Αρωγός σημαίνει βοηθός.

Είναι εκείνος που έρχεται να βοηθήσει στη στιγμή της ανάγκης. Και όλοι γνωρίζουμε ότι την τελευταία στιγμή είναι δύσκολο να εντοπίσει κάποιος εκείνον που θα τον βοηθήσει, γιατί κάθε ανάγκη δεν είναι ίδια με κάποια προηγούμενη.

Στα ζητήματα της πίστης αρωγός είναι πάντα ο θεός, αλλά χωρίς γνώση των πραγμάτων προφανώς όλα είναι δύσκολα. Για τον λόγο αυτό και η ζωή της καθημερινότητας δεν μπορεί να είναι αδιάφορη έως την στιγμή της ανάγκης, αλλά όπως για όλα μεριμνούμε έγκαιρα και όπως λέει η παροιμία, του φρόνιμου το παιδί πριν πεινάσει μαγειρεύει, έτσι και στα ζητήματα της πίστης η πρόβλεψη και η πρόνοια είναι ο καλύτερος σύμβουλος.

Η αύξηση της πίστης που προσφέρει η καθημερινή επαφή με τα Ιερά Γράμματα, είναι ο πρώτος κανόνας για την αρωγή που προσφέρει ο θεός στον άνθρωπο της πίστης. Η αμέλεια, η αδιαφορία και η άρνηση, είναι η χείριστη επιλογή, γιατί πάντοτε οι ανάγκες οι οποίες είναι πάνω από τις σημερινές δυνάμεις μας είναι μια αδήριτη πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα εμφανίζεται στην φυσική ζωή μας.

Η άσκηση στην καθημερινή ζωή αποτελεί τον καλύτερο σύμμαχο και συνεργάτη για την σωματική μας ετοιμότητα. Αντίστοιχα και η άσκηση στην εφαρμογή των θεμάτων της πίστης είναι ο καλύτερος σύμμαχος και συνεργάτης, ο καλύτερος αρωγός για την ψυχική και εσωτερική μας πληρότητα.

Η αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας με όρους εμπορικού καταστήματος, δηλαδή όταν έχω ανάγκη τρέχω να προμηθευτώ τα αναγκαία, δεν είναι η καλύτερη λύση, διότι οι ανάγκες του εσωτερικού μας κόσμου είναι βαθύτερες και ουσιαστικότερες και η επίλυση των θεμάτων που υπάρχουν εκεί δεν καλύπτονται εύκολα ούτε γρήγορα.

Στην κατάταξη των Καλών Τεχνών ο αριθμός 10 δεν υπάρχει.

Νομίζω ότι αυτό είναι μια καλή πρόκληση για νέες αναζητήσεις έκφρασης ζωής στον σύγχρονο κόσμο. Πρώτα η ποιότητα που ικανοποιεί εμένα ως καλλιτέχνη και στη συνέχεια η εικόνα των άλλων. Η εσωτερική μου αυτή ανάγκη για έργο καλό, είναι μια ανθρώπινη ανάγκη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Καθένας θέλει η ζωή του να είναι λαμπρή όπως ένα έργο καλλιτεχνίας. Καθένας θέλει η καθημερινότητά του να μην είναι μίζερη αλλά να είναι πλούσια και ανώτερη. Καθένας θέλει να αποτελεί παράδειγμα για τους άλλους για μίμηση και όχι για αποφυγή. Καθένας θέλει την ζωή του να χαρακτηρίζεται από πληρότητα και αρτιότητα, τόσο στον εσωτερικό όσο και στον κοινωνικό του περίγυρο.

Καθένας θέλει να βλέπει την ζωή του να μεγαλώνει και όχι να μικραίνει, να πλατύνεται και όχι να στενεύει, να πλουτίζει και όχι να στερείται, να έχει αρτιότητα και όχι απώλειες. Και αυτό είναι ένα έργο τέχνης σε όποιον το καταφέρνει.

Η αναζήτηση της αιώνιας αλήθειας μέσα στην καθημερινότητα είναι ένας καλός στόχος που μετακινεί τον ορίζοντα της ζωής από το σήμερα στο αύριο και από το λίγο στο πολύ.

Η αναζήτηση της αιώνιας αλήθειας δίπλα στην αναζήτηση της αλήθειας των καθημερινών πραγμάτων είναι μια λαμπρή απασχόληση και δημιουργεί ένα φωτεινό έργο που δεν χάνει την αξία του με το τέλος της ζωής μας.

Είναι γνωστό ότι η αμάθεια είναι καλύτερη από την ημιμάθεια, γιατί η ημιμάθεια εγκυμονεί μεγάλους κινδύνους τραγικών λαθών που μπορεί να καταστρέψουν την ζωή.

Ό,τι γνωρίζω πρέπει να το γνωρίζω σε βαθμό που να επαρκεί για τις ανάγκες μου τουλάχιστον. Και αυτή η αλήθεια στα θέματα της πίστεως στην καθημερινή ζωή έχει ιδιαίτερη αξία. Καθένας καλείται να προχωρήσει από το απλό στο σύνθετο, από την όψη στην ουσία, από την επιφάνεια στο βάθος, από την εικόνα στην ερμηνεία του περιεχομένου της εικόνας.

Τα πασαλείμματα στην ζωή της πίστης είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τον άνθρωπο που επιθυμεί να προχωρήσει σε επιτυχία καθημερινής αλλά και αιώνιας ζωής. Για τον λόγο αυτό και ο απόστολος Παύλος παρομοιάζει την πορεία της γνώσης μας με την σχέση του παιδιού που ζει με τον πατέρα του στο ίδιο σπίτι. Κάθε παιδί δηλαδή που ζει με τον πατέρα του στο ίδιο σπίτι, μαθαίνει να μιμείται τους γονείς του.

Πρώτα κατανοεί αβίαστα τη σχέση και την εξάρτηση από τους γονείς του, και στη συνέχεια μιμείται τις δικές τους συνήθειες και πράξεις. Πρώτα δέχεται την αγάπη και την φροντίδα των γονιών, και στη συνέχεια επαναλαμβάνει με φυσικό τρόπο όσα εκείνοι κάνουν κάθε μέρα. Ο ασφαλέστερος τρόπος να μάθει το παιδί κάτι είναι να διδαχθεί, αλλά και να δει τον πατέρα του πως ακριβώς το κάνει. Τότε και η σχέση παιδιού και πατέρα γίνεται βαθύτερη, αλλά και τα αποτελέσματα είναι ασφαλέστερα.

Στην διαχείριση των οικονομικών μας ένας μεγάλος καταθετικός τραπεζικός λογαριασμός λύνει κάθε οικονομική ανάγκη και μάλιστα μέσω των παγίων εντολών, χωρίς να το καταλαβαίνουμε καθόλου.

Τούτο διότι το ποσόν που υπάρχει εκεί μπορεί να υπερκαλύπτει πολλές φορές την ανάγκη που εμφανίζεται στην καθημερινή μου ζωή. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερο ποσόν διαθέτω στον τραπεζικό μου λογαριασμό, τόσο μικρότερο φαίνεται κάθε οικονομικό ζήτημα που προκύπτει κάθε μέρα στις ανάγκες μου. Και είναι προφανές και το αντίθετο.

Όσο μικρότερο ποσό διαθέτω στον τραπεζικό μου λογαριασμό, τόσο μεγαλύτερο εμφανίζεται κάθε πρόβλημα που απαιτεί χρήματα για να λυθεί. Και ενώ αυτό είναι προφανές στην καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και του μέλλοντος, στα ζητήματα ζωής και θανάτου, στα ζητήματα της αιώνιας αλλά και της καθημερινής ζωής της πίστης, κατά ένα αφύσικο τρόπο πιστεύουμε και πράττουμε το αντίθετο. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε να διαθέτουμε ισχυρούς λογαριασμούς στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις της ζωής μας για όλα τα ζητήματα, παρόντα και μέλλοντα, δεν πράττουμε το αυτονόητο.

Όπως δηλαδή για τις οικονομικές ανάγκες διατηρώ άφθονα περιθώρια για να αντιμετωπίζω κάθε ανάγκη, έτσι θα έπρεπε και στον εσωτερικό μου κόσμο να διατηρώ πλούσια και άφθονα αποθέματα για κάθε πρακτική ανάγκη της ζωής μου σήμερα και στο μέλλον. Όσο μεγαλύτερος είναι ο θεός στον οποίο πιστεύω, δηλαδή εμπιστεύομαι την καθημερινότητα της ζωής μου, τόσο οι καθημερινές μου ανάγκες καλύπτονται χωρίς αγωνία.

Αντίθετα, αν ο θεός μου είναι “θεούλης, μικρούλης, χριστούλης, παναγίτσα”, τόσο και τα περιθώρια της δικής του παρέμβασης στη ζωή μου γίνονται όλο και μικρότερα και στο τέλος αδύναμα να καλύψουν τις ανάγκες μου. Μεγάλος θεός κατά την πίστη μου σημαίνει μεγάλα αποθέματα δυνάμεως και σωφρονισμού για τις ανάγκες της καθημερινότητάς μου.

Πληρώνω εδώ και τώρα ή αφήνω χρέος για το μέλλον;

Αυτή είναι μια όψη της καθημερινής ζωής. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Όχι μόνον πληρώνω τοις μετρητοίς – γιατί έχω το ανάλογο κεφάλαιο, αλλά πιστώνομαι και στο μέλλον, καταθέτω δηλαδή ή αξιοποιώ υπάρχοντα κεφάλαια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

Αυτή νομίζω η προσέγγιση είναι η καλύτερη, γιατί αυτό κάνουμε στην καθημερινή μας ζωή. Όλοι εργαζόμαστε για τον άρτο της ημέρας, αλλά καταθέτουμε και σε ένα ασφαλιστικό ταμείο ή τράπεζα ένα μικρό κεφάλαιο, το οποίο δεν το χρησιμοποιώ σήμερα, αλλά υπάρχει εκεί για να το χρησιμοποιήσω στο μέλλον, όταν θα το χρειαστώ.

Ο σοφός άνθρωπος μεριμνά και για το σήμερα, αλλά προφανώς μεριμνά και για το αύριο και για το μέλλον. Όλοι δε εμείς που ζούμε με τον δυτικό τρόπο, κατανοούμε πολύ καλά την αξία της πίστωσης αξιών για το μέλλον στο όνομά μας. Και αυτό πρέπει να κάνουμε και για τα ζητήματα της πίστης. Όχι μόνον για σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο και αιώνιο.

Οι υποσχέσεις της παρουσίας του ζωντανού θεού δεν αφορούν μόνον το σήμερα, προφανώς και αφορούν και το σήμερα, αλλά όχι μόνον το σήμερα. Και όλοι οι αναζητητές του ζωντανού θεού δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Ο θεός όχι μόνον μας υποδεικνύει πως να επιλύουμε τα καθημερινά ζητήματα, αλλά εγγράφει στο δικό του βιβλίο της ζωής και όσα καταθέτουμε για το μέλλον.

Και μπορεί οι τράπεζες και το ασφαλιστικό σύστημα να μην αντέξουν στον χρόνο, η παρακαταθήκη όμως της παρουσίας του θεού και ο θησαυρός που μπαίνει εκεί, δεν έχει τέτοιους κινδύνους, ακριβώς γιατί εγγυητής δεν είναι κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ανθρώπινο ίδρυμα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός.