Σε κάθε προσπάθειά μας το αποτέλεσμα μετράει.

Ο κόπος που καταβάλουμε στην προσπάθεια παραμένει και θησαυρίζεται ως εμπειρία που οδηγεί στην ωριμότητα, αλλά μετρήσιμο είναι μόνο το αποτέλεσμα.

Χωρίς να υποτιμούμε την εμπειρία που προκύπτει από τις προσπάθειές μας, είναι προφανές ότι τα μάτια μας πρέπει να είναι προσηλωμένα στον σκοπό που επιχειρούμε, χωρίς να παρεκκλίνουμε από τον στόχο. Διότι κάθε παρέκκλιση, κάθε απόκλιση από τον στόχο θα οδηγήσει σε πλάνη και παραπλάνηση, σε κούραση και ματαιότητα.

Ο δημιουργός μας έχει δώσει κάθε εφόδιο και κάθε δεξιότητα στο να επισημαίνουμε τον ορθό στόχο και να μπορούμε να τον κατακτούμε μέσα από την καθημερινή μας προσπάθεια. Ο αγώνας είναι προσωπικός, όπως και προσωπική είναι η αμοιβή.

Το παράδειγμα του Χριστού είναι το καλύτερο. Όταν εκείνος οδηγήθηκε στην δοκιμασία, όλες οι προκλήσεις που ήταν μπροστά του ήταν εύκολες, αλλά δεν ήταν ορθές. Ήταν φαινομενικά σωστές, αλλά στην πραγματικότητα θα τον οδηγούσαν μακριά από τον στόχο και το έργο που είχε να εκτελέσει. Ο ίδιος δεν επέλεξε τις εύκολες λύσεις, αλλά προτίμησε την αλήθεια από την απάτη, το αιώνιο από το προσωρινό, το θέλημα του Πατέρα από το θέλημα του Διαβόλου.

Όλοι έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε ή τουλάχιστον να υποπτευόμαστε ποιο είναι το καλό από το πονηρό. Και όσο περνούν τα χρόνια της ζωής μας και κάνουμε χρήση αυτής της ικανότητας, τόσο εξασκούμαστε και αποκτούμε εμπειρία όχι μόνο στο να αναγνωρίζουμε και να διακρίνουμε το καλό από το κακό, αλλά να έχουμε και τη δύναμη να επιλέγουμε και να πράττουμε το καλό.

Τα όρια των αντοχών μας δεν τα γνωρίζουμε μέχρι που να φτάσουμε στην δοκιμασία.

Εκεί, μέσα από μια αυξανόμενη πίεση, γίνεται η πραγματική καταγραφή των αντοχών μας. Νωρίτερα, στην θεωρία, ό,τι θέλουμε μπορεί να νομίζουμε. Στην πράξη όμως αποδεικνύεται πόσο πράγματι αντέχουμε στις δυσκολίες. Ωστόσο αυτό δεν είναι οριστικό και τελεσίδικο, διότι όσο ο άνθρωπος ζει, έχει και την ικανότητα να βελτιώνεται συνεχώς, να αυξάνει τις αντοχές του μέσα από την άσκηση και τελικά να αναβαθμίζονται οι ικανότητές του και να περνά από το ένα στάδιο στο άλλο, κάτι που στα άψυχα, μόνον με την παρέμβαση του ανθρώπου επιτυγχάνεται.

Ο άνθρωπος δηλαδή κατέχει τα μυστικά για την προοδευτική αύξηση των ικανοτήτων του και αυτό το αναγνωρίζουμε στην πρακτική ζωή καθημερινά. Και είναι προφανές ότι στην εξυγίανση του εσωτερικού μας ανθρώπου, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι αποφάσεις για την ζωή μας κάθε μέρα, ισχύει ακριβώς το ίδιο. Όποιος εργάζεται και εξασκείται, έχει την ικανότητα να διατηρεί την πίστη ζωντανή στον ζωντανό θεό, προσθέτοντας στο οπλοστάσιό του δύναμη και ικανότητα να διαχειρίζεται την καθημερινότητα με επιτυχία και με την προοπτική της αιωνιότητας.

Ο ξεχασμένος μαχητής χάνει δυνάμεις. Ο εξασκούμενος έχει την ικανότητα να ανανεώνει την μαχητική του εμπειρία, μεταβαίνοντας από το ένα στάδιο στο επόμενο, διεκδικώντας τη θέση που του αξίζει, όχι μόνο με βάση τις ανάγκες και τις εντολές των ανθρώπων, αλλά με πρώτη βάση την αρτιότητα γνώσης και αποτελεσματικότητας στο θέλημα του Υψίστου.

Στη σύγχρονη ζωή η άσκηση του σώματος κρίνεται απαραίτητη για την υγεία μας.

Καταπονούμε με τη θέλησή μας το σώμα μας, το υποβάλλουμε σε στερήσεις σκόπιμα, και όλα αυτά προκειμένου να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση σωματικής υγείας.

Μάλιστα, για να το πετύχουμε δεν διστάζουμε να κάνουμε και ακρότητες, πχ. σκληρή ορειβασία, εξαντλητικές δίαιτες, πτώσεις με αλεξίπτωτο, και χιλιάδες άλλα πράγματα, με σκοπό αποκλειστικά την διατήρηση της σωματικής μας ικανότητας, αν και γνωρίζουμε ότι σε λίγα ή πολλά χρόνια το σώμα μας δεν θα ζει πλέον. Αντίθετα, όταν ερχόμαστε στα θέματα της εσωτερικής μας ζωής, στον χαρακτήρα και τις συνήθειές μας στην καθημερινότητα, εκεί όλοι είμαστε αδιάφοροι ή υποτονικοί.

Συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους χειρότερους για να ικανοποιηθούμε, και γενικά αποφεύγουμε να εμβαθύνουμε, ακριβώς γιατί φοβόμαστε την δυσκολία, φοβόμαστε ότι μπορεί να χρειαστεί να αλλάξουμε κάτι στην συμπεριφορά μας, και φυσικά κανείς δεν θέλει να αφήσει αυτό που έχει ήδη αποδεχθεί ως στοιχείο της ζωής του, ακόμη και αν γνωρίζει ότι αυτό τον καταστρέφει ή τουλάχιστον δεν τον ωφελεί.

Το μειωμένο ή ανύπαρκτο ενδιαφέρον της εξάσκησης του εσωτερικού μας κόσμου είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με το ζωηρό ενδιαφέρον για την γυμναστική του σώματος. Όμως η αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη, αφού στον εσωτερικό μας κόσμο λαμβάνονται οι μεγάλες και μικρές αποφάσεις της ζωής μας. Άρα εμείς οι ίδιοι αποφασίζουμε για την ζωή μας και κανείς άλλος.

Η πορεία του Χριστού εδώ κάτω στη γη είναι ο ασφαλής δείκτης και για την δική μας πορεία, όπως έγινε και με τους πρώτους χριστιανούς.

Αν και Υιός του Θεού, πέρασε όλα τα στάδια μιας σκληρής παιδείας για να ολοκληρώσει το έργο του με την Σταύρωση του. Από το χαρμόσυνο μήνυμα που ήλθε την ώρα της Βάπτισης, πέρασε άμεσα στην τρομακτική αντιπαράθεση με τον εχθρό του ανθρώπου στην έρημο. Δεν πέρασε βίο ανθόσπαρτο, αλλά πέρασε βίο αποτελεσματικό.

Δεν αξιοποίησε την πραγματική του συγγένεια με τον δημιουργό του σύμπαντος για να περάσει καλά τα χρόνια της εδώ παρουσίας του, αλλά αξιοποίησε την σχέση του με τον Ύψιστο για να μας μάθει πως να επικοινωνούμε και μεις μαζί του, όχι μόνον για να λύνουμε πιο αποτελεσματικά τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά και για να ερευνούμε το αγαθό, αρεστό και τέλειο θέλημα του και τον τρόπο που εμείς θα το κάνουμε πράξη κάθε μέρα.

Η αύξηση του βαθμού δυσκολίας των προβλημάτων που έχουμε να επιλύσουμε στην καθημερινή μας ζωή, δείχνει ότι είμαστε ζωντανοί στην πίστη.

Κάθε νέο προσωπικό μας ρεκόρ, δείχνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο για την κατάκτηση του στόχου μας. Έτσι κάθε μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, κάθε εμπόδιο δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και κάθε νέα δυσκολία αποδεικνύει ότι έχουμε δυνατότητες να υπερβούμε τα προηγούμενα μέτρα, δείχνει ότι η σχέση μας με τον χορηγό της ζωής είναι καθαρή, δείχνει ότι το ζωντανό νερό κυλάει στις φλέβες μας και μαζί με μας μπορεί να ζωντανεύει και τους γύρω μας. 

Η αναβάθμιση του βαθμού δυσκολίας.

Η αναβάθμιση του βαθμού δυσκολίας για να πετύχουμε κάτι δείχνει από την μια την σοβαρότητα του νέου θέματος που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε και από την άλλη την εξελικτική πορεία προς τα εμπρός.

Αν δεν υπάρχει αύξηση του βαθμού δυσκολίας, είναι γνωστό ότι υπάρχει στασιμότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για την πραγματική ζωή στην καθημερινότητά μας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την εξελικτική πορεία στην αύξηση του εσωτερικού μου κόσμου, της περιοχής δηλαδή όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για την ζωή μας, τόσο την καθημερινή όσο και την μακροχρόνια.

Στασιμότητα στην βελτίωση των δυνατοτήτων του εσωτερικού μου κόσμου σημαίνει στάσιμα νερά, σημαίνει άκαιρες αποφάσεις, σημαίνει μόλυνση συνειδήσεως και έργων, σημαίνει επικείμενες τραγωδίες, σημαίνει επανάληψη τύπων χωρίς να καλύπτουν τις πραγματικές μου ανάγκες, σημαίνει οπισθοδρόμηση και απώλεια των κατακτήσεων που είχα μέχρι τώρα, σημαίνει άμβλυνση των ψυχικών και πνευματικών αισθητηρίων, σημαίνει πορεία θανάτου και σταδιακά απώλεια δυνατότητας επιστροφής.

Για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός στην διδασκαλία του επισημαίνει την διαφορά ανάμεσα στους φτωχούς που αναζητούν τον πλούτο της αιωνιότητας μαζί με την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών, και την ικανοποίηση του αφελούς ανθρώπου που συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους καλούς ανθρώπους.

Οι μαθητές του Χριστού, οι Χριστιανοί που επικαλούνται Πατέρα τον δημιουργό του σύμπαντος, έχουν μέτρο σύγκρισης και αναφοράς για τις πράξεις τους όχι τους άλλους ανθρώπους μόνον, αλλά και τον ίδιο.