Αποκάλυψη – από το ρήμα απο – καλύπτω – σημαίνει ότι αφαιρώ το κάλυμμα από κάτι και ανακαλύπτεται κάτι που μέχρι τώρα δεν γνώριζα. Έχει δηλαδή σχέση με την φανέρωση νέων, άγνωστων μέχρι τώρα πραγμάτων, τα οποία στο εξής θα είναι αποκαλυμμένα, δηλαδή γνωστά και δεν χρειάζεται να τα αποκαλύψουμε, να τα ανακαλύψουμε και πάλι. 

Αυτή η έννοια που πρακτικά εφαρμόζουμε όλοι στην καθημερινότητά μας σε χιλιάδες περιπτώσεις, στα ζητήματα της πίστης και της κατανόησης των πραγμάτων της ζωής, έχει μια ιδιαίτερη σημασία, διότι χωρίς αυτήν, δηλαδή χωρίς να μας αποκαλύπτονται νέα πράγματα και να ανακαλύπτουμε εμείς οι ίδιοι το περιεχόμενο και την αξία αυτών των νέων πραγμάτων, η ζωή μας είναι άδεια, χωρίς ελπίδα και κέφι για το αύριο.

Το παλιό, όσο ωραίο και αν είναι στα μάτια μας, κάποτε χάνει την λαμπρότητά του, γίνεται κουραστικό, και όλοι αναζητούμε μια ανανέωση, μια νέα εικόνα, ένα νέο περιεχόμενο. Ακριβώς γιατί έχουμε δημιουργηθεί, όχι για να αναπαράγουμε τα παλιά, αλλά για να ανακαλύπτουμε νέους δρόμους, νέες εμπειρίες, νέες πηγές έμπνευσης και δημιουργίας. 

Αυτό το στοιχείο, την ικανότητα δηλαδή να αναγνωρίζουμε και να διαχωρίζουμε το νέο από το παλιό, είναι μια έμφυτη ικανότητα, ένα εφόδιο από τον δημιουργό μας, ακριβώς για να είναι η ζωή μας ενδιαφέρουσα και γεμάτη από ελπίδα και νέα στοιχεία. Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα βασικά στοιχεία της ίδιας της ζωής, διότι η μη ανανέωση των κυττάρων του οργανισμού μας σύντομα επιφέρει τον θάνατο. Και αν μεν πρόκειται για την καθημερινότητα και τον φυσικό κόσμο, τότε όλοι το εφαρμόζουμε και μάλιστα τις περισσότερες φορές χωρίς ουσιαστική αξιολόγηση της σημασίας των νέων πραγμάτων που εισέρχονται στη ζωή μας. Αντίθετα,

όταν πρόκειται για τα ζητήματα της πίστης και της ζωής πέραν του φυσικού μας ορίου, εκεί τα πράγματα είναι πλουσιότερα, ακριβώς γιατί καλούμαστε να ανακαλύπτουμε και να γνωρίζουμε όχι μόνο τον φυσικό κόσμο, αλλά και τον ίδιο τον δημιουργό του φυσικού μας κόσμου, του κόσμου που ζει και κινείται γύρω μας και μέσα μας. 

Αν και είναι προφανές ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν, ωστόσο είναι εξίσου προφανές ότι οι τυφλοί βλέπουν και κατανοούν πολύ περισσότερα από αυτά που εμείς νομίζουμε.

Μπορεί να μην βλέπουν με τα φυσικά μάτια και το φως της ημέρας, αλλά όλοι ξέρουμε ότι “βλέπουν” με την ψυχή τους, βλέπουν με τον εσωτερικό τους άνθρωπο και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που τυφλοί ξεπέρασαν σε ικανότητες μη τυφλούς.

Τυφλοί κατέλαβαν επάξια θέσεις υψηλές μέσα στην κοινωνία και αυτό ακριβώς αποδεικνύει ότι το φως δεν είναι προνόμιο μόνον των ανθρώπων που έχουν μάτια, αλλά και όσοι στερούνται το φως της ημέρας, έχουν το δικό τους φως. Μάλιστα στην περίπτωση που περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο ένατο κεφάλαιο του ευαγγελίου του, ο τυφλός κάθε άλλο παρά τυφλός ήταν.

Μπορεί να μην είχε την φυσική ικανότητα να βλέπει όπως οι άλλοι, αλλά μέσα του λειτουργούσε ένα φως ορθού λόγου και υψηλής ικανότητας κατανόησης σε τέτοιο βαθμό, που εκπλήσσει και εμάς ακόμη σήμερα όπως και τους συγχρόνους του τότε.

Η σαφήνεια των απόψεών του για την λειτουργία της πίστης και του θελήματος του θεού, η γενναιότητα του μπροστά στο πανίσχυρο ιερατείο και η γνώμη του για τον άγνωστο ευεργέτη του, αποδεικνύει ότι μέσα στην φυσική του τύφλωση λειτουργούσε ένα ισχυρό φως, ένα φως που καλλιεργούσε τον εσωτερικό του άνθρωπο με ταχύτητα και ακρίβεια πολύ πέραν των ανθρώπων που δεν ήταν τυφλοί.

Η κρίση του για τις απόψεις των μελών του ιερατείου ξεπερνούν κατά πολύ ακόμη και σήμερα το επίπεδο ενός σύγχρονου χριστιανού. Χωρίς γονυκλισίες και χειροφιλήματα, χωρίς περιστροφές και γλωσσικές αρετές, αποκάλυψε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι το φως που έγινε με την εντολή του δημιουργού πριν υπάρξει ο ήλιος και το φεγγάρι, όχι μόνον είναι υπαρκτό φως, αλλά εισέρχεται και λειτουργεί στα βαθύτερα σημεία του σώματός μας, μεταλλάσσοντας και ανασυγκροτώντας την υπαρξιακή μας υπόσταση.

Το “φως της τύφλωσης” που εξέπεμψε ο τυφλός όταν συνάντησε τον Χριστό, όχι μόνον δεν είναι χαμηλής έντασης, αλλά είναι φως και οδηγός για κάθε αναζητητή των μυστικών της δημιουργίας και του ίδιου του δημιουργού. 

Βασικό αποτέλεσμα της διασποράς είναι η μετακίνηση.

Η μεταφορά από μια θέση σε άλλη, η εγκατάσταση σε νέο τόπο και η αλλαγή περιβάλλοντος είναι θεμελιακά στοιχεία για την ανανέωση του ορίζοντά μας. Η αυστηρή παραμονή στον ίδιο χώρο και τόπο δεν βοηθούν στην ανανέωση και στην αλλαγή.

Ο ίδιος ο Χριστός παρέμεινε πιστός στην πρακτική αυτή, καθώς ο ίδιος μετέβαινε από πόλη σε πόλη και από σπίτι σε σπίτι. Τα νέα ερεθίσματα από τις νέες κάθε φορά συναντήσεις  είναι τα στοιχεία που τροφοδοτούν τον προβληματισμό και την αναζήτηση των λύσεων στα προβλήματα που προκύπτουν.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει μόνον για την φυσική μετακίνηση, αλλά προφανώς ισχύει και για την κατανόηση της διδασκαλίας της ζωής. Διότι άλλα καταλαβαίνω από την διδασκαλία του Χριστού την πρώτη μέρα και άλλα καταλαβαίνω με το πέρασμα του χρόνου. Οι εμπειρίες της κάθε μέρας είναι κομμάτι της αιωνιότητας και ο τρόπος που εγώ προσωπικά βιώνω αυτές τις εμπειρίες και τις μετουσιώνω σε μαθήματα πίστης, ελπίδας και αγάπης είναι ένα πολύτιμο προσωπικό κεφάλαιο.

Και είναι προφανές ότι κάθε μέρα δεν γηράσκω, αλλά κάθε μέρα ωριμάζουν μέσα μου τα μαθήματα της προηγούμενης μέρας και με τον τρόπο αυτό η άγκυρα της ψυχής μου μετατίθεται όλο και βαθύτερα μέσα στον χώρο της παρουσίας του δημιουργού μας.

Ο πρωτομάρτυρας Στέφανος είχε βιώσει αυτήν την εξελικτική γνώση μέσα από τα Ιερά Γράμματα και, καθώς κλήθηκε να απολογηθεί για την γνώση του αυτή, μας πρόσφερε μια εξαιρετική αποκάλυψη, η οποία ωστόσο τον οδήγησε στον λιθοβολισμό: το μυστικό δεν ήταν τα ήθη που είχε διδάξει ο Μωυσής αλλά η πηγή της ζωής ήταν στο πρόσωπο εκείνου που είχε μιλήσει στον Αβραάμ και τον Μωυσή.

Αυτό το αόρατο αλλά υπαρκτό πρόσωπο, η γνωριμία και η σύνδεση μαζί του, ήταν η αιώνια πηγή της ζωής αλλά και της επίγνωσης και της κατανόησης της αιώνιας ζωής.

Η διασπορά, η πολλαπλασιαστική δηλαδή διαδικασία, είναι βασικός κανόνας μέσα στην ζωή, τόσο της φύσης όσο και των ανθρωπίνων δημιουργημάτων.

Η ικανότητα του “πληθύνεσθε” που έχει θέσει μέσα στο υπαρξιακό DNA μας ο ίδιος ο δημιουργός, μένει σε στασιμότητα αν δεν υποβάλλεται σε χρήση.

Αντίθετα, η ορθή χρήση παράγει αποτελέσματα θαυμάτων, και αυτό το καταλαβαίνουμε όλοι μας, είτε από την σπορά στα χωράφια και την συγκομιδή αργότερα πολλαπλασιασμένη κατά 50 ή 100 φορές, είτε από τα σχολεία όπου οι γνώσεις διασπείρονται στους μαθητές, οι μαθητές μεταμορφώνονται σταδιακά από την γνώση αυτή και από μαθητές γίνονται δάσκαλοι και καθηγητές.

Όπου δεν υπάρχει σπορά και διάχυση, όπου δεν υπάρχει επένδυση εκ των υπαρχόντων, ποτέ δεν μπορεί να έλθει ο πολλαπλασιασμός και η εξέλιξη. Ο γεωργός δεν θα θερίσει αν δεν σπείρει, αν δεν επενδύσει από τον σπόρο που ήδη έχει στην αποθήκη του. Το ίδιο και ο δάσκαλος δεν θα κάνει τους μαθητές καθηγητές, αν δεν καταθέσει τις γνώσεις και την προσωπική του εμπειρία.

Αυτή την πολλαπλασιαστική διαδικασία εφάρμοσε και ο Χριστός και προφανώς αυτό θέλει και από όλους όσοι ενδιαφέρονται για την δική του διδασκαλία.

Ο ίδιος πέρασε από σπίτια, συνάντησε ανθρώπους κάθε ηλικίας και επαγγέλματος, μίλησε με όλους τους ενδιαφερομένους, περπάτησε όλη την γύρω περιοχή της Ιουδαίας, αντάλλαξε απόψεις με απλούς αλλά και υψηλά ιστάμενους ανθρώπους της εποχής του και γενικά έδωσε το παράδειγμα ότι χωρίς πορεία, χωρίς διάχυση και διασπορά, χωρίς απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα που θέτει η ζωή και ο θάνατος, καμιά αλλαγή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι μόνον στο περιβάλλον, αλλά και μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο.

Η υπέρβαση της καθημερινής μας εσωστρέφειας, η εγκατάλειψη του προσωπικού μας “βολέματος”, η επέκταση σε νέους ορίζοντες είναι η μοναδική διαδικασία για να αυξηθεί ο εσωτερικός μας κόσμος και παράλληλα να ωφεληθεί και το ανθρώπινο περιβάλλον που αναζητεί απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα της ζωής και του θανάτου.

Έχει ειδικό ενδιαφέρον για τους αναζητητές της πίστεως η έννοια της διασποράς.

Πρώτον διότι φέρνει στο νου μας την σπορά – δια/σπορά – και δεύτερον διότι είναι ένα χαρακτηριστικό των Ελλήνων και όχι μόνον.

Ανεξάρτητα δηλαδή από τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι φεύγουν από τις εστίες τους και μετακομίζουν σε άλλες περιοχές του πλανήτη, το τελικό αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας αποικίας, μιας νέας πατρίδας, μιας περιοχής του κόσμου όπου άνθρωποι από την ίδια πατρίδα συναντούνται σε ξένο τόπο και εκεί συγκροτούν νέες κοινωνίες με βάση πάντα τις προσωπικές τους καταβολές.

Όλοι δηλαδή έχουν κάτι μέσα τους, κάτι κουβαλούν από την παλιά πατρίδα και στον νέο τόπο καλλιεργούν κάθε καλό από τις εμπειρίες του παρελθόντος.

Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να μην χάνεται σε ένα μακρινό ταξίδι αλλά να δημιουργεί από την αρχή ένα νέο κόσμο με βάση τις παλιές του εμπειρίες, δηλαδή η ικανότητα να λειτουργεί μέσα μου ένα δυναμικό στοιχείο αναπαραγωγής ελπίδας και νέας ζωής, είναι ένα χαρακτηριστικό που αξιοποιεί ο δημιουργός μας για να αλλάξουμε φυσικό και ανθρώπινο περιβάλλον και να δημιουργήσουμε μια νέα πραγματικότητα.

Η παραβολή του σπορέα με τον γεωργό να σκορπά, δηλαδή να χάνει προσωρινά αυτό που ήδη έχει για να κερδίσει στο μέλλον πενήντα και εκατό φορές περισσότερα, είναι η δημιουργική εικόνα του “πληθύνεσθε”.

Η διασπορά, με βασικό περιεκτικό στοιχείο την “σπορά”, είναι ο πολλαπλασιαστικός παράγοντας που έχει προβλέψει ο δημιουργός μας, ακριβώς γιατί κάθε μετακίνηση ανανεώνει, κάθε αλλαγή περιβάλλοντος βοηθά τον φυσικό και ψυχικό οργανισμό μας να ανανεωθεί.

Και τούτο συμβαίνει διότι από την μια εκλείπει το τοξικό περιβάλλον εντός του οποίου είχα συνηθίσει να βιώνω την καθημερινότητά μου, και από την άλλη γιατί δίνεται η ευκαιρία να γνωρίσω νέους, άγνωστους ορίζοντες, νέες εμπειρίες και υπερβάσεις που καθιστούν τον οργανισμό μας “ζωντανό” και σε εγρήγορση.