Μια νέα ανακάλυψη ήλθε σήμερα να προστεθεί στη γνώση μας για τα όργανα και την λειτουργία του ανθρώπινου σώματος.

Μπορεί να ακούγεται παράξενο το γεγονός ότι υπάρχει ένα όργανο μέσα σε κάθε ανθρώπινο οργανισμό που δεν το είχαμε μέχρι σήμερα εντοπίσει, αλλά η επιστήμη το βεβαιώνει με απόλυτο τρόπο.

Ναι, υπάρχουν όργανα και λειτουργίες που παρά την επί αιώνες έρευνα χιλιάδων και εκατοντάδων χιλιάδων επιστημόνων, δεν έχουν ακόμη εντοπιστεί και αυτό δεν είναι καταδίκη και μομφή κατά της επιστήμης, αλλά είναι ύμνος στον δημιουργό και στο κουράγιο των ανθρώπων που επιμένουν στην έρευνα της δημιουργίας.

Διότι η απλούστευση των πραγμάτων δεν είναι πάντα ο καλύτερος σύμμαχος στην έρευνα της αλήθειας. Η έρευνα της αλήθειας απαιτεί ένταση και αμφισβήτηση της συνολικής εικόνας, ώστε να δοθεί η ευκαιρία να αναζητηθούν και οι περιοχές που δεν έχουν ακόμη εξερευνηθεί.

Πολύ περισσότερο είναι προφανές ότι αυτό αφορά τον εσωτερικό μας κόσμο, όπου η αναζήτηση των θεμάτων είναι κυριολεκτικά αόρατη. Και θα πρέπει καθένας να στρέψει το λίγο φως που μπορεί να διαθέτει στην έρευνα αυτή του εσωτερικού μας ανθρώπου, ώστε η λίγη γνώση και εμπειρία να γίνει βαθιά επίγνωση της εσωτερικής και αόρατης πραγματικότητας.

Η οποία μπορεί να μην είναι ορατή, είναι όμως ορατά τα αποτελέσματα της εσωτερικής αυτής λειτουργίας. Μιας λειτουργίας που επιτρέπει όχι μόνον να εντοπίζω και να αναγνωρίζω τα όργανα, αλλά και τις λειτουργίες των οργάνων αυτών να ελέγχω, ώστε η ζωή μου ολόκληρη από σκοτεινό τόπο πονηρών αποφάσεων και ενεργειών, να μετατρέπεται σταδιακά σε τόπο φωτός και ζωής αιώνιας διάρκειας.

Λεωφόρος της πίστης

Λεωφόρος είναι ο μεγάλος δρόμος που οδηγεί από την μια τοποθεσία σε μια άλλη τοποθεσία και μπορεί σε αυτήν την λεωφόρο, τον μεγάλο δρόμο, να κυκλοφορούν πολλοί άνθρωποι με διαφορετικούς τελικούς προορισμούς.

Όπως συμβαίνει και στην καθημερινότητα όλοι που κυκλοφορούμε σε ένα μεγάλο δρόμο, προφανώς δεν έχουμε τον ίδιο τελικό προορισμό, αλλά αντίθετα, όλοι έχουμε διαφορετικούς στόχους και προορισμούς. Και όπως στην καθημερινή εικόνα καθένας που μπαίνει στην λεωφόρο έχει τον δικό του τρόπο να μετακινείται, έτσι και στους δρόμους της πίστης καθένας έχει τον προσωπικό του τρόπο να βαδίζει σε αυτή την λεωφόρο, την λεωφόρο της πίστης.

Με βάση δε την τελική μας κατάληξη, καθένας καλείται να βαδίζει με ασφάλεια την λεωφόρο της πίστης, χωρίς περισπασμούς και καθυστερήσεις ή παρανοήσεις, ώστε η πορεία του να είναι ασφαλής και βέβαιη. Τα περιττά βάρη, τα δόλια εφόδια, οι αρνητικές επιπτώσεις και κάθε άλλο στοιχείο που με αποπροσανατολίζει αδικαιολόγητα από τον στόχο μου πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Σε πρώτο πλάνο πρέπει να είναι η καθημερινή μου ασφαλής μετακίνηση από το σήμερα στο αύριο, από το λίγο στο πολύ, από το μέτριο στο καλύτερο, από την παιδική αφέλεια στην ωριμότητα του επιστήμονα και του παραγωγικού ατόμου. Προφάσεις για αμαρτίες και καθυστερήσεις μέσα στην λεωφόρο της πίστης υπάρχουν πάντα, αλλά είναι ωφέλιμο αυτές οι προφάσεις να παραμερίζονται και η πορεία να είναι σταθερή προς τον στόχο μας.

Στις πιέσεις της δικής μας εποχής βασικό τμήμα είναι η πίεση και στα ζητήματα της πίστης.

Οι πληροφορίες για ανακαλύψεις, οι ειδήσεις για καλύτερους κόσμους χωρίς την ανάγκη προσωπικών κόπων, είναι καθημερινό θέμα όχι μόνο στα μέσα ενημέρωσης, αλλά και στις συζητήσεις μεταξύ φίλων και συγγενών.

Το αρνητικό παρελθόν χωρίς την σύγκριση με την ολοκληρωμένη πραγματικότητα της εποχής που αναφέρεται, έχει ως αποτέλεσμα η εικόνα που αναδύεται για τα ζητήματα της πίστης να είναι θολή και απαξιωτική. Συνήθως στρέφεται γύρω από πρόσωπα και αδιευκρίνιστες καταστάσεις του παρελθόντος, που περισσότερο βοηθούν στην απομάκρυνση παρά στην προσέγγιση στα ζητήματα της ζωντανής πίστης στον θεό.
Καλούμαστε λοιπόν όλοι εμείς στον εικοστό πρώτο αιώνα, από την μια να υπερβούμε τις αρνητικές εικόνες και τις αγκυλώσεις που αναδύονται από το παρελθόν και από την άλλη να οικοδομήσουμε την νέα πλατφόρμα στήριξης των ανθρώπων που στρέφονται στην αναζήτηση της πίστης, όχι ως βιοποριστικό μέσο, αλλά ως εργαλείο μιας καλύτερες καθημερινότητας που οραματίζεται την αιωνιότητα με το μοναδικό πλούσιο περιεχόμενό της.

Και όσο περισσότερο περνούν οι αιώνες, τόσο δυσκολότερη θα είναι η αναζήτηση της αλήθειας μέσα στην καθημερινότητα, από την μια γιατί εμείς οι ίδιοι έχουμε παραδώσει τον οπλισμό και την διάθεσή μας, και από την άλλη γιατί η ευκολία της άνετης ζωής του δυτικού κόσμου ωθεί τις προτιμήσεις μας στις γρήγορες αποφάσεις και ας μην είναι αποτελεσματικές, γεγονός που επιφέρει στον εσωτερικό μας κόσμο την άμβλυνση, την εγκατάλειψη των μεγάλων αξιών της ζωής και τελικά την δειλία και την απώλεια.

Όλοι είμαστε μάρτυρες των νέων ανακαλύψεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας.

Όλοι μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις μας προσφέρουν τον ηλεκτρονικό και όλο τον τεχνικό πολιτισμό που χρησιμοποιούμε. Και είμαστε μάρτυρες, όχι γιατί ζούμε ένα μαρτύριο, αλλά γιατί μπορούμε να βεβαιώσουμε και να βεβαιωθούμε, ότι όλα όσα έχουμε και χρησιμοποιούμε, πράγματι είναι λειτουργικά και αποδίδουν όσα ο κατασκευαστής προβλέπει για το προϊόν της ανακάλυψης του.

Το ίδιο όμως θα έπρεπε να συμβαίνει και στην περίπτωση της πίστης και των καρπών της πίστης, δηλαδή των ανακαλύψεων που προέρχονται μέσα από την λειτουργία της πίστης. Ενώ δηλαδή αποδεχόμαστε ότι είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της σύγχρονης τεχνολογίας, δεν είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της πίστης.

Και τούτο διότι δεν ενδιαφερόμαστε να ανακαλύψουμε τον τρόπο λειτουργίας της πίστης, τον τρόπο που η πίστη παράγει έννομα και πρακτικά αποτελέσματα στην καθημερινή μου ζωή.

Κατά κανόνα η πίστη μου περιορίζεται στην θρησκευτική μου πρακτική και την εκκλησιαστική μου σχέση και δεν επεκτείνεται στα πρακτικά αποτελέσματα που το εργαλείο της πίστης παράγει, όταν υπάρχει και λειτουργεί στην καθημερινή μου ζωή. Και αυτό είναι μια τραγωδία.

Μας έχουν δοθεί τα τεχνικά και τα πρακτικά μέσα για να δοκιμάζουμε αν η πίστη μας είναι παραγωγική και έχει τους προσδοκώμενους καρπούς, αλλά εμείς περιοριζόμαστε στην ικανοποίηση ότι κάναμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, χωρίς την προσδοκία του καλύτερου αύριο, χωρίς νέες ανακαλύψεις που θα βοηθούν εμένα και τους σύγχρονους ανθρώπους στο να κατακτούν την καθημερινότητα με γνώμονα την αιωνιότητα και όχι την εμπρόθεσμη εξόφληση του επίγειου βίου μου.

Κάθε ανατροπή στις συνήθειές μας δημιουργεί αναστάτωση και πανικό.

Αναστάτωση γιατί αποσυνδεόμαστε από το παλιό, πανικό γιατί κάθε νέο που μπαίνει στη ζωή μου είναι άγνωστο, άρα φέρνει πανικό, φέρνει φόβο για τις συνέπειες της παρουσίας του.

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που δεν αναζητούμε μεγάλες αλλαγές στη ζωή μας, από τη μια γιατί αυτό σημαίνει “ξεβόλεμα”, και από την άλλη γιατί το νέο μπορεί να έχει απαιτήσεις που μπορεί να έχουν δυσκολίες.

Ξεχνάμε βέβαια ότι στο τέλος όλα έχουν ένα βαθμό δυσκολίας και όλα έχουν ένα υπαρξιακό τέλος. Κατά συνέπεια δεν θα πρέπει να υπάρχει φόβος για το άγνωστο, αφού έτσι και αλλιώς μετά το κλείσιμο των ματιών μας, θα πρέπει να υποστούμε τον πανικό του θανάτου, τον οποίο όλοι απευχόμαστε αλλά στην πραγματικότητα είναι το μόνο βέβαιο στη ζωή μας.

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ο δημιουργός μας έχει εφοδιάσει με το εργαλείο της πίστης: όχι μόνον για να πλουτίζουμε στην καθημερινότητα με αγαθά, αλλά και για να συνηθίζουμε στην υπέρβαση του φόβου που δημιουργεί το άγνωστο μέλλον.

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να καλλιεργεί και να αυξάνει και την πίστη του κατά την διάρκεια της ζωής του.

Αυτό και στην καθημερινή ζωή έχει ως συνέπεια την μεγαλύτερη εμπειρία, άρα και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, αλλά και στην λειτουργική πραγματικότητα της αιωνιότητας να έχει καλύτερη προετοιμασία.

Η παρουσία των μελλοντικών πραγμάτων στην πρακτική ζωή μου σήμερα, είναι μια πολύ προχωρημένη μορφή φυσικής υπόστασης, την οποία μόνον οι άνθρωποι της ζωντανής πίστης μπορούν να κατανοήσουν και να εφαρμόσουν χωρίς πανικό!