Το μητρικό γάλα είναι το απαραίτητο στοιχείο και υλικό για την ομαλή αύξηση ενός νεογέννητου βρέφους. Χωρίς αυτό υπάρχει θάνατος ή ελαττωματική ανάπτυξη.

Ανάλογη είναι και η σημασία της διδασκαλίας του Χριστού, ο οποίος όχι μόνον δίδαξε την ανεξικακία, αλλά θεμελίωσε και τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες όλες οι αρετές μπορούν να γίνουν πραγματικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Δεν δίδαξε ο Χριστός μόνον θεωρητικά, αλλά επεσήμανε και την ανάγκη καθένας μαθητής του να θέτει σε εφαρμογή αυτή την διδασκαλία, ώστε να μην μείνει θεατής αλλά εκτελεστής και παραγωγική μονάδα με αξίες. 

Στην διδασκαλία του Χριστού δεν περιλαμβάνονται μόνον οι στόχοι που πρέπει να κατακτήσει κάποιος, αλλά περιλαμβάνονται και όλες οι λεπτομέρειες για να γίνει κάποιος ικανός για την κατάκτηση αυτή. Συνήθως εμείς μένουμε μόνον στην περιγραφή των κατακτήσεων και των ώριμων εμπειριών που κάποιοι άλλοι απέκτησαν, αγνοώντας ή παραβλέποντας άλλα ενδιάμεσα στάδια που αποτελούν θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την προσωπική μας κατανόηση και ατομική εφαρμογή της διδασκαλίας του Χριστού στην δική μας ζωή. 

Η παράβλεψη και άγνοια όλων των στοιχείων της διδασκαλίας του Χριστού έχει πάντα ως αποτέλεσμα την καχεκτική ή θνησιγενή εμπειρία μας για την ζωή, όχι μόνον την μέλλουσα αλλά ακόμη και για την καθημερινή. Και αυτό συμβαίνει με μαθηματική ακρίβεια, όπως και σε όλες τις καθημερινές μας εκδηλώσεις που επιχειρούμε, έχοντας άγνοια των κινδύνων και των πραγματικών συνθηκών. Χωρίς την εμπειρία της υγιούς διδασκαλίας από το άλφα ως το ωμέγα, κινδυνεύουμε να γίνουμε Χριστιανοί χωρίς Χριστό, πιστοί χωρίς επίπεδο εποικοδομητικής πίστης, άνθρωποι χωρίς περιεχόμενο, όχι μόνον αιώνιο, αλλά ούτε καν καθημερινό.

Το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Χριστού, όπως και το μητρικό γάλα, είναι η εγγύηση για την πληρότητα της ανάπτυξης κατά την πίστη. Και η πίστη με την σειρά της είναι η προϋπόθεση για την κατάκτηση του επιπέδου της καθημερινότητας που επιθυμούμε, αλλά και του επιπέδου της επέκεινα ζωής, όπως την έχει προβλέψει ο δημιουργός μας. 

Η αξία των αποκαλύψεων δεν είναι μόνον πρακτική, αλλά έχει και άλλες πιο ουσιαστικές προεκτάσεις. 

Ενώ δηλαδή στα πρακτικά αποτελέσματα όλοι θαυμάζουμε και σπεύδουμε να τα αξιοποιήσουμε, στις ουσιαστικές προεκτάσεις είμαστε νωθροί και αδιάφοροι, ακριβώς γιατί έχουμε εστιάσει το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στις πρακτικές ωφέλειες αυτών των θαυμάτων. Και όπως οι δέκα λεπροί δέχθηκαν την ευεργεσία, αλλά μόνον ένας κατάλαβε την προέκταση της αξίας της θεραπείας του, έτσι συμβαίνει και με μας. Απολαμβάνουμε την ευεργεσία, αλλά δεν είμαστε πρόθυμοι να κατανοήσουμε την επέκεινα των πρακτικών αποτελεσμάτων αξία της ευεργεσίας. Και ενώ ο ενεργήσας το θαύμα και την αποκάλυψη μας καλεί να προχωρήσουμε στην δική του επίγνωση, εμείς απολαμβάνουμε την ευεργεσία χωρίς αίσθηση και της επέκεινα πραγματικότητας. 

Και αυτό συμβαίνει διότι τα αισθητήρια μας έχουν χάσει την αναγκαία ευαισθησία και δεν είμαστε σε θέσει να αξιολογήσουμε ορθά τα εφόδια και τα καθημερινά δώρα του δημιουργού μας. Διότι απολαμβάνουμε μεν την καθημερινή ζωή μας – όπως ο καθένας την απολαμβάνει, με πληρότητα ή μιζέρια και αθλιότητα – αλλά στερούμαστε την επέκεινα της καθημερινότητας προοπτική της ζωής μας, δηλαδή ευνουχίζουμε εμείς οι ίδιοι το μέλλον μας και τις προοπτικές της ζωής μας, όχι μόνον τις αιώνιες αλλά πολλάκις και του εγγύς προσωπικού μας μέλλοντος.

Μετά από αυτά είναι προφανές ότι αυτό που μας λείπει τις περισσότερες φορές δεν είναι οι αποκαλύψεις, αλλά είναι η ικανότητά μας να εκτιμούμε την αξία των αποκαλύψεων. Και όσο περισσότερο κατανοούμε την αξία των καθημερινών μικρών αλλά σημαντικών για την ζωή μας αποκαλύψεων, τόσο και ο εσωτερικός μας κόσμος γίνεται πλουσιότερος, με μεγαλύτερη κατανόηση και ευαισθησία, τόσο όχι μόνον ο νους αλλά και η συνείδησή μας καλλιεργούνται σε κατανόηση των επέκεινα της καθημερινότητας πραγμάτων.

Ο δημιουργός μας έχει άλλα σχέδια άρχοντος για μας. Ωστόσο εμείς εξαντλούμε τις δυνάμεις μας μόνον για την καθημερινότητα, παραβλέποντας τις μελλοντικές μας προοπτικές, όπως τις έχει σχεδιάσει και προβλέψει ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Η αποκάλυψη και η ανακάλυψη κάποιων πραγμάτων προσφέρουν στιγμιαίες εικόνες, ωστόσο είναι προφανές ότι αυτές οι εικόνες δεν είναι το σύνολο της πραγματικότητας. 

Μπορεί δηλαδή να βλέπω ή να ανακαλύπτω κάτι, αλλά αυτό δεν είναι ποτέ μεμονωμένο θέμα. Πάντοτε εντάσσεται μέσα σε μια ιστορική πραγματικότητα, είναι τμήμα μιας μεγαλύτερης διαδικασίας, ενός video πολλών εικόνων για να μπορέσω εγώ να δω αυτή την μια εικόνα που βλέπω. Η εικόνα ενός αυτοκινήτου που περνά μπροστά μου είναι μια εικόνα πραγματική, αλλά δεν είναι ολοκληρωμένη.

Πρώτον διότι το αυτοκίνητο διαγράφει μια πορεία από την οποία εγώ βλέπω ένα μόνο τμήμα, και δεύτερον διότι το αυτοκίνητο δεν είναι εικόνα αλλά έχει και περιεχόμενο. Και όσο καλύτερα κατανοώ το περιεχόμενο, τόσο καλύτερα μπορώ και να κατανοήσω το μήνυμα της εικόνας. Ο οδηγός και η προσωπική του ιστορία, το όχημα και η δική του ιστορία είναι μόνο δυο παραδείγματα για να κατανοήσουμε ότι εκτός από την στιγμιαία εικόνα, υπάρχει και απέραντο περιεχόμενο που καλούμαι να ανακαλύψω, ώστε και η εικόνα να είναι πιο κατανοητή και αξιοποιήσιμη.

Στα ζητήματα της πίστης αυτό έχει καθοριστική σημασία και τούτο διότι το εφόδιο της πίστης, το εργαλείο που έχει βάλει μέσα μας ο δημιουργός μας, είναι το μοναδικό εργαλείο και εφόδιο που διαθέτουμε, ώστε από την πρώτη εντύπωση να περάσουμε στην βαθύτερη κατανόηση και εξήγηση των φαινομένων. Διότι τα φαινόμενα μπορεί να προκαλούν φόβο λόγω άγνοιας, όμως η γνώση και η βαθύτερη κατανόηση και εμπειρία, αποτελούν ασφαλέστερες πλατφόρμες κατανόησης της ζωής, όχι μόνον της παρούσας αλλά και της μέλλουσας. 

Αποκάλυψη – από το ρήμα απο – καλύπτω – σημαίνει ότι αφαιρώ το κάλυμμα από κάτι και ανακαλύπτεται κάτι που μέχρι τώρα δεν γνώριζα. Έχει δηλαδή σχέση με την φανέρωση νέων, άγνωστων μέχρι τώρα πραγμάτων, τα οποία στο εξής θα είναι αποκαλυμμένα, δηλαδή γνωστά και δεν χρειάζεται να τα αποκαλύψουμε, να τα ανακαλύψουμε και πάλι. 

Αυτή η έννοια που πρακτικά εφαρμόζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας σε χιλιάδες περιπτώσεις, στα ζητήματα της πίστης και της κατανόησης των πραγμάτων της ζωής, έχει μια ιδιαίτερη σημασία, διότι χωρίς αυτήν, δηλαδή χωρίς να μας αποκαλύπτονται νέα πράγματα και να ανακαλύπτουμε εμείς οι ίδιοι το περιεχόμενο και την αξία αυτών των νέων πραγμάτων, η ζωή μας είναι άδεια, χωρίς ελπίδα και κέφι για το αύριο.

Το παλιό, όσο ωραίο και αν είναι στα μάτια μας, κάποτε χάνει την λαμπρότητά του, γίνεται κουραστικό, και όλοι αναζητούμε μια ανανέωση, μια νέα εικόνα, ένα νέο περιεχόμενο. Ακριβώς γιατί έχουμε δημιουργηθεί, όχι για να αναπαράγουμε τα παλιά, αλλά για να ανακαλύπτουμε νέους δρόμους, νέες εμπειρίες, νέες πηγές έμπνευσης και δημιουργίας. 

Αυτό το στοιχείο, την ικανότητα δηλαδή να αναγνωρίζουμε και να διαχωρίζουμε το νέο από το παλιό, είναι μια έμφυτη ικανότητα, ένα εφόδιο από τον δημιουργό μας, ακριβώς για να είναι η ζωή μας ενδιαφέρουσα και γεμάτη από ελπίδα και νέα στοιχεία. Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα βασικά στοιχεία της ίδιας της ζωής, διότι η μη ανανέωση των κυττάρων του οργανισμού μας σύντομα επιφέρει τον θάνατο. Και αν μεν πρόκειται για την καθημερινότητα και τον φυσικό κόσμο, τότε όλοι το εφαρμόζουμε και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση της σημασίας των νέων πραγμάτων που εισέρχονται στη ζωή μας. Αντίθετα,

όταν πρόκειται για τα ζητήματα της πίστης και της ζωής πέραν του φυσικού μας ορίου, εκεί τα πράγματα είναι πλουσιότερα, ακριβώς γιατί καλούμαστε να ανακαλύπτουμε και να γνωρίζουμε όχι μόνο τον φυσικό κόσμο, αλλά και τον ίδιο τον δημιουργό του φυσικού μας κόσμου, του κόσμου που ζει και κινείται γύρω μας και μέσα μας. 

Αν και είναι προφανές ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν, ωστόσο είναι εξίσου προφανές ότι οι τυφλοί βλέπουν και κατανοούν πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς νομίζουμε.

Μπορεί να μην βλέπουν με τα φυσικά μάτια και το φως της ημέρας, αλλά όλοι ξέρουμε ότι “βλέπουν” με την ψυχή τους, βλέπουν με τον εσωτερικό τους άνθρωπο και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που τυφλοί ξεπέρασαν σε ικανότητες μη τυφλούς.

Τυφλοί κατέλαβαν επάξια θέσεις υψηλές μέσα στην κοινωνία και αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι το φως δεν είναι προνόμιο μόνον των ανθρώπων που έχουν μάτια, αλλά και όσοι στερούνται το φως της ημέρας, έχουν το δικό τους φως. Μάλιστα στην περίπτωση που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο ένατο κεφάλαιο του ευαγγελίου του, ο τυφλός κάθε άλλο παρά τυφλός ήταν.

Μπορεί να μην είχε την φυσική ικανότητα να βλέπει όπως οι άλλοι, αλλά μέσα του λειτουργούσε ένα φως ορθού λόγου και υψηλής ικανότητας κατανόησης σε τέτοιο βαθμό, που εκπλήσσει και εμάς ακόμη σήμερα όπως και τους συγχρόνους του τότε.

Η σαφήνεια των απόψεών του για την λειτουργία της πίστης και του θελήματος του θεού, η γενναιότητα του μπροστά στο πανίσχυρο ιερατείο και η γνώμη του για τον άγνωστο ευεργέτη του, αποδεικνύει ότι μέσα στην φυσική του τύφλωση λειτουργούσε ένα ισχυρό φως, ένα φως που καλλιεργούσε τον εσωτερικό του άνθρωπο με ταχύτητα και ακρίβεια πολύ πέραν των ανθρώπων που δεν ήταν τυφλοί.

Η κρίση του για τις απόψεις των μελών του ιερατείου ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη και σήμερα το επίπεδο ενός σύγχρονου χριστιανού. Χωρίς γονυκλισίες και χειροφιλήματα, χωρίς περιστροφές και γλωσσικές αρετές, αποκάλυψε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι το φως που έγινε με την εντολή του δημιουργού πριν υπάρξει ο ήλιος και το φεγγάρι, όχι μόνον είναι υπαρκτό φως, αλλά εισέρχεται και λειτουργεί στα βαθύτερα σημεία του σώματός μας, μεταλλάσσοντας και ανασυγκροτώντας την υπαρξιακή μας υπόσταση.

Το “φως της τύφλωσης” που εξέπεμψε ο τυφλός όταν συνάντησε τον Χριστό, όχι μόνον δεν είναι χαμηλής έντασης, αλλά είναι φως και οδηγός για κάθε αναζητητή των μυστικών της δημιουργίας και του ίδιου του δημιουργού.