Αφετηρία της διδασκαλίας του αποστόλου Παύλου στον Άρειο Πάγο είναι η διαβεβαίωση ότι ο δημιουργός υπάρχει και μας έχει δώσει λόγο και λογική, στοιχεία τα οποία οι Έλληνες, τότε και σήμερα, κατανοούμε πολύ καλά, ακριβώς γιατί είμαστε προικισμένοι με αυτό το χάρισμα, να κατανοούμε το λογικό από το παράλογο, να διακρίνομε το καλό από το κακό, να μπορούμε να διαχωρίσουμε το ωφέλιμο από το επιζήμιο.
Φυσικά αυτή η ικανότητα δεν έχει σχέση με το τελικό αποτέλεσμα της ζωής μας, όχι γιατί το εφόδιο, το χάρισμα που έχουμε είναι επιζήμιο ή ελαττωματικό, αλλά γιατί δεν θέλουμε να το χρησιμοποιήσουμε ή όταν το χρησιμοποιούμε πολλές φορές, η χρήση που κάνουμε δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα αλλά θέλουμε να καλύψουμε άλλου είδους επιδιώξεις μας πίσω από την πίστη στον δημιουργό και τα εφόδια που μας έχει δώσει.
Και αυτό αποδεικνύει ότι ενώ έχουμε το όνομα και τα εφόδια για να ταξιδέψουμε και να διαχειριστούμε ορθά και με προοπτικές αιωνιότητας την καθημερινή μας ζωή, στο τέλος τα εφόδια γίνονται εμπόδια, οι προκλήσεις για αναβάθμιση και ανασυγκρότηση γίνονται ηφαίστεια και προσωπικά καζάνια της κολάσεως, τα δώρα γίνονται μισητά, το μαχαίρι αντί για νυστέρι που αφαιρεί σάπια τμήματα του σώματος γίνεται φονικό όργανο για να αφαιρέσουμε – πραγματικά ή μεταφορικά – τις ζωές των άλλων.
Και φυσικά τρώγοντας ο ένας τον άλλον, όχι μόνον δεν εξασφαλίζουμε το μέλλον, αλλά αντίθετα υποθηκεύουμε και τις ατομικές μας ζωές και τις ζωές των επόμενων γενεών, προς μια κατεστραμμένη προοπτική.
Διότι αντί να καλλιεργήσουμε και να αφήσουμε αποθέματα και στους επόμενους, όχι μόνον σπαταλούμε αλόγιστα και απρόσεκτα την καθημερινότητά μας, αλλά τελικά αφήνουμε πίσω μας καμένη γη, γη αφιλόξενη και τραγική, γη έρημη και όχι γόνιμη για να παράξει καρπούς ζωής καθημερινής και αιώνιας.
