Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Δανείστηκα τον τίτλο από ένα σημερινό άρθρο σε αθηναϊκή εφημερίδα, γιατί θεωρώ ότι αυτή η προσέγγιση έχει σχέση με τις συναντήσεις μας και το περιεχόμενο που εξετάζουμε κάθε φορά στην ΕΛΠΙΔΑ.

Και είναι προφανές ότι η ελπίδα είναι κάτι όχι απλά σπουδαίο, αλλά έχει σχέση με την εσωτερική μας πληρότητα για το σήμερα, το αύριο, αλλά και το εγγύς και απώτερο μέλλον.

Διότι αυτό με το οποίο όλοι μας βιώνουμε την καθημερινότητά μας δεν είναι τίποτα άλλο από ελπίδα για πράγματα που θα έλθουν σε λίγο ή λίγο αργότερα ή και πολύ αργότερα, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτό που ελπίζουμε θα έρθει.

Και αυτή η βεβαιότητα ενισχύει τις εσωτερικές μας αντοχές, την υπομονή μας, όλες μας τις εσωτερικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να παίξουν κάποιο ρόλο μέχρι που η ελπίδα να γίνει πραγματικότητα.

Αν και εκ πρώτης όψεως η ελπίδα φαίνεται να ταυτίζεται με την πίστη, ωστόσο βαθύτερη εξέταση δείχνει ότι η ελπίδα αναφέρεται σε μικρότερης έντασης ζητήματα, ενώ η πίστη είναι ένα εργαλείο, ένα εφόδιο που προσεγγίζει μεγαλύτερο εύρος θεμάτων του εσωτερικού μας κόσμου.

Η ελπίδα, θα μπορούσε να πει κάποιος είναι το φρέσκο φρούτο που αναζωογονεί τον εσωτερικό μας άνθρωπο, φέρνει κάτι καινούριο τώρα, σύντομα, και μας γεμίζει ενθουσιασμό, μεταβάλλει την καθημερινότητά μας.

Η πίστη είναι και παραμένει ένα εφόδιο που λειτουργεί μέσα μας, ανάλογα με την χρήση και την ένταση που εμείς έχουμε προσωπική ανάγκη. Η πίστη δηλαδή είναι ένα μόνιμο εφόδιο μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο και είναι δώρο του δημιουργού μας καλλιεργήσιμο και αυξανόμενο ή ελαττούμενο, είναι χαρακτηριστικό του ίδιου του δημιουργού μας και έχει σχέση με την ιδιοσυγκρασία μας, αν δηλαδή και κατά πόσον είμαστε άνθρωποι εμπιστοσύνης.

Η αναζήτηση των θεμάτων της ελπίδας για την καθημερινότητά μας είναι χαρακτηριστικό όλων των ανθρώπων και καθένας καλείται να ελπίζει πράγματα που μπορούν να γίνουν πράξη στα δικά του μέτρα και σταθμά.

Αυτή η προσέγγιση της ελπίδας, δηλαδή ελπίζω σε γεγονότα και πράγματα που μπορεί να έλθουν από πηγές εμπιστοσύνης, αντιστοιχεί σε προσωπικά βιώματα, τα οποία όμως μπορεί να φέρουν απογοήτευση όταν οι πηγές δεν παράξουν εκείνα που ήλπιζα ότι θα έρθουν και θα γίνουν δικό μου κτήμα.

Τα υπαρξιακά θέματα, τα ζητήματα δηλαδή του γιατί υπάρχω, τι σημαίνει υπάρχω και δεν υπάρχω, κλπ, είναι ερωτήματα στην συνείδηση κάθε ανθρώπου που περιμένουν τις απαντήσεις μας.

Κανείς δεν μπορεί να αποφύγει αυτό το ερώτημα, όσο βαθιά και αν κρύβει αυτή την εσωτερική του φωνή και όσο επιπόλαια και αν το αντιμετωπίζει. Γιατί όλοι ξέρουμε ότι γεννηθήκαμε, ξέρουμε ότι θα κατακτήσουμε πράγματα στη ζωή, αλλά και όλοι ξέρουμε με απόλυτη βεβαιότητα ότι στο τέλος όλα θα μείνουν εδώ και καθένας παύει να συγκαταλέγεται μεταξύ των ζώντων, όσο υψηλά ιστάμενος και αν είναι και όσο μεγαλύτερο πλούτο και εξουσία και αν κατέκτησε.

Άρα, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι οι απαντήσεις στα μεγάλα υπαρξιακά μας ερωτήματα δεν μπορεί να υποκατασταθούν με εφήμερα στοιχεία, τα οποία είναι προφανές ότι σύντομα δεν θα υπάρχουν ή δεν θα παίζουν κανένα ρόλο στην προσωπική μας ζωή. Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ των καθημερινών ζητημάτων επιβίωσης και των θεμάτων αυτής καθ εαυτής της ζωής. Διότι είναι άλλο η ανάγκη για τροφή, ενδυμασία και κοινωνική ζωή και άλλο αυτή η ίδια η ζωή.

Και σε αυτά τα ερωτήματα μόνον ο ίδιος ο Χριστός έδωσε πειστικές και περιεκτικές για κάθε περίπτωση απαντήσεις, διότι ταύτισε την ζωή με τον εαυτό του και το έργο που εκείνος και μόνον εκείνος μπορεί να κάνει μέσα στον κάθε άνθρωπο. Εκείνο δηλαδή που κάνει ο Χριστός μέσα στην συνείδηση δεν είναι μόνον η βελτίωση της καθημερινότητας και της επιβίωσης, καθώς μας ανοίγει τα μάτια σε μια καλύτερη εικόνα της ζωής μας αύριο, αλλά παράλληλα ανοίγει και τα μάτια μας να δούμε πέρα από αυτή την καθημερινότητα και να αντιληφθούμε τις διαφορές μεταξύ εφήμερου και αιώνιου.

Στην μια περίπτωση το εφήμερο καλύπτει τις καθημερινές μου ανάγκες, στην άλλη περίπτωση το αιώνιο καλύπτει εσωτερικές μου αναζητήσεις με υπαρξιακό υπόβαθρο. Η πίστη, το εφόδιο του δημιουργού μέσα μας, είναι το εργαλείο της καθημερινότητάς μας που μας δίνει την δύναμη να επιλέγουμε ορθά όσα είναι για βιοπορισμό, αλλά και όσα είναι για την προσέγγιση της αλήθειας του όντος, εκείνου που χορηγεί την ζωή την εφήμερη, αλλά και την αιώνια.

Η έννοια της προστασίας, γνωρίζουμε όλοι από την καθημερινή μας ζωή, είναι πλατιά και περιλαμβάνει χιλιάδες λεπτομέρειες, μέσα από τις οποίες καθορίζεται η καθημερινή μας ζωή.

Η νέα ανακάλυψη ότι ο εγκέφαλός μας προστατεύεται από ένα πρωτεϊνικό τείχος, δηλαδή με ένα τείχος που κτίζει μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη του σώματός μας και αυτό το τείχος δεν επιτρέπει στις βλαβερές ουσίες και τα μικρόβια να πλησιάζουν τον εγκέφαλό μας, αποδεικνύει ότι ο δημιουργός μας, ήδη από την εποχή που μας σχεδίασε ως όντα, τα οποία θα βίωναν την καθημερινότητα πάνω σε αυτό τον πλανήτη, μερίμνησε να υπάρχει μέσα μας αυτή η πρωτεΐνη για να προστατεύεται ο κεντρικός ρυθμιστής της ζωής μας.

Αυτή η ανακάλυψη αποδεικνύει ότι με ένα αντίστοιχο τρόπο και ο εσωτερικός και αόρατος κόσμος μας, η ψυχή μας και το εσωτερικό γίγνεσθαι, και αυτά προστατεύονται από μια αντίστοιχη αόρατη πρωτεΐνη, η οποία εμποδίζει τις βλαβερές επιθέσεις και δίνει την ικανότητα στον εσωτερικό μας άνθρωπο να διατηρεί την υγεία και την ακμή του, προκειμένου να λαμβάνει ορθές αποφάσεις και ταυτόχρονα να είναι σε θέση να κατακτά και να διατηρεί τις κατακτήσεις του.

Αυτό στην Καινή Διαθήκη αποκαλείται περικεφαλαία, κράνος δηλαδή που προστατεύει το κεφάλι από τις καθημερινές επιθέσεις.

Και όπως το κράνος είναι κάτι που εξαρτάται από εμάς αν θα το φορέσουμε, παρόμοια λειτουργεί και το κράνος, η περικεφαλαία που διαφυλάσσει τον εσωτερικό μας κόσμο και τον προστατεύει από τις επιθέσεις των αμφιβολιών και της λανθασμένης απόφασης.

Αποκαλείται κράνος σωτηρίας, και είναι προφανές ότι ήδη από τους πρώτους χρόνους της χριστιανικής πίστης, αυτό το εφόδιο είχε εντοπιστεί και είχε εκτιμηθεί για την αξία του στην καθημερινή ζωή των πιστών.

Διότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να προφυλαχθεί σε μια εχθρική επίθεση είναι το κεφάλι, το σημείο από όπου όλα τα κέντρα του σώματός μας δραστηριοποιούνται.

Η ενεργοποίηση αυτού του εφοδίου και η διατήρησή του σε καλή κατάσταση, όπως και του φυσικού κράνους, είναι στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κάθε φυσικού προσώπου και σύμφωνα με την Βίβλο, το προσωπικό μας κράνος έχει τις απόλυτα προσωπικές μας διαστάσεις και αντοχές, δεν μεταβιβάζεται και δεν πωλείται έναντι οποιουδήποτε τιμήματος.

Είναι προφανές ότι η έννοια του πατέρα έχει άμεση και ουσιαστική σχέση με την ύπαρξη της ζωής πάνω στη γη. Διότι όλοι έχουμε ένα πατέρα μέσω του οποίου η ζωή, η υπαρξιακή μας υπόσταση, δόθηκε σε μας. Και αυτό ακριβώς αποκαλύπτει τον ρόλο του πατέρα, τον μοναδικό ρόλο στην παρουσία της ζωής πάνω στη γη, αλλά και προσωπικά σε μένα και στον καθένα που βιώνει την καθημερινότητα πάνω στη γη.

Το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να γεννηθεί, δηλαδή να εμφανιστεί ως ύπαρξη πάνω στην γη, χωρίς να υπάρχει ο χορηγός και το όχημα, δηλαδή ο πάροχος της ζωής και ο φυσικός μου πατέρας, μας οδηγεί στο αβίαστο συμπέρασμα, ότι καθένας πρέπει να αναγνωρίζει το ρόλο του δικού του πατέρα στην δική του υπαρξιακή υπόσταση.

Χωρίς πατέρα, με βάση την βιολογική μας ιστορία, δεν υπάρχει συνέχεια της ζωής. Και αυτό αφορά όχι μόνον την ανθρώπινη ιστορία, αλλά και πολλών άλλων ειδών που επιβιώνουν μαζί μας. Έτσι κατανοούμε την συνέχεια της ζωής πάνω στην γη και έτσι περιγράφεται και η συνέχεια της ζωής μετά το όριο του θανάτου κάθε ανθρώπου.

Καθένας έχει την ευκαιρία και την ικανότητα, κατά την διάρκεια των 50 ή 100 χρόνων της επίγειας ζωής του να ανακαλύψει τον αιώνιο πατέρα, δηλαδή τον δημιουργό του κόσμου και ό,τι εμπεριέχεται μέσα σε αυτόν, απλούστατα διότι αυτός μόνος είναι ο Ων, δηλαδή αυτός που υπάρχει. Και σε μας αυτός χορηγεί, μέσω του φυσικού μας πατέρα, την σύντομη υπαρξιακή μας υπόσταση πάνω στη γη.

Και η επίγνωση αυτής της υπαρξιακής αλήθειας του Όντος και η σύνδεση και κοινωνία μαζί του μεταδίδει και σε μας, αφήνει τα ρεύσει, να τρέξει και σε μας το αγαθό του Όντος, δηλαδή η αιώνια και αδιάλειπτη υπαρξιακή υπόσταση, η οποία μεταμορφώνει σταδιακά τον εσωτερικό μας κόσμο και την καθημερινότητά μας, αλλά και την προοπτική της αιωνιότητάς μας. Μια κατάσταση και εμπειρία που προφανώς επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη.

Αν και όλοι έχουμε πατέρα, πολλές φορές αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κατανοήσει και τον ρόλο του πατέρα στην υπαρξιακή μας υπόσταση.

Αντίθετα, τις περισσότερες φορές εστιάζουμε και παραμένουμε δεμένοι στις εικόνες των αντιθέσεων ή συνθέσεων στις σχέσεις μας μαζί του, παραβλέποντας ή υποτιμώντας την αξία της κατανόησης του ρόλου του πατέρα στην υπαρξιακή μου ιστορία.

Χωρίς να παραβλέπεται ο ρόλος της μητέρας, και έχοντας υπόψη ότι στο Χριστό δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα, είναι προφανές ότι ο ρόλος του πατέρα στην υπαρξιακή μου προσωπική ιστορία δεν είναι ένας τυχαίος ρόλος, αλλά είναι ο κυρίαρχος και απόλυτος ρόλος: απλούστατα, διότι αν δεν υπήρχε εκείνος δεν θα υπήρχα και εγώ.

Άρα, υπαρξιακά, είμαι απόλυτα εξαρτημένος από εκείνον και αυτή είναι μια έννοια την οποία όλοι οι άνθρωποι της πίστεως οφείλουμε να κατανοήσουμε όχι μόνο σε βάθος, αλλά – κυρίως – σε πλάτος.

Διότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος – και όχι μόνον – είναι προφανές ότι έχει μια εξελικτική ιστορία μέσα από μια διαδικασία μεταφοράς της ζωής από τον ένα γονέα στο παιδί και αυτό συνεχίζεται για χιλιάδες χρόνια τώρα.

Με λίγα λόγια η κατανόηση του ρόλου του πατέρα στην υπαρξιακή μας ιστορία είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη όχι μόνον με μένα, αλλά και τους προγόνους μου και τους απογόνους μου, διότι εκείνος – ο πατέρας κάθε φορά – είναι ο φορέας της ζωής την οποία μεταβιβάζει στον απόγονό του και αυτός στη συνέχεια ως πατέρας, στον δικό του απόγονο.

Άρα η απαρχή όλων των πατέρων κατανοούμε ότι έχει εξέχουσα αξία στην αναζήτηση των θεμάτων της ζωής, διότι αυτός που δημιούργησε τον πρώτο πατέρα και του έδωσε ζωή με τα δικά μας χαρακτηριστικά είναι ο κυρίαρχος των αξιών, αφού όλα από εκείνον ξεκίνησαν και διατηρούνται στην ίδια πορεία εδώ και εκατοντάδες ή χιλιάδες γενεών.

Ο ρόλος του φυσικού μου πατέρα και ο ρόλος του αρχικού μου πατέρα μπορεί να μοιάζουν κατά την έννοια της μεταφοράς της ζωής, αλλά είναι προφανές ότι τα μεγέθη είναι εκτός σύγκρισης, αφού ο ένας είναι δημιουργός και πάροχος και ο άλλος είναι διακινητής της ζωής, την οποία ο ίδιος παρέλαβε με εντολή να την μεταβιβάζει και στους απογόνους του.