Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Ένας από τους λόγους της υπογεννητικότητας είναι η λάθος επιλογή συντρόφου. Όχι ότι είναι ο μόνος λόγος, αλλά είναι ένας ισχυρός παράγοντας αποτυχίας.

Και φυσικά το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των θεμάτων της πίστης. Λάθος άνθρωποι, λάθος εκτίμηση για τους ανθρώπους, λάθος εκτίμηση για την ποιότητα των ανθρώπων, έχουν ως συνέπεια ο ζωντανός λόγος να μένει στα χαρτιά, έχει ως συνέπεια την προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα, έχει ως αποτέλεσμα να φαίνεται κάτι, αλλά το περιεχόμενο μακράν να απέχει της πραγματικότητας και της αλήθειας.

Για να υπάρξει συνέχεια, απαιτείται οι άνθρωποι που συμμετέχουν στην αναπαραγωγική διαδικασία να είναι άνθρωποι πρώτα εμπιστοσύνης και κατόπιν νοήσεως, κατανοήσεως και διακρίσεως της σοβαρότητας και αξίας των πραγμάτων. Σε διαφορετική περίπτωση σπέρνουμε στον άνεμο και θα θερίσουμε θύελλες.

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός δεν θεωρούσε αξιόπιστους όλους τους ακροατές του, αλλά διαχώριζε αυτούς που τον άκουγαν από αυτούς που τον υπάκουαν.

Εκείνοι που άκουγαν και έφευγαν ήταν μια κατηγορία που εκείνη τη στιγμή δεν θα είχε αποτέλεσμα. Εκείνοι που άκουγαν και υπάκουαν, εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να πληρώσουν το κόστος του χρόνου, των δαπανών, το κοινωνικό κόστος από την απόρριψη των συγχρόνων τους, εκείνοι που ήταν πρόθυμοι να δαπανήσουν και να δαπανηθούν, εκείνοι ήταν που μπορούσαν να φέρουν και αποτέλεσμα παραγωγικό.

Ήταν εκείνοι που σήκωναν το βάρος της διδασκαλίας και την ευθύνη να μεταφέρουν και να παραδώσουν σε άλλους, όχι τα γράμματα μόνον, αλλά και την δύναμη των λόγων του Χριστού.

Ήταν εκείνοι που δεν αντιμετώπιζαν την πίστη στην ανάσταση ως ιστορικό γεγονός, αλλά ως απόδειξη της δύναμης του θεού, ως πηγή δύναμης που μπορούσε όχι μόνον να μεταμορφώσει την προσωπικότητα ενός ατόμου, αλλά και να μεταμορφώνει την καθημερινότητά του και μάλιστα με την προοπτική της αιωνιότητας.

Για την χώρα μας η υπογεννητικότητα είναι μάστιγα και νομίζω, όχι μόνον για την χώρα μας αλλά και για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο. Διότι μια χώρα που οι άνθρωποι πεθαίνουν χωρίς να αφήνουν απογόνους, είναι καταδικασμένη σε αφανισμό, αν δεν υπάρξει αντιστροφή αυτής της κατάστασης.

Το γεγονός ότι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν και λιγότεροι γεννιούνται, δείχνει ότι οι νέοι, οι άνθρωποι της παραγωγικής ηλικίας, δεν επιθυμούν να αποκτήσουν τέκνα με διάφορες δικαιολογίες, σοβαρές και μη. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα μετράει και αυτό έχει ανάγκη εξήγησης. Διότι κατά κανόνα δεν είναι ιατρικό το πρόβλημα, αλλά ψυχολογικό και δεοντολογικό.

Πρώτα δηλαδή έρχεται ο φόβος της ευθύνης και αυτός ο φόβος γεννά παρενέργειες στον εσωτερικό μας άνθρωπο. Ύστερα αυτές οι παρενέργειες για να σταθούν έχουν ανάγκη μιας δεοντολογίας και αυτή δεν είναι άλλη από τις κοινές απαντήσεις.

Ότι δηλαδή η ευθύνη είναι μεγάλη, το αφήνουμε για αργότερα, οι οικονομικές συνθήκες δεν το επιτρέπουν, τώρα έχω μπροστά μου την επαγγελματική μου καριέρα, και χίλιες δυο άλλες δικαιολογίες. Και φυσικά το αποτέλεσμα μετράει.

Φυσικά μέσα στη Βίβλο υπάρχουν απαντήσεις και μάλιστα ρηματικές και αξιόπιστες. Ότι δηλαδή η αποφυγή ανάστασης απογόνων δεν είναι χωρίς βαθύτερα αίτια, φωτογραφίζοντας με σαφήνεια την δική μας αρνητική επιλογή.

Και επειδή η εικόνα του φυσικού κόσμου είναι μια ανάκλαση του αιώνιου κόσμου, είναι προφανές ότι το χαρακτηριστικό της εποχής μας, η δική μου δηλαδή καλοπέραση εις βάρος των επόμενων γενεών, αποδεικνύει την αδιαφορία μας για την συνέχιση της ζωής με την προοπτική της αιωνιότητας.

Όπως δηλαδή είμαστε απρόθυμοι να αποκτήσουμε απογόνους, και μάλιστα σε ένα κόσμο που κατακλύζεται από τις γενετήσιες προκλήσεις στην απλή καθημερινότητα, έτσι και στα ζητήματα της κατανόησης του μυστηρίου της πίστης και της προοπτικής της αιώνιας ζωής είμαστε απρόθυμοι να δώσουμε σάρκα και οστά.

Αρκούμαστε στην προσωπική μας μόνον ικανοποίηση, χωρίς να μπαίνουμε στον κόπο να ολοκληρώσουμε τον κύκλο με την μετάδοση του μυστηρίου της πίστης στους φυσικούς και συγγενικούς μας απογόνους, προφανώς γιατί οι αξίες αυτές δεν είναι μέσα στο προσωπικό μας σύστημα αξιών.

Η είδηση ότι μεταφέρθηκε στην σελήνη σπόρος βαμβακιού και βλάστησε είναι πράγματι μια είδηση που θα μείνει στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού για πρώτη φορά μαθαίνουμε ότι σε άλλο πλανήτη φύτρωσε ένα φυτό από σπόρο της γης.

Και μπορεί το επόμενο βράδυ το φυτό να καταστράφηκε από την τρομακτική ψύξη – μείον 170 βαθμοί Κελσίου – ωστόσο το εγχείρημα θα μείνει στην ιστορία. Αλλά όχι μόνον γιατί μπορεί στο μέλλον να έχουμε βαμβάκι από την σελήνη (!), αλλά και διότι μέσα από αυτή την επιστημονική εμπειρία μπορούμε να κατανοήσουμε βαθύτερα την λειτουργική πραγματικότητα του κόσμου και όσων στοιχείων υπάρχουν και λειτουργούν μέσα σε αυτόν.

Τίποτα δεν είναι τυχαίο, τίποτα δεν λειτουργεί μόνο του, τίποτα δεν παρουσιάζεται αυτόματα, τίποτα δεν κινείται και δεν μετακινείται αν η εποχή και ο χρόνος δεν είναι ο ασφαλέστερος και προβλεπόμενος για την συγκεκριμένη ενέργεια.

Για τον λόγο αυτό η περιγραφή που μας παραδίδει η Βίβλος για την δημιουργία του κόσμου, δεν είναι διδακτική μόνο ως προς το περιεχόμενο των θεμάτων, αλλά και ως προς την σειρά των διαδικασιών, για να καταλήξουμε σε ένα σύμπαν λειτουργικό και παραγωγικό, πολύ πέραν των εφήμερων καθημερινών μας αναγκών. Ο ρόλος του ηλίου και της σελήνης, ο χρόνος που δημιουργούνται σε σχέση με τα άλλα δημιουργήματα, η παρουσία του νερού και του αέρα, οι θερμοκρασίες και η παραγόμενη τροφή για όλη την δημιουργία είναι μόνον μερικά από τα μαθήματα που μπορούμε να αντλήσουμε από το σύντομο αλλά περιεκτικό περιεχόμενο του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως. Και όχι μόνον αυτό.

Η συνοχή της δημιουργίας αντανακλά και το ενδιαφέρον του δημιουργού για την δημιουργία του και το ενδιαφέρον του για μόνιμη παραγωγικότητα και αναπαραγωγή της ζωής. Όλα όσα υπάρχουν μέσα στον κόσμο είναι απολύτως απαραίτητα για την ζωή, την καθημερινή και την επέκεινα του τάφου. Τίποτα δεν είναι περιττό, τίποτα δεν είναι άσκοπο.

Και μπορεί ο ενθουσιασμός και η έπαρση από μια ανακάλυψη του μικρόκοσμου ή του μακρόκοσμου να μας μεταφέρουν σε λάθος εκτιμήσεις για την ζωή και τον δημιουργό, όμως η αλήθεια παραμένει και καθένας ειλικρινής και προσγειωμένος ερευνητής μπορεί να την ανακαλύψει και να την θέσει σε λειτουργία μέσα στην προσωπική του ζωή.

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι όλα τα προηγούμενα και ενδιάμεσα στάδια κρίνονται με βάση την τελική έκβαση. Δηλαδή η αξιοπιστία και αρτιότητα των ενεργειών μας κρίνεται με βάση το τελικό αποτέλεσμα και όχι τα ενδιάμεσα γεγονότα.

Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, αφού το τελικό αποτέλεσμα μετράει σε όλες μας τις εκδηλώσεις και ενέργειες. Μπορεί δηλαδή ένα τμήμα μιας ενέργειας να είναι ορθό, ωστόσο, αν δεν ολοκληρωθεί με επιτυχία το σύνολο της επιχείρησης, τότε δεν ωφελεί η επιμέρους επιτυχία.

Και ενώ όλοι το καταλαβαίνουμε στην καθημερινότητά μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της ζωής, παραβλέπουμε αυτή την αλήθεια και αρκούμαστε σε αποσπασματικές επιτυχίες, είμαστε “ταπεινόφρονες” και “αυτάρκεις” σε όσα έχουμε ήδη κατά μέρος πετύχει, αποφεύγοντας να μετρηθούμε με την σκληρή πραγματικότητα του τελικού λογαριασμού, της τελικής ευθύνης και κρίσης.
Και αυτό βέβαια είναι στρουθοκαμηλισμός, ακριβώς γιατί με δική μας ευθύνη κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην πραγματικότητα της ζωής.

Τότε θυμόμαστε το έλεος του θεού, τότε θυμόμαστε το πίστευε και μη ερεύνα, προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Και ενώ η αλήθεια είναι άλλη, την γνωρίζουμε και την εφαρμόζουμε σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, στα ζητήματα της ζωής και της επαφής μας με τον πάροχο της ζωής απομακρυνόμαστε και κρυβόμαστε, φοβισμένοι από τον τελικό λογαριασμό.

Και όμως. Εκεί βρίσκεται η αλήθεια. Στον τελικό λογαριασμό. Στην τελική κρίση. Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος, ακολουθώντας την διδασκαλία του ίδιου του Χριστού, μας μεταφέρει στην ουσία: η δύναμη του θεού είναι μεγάλη, είναι υπερβάλλουσα, αλλά δεν κρίνεται από τα ενδιάμεσα στάδια.
Κρίνεται από την αποτελεσματικότητα στην ανάσταση από τον τάφο, από την ενέργεια της ζωής πάνω στον θάνατο, κρίνεται από την μετάβαση στην μεταμόρφωση και την νέα ζωή της ανάστασης. Οι ενδιάμεσες καθημερινές μας επιτυχίες με την δύναμη του δημιουργού, είναι δείγματα, αλλά η τελική επιτυχία στη ζωή είναι υπόθεση σε μήκος και βάθος και καθένας καλείται να φτάσει ως το τέλος με επιτυχία.

Αφού το δημιούργημα – ο κόσμος, το σύμπαν, ο μικρόκοσμος και ο μακρόκοσμος – είναι απέραντο, χωρίς πέρας, χωρίς τέλος κατά τις δικές μας φυσικές μετρήσεις, είναι προφανές ότι εκείνος που δημιούργησε με τόση αρμονία αυτό τον απέραντο κόσμο και όσα βρίσκονται μέσα σε αυτόν είναι κάποιος του οποίου ο υπολογισμός μεγέθους, δύναμης και σοφίας είναι πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία ή περιγραφή.

Και με βάση αυτή την σύγχρονη μετρητική αντίληψη για τον κόσμο, μπορούμε να κατανοήσουμε τόσο τα λόγια του Χριστού στους μαθητές του το τελευταίο βράδυ, όσο και την δημιουργία που μας παραδίδει η βίβλος στο βιβλίο της Γενέσεως.

Η ζωή είναι συνδεδεμένη με τον κόσμο και την δημιουργία. Κάθε ύπαρξη εξαρτάται από το περιβάλλον και το περιεχόμενο του περιβάλλοντος. Τίποτα δεν υπάρχει μόνο του. Αντίθετα, είναι σήμερα απόλυτα κατανοητό ότι τα πάντα μέσα στον κόσμο μας είναι αλληλοεξαρτώμενα.

Χωρίς τα φυτά δεν θα υπάρχει οξυγόνο, χωρίς το οξυγόνο δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν τα ζώα και οι άνθρωποι, χωρίς το νερό δεν θα υπήρχε κανένα ίχνος ζωής – όπως τουλάχιστον εμείς την γνωρίζουμε – πάνω στη γη, και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουμε με απόλυτη σαφήνεια την αξία και σημασία ακόμη και του τελευταίου στοιχείου του κόσμου για την ύπαρξη και την καθημερινότητά μας.

Και όσο περισσότερο προχωρούμε στη γνώση του μετρήσιμου κόσμου μας, τόσο καλύτερα κατανοούμε την ανάγκη να είμαστε συνδεδεμένοι με τον σωλήνα της ζωής, με την παροχή οξυγόνου, με την πηγή της ζωής.

Και όσο περισσότερο κατανοούμε αυτή την αναγκαιότητα, τόσο περισσότερο τα λόγια του Χριστού αποτελούν θεμέλιο για την κατανόηση των μυστικών της ζωής. Εκείνης που ανανεώνεται και δεν πεθαίνει, εκείνης που αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται με γεωμετρικούς ρυθμούς, για να προλαμβάνει τις απώλειες από την φθορά.

Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εκείνος που δημιούργησε και καθόρισε τις λειτουργίες στις πηγές της ζωής και μας χορηγεί πρόσβαση σε αυτές, είναι εκείνος που δημιούργησε αυτό τον μη υπολογίσιμο σε μέγεθος κόσμος μας.