Παγίδα ονομάζεται το τέχνασμα με το οποίο συλλαμβάνω κάποιον ζωντανό, προφανώς για κάποιον λόγο.

Αυτή την εικόνα χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος για να περιγράψει την κατάσταση του ανθρώπου, ο οποίος έχει στερηθεί την ελευθερία του ενώ είναι εν ζωή, εξηγώντας ότι αυτός ο άνθρωπος, αυτό το φυσικό πρόσωπο, έχασε τον δρόμο του για την επίγνωση της αλήθειας.

Διότι όλοι ξεκινούμε με καλές προθέσεις και διαθέσεις, αλλά οι παγίδες που στήνει ο εχθρός μας καθιστούν ομήρους μιας κατάστασης και καθένας καλείται να κατανοήσει αυτή την πραγματικότητα και να θέσει σε λειτουργία τους μηχανισμούς απελευθέρωσης από την ομηρία, στην οποία τον οδήγησε ο εχθρός της ψυχής του.

Ενώ δηλαδή η επίγνωση του δημιουργού και η δημιουργική μας πορεία προς το πρότυπο του δημιουργού είναι ο μοναδικός δρόμος για την κατάκτηση της πραγματικής ζωής και όχι μόνον της τρέχουσας, εμείς πέφτουμε στις παγίδες του εχθρού, ορατές ή αόρατες, και το αποτέλεσμα είναι να παραμένουμε στην κατάσταση της ομηρίας, εκτελώντας το θέλημα εκείνου που μας παγίδευσε.

Αυτό δηλώνει ότι πρώτο μέλημα του κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του και το πιστεύω του πρέπει να είναι η απελευθέρωση από την ομηρία, η έξοδος από την αιχμαλωσία και η πορεία προς τον δημιουργό μου μέσα από την ανασυγκρότηση των εσωτερικών μου δυνάμεών και την μελέτη του προτύπου μου το οποίο καλούμαι να μιμηθώ.

Η ατομική ευθύνη για την προσωπική έξοδο από την παγίδα του εχθρού δεν είναι αμελητέα παράμετρος, αλλά είναι το ισχυρό στοιχείο που αναζωογονεί τον ενδιαφέρον μου για ζωή, θέτει σε λειτουργία τα υγιή ανακλαστικά και αξιοποιεί τα εφόδια με τα οποία είμαι προικισμένος από τον ίδιο τον δημιουργό για την υπέρβαση των καθημερινών δυσκολιών που προκαλούν οι παγίδες του εχθρού.

Όμηρος είναι εκείνος που παρά την θέλησή του κρατείται από άλλον και υπακούει στις εντολές του.

Η διαφορά από τον αιχμάλωτο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο αιχμάλωτος συνελήφθη σε πόλεμο – με την αιχμή του δόρατος – ενώ ο όμηρος μπορεί να βρέθηκε στην κατάσταση αυτή σε καιρό ειρήνης, πέφτοντας σε μια παγίδα στην καθημερινότητά του.

Και φυσικά η κατάσταση του ομήρου ενέχει στοιχεία προσωρινότητας, δηλαδή μπορεί κάποια στιγμή με παρέμβαση ανώτερης δύναμης να ξεφύγει από την ομηρία και να αποκατασταθεί στην πραγματική ελεύθερη ζωή του.

Ο χρόνος δηλαδή λειτουργεί υπέρ του ομήρου, ακριβώς γιατί πάντοτε υπάρχουν πιθανότητες κάποιος ισχυρότερος από αυτόν που με συνέλαβε και με κρατεί όμηρο να δράσει και να αποκατασταθεί η ελευθερία μου. Και αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα του Χριστού.

Η ομηρία που όλοι βιώνουμε δεμένοι με το παρελθόν μας, προσωπικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, κλπ, δεν αποτελεί αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα, αλλά είναι δυνατόν να γίνει υπέρβαση αυτής προς το συμφέρον. Ενώ δηλαδή το παρελθόν, όταν ήταν παρόν, προσέφερε σε μένα τους καρπούς του, τώρα που πέρασε ο καιρός υπάρχει ανάγκη ανανέωσης για να έλθει ο καινούριος καρπός.

Και όπως το δένδρο και το αμπέλι έχει ανάγκη από καθαρισμό για να φέρει περισσότερο καρπό, έτσι και οι άνθρωποι της πίστης έχουν ανάγκη ανανέωσης, αποδέσμευσης από τα κατορθώματα του παρελθόντος, ώστε οι δημιουργικές δυνάμεις να φέρουν και σήμερα τους καρπούς που έχουμε ανάγκη σήμερα, όπως και στο παρελθόν.

Αν αυτή η απελευθέρωση από την ομηρία του παρελθόντος δεν επέλθει στην ζωή μου, τότε μπορεί να έχω φύλλα και κλαδιά, αλλά οι καρποί όλο και ελαττώνονται και σύντομα το κλήμα θα πάψει να παράγει τους καρπούς που έχουμε ανάγκη ως άτομα και ως κοινωνία. Ο θεός και οι δημιουργικές του δυνάμεις δεν πέθαναν αλλά ενεργούν και σήμερα μέσα στην ατομική μας προσωπικότητα, όταν εμείς είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε την βολική ομηρία, με την οποία νομίζουμε ότι αποσείονται οι ευθύνες από μας και μετακινούνται σε άλλους.