Όπως δηλώνει και η λέξη (ίχνος – στοιχείο), ιχνοστοιχεία ονομάζονται οι πολύ μικρές έως ελάχιστες ποσότητες ενός στοιχείου.

Και όταν αυτό αφορά το σώμα μας, είναι προφανές ότι ακόμη και η πιο ελάχιστη ποσότητα παίζει σημαντικό ρόλο στην υγεία και επάρκεια του οργανισμού μας, ώστε να είναι υγιής και να μπορεί να ανταποκρίνεται στις καθημερινές μας ανάγκες και προκλήσεις.

Και είναι επίσης γνωστό ότι η έλλειψη αυτών των στοιχείων, αυτή η μικρή δηλαδή ποσότητα που μπορεί να απουσιάζει από τον οργανισμό μας, έχει πολλές φορές οδυνηρές συνέπειες στην καθημερινότητά μας, και για τον λόγο αυτό πολλοί γιατροί και διαιτολόγοι συνιστούν τα συμπληρώματα διατροφής, ακριβώς για να καλυφθεί αυτή η συγκεκριμένη ανάγκη του οργανισμού μας.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στα ζητήματα της πίστης, όταν βέβαια αυτό δεν αφορά μια νεκρή πίστη, αλλά αφορά τις περιπτώσεις που ένας άνθρωπος ενδιαφέρεται για την ποιότητα και αποτελεσματικότητα της πίστης του στην καθημερινότητα και την πρακτική ζωή του.

Υπάρχει ανάγκη ύπαρξης στοιχείων – σε μικρή ή μεγάλη ποσότητα κατά περίπτωση – με τα οποία τροφοδοτείται η υγεία της πίστης μας, η οποία αν και είναι αόρατη δια γυμνού οφθαλμού, τα αποτελέσματά της είναι ορατά στην πρακτική μας ζωή.

Η επαφή μας με τον λόγο του Χριστού δεν είναι μια τυπική διαδικασία, αλλά είναι ο τρόπος της επαφής μας με την πηγή όλων των ιχνοστοιχείων που έχει ανάγκη καθημερινά η ζωντανή πίστη μας. Η πηγή των στοιχείων αυτών δεν εξαντλείται με την πάροδο του χρόνου ή την μεγάλη ζήτηση, ακριβώς γιατί η προέλευσή τους δεν είναι από τον εφήμερο κόσμο, αλλά από τον κόσμο που είναι ορατός με την δύναμη της ανάστασης.

Στην Ελληνική γλώσσα, άρα και στα κείμενα της Βίβλου, οι έννοιες είναι πολλές και συχνά αγνοούμε ή διαστρέφουμε την έννοια ενός λόγου, είτε λόγω άγνοιας είτε σκόπιμα.

Για τον λόγο αυτό, και όσο περνούν τα χρόνια ακόμη περισσότερο, η προσέγγιση των λόγων του Χριστού πρέπει να γίνεται σε βάθος, με συνεχή μετακίνησή μας από τα γενικά στα ειδικά, από αυτά που ξέραμε σε αυτά που δεν ξέρουμε, από τις πρώτες εικόνες που είχαμε στο ουσιαστικό περιεχόμενο και στο μήνυμα των εικόνων.

Ο ίδιος ο Χριστός με την μακροχρόνια διδασκαλία του, αν και ο ίδιος ήταν θεός, κατανόησε την δική μας βραδύτητα και αδυναμία και παρέμεινε για χρόνια με τους μαθητές του για να μπορέσει να αποδώσει και να μεταφέρει σωστά το μήνυμα του αιώνιου θεού στον εφήμερο άνθρωπο.

Μιλούσε με τον κόσμο και τους μαθητές του και πάνω στις γνώσεις που εκείνοι είχαν, τις θρησκευτικές και κοινωνικές, προσπάθησε να διορθώσει τις εσφαλμένες απόψεις και τις ανθρώπινες αγκυλώσεις, προσπάθησε να αποκαταστήσει την διαστροφή της ουσίας και της έννοιας των λόγων της Παλαιάς Διαθήκης, μια διαστροφή που είχε επέλθει με την πάροδο του χρόνου, την άγνοια και τα συμφέροντα και οι ακροατές του είχαν χάσει την δυνατότητα να εντοπίσουν το πρόσωπο του πατέρα δημιουργού και να φτάσουν στην πηγή της ζωής και της ανάστασης.

Αυτό το έργο της διδασκαλίας του Χριστού δεν έχει χάσει την αξία του και σήμερα. Αντίθετα, είναι προφανές ότι τα 2 χιλιάδες χρόνια που μας χωρίζουν, έχουν και πάλι επιφέρει άγνοια και διαστροφή και θα πρέπει οι σύγχρονοι άνθρωποι να ανακαλύψουμε και πάλι την ορθή προσέγγιση των λόγων του, να αποβάλλουμε την διαστροφή και την άγνοια και να πλησιάσουμε την πηγή της αιώνιας ύπαρξης, ορθοτομώντας τα λόγια της αλήθειας.

Η χρονική διάρκεια της παραμονής του Χριστού πάνω στη γη δηλώνει ότι στόχος του δεν ήταν μόνον η θαυματουργική του πορεία αλλά και η διδασκαλία του.

Ενώ δηλαδή θα μπορούσε να έχει εντυπωσιάσει με τα θαύματα και να έχει δώσει το στίγμα της δύναμής του, ωστόσο δεν ακολούθησε αυτό τον δρόμο.

Αντίθετα, ξεκίνησε εκ του μηδενός μια καριέρα δασκάλου με μαθητές, δηλαδή ασχολήθηκε με την εκπαιδευτική διαδικασία συγκεκριμένων ανθρώπων και μάλιστα όχι εκ των ανθρώπων που είχαν ήδη μια εμπειρία σε σχολεία και μάθηση. Και αυτή η πρακτική του δεν ήταν αδυναμία, αλλά ήθελε πάνω σε στερεές και πρωτότυπες βάσεις να θέσει την δική του αποκαλυπτική διδασκαλία, ξεκινώντας από το Α και φτάνοντας στο Ωμέγα.

Η στρατηγική του Χριστού δεν ήταν να εντυπωσιάσει τον κόσμο, αλλά να δείξει τον δρόμο για την επιστροφή στον δημιουργό και την αλήθεια. Και αυτή η στρατηγική δεν ήταν κατά φαντασία ή εξ αποστάσεως, αλλά παρέμενε με τους μαθητές του και με τον λόγο καθοδηγούσε τη σκέψη τους αλλά και τις πράξεις τους.

Η σύγχρονη αντίληψη της πρακτικής διδασκαλίας, -θεωρία αλλά και πράξη που αποδεικνύει την ορθότητα της θεωρίας – εφαρμόστηκε από τον ίδιο με εξαιρετικά αποτελέσματα, όπως αποδεικνύεται εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια.

Η εμβάθυνση επομένως στο περιεχόμενο και στην πρακτική της διδασκαλίας του Χριστού δεν είναι αμελητέα πράξη, αλλά είναι η προϋπόθεση για την κατανόηση του έργου του Χριστού.

Η παρουσία του στη γη δεν δημιούργησε μυστήριο, αλλά έλυσε μυστήρια, αποκάλυψε αλήθειες, καθόρισε διαδικασίες, και πάνω από όλα έδωσε το στίγμα μιας δημιουργικής πορείας που μπορεί να μετατρέψει ένα απλό αλλά ενδιαφερόμενο φυσικό πρόσωπο, σε στύλο και εδραίωμα της αλήθειας και της ζωής.

Ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με μεγάλη διάρκεια ζωής στην Αθήνα ήταν η Ακαδημία του Πλάτωνα, η οποία λειτούργησε για περίπου 900 χρόνια.

Αυτό αποδεικνύει τη σημασία και τον ρόλο της στην ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά και την αξία της εκπαίδευσης στην ζωή των ανθρώπων γενικότερα. Χωρίς παιδεία δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κανένα μέλλον.

Χωρίς μελέτη και έρευνα της αλήθειας σε όλους τους τομείς της ζωής μας δεν υπάρχει κανένα μέλλον και αυτό είναι προφανές ότι ισχύει και για την ψυχική μας εξέλιξη.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν μίλησε για στιγμιαίες μόνον εμπειρίες – θαύματα, θεραπείες, κλπ, αλλά έκανε ειδικό λόγο για μαθητεία, για μακροχρόνια δηλαδή εκπαίδευση και συνεχείς και μόνιμες εμπειρίες.

Διότι η ζωή δεν είναι μόνο μια στιγμή, αλλά η ζωή είναι μια μεγάλης διάρκειας εμπειρία και η διδασκαλία του Χριστού κάνει ακόμη μακρύτερους σχεδιασμούς. Όχι μόνον για την διάρκεια των 50 ή των 100 χρόνων, αλλά και για διάρκεια χωρίς χρονικούς περιορισμούς. Και αυτό ακριβώς είναι το μυστικό στην διδασκαλία και ζωή του Χριστού.

Η ζωή δεν είναι μόνον η καθημερινότητα και δεν εξαντλείται στις σύντομες σχέσεις και εμπειρίες, αλλά εντάσσεται μέσα σε ένα αιώνιο παρόν που το διαχειρίζεται ο ίδιος και ο δημιουργός μας και κατά συνέπεια η σχέση μας μαζί τους θα πρέπει να είναι σταθερή και οργανωμένη, ώστε να προκύπτουν και οι καρποί  του αντίστοιχου τρόπου ζωής μας.

Στην προσπάθειά του ο Χριστός να ξεκαθαρίσει ποιος δίνει την ζωή και ποιος αφαιρεί την ζωή, κάνει μια διδασκαλία, την οποία μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στο όγδοο κεφάλαιο του ευαγγελίου του.

Εκεί, ο πατέρας που χορηγεί την ζωή είναι ο δικός του πατέρας, ενώ εκείνος που αφαιρεί την ζωή ή περιορίζει την ζωή δεν είναι ο δικός του πατέρας. Μέσα από αυτή την απλή αλλά ουσιαστική διάκριση κατανοούμε από την μια τον δημιουργό και από την άλλη τον εχθρό της δημιουργίας: ο ένας δημιουργεί, χορηγεί, οικοδομεί, αξιοποιεί, ο άλλος καταστρέφει, αφαιρεί, αποδομεί, ευτελίζει.

Καθένας κάνει το έργο του και εμείς έχουμε την υποχρέωση να κατανοήσουμε αυτή την απλή αλλά ουσιαστική αλήθεια. Άλλος δίνει την ζωή και άλλος αφαιρεί την ζωή. Δεν είναι δυνατόν να συγχέουμε τους ρόλους. Και αυτή την ικανότητα της διάκρισης μεταξύ των δύο την έχει θέσει μέσα μας έμφυτη ο ίδιος ο δημιουργός μας.

Ξέρουμε πολύ καλά, αλλά αδιαφορούμε μέχρι που το πρόβλημα να κτυπήσει την δική μας την πόρτα. Μπορούμε να κατανοήσουμε, αλλά το αφήνουμε για αύριο, για το μέλλον. Βλέπουμε, αλλά κατά κανόνα δεν θέλουμε να ενεργοποιήσουμε τα αισθητήρια του εγκεφάλου μας, ακριβώς γιατί δεν το θεωρούμε ουσιαστικό ζήτημα για την ζωή μας.

Και ενώ η ζωή είναι εδώ και φωνάζει με όλη της την δύναμη, εμείς προτιμούμε μόνον την καθημερινότητα, μόνον το εφήμερο. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει ο δημιουργός μας. Ό,τι χρειαζόταν το έχει κάνει, ό,τι εφόδια απαιτούνται για την μετάβασή μας από την απλή καθημερινότητα στην καθημερινότητα με προοπτική την αιωνιότητα τα έχει ήδη τοποθετήσει μέσα μας.

Σε μας εναπόκειται η ανακάλυψη και η αξιοποίηση των εφοδίων. Εκείνος το δικό του έργο το έχει ήδη ολοκληρώσει προ πολλού.