Μαθητής που ακούει μόνον και δεν ρωτάει καθόλου δεν είναι πάντα το καλύτερο υπόδειγμα.

Διότι όποιος ρωτά έχει και απορίες, άρα συμμετέχει ενεργά στην συζήτηση για ένα θέμα. Και είναι προφανές ότι όσο δυσκολότερο είναι ένα θέμα, τόσο περισσότερα ερωτηματικά δημιουργεί και τόσο πιο δύσκολες είναι οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν.

Το παράδειγμα του Θωμά από την περιγραφή που κάνει ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης στο δέκατο τέταρτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του, είναι η υγιής εικόνα για κάθε σοβαρό και υπεύθυνο άνθρωπο του εικοστού πρώτου αιώνα. Λέει κάτι ο Χριστός για το μέλλον, η διατύπωση είναι ασαφής και με κενά, και ο Θωμάς δεν μασάει τα λόγια του.

Αντίθετα απευθύνει ειλικρινή ερώτηση  προς τον Χριστό, όχι για να παραστήσει τον πολύξερο, αλλά για να κατανοήσει την φράση που μόλις είχε πει ο δάσκαλος. Η ερώτηση, στηριγμένη στην κοινή λογική, δεν απορρίπτεται από τον δάσκαλο ως πράξη θράσους και αναίδειας. Αντίθετα, ο δάσκαλος παίρνει αφορμή από την ερώτηση και το μάθημα παίρνει άλλο χαρακτήρα, πλατύτερο, βαθύτερο, ουσιαστικότερο.

Στόχος του Χριστού δεν ήταν – και δεν είναι ούτε ποτέ ήταν – να αποστομώνει αυτούς που ζητούσαν να κατανοήσουν τα λόγια του, αλλά στόχος του ήταν να αναζητήσουν το βαθύτερο νόημα των όσων εκείνος έλεγε. Η σύγχρονη μιζέρια και ουσιαστική αδιαφορία για τους θησαυρούς που περιλαμβάνει η διδασκαλία του Χριστού, ντυμένη με μανδύα ταπεινοφροσύνης και απεριόριστης γονυκλισίας, δεν είναι μέσα στα παραδείγματα που περιγράφονται από τους αυτόπτες μάρτυρες της εδώ ζωής του Χριστού.

Ένας δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του, όσο μεγαλύτερος είναι σε γνώση και σοφία, τόσο συγκαταβατικός και ανθρώπινος είναι προς κάθε ενδιαφερόμενο μαθητή του που αργότερα θα ονομαστεί και Χριστιανός. Το αντίθετο δεν ταιριάζει στον μεγάλο δάσκαλο, όπως ο ίδιος έχει διακηρύξει με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Η ιστορία του ατομικού μας δρόμου είναι μεν πολύ – απόλυτα θα τολμούσα να πω – προσωπική, ωστόσο δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα που εγγράφεται μέσα στην παγκόσμια ιστορία, όχι βέβαια με βάση την συνήθη παραδοσιακή δημοσιογραφική και βιβλιογραφική παρουσίαση, αλλά με βάση τα εργαλεία που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζαμε ότι μπορεί να υπάρξουν ποτέ, αλλά τώρα όλο και περισσότερο καταλαβαίνουμε ότι προφανώς όλα όσα λέγονται και γίνονται κάθε στιγμή μέσα στη ζωή όλων των ανθρώπων, αποτυπώνονται ψηφιακά μέσα στον χωρο – χρόνο που βιώνουμε την ατομική μας ζωή.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί εγώ να θέλω να κρυφτώ από τα μάτια των άλλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε τι που κάνω δεν καταγράφεται από έναν αιώνιο καταγραφέα, όπως μέσω μιας απλής σύγχρονης κινητής τηλεφωνικής συσκευής μπορούμε να καταγράψουμε απίστευτα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.

Θα έλεγα λοιπόν ότι αυτό είναι τραγικό αλλά και λυτρωτικό ταυτόχρονα. Τραγικό γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω από τα μάτια του καταγραφέα, αλλά και λυτρωτικό γιατί μπορώ να επικαλεστώ τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και εξ αιτίας αυτών έφτασα εδώ που έφτασα.

Φυσικά αυτά προϋποθέτουν υγιή στάση απέναντι στην αλήθεια και την καθημερινή πραγματικότητα.

Η απόκρυψη της αλήθειας και η προσποιητή ταπεινοφροσύνη για να αποφύγω την ευθύνη μου για τα λάθη της καθημερινότητας, δεν απαλείφουν τα όσα καταγράφει ο καταγραφέας του δικού μου DNA, για το οποίο μπορεί να μην ευθύνομαι εγώ ως προς τις οικογενειακές και κληρονομικές μου παθογένειες και τα εμφανή μου ελαττώματα, αλλά ευθύνομαι για την αδιαφορία μου να αλλάξω την πορεία και να διορθώσω τον καθρέφτη που μου παρουσιάζει παραμορφωμένα τα δικά μου δεδομένα για να καθησυχάζει την δική μου συνείδηση και δήθεν να αποτινάζει την ατομική μου ευθύνη για τα γεγονότα του σήμερα και του αύριο.

Η διδασκαλία ως εργαλείο της καθημερινότητάς μας είναι μια πραγματικότητα, στην οποία εμπλέκεται άμεσα κάθε φυσικό πρόσωπο.

Από την θέση του μαθητή ή τη θέση του δασκάλου και του καθηγητή, όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας βρεθήκαμε στα σχολεία της μάθησης και της συστηματικής διδασκαλίας. Βέβαια, η μάθηση και κυρίως η εμπειρία, δεν τελειώνουν με την περίοδο των σχολείων, αλλά συνεχίζονται δια βίου, δηλαδή όλοι μαθαίνουμε κάθε μέρα της ζωής μας, “γηράσκουμε αεί διδασκόμενοι” όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Ωστόσο, αυτό που έχει αξία δεν είναι η εποχή που μάθαμε κάτι ή ο τρόπος που το μάθαμε, αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Αν αυτό που μάθαμε μπορεί να μεταφραστεί σε αξία και να μεταμορφώσει την ζωή μου, τότε προφανώς αυτό έχει μεγάλη και ουσιαστική αξία. Και φυσικά, ο τρόπος που εγώ προσωπικά θα διαχειριστώ τις εξελίξεις που θα προέλθουν από την απόκτηση αυτής της γνώσης, είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση, όπως ο τρόπος που διαχειρίζεται ένας χειρούργος γιατρός το νυστέρι και τις γνώσεις του.

Αυτό ήταν και το αποτέλεσμα της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο. Κανένας από τους παρόντες αρεοπαγίτες δεν αποδέχθηκε αμέσως την διδασκαλία της αναστάσεως. Ωστόσο, μετά το  δύσκολο μάθημα, κάποιοι εκτός πλέον του χώρου του Αρείου Πάγου ζήτησαν περισσότερη διδασκαλία και εξηγήσεις από τον Παύλο. Εκείνοι πίστεψαν και ο κόπος του δασκάλου δεν πήγε χαμένος.

Το πως διαχειρίστηκαν την διδασκαλία της ανάστασης όσοι αρεοπαγίτες πίστεψαν μετά το επίσημο μάθημα, και ποιες συνέπειες είχε για την ανθρωπότητα το περιεχόμενο του μαθήματος και ο τρόπος που εκείνοι το εφάρμοσαν στην συνέχεια, δεν έχει σχέση ούτε με τον δάσκαλο ούτε με την διδασκαλία. Καθένας που ακούει ένα μάθημα, έχει και την ευθύνη της εφαρμογής του στη ζωή του.

Στην δική μας εποχή είναι γνωστό ότι η μοναξιά κατά κανόνα συνοδεύεται από κατάθλιψη.

Και αυτό συμβαίνει διότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ζει με άλλους ανθρώπους και φυσικά να επικοινωνεί μαζί τους, να μοιράζεται και να μοιράζει πράγματα σε άλλους και όχι κρατώντας τα πάντα για τον εαυτό του. Η μοναξιά είναι μια ανωμαλία, είναι μια ατομική εσωτερική ασθένεια, η οποία ενώ αντιβαίνει στην κοινή λογική και εμπειρία, ωστόσο για πολλούς είναι μονόδρομος.

Ξεκινώντας από το γεγονός ότι όλοι έχουμε μάνα και πατέρα, άρα ανήκουμε και είμαστε μέλος μιας τουλάχιστον μικρής ομάδας, της οικογένειας, και ενώ κατανοούμε ότι όσο καλύτερη σχέση έχω με τα άλλα μέλη της οικογένειας, όσο καλύτερα επικοινωνώ μαζί τους, τόσο καλύτερη είναι η δική μου ζωή και φυσικά και των άλλων, πολλές φορές χάνουμε την κοινή λογική και αποφασίζουμε να βιώσουμε δρόμους μοναξιάς, προσωπικές επιλογές που δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές μας ανάγκες.

Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ορατό, διότι εμείς πρώτοι βιώνουμε τις συνέπειες των αποφάσεών μας. Αυτό φυσικά ισχύει και στην περίπτωση των ζητημάτων της πίστης και της επικοινωνίας με τον ίδιο τον δημιουργό μας.

Ενώ εκείνος δηλώνει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να επικοινωνεί, να έρχεται σε επαφή και να κατανοεί τον άλλον, να αναγνωρίζει προσωπικότητες και να διακρίνει την ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση, το συνηθέστερο ελάττωμά του είναι ότι αποφεύγει να έχει επαφή με τον δημιουργό του.

Διότι αν η ωφέλεια από μια ανθρώπινη σχέση είναι κατά κανόνα πολύτιμη, προφανώς η επαφή και γνώση και κατανόηση του δημιουργού δεν είναι απλά πολύτιμη, αλλά εξασφαλίζει καλύτερη αντίληψη της δημιουργίας, εξασφαλίζει καλύτερη κατανόηση του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος κάθε εποχής και κυρίως μας κάνει μετόχους της δικής του εικόνας, μιας εικόνας που δεν αλλάζει ποτέ, όπως και ο ουρανός που ενώ μένει κάθε μέρα ο ίδιος, ωστόσο το φως και τα άλλα πολύτιμα για την ζωή εφόδια έρχονται χωρίς διακοπή πάντοτε από εκεί.