Η γυναίκα από την Σαμάρεια είχε προσωπικά υπαρξιακά ερωτήματα που συνδέονταν με την πίστη και την σχέση του ανθρώπου με τον θεό. Δεν ήταν ερωτήματα βιοποριστικής καθημερινότητας, αλλά ήταν πολύ πέραν από αυτήν.

Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός δεν διστάζει, σε μια άγνωστη γυναίκα, με ό,τι αυτό σήμαινε για την εποχή εκείνη, να ανοίξει τους πολύτιμους θησαυρούς και να της μιλήσει για το ζωντανό νερό, αλλά και για την φύση του θεού, ολοκληρώνοντας την διδασκαλία του σε μια άγνωστη γυναίκα με το πως βλέπει ο ίδιος ο θεός τους ανθρώπους που τον πλησιάζουν.

Η αποκάλυψη αυτή έχει μεγάλη αξία για μας, γιατί οι αποκαλύψεις δεν είναι μόνον για τους υψηλά ιστάμενους και τους επώνυμους, αλλά είναι και για τον καθημερινό άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα που μαζί με τον αγώνα για τον βιοπορισμό και την κάλυψη των αναγκαίων, ψάχνει με ενδιαφέρον και για την αιωνιότητα.

Η απλότητα και η ασφάλεια με την οποία προσωπικά ο ίδιος ο Χριστός – και όχι κάποιος τρίτος, μαθητής ή ακόλουθος – αποκαλύπτει τα αιώνια μυστικά σε μια άγνωστη γυναίκα είναι ενθαρρυντικά και για μας, που μπορεί να μην διαθέτουμε τίτλους ευγενείας, αλλά έχουμε τις δικές μας, τις προσωπικές μας αναζητήσεις για την αιωνιότητα.

Μπορεί η καθημερινότητα να μας κουράζει, αλλά κανείς να μην αμφιβάλλει ότι αν η αναζήτηση του ζωντανού θεού είναι προτεραιότητά μας, στο χέρι και στις ικανότητές μας θα είναι να λύσουμε και τα βιοποριστικά, δίνοντας όμως προτεραιότητα στην αναζήτηση και κατανόηση του δημιουργού θεού.

Η συνάντησή μας με τον Χριστού όταν ψάχνουμε απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα, πάντα γίνεται μέσα στην ροή της καθημερινότητας, χωρίς να είναι αναγκαίο ένα μεγάλο ταξίδι σε τόπους μακρινούς και ονειρεμένους!

Χρησιμοποιώ τον όρο ταχύτητα του φωτός για να συμφωνήσουμε όλοι ότι το περιβάλλον μας, φυσικό και κοινωνικό, μεταβάλλεται καθημερινά, θα τολμούσα να πω από λεπτό σε λεπτό, με απίστευτες ταχύτητες, αδιανόητες για την δική μας αντίληψη της καθημερινότητας.

Αφού ένα αεροπλάνο κινείται με περίπου χίλια χιλιόμετρα την ώρα, ενώ το φως κινείται με περίπου ένα κόμμα τρία δισεκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα, αυτό αποδεικνύει ότι το φυσικό περιβάλλον, το περιβάλλον που έχει δημιουργήσει ο δημιουργός και μέσα σε αυτό βιώνουμε την καθημερινότητα, κινείται και μεταβάλλεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και καθένας καλείται να συνειδητοποιήσει μέσα στον σύντομο βίο του, ακόμη και αν φτάσει τα εκατό χρόνια, την ταχύτητα των πραγμάτων που μας καλεί ο δημιουργός να υπερβούμε και να κατακτήσουμε, γνωσιολογικά και εμπειρικά.

Αν δηλαδή γίνει κατανοητό ότι όλα γύρω μας αλλάζουν χωρίς εμάς, χωρίς την δική μας συμβολή, αυτό σημαίνει ότι και η δική μας η προσαρμογή πρέπει να μην είναι σε μόνιμη αγκύλωση και στασιμότητα, αλλά να ακολουθεί τουλάχιστον τους νόμους της δημιουργίας και της φύσης.

Η μετάνοια επομένως, η αναγνώριση δηλαδή της σημερινής μου κατάστασης και η υπέρβαση αυτής στην επόμενη καθημερινότητά μου, έχει κομβική σημασία, γιατί μας μεταφέρει από την δική μας μικρότητα, στην απεραντοσύνη της δημιουργίας και στην κατανόηση του δημιουργού. Και μέσα από αυτή την εμπειρία της απελευθέρωσης από το στάσιμο παρελθόν, να προχωρήσουμε στην επίγνωση του δημιουργού, στοιχείο που αποτελεί και την τελική πηγή της αιώνιας καθημερινότητας.

Σε κάθε προσπάθειά μας το αποτέλεσμα μετράει.

Ο κόπος που καταβάλουμε στην προσπάθεια παραμένει και θησαυρίζεται ως εμπειρία που οδηγεί στην ωριμότητα, αλλά μετρήσιμο είναι μόνο το αποτέλεσμα.

Χωρίς να υποτιμούμε την εμπειρία που προκύπτει από τις προσπάθειές μας, είναι προφανές ότι τα μάτια μας πρέπει να είναι προσηλωμένα στον σκοπό που επιχειρούμε, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τον στόχο. Διότι κάθε παρέκκλιση, κάθε απόκλιση από τον στόχο θα οδηγήσει σε πλάνη και παραπλάνηση, σε κούραση και ματαιότητα.

Ο δημιουργός μας έχει δώσει κάθε εφόδιο και κάθε δεξιότητα στο να επισημαίνουμε τον ορθό στόχο και να μπορούμε να τον κατακτούμε μέσα από την καθημερινή μας προσπάθεια. Ο αγώνας είναι προσωπικός, όπως και προσωπική είναι η αμοιβή.

Το παράδειγμα του Χριστού είναι το καλύτερο. Όταν εκείνος οδηγήθηκε στην δοκιμασία, όλες οι προκλήσεις που ήταν μπροστά του ήταν εύκολες, αλλά δεν ήταν ορθές. Ήταν φαινομενικά σωστές, αλλά στην πραγματικότητα θα τον οδηγούσαν μακριά από τον στόχο και το έργο που είχε να εκτελέσει. Ο ίδιος δεν επέλεξε τις εύκολες λύσεις, αλλά προτίμησε την αλήθεια από την απάτη, το αιώνιο από το προσωρινό, το θέλημα του Πατέρα από το θέλημα του Διαβόλου.

Όλοι έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε ή τουλάχιστον να υποπτευόμαστε ποιο είναι το καλό από το πονηρό. Και όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μας και κάνουμε χρήση αυτής της ικανότητας, τόσο εξασκούμαστε και αποκτούμε εμπειρία όχι μόνο στο να αναγνωρίζουμε και να διακρίνουμε το καλό από το κακό, αλλά να έχουμε και τη δύναμη να επιλέγουμε και να πράττουμε το καλό.

Τα όρια των αντοχών μας δεν τα γνωρίζουμε μέχρι που να φτάσουμε στην δοκιμασία.

Εκεί, μέσα από μια αυξανόμενη πίεση, γίνεται η πραγματική καταγραφή των αντοχών μας. Νωρίτερα, στην θεωρία, ό,τι θέλουμε μπορεί να νομίζουμε. Στην πράξη όμως αποδεικνύεται πόσο πράγματι αντέχουμε στις δυσκολίες. Ωστόσο αυτό δεν είναι οριστικό και τελεσίδικο, διότι όσο ο άνθρωπος ζει, έχει και την ικανότητα να βελτιώνεται συνεχώς, να αυξάνει τις αντοχές του μέσα από την άσκηση και τελικά να αναβαθμίζονται οι ικανότητές του και να περνά από το ένα στάδιο στο άλλο, κάτι που στα άψυχα, μόνον με την παρέμβαση του ανθρώπου επιτυγχάνεται.

Ο άνθρωπος δηλαδή κατέχει τα μυστικά για την προοδευτική αύξηση των ικανοτήτων του και αυτό το αναγνωρίζουμε στην πρακτική ζωή καθημερινά. Και είναι προφανές ότι στην εξυγίανση του εσωτερικού μας ανθρώπου, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι αποφάσεις για την ζωή μας κάθε μέρα, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Όποιος εργάζεται και εξασκείται, έχει την ικανότητα να διατηρεί την πίστη ζωντανή στον ζωντανό θεό, προσθέτοντας στο οπλοστάσιό του δύναμη και ικανότητα να διαχειρίζεται την καθημερινότητα με επιτυχία και με την προοπτική της αιωνιότητας.

Ο ξεχασμένος μαχητής χάνει δυνάμεις. Ο εξασκούμενος έχει την ικανότητα να ανανεώνει την μαχητική του εμπειρία, μεταβαίνοντας από το ένα στάδιο στο επόμενο, διεκδικώντας τη θέση που του αξίζει, όχι μόνο με βάση τις ανάγκες και τις εντολές των ανθρώπων, αλλά με πρώτη βάση την αρτιότητα γνώσης και αποτελεσματικότητας στο θέλημα του Υψίστου.

Στη σύγχρονη ζωή η άσκηση του σώματος κρίνεται απαραίτητη για την υγεία μας.

Καταπονούμε με τη θέλησή μας το σώμα μας, το υποβάλλουμε σε στερήσεις σκόπιμα, και όλα αυτά προκειμένου να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση σωματικής υγείας.

Μάλιστα, για να το πετύχουμε δεν διστάζουμε να κάνουμε και ακρότητες, πχ. σκληρή ορειβασία, εξαντλητικές δίαιτες, πτώσεις με αλεξίπτωτο, και χιλιάδες άλλα πράγματα, με σκοπό αποκλειστικά την διατήρηση της σωματικής μας ικανότητας, αν και γνωρίζουμε ότι σε λίγα ή πολλά χρόνια το σώμα μας δεν θα ζει πλέον. Αντίθετα, όταν ερχόμαστε στα θέματα της εσωτερικής μας ζωής, στον χαρακτήρα και τις συνήθειές μας στην καθημερινότητα, εκεί όλοι είμαστε αδιάφοροι ή υποτονικοί.

Συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους χειρότερους για να ικανοποιηθούμε, και γενικά αποφεύγουμε να εμβαθύνουμε, ακριβώς γιατί φοβόμαστε την δυσκολία, φοβόμαστε ότι μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουμε κάτι στην συμπεριφορά μας, και φυσικά κανείς δεν θέλει να αφήσει αυτό που έχει ήδη αποδεχθεί ως στοιχείο της ζωής του, ακόμη και αν γνωρίζει ότι αυτό τον καταστρέφει ή τουλάχιστον δεν τον ωφελεί.

Το μειωμένο ή ανύπαρκτο ενδιαφέρον της εξάσκησης του εσωτερικού μας κόσμου είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το ζωηρό ενδιαφέρον για την γυμναστική του σώματος. Όμως η αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη, αφού στον εσωτερικό μας κόσμο λαμβάνονται οι μεγάλες και μικρές αποφάσεις της ζωής μας. Άρα εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για την ζωή μας και κανείς άλλος.