Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Το μεγάλο δεν έχει σχέση με το μέγεθος αλλά με τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στη ζωή μου. Η μεγάλη παγίδα δεν σημαίνει κάτι πολύ εντυπωσιακό στην αρχή, αλλά αργότερα, αυτή η μικρή αλεπού, αυτό το μικρό ολίσθημα μπορεί να έχει τραγικά και καταστρεπτικά αποτελέσματα. 

Αν για παράδειγμα θέλει κάποιος να πάει από την Αθήνα στην Κόρινθο αλλά δεν προσέξει ότι κάποιος “του κάνει πλάκα” και άλλαξε τις πινακίδες και αντί για Κόρινθο παίρνει κατεύθυνση προς Σούνιο, τότε τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα.

Στην αρχή μπορεί να είναι “μια πλάκα”, ένα αστείο, αλλά αν δεν προσέξεις στη συνέχεια τις πινακίδες και εμπιστευτείς απόλυτα την πρώτη εκείνη που ήταν γυρισμένη αντίθετα, τότε σε λίγο θα βρεθείς αλλού για αλλού. Αν δηλαδή ταξιδεύοντας δεν προσέχεις ότι οι πινακίδες που συναντάς δεν είναι εκείνες που θα περίμενες να συναντήσεις προς Κόρινθο, τότε κινδυνεύεις σε λίγο αντί για την Κόρινθο να βρεθείς στο Σούνιο και μάλιστα χωρίς να το έχεις καταλάβει.

Γιατί και στο Σούνιο υπάρχει ένας αρχαίος ναός, και στην Κόρινθο επίσης υπάρχει ένας άλλος, άρα τι Κόρινθος τι Σούνιο! Ναι με μια μικρή διαφορά: εσύ είχες άλλο προορισμό, πήγαινες σε κάποιο γάμο, και φυσικά τον γάμο τον έχασες και μαζί έχασες και όλο το περιεχόμενο για το οποίο είχες ξεκινήσει. 

Η μεγάλη παγίδα μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια αποπροσανατολισμού από την πορεία που έχεις χαράξει και δυστυχώς πολλές φορές τα αποτελέσματα δεν φαίνονται στην αρχή αλλά στο τέλος, όταν πια δεν θα υπάρχει η δυνατότητα επιστροφής ή και αν υπάρχει, δεν θα επαρκεί ο χρόνος μου για να πετύχω. 

Για τον λόγο αυτό και ένα καλό ξεκίνημα ποτέ δεν εξασφαλίζει και την άφιξη στον προορισμό, αν κατά την διάρκεια του ταξιδιού δεν παρακολουθούμε συνεχώς τα σημάδια και δεν ακούμε τις οδηγίες, ώστε περνώντας από τα αναμενόμενα και προβλεπόμενα ενδιάμεσα σημεία, να γνωρίζουμε ότι η πορεία μας είναι αυτή που εμείς έχουμε αποφασίσει και όχι κάποιος άλλος που θέλει να μας αποτρέψει από το δρόμο της ζωής . 

Στη διδασκαλία του Χριστού, άρα στις υποχρεώσεις κάθε ενός που θέλει να έχει εκτός από το όνομα και τη γνώση του περιεχομένου, είναι και η διάδραση, η ανταπόκριση στην οδηγία του δασκάλου για εφαρμογή των διαδικασιών της διδασκαλίας του στην καθημερινότητα. 

Ο δάσκαλος δηλαδή δεν δίδαξε θεωρητικά μόνον, αλλά οδήγησε και τους μαθητές του στην πρακτική εφαρμογή της διδασκαλίας του, έτσι ώστε η πίστη και η εμπιστοσύνη τους να στηρίζεται στην ατομική τους εμπειρία και όχι μόνον στις περιγραφές τρίτων.

Αυτό φυσικά έχει ισχυρή σημασία και για μας σήμερα, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, ακριβώς γιατί η πίστη και η εμπιστοσύνη μας στον δημιουργό μας δεν θα είναι σταθερή και ουσιαστική αν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε την εμπειρία της παρουσίας και της λειτουργίας της αποτελεσματικής πίστης στην προσωπική μας καθημερινότητα. 

Ενώ δηλαδή η εμπειρία των άλλων μπορεί να είναι ένα θετικό παράδειγμα, μόνον η προσωπική μας εμπειρία θέτει τα ασφαλή θεμέλια της παραγωγικής πίστης και όχι φυσικά της απλής θεωρητικής, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποδειχθεί ανεπαρκής μπροστά στις προκλήσεις της σύγχρονης ζωής.

Διότι η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται από δασκάλους και πληροφορίες οι οποίες όμως μπορεί να εμπεριέχουν και δηλητηριώδη στοιχεία διαστροφής της αλήθειας για τον εσωτερικό μας άνθρωπο.

Συνεπώς η γνώση της αλήθειας είναι το βασικό στοιχείο με το οποίο θα διαχωρίσουμε το αληθές από το ψεύτικο, το φωτεινό από το σκοτεινό, την υγιαίνουσα διδασκαλία από τους μύθους και τις ιστοριούλες που δεν προσθέτουν πίστη, αλλά μάλλον τις περισσότερες φορές εμπεριέχουν σύγχυση και συσκότιση. 

Για τον λόγο αυτό η επίγνωση της αλήθειας και η διάκριση και διακράτηση των αληθινών στοιχείων της υγιαίνουσας διδασκαλίας από τα στρεβλά της μυθολογίας, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση των λειτουργιών της παραγωγικής και ζωντανής πίστης που λειτουργεί μέσα στην καθημερινότητα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας. 

Η ανταπόκριση σε ένα κάλεσμα για συνεργασία είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να παραχθεί κάποιο αποτέλεσμα.

Μονομερής ενέργεια, χωρίς δηλαδή την συμμετοχή του άλλου, έχει κατά κανόνα αρνητικό αποτέλεσμα και αποτελεί χαμένο χρόνο.

Διότι μπορεί εγώ να θέλω κάτι καλό για σένα, αλλά αν εσύ δεν ενδιαφέρεσαι, τότε και δεν μπορεί να φτάσει το καλό σε σένα και για μένα θα είναι χάσιμο χρόνου.

Και αν αυτό είναι βέβαιο στην καθημερινή μας ζωή και όλοι το δοκιμάζουμε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, είναι προφανές ότι το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των ζητημάτων της πίστης, των πραγμάτων του αύριο, αλλά και της επέκεινα του αύριο ζωής.

Διότι αφού ο ατομικός επίγειος βίος σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να υπερβεί ή σπάνια υπερβαίνει τα 100 έτη, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, είναι προφανές ότι κάθε άνθρωπος για να ζήσει αυτά τα χρόνια του επίγειου βίου του πρέπει να έχει ελπίδα και πίστη στο αύριο, δηλαδή σε αυτό που δεν υπάρχει ακόμη, αλλά όλοι θεωρούμε βέβαιο ότι θα έλθει αύριο και, με βάση αυτή τη λογική σχεδιάζουμε την καθημερινότητά μας.

Κανείς δεν δέχεται ότι απόψε θα είναι το τέλος της ζωής του και κανείς δεν σχεδιάζει το αύριο με την σκέψη ότι δεν θα υπάρχει. Αντίθετα όλοι φροντίζουμε για το αύριο και το μεθαύριο, ακριβώς γιατί μέσα μας έχουμε ελπίδα – ίσως ανομολόγητη – ότι και αύριο θα ζήσουμε και πιθανόν και πολλά χρόνια ακόμη!

Αυτή ακριβώς η ελπίδα για το μέλλον της ζωής – κάτι που επιβεβαιώνεται καθημερινά γιατί κάποιοι πεθαίνουν αλλά και κάποιοι γεννιούνται – είναι και η προοπτική του μέλλοντος, όχι μόνον του επίγειου αλλά και του επέκεινα του τάφου.

Και αυτή ακριβώς είναι η ουσία της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος δεν μας δίδαξε μόνον πως να βιώνουμε την καθημερινότητα χωρίς “το πονηρόν”, δηλαδή χωρίς να ναυαγούμε χωρίς λόγο, αλλά μας υπέδειξε και τη θύρα, την πόρτα εισόδου, ενώ μας δίδαξε και το δρόμο για την συνέχεια του βίου μας. 

Η ατομική ευθύνη της ζωής μας αλλά και του περιεχομένου της ζωής μας είναι μια αδήριτη πραγματικότητα που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις και ολιγωρία. 

Για όσο καιρό είμαστε παιδιά, η ευθύνη δεν βαραίνει τους δικούς μας ώμους. Όταν όμως φτάσουμε σε ηλικία ώριμη, κάθε προσπάθεια μεταβίβασης της ατομικής μας ευθύνης, όχι μόνον δεν δικαιολογείται, αλλά και όλες οι δυσάρεστες συνέπειες από τις λάθος επιλογές μας, βαρύνουν αποκλειστικά εμάς και όσους έχουν σχέση με μας. 

Για τον λόγο αυτό και η αναζήτηση των δομών λειτουργίας της ευθύνης μέσα στην καθημερινότητα έχει μεγάλη πρακτική αξία και οι πηγές για την κατανόηση αυτών των θεμάτων βρίσκονται ήδη στις απαρχές της δημιουργίας του ανθρώπου. Εκεί, στα πρώτα στάδια της ανθρωπότητας, τίθενται τα θεμέλια για την κατανόηση των δομών αλλά και της λειτουργίας της ευθύνης για κάθε άνθρωπο πάνω στη γη, ακριβώς γιατί κανένας δεν προέρχεται από το πουθενά, αλλά όλοι έχουμε προγόνους και όλοι κουβαλάμε υγιή και ασθενή δεδομένα μέσα στον σωματικό και ψυχικό μας κόσμο. Και όσο πιο έγκαιρα αυτά τα στοιχεία – υγιή για τόνωση και ασθενή για αντικατάσταση – γίνουν αντιληπτά και κατανοητά από το κάθε άτομο, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η καθημερινότητά μας. 

Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε με τις προϋποθέσεις της ελευθερίας και όχι της δουλείας. Οι λάθος ατομικές επιλογές μας μας οδηγούν από την ελευθερία στην δουλεία. Και οι λάθος επιλογές μας δεν είναι τυχαίες. Η άγνοια και η σκλήρυνση του εσωτερικού μας ανθρώπου όταν διαπιστώνουμε τις λάθος επιλογές μας, είναι ο αλγόριθμος που συνεπάγεται την καθημερινή μου κατηφόρα, που λειτουργεί αρνητικά και συνεπάγεται την οδό της δουλείας, που συνεπάγεται ένα δρόμο που ενώ τον μισώ και δεν τον επιθυμώ, τελικά βρίσκομαι δέσμιος σε αυτή την κατεύθυνση, χωρίς δυνατότητες άλλων επιλογών. 

Συγκάτοικοι ονομάζονται εκείνοι που μοιράζονται το ίδιο σπίτι, την ίδια στέγη. Επικοινωνούν και αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της καθημερινότητας από κοινού, γνωρίζοντας όσο περνά ο καιρός ο ένας τον άλλον καλύτερα. 

Αυτή ακριβώς την εικόνα είχε υπόψη του ο απόστολος Παύλος όταν συνιστούσε στους ανθρώπους που είχαν μεταπηδήσει από την ειδωλολατρεία στην πίστη του Χριστού.

Ο Χριστός και η διδασκαλία του δεν θα έπρεπε να ήταν μια απλή γνώση, αλλά έπρεπε να είναι μια στενή σχέση μεταξύ δυο προσώπων: από την μια του ίδιου του Χριστού και της διδασκαλίας του, και από την άλλη του φυσικού προσώπου που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει και να εφαρμόσει στην ζωή του την διδασκαλία και τον λόγο του μεγάλου δασκάλου. 

Αυτή η στενή πλέον σχέση, η συγκατοίκηση, θα δημιουργούσε μια νέα πραγματικότητα στην καθημερινότητα του νέου μαθητή του Χριστού. Προφανώς θα είχε δίπλα του έναν δάσκαλο, όχι μόνον για να μαθαίνει τις βασικές αλήθειες της ζωής, αλλά και ένα δάσκαλο που θα μπορούσε να τον καταλάβει, να δείξει κατανόηση στις αδυναμίες και στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.

Και ακόμη περισσότερο, θα μπορούσε να ζητήσει την σοφία του δασκάλου για να κατανοήσει καλύτερα το περιβάλλον, το φυσικό και το ανθρώπινο, ώστε στην καθημερινότητα να είναι νικητής, χωρίς να έχει χάσει την προοπτική της αιωνιότητας. 

Αλλά όπως κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του, ο ίδιος ο Χριστός δεν θα ήταν ένας απλός συγκάτοικος και σύμβουλος στα αδιέξοδα της καθημερινότητας.

Αντίθετα, ο ίδιος θα οδηγούσε τον άπειρο αλλά πρόθυμο συγκάτοικο από τα αρχικά στοιχεία της διδασκαλίας της πίστης στον ωκεανό των εμπειριών των δυνάμεων του μέλλοντος και στις πηγές της αιώνιας ζωής. 

Το έργο του Χριστού για κάθε συγκάτοικό του δεν είναι μόνον η συμβουλευτική δυναμική για την υπέρβαση των δυσκολιών της καθημερινότητας.

Πέραν αυτών δικό του έργο είναι η καθοδήγηση στην ασφαλή αναζήτηση της θύρας και του δρόμου της επιστροφής στον δημιουργό και την δική του λαμπρότητα και δόξα.