Δημιουργική σαφήνεια

Ότι η σαφήνεια της δημιουργίας, άρα και ο σχεδιασμός και οι διαδικασίες που εφαρμόστηκαν, δεν απαιτεί κανενός είδους απόδειξη είναι προφανές, διότι λειτουργεί εδώ και χιλιάδες – ή και δις εκατομμύρια – χρόνια χωρίς κανένα κενό ή σκοτεινό σημείο.

Αν εγώ έχω σκοτάδι και άγνοια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει φως και γνώση. Απλά εγώ ζω στον δικό μου μικρόκοσμο, τον εξωπραγματικό, τον κόσμο της δημιουργικής ασάφειας και όχι στον πραγματικό κόσμο της σαφήνειας και την κρυστάλλινης διαύγειας.

Η δική μου άγνοια δεν θεραπεύεται – όπως και καμιά άλλη σοβαρή ασθένεια – αν εγώ δεν πάρω την απόφαση να επισκεφτώ τον θεράποντα για να μου δώσει τις κατάλληλες οδηγίες για την θεραπεία μου.

Πρωταρχικό ωστόσο στοιχείο είναι να γνωρίζω τον βαθμό της δικής μου απόκλισης από την υγιή εικόνα που θα έπρεπε να έχω κλινικά, διότι αν αυτό δεν ισχύει, δεν γνωρίζω δηλαδή ποιο είναι το πρότυπο με το οποίο θα έπρεπε να ταιριάζω, τότε δεν έχω στόχους, συνεπώς και κάθε θεραπευτική αγωγή δεν μπορεί να έχει μόνιμο αποτέλεσμα.

Για τον λόγο αυτό και η προσπάθεια του Χριστού δεν ήταν να μιλήσει για ηθική καθημερινότητα μόνον, αλλά να υποδείξει και τον δρόμο προς την αναγνώριση του προτύπου με το οποίο θα πρέπει να συγκρίνω κάθε φορά την κατάστασή μου.

Ο ίδιος δεν υπέδειξε πρότυπα ανθρώπους, αλλά υπέδειξε τον ίδιο τον δημιουργό μας και κανέναν άλλον.

Η φράση “να γίνετε μιμητές του θεού” είναι χαρακτηριστική για το πως οι πρώτοι μαθητές του Χριστού κατανόησαν την διδασκαλία του ως προς το πρότυπο που θα πρέπει να εξετάζουμε, όπως οι καλοί αθλητές εξετάζουν όλα τα βίντεο των συναγωνιστών τους για να ξέρουν ποιον θα πρέπει να μιμηθούν ή να ξεπεράσουν.

Κάθε άλλη παρομοίωση με άλλα πρότυπα, προφανώς οδηγεί σε δημιουργική ασάφεια, και προφανώς μακράν των στόχων της κατανόησης της σαφήνειας της δημιουργίας και της κρυστάλλινης λογικής του δημιουργού.

Δημιουργική σαφήνεια

Μελετώντας την δημιουργία, δηλαδή τον φυσικό κόσμο, τον κόσμο που μπορεί να μετρηθεί και υποπίπτει στις αισθήσεις μας, βγαίνει το συμπέρασμα ότι αυτός που “έκτισε” αυτό το δημιούργημα και βάθος γνώσης είχε και απέραντη δύναμη και – κυρίως – ένα καταπληκτικό σχέδιο, καταπληκτικό με την ουσιαστική έννοια: δηλαδή να καταπλήσσει κάθε θεατή.

Και όπως κάθε σχέδιο και κάθε μεγάλος σχεδιασμός έχει αρχή μέση και τέλος, έχει στάδια εξέλιξης μέσα στο χρόνο και στον χώρο – ένα δένδρο αναπτύσσεται μέσα στα χρόνια αλλά αναπτύσσεται και μέσα στον χώρο του δάσους ή ενός κήπου – έχει στάδια ωρίμανσης και έχει και επιμέρους στάδια και σχέδια, έτσι και η δημιουργία του κόσμου έχει τους δικούς της κανόνες και τις δικές της εξελικτικές διαδικασίες, τις οποίες όλοι κατανοούμε και οι επιστήμονες τεκμηριώνουν με την έρευνα της επιστήμης τους.

Μέσα σε αυτήν την εξελικτική διαδικασία της ζωής εμφανίζεται καθένας μας, παίζει τον τοπικό και χρονικό του ρόλο για πενήντα ή εκατό χρόνια και εκεί ολοκληρώνεται ο ατομικός ρόλος μέσα στην ζωή, αλλά η ζωή συνεχίζεται με τις επόμενες γενιές, με τα υπόλοιπα δις εκατομμύρια ανθρώπων που συνεχίζουν εκείνοι πλέον το έργο πάνω στη γη.

Αυτό δηλώνει ένα μακρόπνοο – με τα δικά μας μέτρα και σταθμά – σχεδιασμό αλλά και “λειτουργία ειδικών αλγορίθμων” για την συνέχεια των πραγμάτων χωρίς εμένα, ο οποίος έχω ολοκληρώσει το δικό μου κύκλο πάνω στη γη.

Αυτή η δημιουργική σαφήνεια και καθαρότητα είναι πλέον γνωστή στην ανθρωπότητα και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο καταπληκτικός “κόσμος”, αυτό το λαμπρό κόσμημα, ούτε τυχαίο ούτε ασήμαντο είναι, αλλά διέπεται από τους κανόνες της ζωής, όχι μόνον της δικής μου περιορισμένης χρονικά ζωής, αλλά και επέκεινα και προς τις δυο διαστάσεις: και προς το εναρκτήριο παρελθόν αλλά και στο μέλλον που θα υπάρχει χωρίς μεν την δική μου παρουσία πάνω στη γη, αλλά με την δική μου θέση στην ζωή που δεν ολοκληρώνεται στα πενήντα ή τα εκατό χρόνια.

Δημιουργική σαφήνεια

Η σύγχρονη άποψη για την πίστη είναι ότι πιστεύουμε σε ένα μυστήριο ακατανόητο, άρα δεν υπάρχει λόγος εγώ να ασχοληθώ με αυτό, διότι δεν θα το καταλάβω και δεν το έχω και ανάγκη. Αυτό άμεσα παραπέμπει σε μια παραίτηση δικαιωμάτων και ευθυνών, παραπέμπει σε μια λάθος απόφαση για την ζωή μου, απλούστατα διότι άλλοι θα αποφασίζουν για μένα χωρίς την δική μου συμμετοχή.

Και αυτό στη σύγχρονη ζωή είναι απαράδεκτο, διότι όλοι θέλουμε να ξέρουμε και όλοι θέλουμε να μετέχουμε των αποφάσεων που καθορίζουν την καθημερινότητα και τη μοίρα μας γενικότερα.

Ενώ δηλαδή για τα ζητήματα της καθημερινότητας όλοι θέλουμε να έχουμε μερίδιο – και μάλιστα το καλύτερο, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστης και της ουσίας της ζωής – και όχι μόνον της καθημερινότητας – αποχωρούμε χωρίς να δώσουμε τη μάχη με το πάθος που δίνουμε τις μάχες μας πχ για το ύψος των μισθών μας και της υγειονομικής μας περίθαλψης.

Και αυτό αποτελεί λογικό παράδοξο και δημιουργική ασάφεια: γιατί δηλαδή για τα πράγματα που θα καθορίσουν τη ζωή μας για τις επόμενες δεκαετίες αναλώνουμε κάθε δυνατότητα που μας προσφέρεται (κοινωνική, οικονομική, κλπ), όταν ερχόμαστε στα θέματα που εξετάζουν και καθορίζουν την ζωή μας για το απώτερο μέλλον αλλά και το διηνεκές, εκεί παραιτούμαστε χωρίς αγώνα, χωρίς προσπάθεια;

Προφανώς γιατί δεν έχουμε κατανοήσει την αξία αυτών των πραγμάτων. Τα οποία μπορεί να μην τα βλέπουμε ακόμη με τα φυσικά μάτια μας, αλλά όλοι ξέρουμε ότι είναι εκεί και μας περιμένουν αργά ή γρήγορα στα επόμενα χρόνια της ζωής μας.

Και επειδή ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από την δημιουργική ασάφεια που προωθεί ο καθημερινός κόσμος είναι να αγκαλιάσουμε και να εξερευνήσουμε την σαφήνεια της δημιουργίας που ξεκινά από τον δημιουργό για να καταλήξει σε μας σήμερα και στο απώτερο μέλλον, για τον λόγο αυτό η φωνή του Χριστού μας καλεί να ξεκινήσουμε την προσωπική μας εξερεύνηση όχι μόνοι, αλλά με εκείνον που πρώτος έβαλε την λογική, τον λόγο και την δημιουργική σαφήνεια σε αιώνια παραγωγική πράξη.

Σε αντίθεση με την σύγχρονη φράση “δημιουργική ασάφεια”, η οποία προφανώς παραπέμπει ευθέως και αδιάντροπα σε εξαπάτηση του μη συμμετέχοντος στην “δημιουργία της ασάφειας”, στα Ιερά Γράμματα περιγράφεται με λαμπρότητα και με κρυστάλλινη διαύγεια η δημιουργία των αιώνων, δηλαδή η οικοδόμηση μιας αυξανόμενης και εξελισσόμενης φυσικής δημιουργίας που χαρακτηρίζεται από φως και νόηση, άσχετα αν εγώ δεν ενδιαφέρομαι να κατανοήσω αυτή την δημιουργία.

Στην οικοδομή αυτή του σύμπαντος, δεν υπάρχουν κενά ή ασάφειες. Υπάρχουν μόνον πεδία έρευνας που περιμένουν τον καλοπροαίρετο ερευνητή, τον άνθρωπο της αγαθής συνειδήσεως, να κάνει τις προσωπικές του ανακαλύψεις.

Ασάφειες δημιουργικές που μπερδεύουν τον ενδιαφερόμενο, επινοεί μόνον όποιος ο ίδιος δεν θέλει να μπει στον κόπο της νόησης και της κατανόησης, αλλά και όσους αναζητούν πρόσωπο και δύναμη δημιουργού, θέλει να τους αποθαρρύνει ή – ακόμη χειρότερα – να τους εμποδίζει να πλησιάζουν στην θύρα εισόδου και τελικά να συσκοτίζει με το δικό του σκοτάδι το δρόμο που άνοιξε ο ίδιος ο Χριστός.

Στον καθένα από μας εναπόκειται η απόφαση να υπερβούμε το σκοτάδι της “δημιουργικής ασάφειας” που σερβίρουν όλοι οι σύγχρονοι αρνητές της αλήθειας και να προχωρήσουμε στην κατανόηση της “δημιουργικής σαφήνειας” που αποπνέουν και εμπνέουν τα Ιερά Γράμματα όταν ορθοτομούνται από μια αγαθή συνείδηση.