Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Αφού το δημιούργημα – ο κόσμος, το σύμπαν, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος – είναι απέραντο, χωρίς πέρας, χωρίς τέλος κατά τις δικές μας φυσικές μετρήσεις, είναι προφανές ότι εκείνος που δημιούργησε με τόση αρμονία αυτό τον απέραντο κόσμο και όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν είναι κάποιος του οποίου ο υπολογισμός μεγέθους, δύναμης και σοφίας είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία ή περιγραφή.

Και με βάση αυτή την σύγχρονη μετρητική αντίληψη για τον κόσμο, μπορούμε να κατανοήσουμε τόσο τα λόγια του Χριστού στους μαθητές του το τελευταίο βράδυ, όσο και την δημιουργία που μας παραδίδει η βίβλος στο βιβλίο της Γενέσεως.

Η ζωή είναι συνδεδεμένη με τον κόσμο και την δημιουργία. Κάθε ύπαρξη εξαρτάται από το περιβάλλον και το περιεχόμενο του περιβάλλοντος. Τίποτα δεν υπάρχει μόνο του. Αντίθετα, είναι σήμερα απόλυτα κατανοητό ότι τα πάντα μέσα στον κόσμο μας είναι αλληλοεξαρτώμενα.

Χωρίς τα φυτά δεν θα υπάρχει οξυγόνο, χωρίς το οξυγόνο δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν τα ζώα και οι άνθρωποι, χωρίς το νερό δεν θα υπήρχε κανένα ίχνος ζωής – όπως τουλάχιστον εμείς την γνωρίζουμε – πάνω στη γη, και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουμε με απόλυτη σαφήνεια την αξία και σημασία ακόμη και του τελευταίου στοιχείου του κόσμου για την ύπαρξη και την καθημερινότητά μας.

Και όσο περισσότερο προχωρούμε στη γνώση του μετρήσιμου κόσμου μας, τόσο καλύτερα κατανοούμε την ανάγκη να είμαστε συνδεδεμένοι με τον σωλήνα της ζωής, με την παροχή οξυγόνου, με την πηγή της ζωής.

Και όσο περισσότερο κατανοούμε αυτή την αναγκαιότητα, τόσο περισσότερο τα λόγια του Χριστού αποτελούν θεμέλιο για την κατανόηση των μυστικών της ζωής. Εκείνης που ανανεώνεται και δεν πεθαίνει, εκείνης που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, για να προλαμβάνει τις απώλειες από την φθορά.

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνος που δημιούργησε και καθόρισε τις λειτουργίες στις πηγές της ζωής και μας χορηγεί πρόσβαση σε αυτές, είναι εκείνος που δημιούργησε αυτό τον μη υπολογίσιμο σε μέγεθος κόσμος μας.

Ο υπολογισμός μεγέθους και αξιών αποτελεί καίριο και απόλυτα προσωπικό στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Εμείς υπολογίζουμε προσωπικά τα πράγματα και ανάλογα με τον υπολογισμό και την αξία που εμείς αποδίδουμε σε κάτι, λειτουργούμε και αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση.

Η σημερινή είδηση ότι σε απόσταση 12 εκατομμυρίων ετών φωτός ανακαλύφθηκε με τα σύγχρονα τηλεσκόπια ένας γαλαξίας με λαμπρότητα που αντιστοιχεί στην λαμπρότητα του δικού μας ήλιου αλλά 600 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο, είναι πράγματι εντυπωσιακή, ακριβώς διότι μεταβάλλει τα μεγέθη που εμείς έχουμε για τον δημιουργό μας.

Εμείς δηλαδή, μέσα στην καθημερινή μας βιοπάλη και σύγκρουση, κοινωνική και εσωτερική ψυχολογική, αντιλαμβανόμαστε τον θεό ως ένα ίσο ή λίγο πιο ισχυρό από εμάς και φυσικά η οπτική γωνία της πίστης μας καταλήγει σε αδιέξοδα και στην προσωπική μας μικρότητα.

Ωστόσο, όταν γίνονται τέτοιες ανακαλύψεις που μεταβάλλουν τα γνωστά σε μας μεγέθη της φύσης, του παρατηρήσιμου σύμπαντος, είναι φυσικό να μεταβάλλεται και η δική μας οπτική αναζήτησης και κατανόησης του δημιουργού μας, ο οποίος όχι μόνον δημιούργησε ένα σύμπαν, ένα μικρόκοσμο και ένα μακρόκοσμο πολύ πέραν των δικών μας αντιληπτικών ικανοτήτων, αλλά συνεχίζει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και την επεμβατική του πρακτική σε κάθε δημιούργημά του, εφόσον συντρέχει λόγος και υπάρχει ενδιαφέρον για παρέμβαση του δημιουργού.

Οι αποκαλύψεις του ίδιου του Χριστού για τον δημιουργό του κόσμου είναι πολύτιμες γιατί όχι μόνον δίνουν απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, αλλά πέραν αυτών μας υποδεικνύουν δρόμο και διαδικασίες για να μεταφερθούμε σε μια νέα προοπτική, σε μια νέα διαδικασία, σε μια νέα πορεία που μας μεταφέρει μετά την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής, στην υπέρβαση του πρόσκαιρου και ευκαιριακού και στον δικό του σχεδιασμό της ζωής χωρίς τέλος θανάτου.

Η άγνοια δεν δικαιολογείται στις μέρες μας και αποτελεί στοιχείο αδιαφορίας και απομόνωσης από την πραγματικότητα του εικοστού πρώτου αιώνα.

Η άγνοια, δηλαδή η συνειδητή απαξίωση της γνώσης, είναι από τα αρνητικά στοιχεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Και τούτο διότι η γνώση σήμερα είναι προσβάσιμη σε κάθε κοινωνική τάξη, τουλάχιστον στην πατρίδα μας, και το μόνο που απομένει είναι η προσωπική εκτίμηση των πραγμάτων, η διάθεση να μάθω την αλήθεια και με βάση αυτή την προσωπική μου γνώση να αποφασίσω για τις πράξεις και την καθημερινότητα της προσωπικής μου ζωής.

Και είναι προφανές ότι η γνώμη των άλλων και η γνώση των άλλων για τα μεγάλα θέματα της ζωής μου, δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο και αποκλειστική πηγή πληροφοριών μου. Διότι σε κάθε περίπτωση, μπορώ να ακούω τι λένε οι άλλοι, ωστόσο η τελική απόφαση ανήκει μόνον σε μένα και δικαιολογία δεν υπάρχει καμία.

Και ενώ αυτό είναι μια σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, από το πως αποφασίζω τι θα αγοράσω σε ενδύματα, φαγώσιμα, αυτοκίνητο ή σπίτι, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, εκεί ακούμε τους άλλους με ευλάβεια, αλλά δεν είμαστε πρόθυμοι να μπούμε στον κόπο εμείς οι ίδιοι προσωπικά να βρούμε τα μυστικά της ζωής.

Λίγο γιατί θα μου κολλήσουν τη ρετσινιά ως ιεχωβά ή αιρετικό, λίγο γιατί με βολεύει αυτή η κριτική, λίγο γιατί δεν είναι δυνατόν εγώ (!) να μην γνωρίζω και να χρειάζεται να διαβάσω κιόλας, λίγο γιατί προτιμώ να ξοδεύω τον χρόνο και τις δυνάμεις σε άλλα πιο ευχάριστα καθημερινά απολαυστικά γεγονότα, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, στο τέλος για τα ζητήματα της ζωής δεν μένει χρόνος και η άγνοια που σκοτώνει είναι γεγονός μη αναστρέψιμο στη ζωή μου.

Η φωνή του Χριστού για τα ζητήματα της καθημερινής και της αιώνιας ζωής συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσφέρει ισχυρό στοιχείο γνώσης και εμπειρίας για όποιον αφήνει τους χρόνους της άγνοιας και αγκαλιάζει την γνώση και την εμπειρία της ανάστασης ως προσωπική του καθημερινή του υπόθεση.

Γνώση και άγνοια εναλλάσσονται καθημερινά στην ζωή μας. Αυτό που σήμερα γνωρίσαμε, χθες ήταν άγνωστο. Και η συσσώρευση της σημερινής μας γνώσης, μέχρι χθες ήταν πεδίο άγνοιας και φόβου.

Αυτή η πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής, πραγματικότητα που βιώνεται από όλους μας σε κάθε τομέα των δραστηριοτήτων μας, είναι κατά κανόνα στοιχείο άγνωστο στα θέματα της αύξησης της πίστης. Ενώ δηλαδή το εφαρμόζουμε στην πρακτική καθημερινότητα, στα ζητήματα της αιώνιας ζωής – αλλά με επιπτώσεις και στην καθημερινή ζωή μας – είτε το αγνοούμε είτε δεν θέλουμε να βάλουμε το νου μας να λειτουργήσει στις αναζητήσεις αυτές.

Θεωρούμε επαρκείς τις γνώσεις μας για τα θέματα της πίστης, γνώσεις που αποκτήσαμε είτε γιατί ως παιδιά φοιτήσαμε σε κατηχητικά σχολεία, είτε γιατί είχαμε ευσεβείς γονείς που μας έμαθαν όσα γνωρίζουμε, και με αυτά τα εφόδια αναπαύουμε τη συνείδησή μας ότι πάμε καλά και η πίστη μας είναι αρκετή για να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής.

Ωστόσο αυτό είναι προφανές λάθος. Διότι η αύξηση της πίστης μας είναι η προϋπόθεση για κάθε επιτυχία και ισορροπία της καθημερινής μας ζωής, στάση όμως που συμβάλλει και προετοιμάζει και το μέλλον μας.

Για τον λόγο αυτό τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του τόνισαν με ιδιαίτερο τρόπο αυτήν την αναγκαιότητα, δηλαδή την συνεχή πορεία από την άγνοια στην γνώση, από την μωρία προς την σοφία, από την παράλυση στην εγρήγορση. Και όπως κάθε φυσικός οργανισμός εξελίσσεται από τον μικρό σπόρο σε μεγάλο φυτό ή δένδρο, έτσι και η πίστη μας για να καρποφορήσει, να παράξει ώριμους καρπούς καθημερινής αλλά και προοπτικής αιώνιας ζωής, έχει ανάγκη από την πορεία της μετάβασης από το χθες στο σήμερα, από το φόβο του μέχρι χθες άγνωστου στη γνώση της σωτηρίας και της κατανόησης του σωτήρα σήμερα.

Ο καθρέπτης κατά κανόνα δείχνει αυτό που υπάρχει μπροστά του. Δεν προσθέτει και δεν αφαιρεί. Αποτυπώνει την πραγματικότητα, είτε εμείς την καταλαβαίνουμε και συμφωνούμε, είτε δεν την καταλαβαίνουμε, είτε, ακόμη χειρότερα, αν την κατανοούμε αλλά δεν θέλουμε να την δεχθούμε και αποδίδουμε το λάθος όχι σε μας που δεν δεχόμαστε την αλήθεια, αλλά στον καθρέπτη.

Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που απομακρυνόμαστε από τον καθρέπτη ή ακόμη χειρότερα, είμαστε αποφασισμένοι να τον σπάσουμε, να τον καταστρέψουμε, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται όχι μόνον βραχυπρόθεσμα για την τσέπη μας, αλλά μακροπρόθεσμα για την ανακάλυψη και κατανόηση της πραγματικότητας.

Με λίγα λόγια χάνουμε το όργανο, το εργαλείο που μας έχει δώσει ο δημιουργός μας για να βλέπουμε την πραγματικότητα και να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα. 

Αυτός είναι ο ρόλος του καθρέπτη και η δική μας, κατά κανόνα, συμπεριφορά μπροστά στην πραγματικότητα. Και αν μεν οι διορθώσεις που μου αποκαλύπτει ο καθρέπτης είναι εύκολες, τότε συνήθως έχουμε την ικανότητα να προβούμε στην διόρθωση.

Αν όμως οι διορθώσεις που απαιτούνται είναι δύσκολες, τότε προφανώς απαιτείται χρόνος και προσπάθεια, λειτουργική κατανόηση των σταδίων της διόρθωσης, και πάνω από όλα σταθερή επαφή με τον καθρέπτη για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα στην προσπάθειά μας να τα βελτιώσουμε.

Διότι οι προϋποθέσεις, κάτω από τις οποίες έγιναν οι στρεβλώσεις, δεν έχουν εκλείψει και προφανώς μπορεί τα ίδια λάθη να επαναληφθούν κατά την διαδικασία της επιδιόρθωσης. 

Με βάση λοιπόν την κοινή λογική με την οποία μας έχει εφοδιάσει ο δημιουργός μας, και η επαφή με τον καθρέπτη που απεικονίζει την πραγματικότητα πρέπει να είναι συνεχής και σταθερή, και η προσπάθεια για την μετάλλαξή μας από την παρούσα αρνητική εικόνα στην προβλεπόμενη καλύτερη, πρέπει να συνοδεύεται από τα στάδια και τα στοιχεία μιας εξελικτικής πορείας, την οποία όμως παρακολουθούμε στενά και αδιάκοπα.