Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η είδηση ότι μεταφέρθηκε στην σελήνη σπόρος βαμβακιού και βλάστησε είναι πράγματι μια είδηση που θα μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού για πρώτη φορά μαθαίνουμε ότι σε άλλο πλανήτη φύτρωσε ένα φυτό από σπόρο της γης.

Και μπορεί το επόμενο βράδυ το φυτό να καταστράφηκε από την τρομακτική ψύξη – μείον 170 βαθμοί Κελσίου – ωστόσο το εγχείρημα θα μείνει στην ιστορία. Αλλά όχι μόνον γιατί μπορεί στο μέλλον να έχουμε βαμβάκι από την σελήνη (!), αλλά και διότι μέσα από αυτή την επιστημονική εμπειρία μπορούμε να κατανοήσουμε βαθύτερα την λειτουργική πραγματικότητα του κόσμου και όσων στοιχείων υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σε αυτόν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν λειτουργεί μόνο του, τίποτα δεν παρουσιάζεται αυτόματα, τίποτα δεν κινείται και δεν μετακινείται αν η εποχή και ο χρόνος δεν είναι ο ασφαλέστερος και προβλεπόμενος για την συγκεκριμένη ενέργεια.

Για τον λόγο αυτό η περιγραφή που μας παραδίδει η Βίβλος για την δημιουργία του κόσμου, δεν είναι διδακτική μόνο ως προς το περιεχόμενο των θεμάτων, αλλά και ως προς την σειρά των διαδικασιών, για να καταλήξουμε σε ένα σύμπαν λειτουργικό και παραγωγικό, πολύ πέραν των εφήμερων καθημερινών μας αναγκών. Ο ρόλος του ηλίου και της σελήνης, ο χρόνος που δημιουργούνται σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα, η παρουσία του νερού και του αέρα, οι θερμοκρασίες και η παραγόμενη τροφή για όλη την δημιουργία είναι μόνον μερικά από τα μαθήματα που μπορούμε να αντλήσουμε από το σύντομο αλλά περιεκτικό περιεχόμενο του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως. Και όχι μόνον αυτό.

Η συνοχή της δημιουργίας αντανακλά και το ενδιαφέρον του δημιουργού για την δημιουργία του και το ενδιαφέρον του για μόνιμη παραγωγικότητα και αναπαραγωγή της ζωής. Όλα όσα υπάρχουν μέσα στον κόσμο είναι απολύτως απαραίτητα για την ζωή, την καθημερινή και την επέκεινα του τάφου. Τίποτα δεν είναι περιττό, τίποτα δεν είναι άσκοπο.

Και μπορεί ο ενθουσιασμός και η έπαρση από μια ανακάλυψη του μικρόκοσμου ή του μακρόκοσμου να μας μεταφέρουν σε λάθος εκτιμήσεις για την ζωή και τον δημιουργό, όμως η αλήθεια παραμένει και καθένας ειλικρινής και προσγειωμένος ερευνητής μπορεί να την ανακαλύψει και να την θέσει σε λειτουργία μέσα στην προσωπική του ζωή.

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι όλα τα προηγούμενα και ενδιάμεσα στάδια κρίνονται με βάση την τελική έκβαση. Δηλαδή η αξιοπιστία και αρτιότητα των ενεργειών μας κρίνεται με βάση το τελικό αποτέλεσμα και όχι τα ενδιάμεσα γεγονότα.

Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού το τελικό αποτέλεσμα μετράει σε όλες μας τις εκδηλώσεις και ενέργειες. Μπορεί δηλαδή ένα τμήμα μιας ενέργειας να είναι ορθό, ωστόσο, αν δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία το σύνολο της επιχείρησης, τότε δεν ωφελεί η επιμέρους επιτυχία.

Και ενώ όλοι το καταλαβαίνουμε στην καθημερινότητά μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της ζωής, παραβλέπουμε αυτή την αλήθεια και αρκούμαστε σε αποσπασματικές επιτυχίες, είμαστε “ταπεινόφρονες” και “αυτάρκεις” σε όσα έχουμε ήδη κατά μέρος πετύχει, αποφεύγοντας να μετρηθούμε με την σκληρή πραγματικότητα του τελικού λογαριασμού, της τελικής ευθύνης και κρίσης.
Και αυτό βέβαια είναι στρουθοκαμηλισμός, ακριβώς γιατί με δική μας ευθύνη κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής.

Τότε θυμόμαστε το έλεος του θεού, τότε θυμόμαστε το πίστευε και μη ερεύνα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Και ενώ η αλήθεια είναι άλλη, την γνωρίζουμε και την εφαρμόζουμε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, στα ζητήματα της ζωής και της επαφής μας με τον πάροχο της ζωής απομακρυνόμαστε και κρυβόμαστε, φοβισμένοι από τον τελικό λογαριασμό.

Και όμως. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Στον τελικό λογαριασμό. Στην τελική κρίση. Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος, ακολουθώντας την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού, μας μεταφέρει στην ουσία: η δύναμη του θεού είναι μεγάλη, είναι υπερβάλλουσα, αλλά δεν κρίνεται από τα ενδιάμεσα στάδια.
Κρίνεται από την αποτελεσματικότητα στην ανάσταση από τον τάφο, από την ενέργεια της ζωής πάνω στον θάνατο, κρίνεται από την μετάβαση στην μεταμόρφωση και την νέα ζωή της ανάστασης. Οι ενδιάμεσες καθημερινές μας επιτυχίες με την δύναμη του δημιουργού, είναι δείγματα, αλλά η τελική επιτυχία στη ζωή είναι υπόθεση σε μήκος και βάθος και καθένας καλείται να φτάσει ως το τέλος με επιτυχία.

Αφού το δημιούργημα – ο κόσμος, το σύμπαν, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος – είναι απέραντο, χωρίς πέρας, χωρίς τέλος κατά τις δικές μας φυσικές μετρήσεις, είναι προφανές ότι εκείνος που δημιούργησε με τόση αρμονία αυτό τον απέραντο κόσμο και όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν είναι κάποιος του οποίου ο υπολογισμός μεγέθους, δύναμης και σοφίας είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία ή περιγραφή.

Και με βάση αυτή την σύγχρονη μετρητική αντίληψη για τον κόσμο, μπορούμε να κατανοήσουμε τόσο τα λόγια του Χριστού στους μαθητές του το τελευταίο βράδυ, όσο και την δημιουργία που μας παραδίδει η βίβλος στο βιβλίο της Γενέσεως.

Η ζωή είναι συνδεδεμένη με τον κόσμο και την δημιουργία. Κάθε ύπαρξη εξαρτάται από το περιβάλλον και το περιεχόμενο του περιβάλλοντος. Τίποτα δεν υπάρχει μόνο του. Αντίθετα, είναι σήμερα απόλυτα κατανοητό ότι τα πάντα μέσα στον κόσμο μας είναι αλληλοεξαρτώμενα.

Χωρίς τα φυτά δεν θα υπάρχει οξυγόνο, χωρίς το οξυγόνο δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν τα ζώα και οι άνθρωποι, χωρίς το νερό δεν θα υπήρχε κανένα ίχνος ζωής – όπως τουλάχιστον εμείς την γνωρίζουμε – πάνω στη γη, και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουμε με απόλυτη σαφήνεια την αξία και σημασία ακόμη και του τελευταίου στοιχείου του κόσμου για την ύπαρξη και την καθημερινότητά μας.

Και όσο περισσότερο προχωρούμε στη γνώση του μετρήσιμου κόσμου μας, τόσο καλύτερα κατανοούμε την ανάγκη να είμαστε συνδεδεμένοι με τον σωλήνα της ζωής, με την παροχή οξυγόνου, με την πηγή της ζωής.

Και όσο περισσότερο κατανοούμε αυτή την αναγκαιότητα, τόσο περισσότερο τα λόγια του Χριστού αποτελούν θεμέλιο για την κατανόηση των μυστικών της ζωής. Εκείνης που ανανεώνεται και δεν πεθαίνει, εκείνης που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, για να προλαμβάνει τις απώλειες από την φθορά.

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνος που δημιούργησε και καθόρισε τις λειτουργίες στις πηγές της ζωής και μας χορηγεί πρόσβαση σε αυτές, είναι εκείνος που δημιούργησε αυτό τον μη υπολογίσιμο σε μέγεθος κόσμος μας.

Ο υπολογισμός μεγέθους και αξιών αποτελεί καίριο και απόλυτα προσωπικό στοιχείο της καθημερινότητάς μας. Εμείς υπολογίζουμε προσωπικά τα πράγματα και ανάλογα με τον υπολογισμό και την αξία που εμείς αποδίδουμε σε κάτι, λειτουργούμε και αντιδρούμε σε κάθε περίπτωση.

Η σημερινή είδηση ότι σε απόσταση 12 εκατομμυρίων ετών φωτός ανακαλύφθηκε με τα σύγχρονα τηλεσκόπια ένας γαλαξίας με λαμπρότητα που αντιστοιχεί στην λαμπρότητα του δικού μας ήλιου αλλά 600 τρισεκατομμύρια φορές περισσότερο, είναι πράγματι εντυπωσιακή, ακριβώς διότι μεταβάλλει τα μεγέθη που εμείς έχουμε για τον δημιουργό μας.

Εμείς δηλαδή, μέσα στην καθημερινή μας βιοπάλη και σύγκρουση, κοινωνική και εσωτερική ψυχολογική, αντιλαμβανόμαστε τον θεό ως ένα ίσο ή λίγο πιο ισχυρό από εμάς και φυσικά η οπτική γωνία της πίστης μας καταλήγει σε αδιέξοδα και στην προσωπική μας μικρότητα.

Ωστόσο, όταν γίνονται τέτοιες ανακαλύψεις που μεταβάλλουν τα γνωστά σε μας μεγέθη της φύσης, του παρατηρήσιμου σύμπαντος, είναι φυσικό να μεταβάλλεται και η δική μας οπτική αναζήτησης και κατανόησης του δημιουργού μας, ο οποίος όχι μόνον δημιούργησε ένα σύμπαν, ένα μικρόκοσμο και ένα μακρόκοσμο πολύ πέραν των δικών μας αντιληπτικών ικανοτήτων, αλλά συνεχίζει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και την επεμβατική του πρακτική σε κάθε δημιούργημά του, εφόσον συντρέχει λόγος και υπάρχει ενδιαφέρον για παρέμβαση του δημιουργού.

Οι αποκαλύψεις του ίδιου του Χριστού για τον δημιουργό του κόσμου είναι πολύτιμες γιατί όχι μόνον δίνουν απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου, αλλά πέραν αυτών μας υποδεικνύουν δρόμο και διαδικασίες για να μεταφερθούμε σε μια νέα προοπτική, σε μια νέα διαδικασία, σε μια νέα πορεία που μας μεταφέρει μετά την επίλυση των καθημερινών προβλημάτων της ζωής, στην υπέρβαση του πρόσκαιρου και ευκαιριακού και στον δικό του σχεδιασμό της ζωής χωρίς τέλος θανάτου.

Η άγνοια δεν δικαιολογείται στις μέρες μας και αποτελεί στοιχείο αδιαφορίας και απομόνωσης από την πραγματικότητα του εικοστού πρώτου αιώνα.

Η άγνοια, δηλαδή η συνειδητή απαξίωση της γνώσης, είναι από τα αρνητικά στοιχεία του σύγχρονου ανθρώπου.

Και τούτο διότι η γνώση σήμερα είναι προσβάσιμη σε κάθε κοινωνική τάξη, τουλάχιστον στην πατρίδα μας, και το μόνο που απομένει είναι η προσωπική εκτίμηση των πραγμάτων, η διάθεση να μάθω την αλήθεια και με βάση αυτή την προσωπική μου γνώση να αποφασίσω για τις πράξεις και την καθημερινότητα της προσωπικής μου ζωής.

Και είναι προφανές ότι η γνώμη των άλλων και η γνώση των άλλων για τα μεγάλα θέματα της ζωής μου, δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο και αποκλειστική πηγή πληροφοριών μου. Διότι σε κάθε περίπτωση, μπορώ να ακούω τι λένε οι άλλοι, ωστόσο η τελική απόφαση ανήκει μόνον σε μένα και δικαιολογία δεν υπάρχει καμία.

Και ενώ αυτό είναι μια σκληρή καθημερινή πραγματικότητα, από το πως αποφασίζω τι θα αγοράσω σε ενδύματα, φαγώσιμα, αυτοκίνητο ή σπίτι, όταν ερχόμαστε στα μεγάλα ζητήματα της ζωής και του θανάτου, εκεί ακούμε τους άλλους με ευλάβεια, αλλά δεν είμαστε πρόθυμοι να μπούμε στον κόπο εμείς οι ίδιοι προσωπικά να βρούμε τα μυστικά της ζωής.

Λίγο γιατί θα μου κολλήσουν τη ρετσινιά ως ιεχωβά ή αιρετικό, λίγο γιατί με βολεύει αυτή η κριτική, λίγο γιατί δεν είναι δυνατόν εγώ (!) να μην γνωρίζω και να χρειάζεται να διαβάσω κιόλας, λίγο γιατί προτιμώ να ξοδεύω τον χρόνο και τις δυνάμεις σε άλλα πιο ευχάριστα καθημερινά απολαυστικά γεγονότα, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, στο τέλος για τα ζητήματα της ζωής δεν μένει χρόνος και η άγνοια που σκοτώνει είναι γεγονός μη αναστρέψιμο στη ζωή μου.

Η φωνή του Χριστού για τα ζητήματα της καθημερινής και της αιώνιας ζωής συνεχίζει ακόμη και σήμερα να προσφέρει ισχυρό στοιχείο γνώσης και εμπειρίας για όποιον αφήνει τους χρόνους της άγνοιας και αγκαλιάζει την γνώση και την εμπειρία της ανάστασης ως προσωπική του καθημερινή του υπόθεση.