Μπορεί όλοι να μην έχουμε την ικανότητα να αγοράσουμε κοσμήματα, αλλά σίγουρα όλοι έχουμε την ικανότητα να βελτιώνουμε τα κοσμήματα του εσωτερικού μας ανθρώπου, του εσωτερικού μας κόσμου.

Και αυτό συμβαίνει γιατί, ενώ το να αγοράσουμε κοσμήματα από ένα κατάστημα θα πρέπει να διαθέτουμε τον ανάλογο πλούτο, στην περίπτωση του εσωτερικού μας κόσμου η πρώτη ύλη είναι ήδη εδώ και το μόνο που απομένει είναι εγώ προσωπικά να επιδοθώ στην κατεργασία της πρώτης αυτής ύλης για να παραχθεί σε βάθος χρόνου το κόσμημα το οποίο εγώ προσωπικά θα φορέσω.

Και αυτή είναι η πεμπτουσία και το περιεχόμενο της διδασκαλίας του ίδιου του Χριστού αλλά και των αποστόλων. Η προσωπική μας ζωή, ο εσωτερικός μας άνθρωπος, είναι προσωπική υπόθεση.

Μπορεί να ζούμε μέσα σε μια κοινωνία και να δεχόμαστε επιδράσεις, ωστόσο οι αποφάσεις για τον εσωτερικό μας άνθρωπο δεν λαμβάνονται από άλλους – δεν είναι δυνατόν να ληφθούν από άλλους – αλλά λαμβάνονται από εμάς προσωπικά κάθε στιγμή της ζωής μας.

Και ο χώρος λήψης των αποφάσεων είναι μέσα μας, είναι στην καρδιά και τον νου, είναι τα δικά μας συναισθήματα και με βάση όλες αυτές τις παραμέτρους παίρνουμε τις καθημερινές μας αποφάσεις που συνιστούν και την πορεία της ζωής μας.

Για τον λόγο αυτό, όπως και για όλα τα άλλα θέματα, εμείς παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας και όπως τα μικρά παιδιά, όσο περνούν τα χρόνια κάνουμε λιγότερα λάθη, βελτιώνουμε τις ικανότητές μας, και αργότερα κατακτούμε εκείνο που μας ανήκει: την σοφία για να κατασκευάζουμε πολύτιμα κοσμήματα που έχουν διαχρονική αξία και τιμούν πρώτα εμάς αλλά και όσους μας εμπιστεύονται.

Για να δημιουργηθεί ένα κόσμημα απαραίτητα στοιχεία είναι η πρώτη ύλη και ο καλλιτέχνης κοσμηματοποιός.

Κύριο μέλημα όλων των κοσμηματοποιών είναι ο εντοπισμός, η ανεύρεση, η αγορά και η καλύτερη αξιοποίηση των πρώτων υλών, ώστε να κατασκευάσουν ό,τι έχουν σχεδιάσει ή τους έχει παραγγελθεί. Και ενώ αυτό είναι απόλυτα φυσικό και κατανοητό όταν μιλάμε για κοσμήματα που αγοράζουμε από τα καταστήματα, όταν ερχόμαστε στα κοσμήματα του εσωτερικού μας κόσμου, του εσωτερικού μας ανθρώπου, κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, ενώ τα πράγματα είναι προφανή.

Η πρώτη ύλη στην περίπτωση του εσωτερικού μας ανθρώπου δεν είναι μακριά μας, αλλά είναι γύρω μας, είναι τα γεγονότα, oi ανάγκες, οι απαιτήσεις και προκλήσεις της καθημερινότητας.

Αποφυγή αντιμετώπισης, επίλυσης και  κατεργασίας των θεμάτων που προκύπτουν κατά την καθημερινή μας ζωή, είτε στον οικονομικό, είτε στον θρησκευτικό, είτε στον συναισθηματικό και κοινωνικό μας τομέα, έχει ως συνέπεια να χάνουμε αγώνες χωρίς να τους δώσουμε, χωρίς να έχουμε λάβει μέρος με όλες μας τις δυνάμεις.

Αποχώρηση από τις απαιτήσεις της καθημερινής μας ζωής, ανεξάρτητα από την ηλικία και τις συνθήκες που επικρατούν στον τόπο της ζωής μας, φέρνει σταδιακά συρρίκνωση και περιορισμό της ζωής μας, φέρνει όλο και πιο κοντά τον θάνατο, απομακρύνοντας την ζωή. Διότι η ζωή υπάρχει και αποδεικνύεται μέσα από την κατεργασία των καθημερινών μας ζητημάτων και όχι έξω και μακριά από αυτά.

Όλοι οι σύγχρονοι άνθρωποι ξέρουμε πολύ καλά τι είναι το κόσμημα. Ξέρουμε ότι είναι είναι ένα αντικείμενο, το οποίο έχει προέλθει από την κατεργασία πρώτων υλών, από την καλλιτεχνική κατεργασία και όχι την τυχαία φυσική κατεργασία.

Κόσμημα δηλαδή δεν είναι μια πέτρα που περιέχει μεγάλη ποσότητα χρυσού ή ασημιού, αλλά κόσμημα είναι το έργο που έχει προκύψει μετά την μελέτη και κατεργασία της πρώτης ύλης – του χρυσού ή του ασημιού – από έναν έμπειρο τεχνίτη κοσμηματοποιό. Η αρχική αξία δηλαδή της πρώτης ύλης έχει πολλαπλασιαστεί πλέον με την παρέμβαση του έμπειρου ανθρώπου και αυτό είναι το κόσμημα.

Και ο Χριστός, θέλοντας να εξηγήσει την αξία της ζωής, πρόσκαιρης και αιώνιας, παρομοίασε την αξία της αναζήτησης με αυτή την αναζήτηση των κοσμημάτων, των αντικειμένων που έχουν μεγάλη αξία, όχι μόνον εμπορική, αλλά και καλλιτεχνική και συναισθηματική.

Την πρώτη ύλη την έχει παραχωρήσει ο δημιουργός ως εφόδιο και βρίσκεται καθημερινά δίπλα μας.

Καθένας από μας είναι ο καλλιτέχνης της προσωπικής του ζωής, ο οποίος θα κατεργαστεί αυτή την πρώτη ύλη κατά το παράδειγμα του Χριστού και των πρώτων μαθητών του, ώστε από την απλή χριστιανική γνώση να περάσει στην επίγνωση των πραγμάτων και την δημιουργία κοσμημάτων, πολύτιμα για τον ίδιο και τους γύρω του.

Καθημερινά όλοι χρησιμοποιούμε το νερό για τις ανάγκες μας. Είναι προφανές ότι το νερό που χρησιμοποιούμε δεν βγαίνει μέσα από τον τοίχο, αλλά μεταφέρεται από κάπου αλλού, συνήθως από πολύ μακριά.

Δεν πηγάζει δηλαδή το νερό από τον τοίχο πάνω στον οποίο είναι στερεωμένη η βρύση, αλλά ένας αγωγός μεταφέρει το νερό από μια πηγή σε μια δεξαμενή και από εκεί στην βρύση μας. Με λίγα λόγια, τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, αλλά πίσω από αυτήν την φαινομενική απλότητα κρύβεται μια σοφία και ένας ολόκληρος λειτουργικός και δαπανηρός μηχανισμός, οποίος φέρνει σε πέρας την εργασία για την κάλυψη της ανάγκη μας.

Αυτόν τον μηχανισμό προσπάθησε ο Χριστός να μας εξηγήσει όταν κάποιος ενδιαφέρεται, όχι μόνον για το νερό της βρύσης που καλύπτει τις ανάγκες μας, αλλά και για το ζωντανό νερό που διατηρεί τον εσωτερικό μας ψυχικό οργανισμό σε πλήρη λειτουργία και αποδοτικότητα.

Η μεταφορά του ζωντανού νερού της πίστης, όπως και στο φυσικό νερό, είναι μια εργασία πολύπλοκη, είναι ένα έργο που καθένας πρέπει να μάθει όχι μόνον να χρησιμοποιεί, αλλά και να επισκευάζει και να καθαρίζει τους αγωγούς, ώστε η δεξαμενή του και η βρύση του να παρέχουν με αφθονία καθαρό νερό για τις προσωπικές του ανάγκες. Δανεισμός νερού από άλλον, μπορεί προσωρινά να ανακουφίζει, αλλά μακροπρόθεσμα οδηγεί σε στειρότητα και αργότερα σε αργό θάνατο.

Πηγή, δεξαμενή, αγωγοί μεταφοράς ζωντανού νερού για ατομική χρήση, είναι προσωπικά δεδομένα. Δεν δανείζονται και δεν μεταβιβάζονται.

Η μεγαλύτερη πρόκληση για ένα άνθρωπο πίστης είναι σήμερα – και ήταν πάντα – η καθημερινότητα και η σχέση του ατόμου με το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται κατά την περίοδο της ζωής του.

Είναι πρόκληση γιατί  θα πρέπει έμπρακτα να αποδεικνύεται η πίστη μου, να αποδεικνύονται τα πιστεύω μου και οι αρετές μου, να αποδεικνύονται οι ικανότητές μου να λύνω προβλήματα και όχι να δημιουργώ προβλήματα.

Διότι ο άνθρωπος της πίστης συμβάλλει θετικά στην σύγχρονη – κάθε φορά – ζωή και όχι αρνητικά, δημιουργεί και δεν καταστρέφει, οικοδομεί και δεν αποδομεί, υψώνει και δεν ταπεινώνει.

Ο πιστός, δηλαδή ο άνθρωπος που τον εμπιστεύεται ο ίδιος ο θεός – αυτό σημαίνει πιστός – δεν προσπαθεί να αποφύγει τις δυσκολίες της καθημερινότητας, αλλά αντλεί δύναμη από την πίστη στην ανάσταση του Χριστού και υπερβαίνει τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Άλλωστε η δήλωση ότι είμαι Χριστιανός και μάλιστα Ορθόδοξος δεν σημαίνει τίποτα αν δεν αποδεικνύεται από τα έργα μου καθημερινά.

Για τον λόγο αυτό ο ίδιος ο μεγάλος δάσκαλος δεν ζήτησε οι δικοί του άνθρωποι να ζουν χωριστά από τους άλλους ανθρώπους, αλλά ζήτησε και μας βεβαιώνει ότι η δύναμη του θεού είναι μαζί μας και μέσα στον κόσμο και όχι μόνον όταν βρισκόμαστε μακριά από αυτόν.

Οι δυσκολίες της ζωής μέσα στην καθημερινότητα είναι το γυμναστήριο μέσα στο οποίο εξασκούμε καθημερινά όχι μόνον την πίστη, αλλά και τις ικανότητές μας να νικάμε, να υπερβαίνουμε, να κατακτούμε, να φέρνουμε νερό μέσα στην έρημο και φως μέσα στο σκοτάδι.