Βασική προϋπόθεση για την κατανόηση και την εφαρμογή των αληθειών του Ευαγγελίου είναι η προσοχή και η συνέπειά μας, όπως άλλωστε ισχύει και για όλες τις επιστήμες και τα επαγγέλματα στα οποία διαπρέπουμε στην καθημερινότητά μας.

Χωρίς προσοχή και συνέπεια σε αυτό που πιστεύουμε και πράττουμε, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρξει προκοπή. Μπορεί να υπάρχει ερασιτεχνισμός και βεγγαλικά, αλλά ζωή με αποτελέσματα δεν μπορεί να υπάρξει μέσα από μισόλογα, κάτι είδα, κάτι άκουσα, κάτι μου είπανε. Για να παραχθεί έργο απαιτείται συνέπεια, απαιτείται αφοσίωση και θυσία, απαιτείται κατανόηση και αξιολόγηση, απαιτείται υπευθυνότητα κατά πάντα.

Βέβαια εμείς οι Έλληνες θέλουμε τα πάντα χωρίς να κουνήσουμε το δακτυλάκι μας, θέλουμε μόλις γεννηθούμε να έχουμε εξασφαλίσει και την ζωή και την σύνταξή μας, θέλουμε οι άλλοι να δουλεύουν για μας, θέλουμε οι άλλοι να έχουν την ευθύνη και όχι εμείς.

Και φυσικά αυτά είναι ουτοπίες, διότι ξέρουμε όλοι ότι χωρίς εκπαίδευση, σκληρή δοκιμασία και συναγωνισμό, χωρίς ελπίδα και πίστη και θυσίες χρόνου και χρήματος, τίποτα απολύτως δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Το ίδιο ισχύει και στα ζητήματα της πίστης. Χωρίς καλλιέργεια, χωρίς στρώσιμο στο διάβασμα και προσοχή στην εφαρμογή, χωρίς κατανόηση των αληθειών της Βίβλου, καμιά πίστη ζωντανή και παραγωγική δεν υπάρχει, με βάση τα όσα ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του μας περιγράφουν μέσα στην Καινή Διαθήκη.

Η πίστη στον αναστημένο Χριστό είναι ένας ζωντανός οργανισμός μέσα μας και η καλλιέργειά του εξαρτάται από την δική μας αφοσίωση και το δικό μας ενδιαφέρον για τα ζητήματα αυτά. Κανείς άλλος δεν είναι υπεύθυνος για την κατάσταση της αναποτελεσματικής πίστης μου εκτός από εμένα τον ίδιο προσωπικά, αν και θα βόλευε να φταίνε πάντα οι άλλοι και όχι εγώ.

Η επιλογή της πορείας της ζωής μας έχει καθοριστική σημασία για το παρόν και το μέλλον.

Για το παρόν γιατί συμβάλλει στην ανανέωση των προσωπικών μου οραμάτων και για το μέλλον γιατί προετοιμάζει και αποτελεί θετική συμβολή  στην πορεία προς το αύριο και στο απώτερο μέλλον διαχρονικά.

Αυτό σημαίνει ότι λάθος πορεία συνεπάγεται περιπέτειες για το σήμερα αλλά και αρνητική υποθήκη για το προσωπικό μου μέλλον. Άρα κάθε στιγμή ο έλεγχος πρέπει να είναι ακριβής και αυστηρός, γιατί η λάθος πορεία προετοιμάζει και ένα λάθος μέλλον. Αυτό ήταν και το μήνυμα που ήθελε να δώσει ο Χριστός στους ανθρώπους της εποχής του αλλά και σε μας.

Η ορθή αξιολόγηση των αξιών της ζωής προσθέτει ζωή και μέλλον. Η λάθος αξιολόγηση και κατάταξη των αξιών της ζωής στην καθημερινότητά μου, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο και την έλλειψη ελπίδας για το μέλλον, το εγγύς αλλά και απώτερο και αιώνιο. Βαθμολογώντας με αξιοκρατία τις καθημερινές μας επιλογές, χτίζουμε ένα ασφαλέστερο αύριο. Η λάθος αξιολόγηση των καθημερινών μου επιλογών, εγγυμονεί κινδύνους αν δεν διορθωθεί και δεν αποκατασταθεί μέσα σε εύλογο χρόνο.

Η σφυρηλάτηση της ατομικής μου συνειδήσεως και του εσωτερικού μας ανθρώπου με την διδασκαλία του Ευαγγελίου είναι το ασφαλέστερο μέσον εξέτασης της πορείας μας στην καθημερινότητα, είναι ο ασφαλέστερος δείκτης και κριτής μεταξύ ορθού και εσφαλμένου, δείκτης ο οποίος όχι μόνον εντοπίζει το τυχόν λάθος, αλλά μας υποδεικνύει και τον τρόπο επιστροφής στην κανονικότητα της βαθμολογίας των αξιών της ζωής μας.

Η απόφαση να θέσω τέλος στη ζωή μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δείχνει απογοήτευση και πλήρες αδιέξοδο.

Δείχνει χαμηλή εκτίμηση των αξιών της ζωής και ακόμη χαμηλότερη ή ανύπαρκτη εκτίμηση της αξίας της ίδιας της ζωής. Δείχνει ένα τέλος και όχι μια αρχή. Δείχνει απουσία ελπίδας και όχι αφθονία αγάπης για τη ζωή. Δείχνει ανικανότητα να διαχειριστώ τις αξίες της καθημερινότητας και έφτασα στο τέλος μιας αδιέξοδης πρακτικής στη ζωή μου.

Αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός να αποφύγουμε: την έλλειψη του ενδιαφέροντος για την ζωή και τις αξίες που την συνοδεύουν. Ο ίδιος με την διδασκαλία του προσπάθησε να αφυπνίσει κάθε ενδιαφερόμενο και από την φθαρτή ύλη να στρέψει την προσοχή μας στην παρουσία του δημιουργού της ύλης. Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια μας στις αξίες της ζωής και όχι της ύλης που για πενήντα ή εκατό χρόνια χρησιμοποιούμε για την επιβίωσή μας.

Προσπάθησε να στρέψει την προσοχή μας στην αναδιάταξη των αξιών μας μέσα στην καθημερινότητα, ώστε οι πράξεις μας να είναι αποτελεσματικές για το σήμερα αλλά όχι απαγορευτικές και αποτρεπτικές για το μέλλον. Προσπάθησε να μας μάθει πως να κρατάμε τον δρόμο ανοιχτό και όχι να οδηγούμαστε σε αδιέξοδα, σε τάσεις αυτοκτονίας, σε έλλειψη ενδιαφέροντος και άρνησης της ζωής. Προσπάθησε να εξηγήσει με τον πιο απλό και πρακτικό τρόπο ότι όσα αποκτούμε στην καθημερινότητα δεν πρέπει να είναι εμπόδια στο μέλλον, αλλά να είναι εφόδια και εμείς πετυχημένοι και άξιοι διαχειριστές για ζωή πολύ πέραν των πενήντα ή εκατό χρόνων.

Ο ίδιος με τον σταυρικό του θάνατο σφράγισε για πάντα την αλήθεια ότι η ζωή δεν εξαντλείται εδώ, αλλά συνεχίζεται και μετά από εδώ με την δύναμη της ανάστασης και όχι της ύλης.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος σοφός για να κατανοήσει ότι ο θάνατος είναι η άρνηση και η απομάκρυνση από την ζωή.

Διότι ή ζούμε ή έχουμε πεθάνει και είμαστε νεκροί. Ενδιάμεσες καταστάσεις στον σύγχρονο κόσμο δεν υπάρχουν ούτε γίνονται αποδεκτές. Και επειδή στη ζωή είμαστε όλοι μέτοχοι από την ώρα της γέννησής μας, έτσι και στον θάνατο είμαστε όλοι μέτοχοι μόλις πάψουμε να ζούμε.

Μπορεί στη διάρκεια της ζωής μας να έχουμε περισσότερα ή λιγότερα χρήματα, να έχουμε πολλούς ή λίγους ή κανένα θαυμαστή και ακόλουθο, μπορεί να ζούμε στην Ευρώπη ή σε κάποια άλλη ήπειρο, όμως στον θάνατο και στην βασική έννοια της ζωής είμαστε όλοι μέτοχοι εξ ίσου, χωρίς καμιά εξαίρεση από την εποχή της αρχής του κόσμου μέχρι σήμερα.

Αυτός είναι και ο λόγος που όλοι αποδίδουμε την μεγαλύτερη αξία στην ζωή και όχι στις αξίες της ζωής. Διότι οι αξίες της ζωής μεταβάλλονται, ενώ η ίδια η ζωή ήταν και θα είναι πάντοτε η μεγαλύτερη αξία πάνω στον κόσμο ever!

Κάθε τι που μου στερεί την ζωή είναι αποδιοπομπαίο. Κάθε αξία της ζωής, μπορεί και όχι. Στόχος του εχθρού της ψυχής μας δεν είναι μόνον η στέρηση αξιών από την ζωή μας, αλλά στόχος του είναι η στέρηση της ίδιας της ζωής.

Και αυτή την πανουργία πρέπει όλοι να την αντιληφθούμε ως καθημερινή πραγματικότητα: Πρώτο αγαθό που χάνουμε είναι η ελευθερία των επιλογών μας και η δέσμευση σε πράγματα που δεν είναι ωφέλιμα και συμφέροντα για την ζωή μου και την ελευθερία των επιλογών μου. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.

Βασική αρχή της Βίβλου είναι η λογική και ο λόγος, δηλαδή η αιτία για κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο.

Με αυτή την αρχή ξεκινά το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης και με την ίδια αρχή συνέχισε ο ίδιος ο Χριστός και οι μαθητές του. Κανείς δεν είναι αυθύπαρκτος. Όλοι από κάποιους γονείς προερχόμαστε και κατά την διάρκεια της ζωής μας γινόμαστε μαθητές και οι πιο επιμελείς γινόμαστε δάσκαλοι και καθηγητές.

Όμως η υπερηφάνεια όταν παίρνουμε αξιώματα είναι προ των πυλών, γιατί τα αξιώματα συνοδεύονται από τιμές και χειροκροτήματα. Και επειδή η υπερηφάνεια είναι βασικός κίνδυνος της ζωής μας, ο ίδιος ο Χριστός σπεύδει να μας προφυλάξει από την εσωτερική αυτή διαστροφή, η οποία εν τέλει είναι όχι απλά επιζήμια για μας τους ίδιους, αλλά καταστρέφει και το μέλλον, αφού μας αποκόπτει από την πορεία του ουρανού και μας προσγειώνει στο χώμα, έχοντας χάσει πολύτιμο χρόνο.

Η φυσική ανθρώπινη εξέλιξη για κάθε άνθρωπο που γεννιέται πάνω στη γη είναι να γνωρίσει και να αναγνωρίσει τον ρόλο του δημιουργού πατέρα, χωρίς όμως να μένει μόνον σε αυτήν την αρετή. Διότι στα σχολείο μαθαίνουμε την μαθητεία και τελικά μπορούμε να γίνουμε και μεις δάσκαλοι και όσοι διαθέτουμε την διάθεση, να γίνουμε και καθηγητές άλλων δασκάλων.

Δεν γεννιέται ο άνθρωπος για να πεθάνει, αλλά γεννιέται για να ζήσει αιώνια αναζητώντας τον ουράνιο πατέρα που κατέχει τα κλειδιά της αιώνιας και όχι μόνον της επίγειας ζωής μας.