέρουν ότι σε κάθε κατάκτηση καιροφυλακτεί και ένας κίνδυνος: ο κίνδυνος του εφησυχασμού και της αδράνειας, ενώ θα έπρεπε να παραμείνουμε σε εγρήγορση για την επόμενη κατάκτηση.

Για τον λόγο αυτό και στην διδασκαλία του Χριστού, από την μια δίνεται η ευκαιρία να θέσουμε τους προσωπικούς μας στόχους, και από την άλλη να αφήσουμε ανοιχτούς τους ορίζοντες για το προσωπικό μας μέλλον. Ποτέ ο Χριστός δεν έκλεισε τον κύκλο της τελειότητας, όπως πολλοί από εμάς νομίζουμε. Αντίθετα, έθεσε όρια πέραν των ανθρωπίνων ορίων, προκειμένου να αποφεύγουμε την αδράνεια και τον εφησυχασμό, που αναπόφευκτα οδηγούν σε στέρηση ή και απώλεια των υπαρχόντων.

Ο πήχυς που έθεσε ο Χριστός δεν είναι στα ανθρώπινα μέτρα μόνο – αυτό είναι απολύτως σαφές -, αλλά έθεσε τους ορίζοντες στο επίπεδο και στο στάδιο του ίδιου του δημιουργού. Και όσο καλύτερα κατανοούμε την τελειότητα της δημιουργίας με τους νόμους της ζωής και της κίνησης που λειτουργούν μέσα στην αιωνιότητα, τόσο το πνεύμα μας γίνεται ταπεινό και αναγνωρίζει τον δρόμο για νέες κατακτήσεις, οι οποίες θα φέρουν ατομικό, αλλά και συλλογικό πλούτο ζωής και ευημερίας.