Η πορεία του Χριστού εδώ κάτω στη γη είναι ο ασφαλής δείκτης και για την δική μας πορεία, όπως έγινε και με τους πρώτους χριστιανούς.

Αν και Υιός του Θεού, πέρασε όλα τα στάδια μιας σκληρής παιδείας για να ολοκληρώσει το έργο του με την Σταύρωση του. Από το χαρμόσυνο μήνυμα που ήλθε την ώρα της Βάπτισης, πέρασε άμεσα στην τρομακτική αντιπαράθεση με τον εχθρό του ανθρώπου στην έρημο. Δεν πέρασε βίο ανθόσπαρτο, αλλά πέρασε βίο αποτελεσματικό.

Δεν αξιοποίησε την πραγματική του συγγένεια με τον δημιουργό του σύμπαντος για να περάσει καλά τα χρόνια της εδώ παρουσίας του, αλλά αξιοποίησε την σχέση του με τον Ύψιστο για να μας μάθει πως να επικοινωνούμε και μεις μαζί του, όχι μόνον για να λύνουμε πιο αποτελεσματικά τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά και για να ερευνούμε το αγαθό, αρεστό και τέλειο θέλημα του και τον τρόπο που εμείς θα το κάνουμε πράξη κάθε μέρα.

Η αύξηση του βαθμού δυσκολίας των προβλημάτων που έχουμε να επιλύσουμε στην καθημερινή μας ζωή, δείχνει ότι είμαστε ζωντανοί στην πίστη.

Κάθε νέο προσωπικό μας ρεκόρ, δείχνει ότι είμαστε στο σωστό δρόμο για την κατάκτηση του στόχου μας. Έτσι κάθε μέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, κάθε εμπόδιο δεν είναι το ίδιο με το προηγούμενο και κάθε νέα δυσκολία αποδεικνύει ότι έχουμε δυνατότητες να υπερβούμε τα προηγούμενα μέτρα, δείχνει ότι η σχέση μας με τον χορηγό της ζωής είναι καθαρή, δείχνει ότι το ζωντανό νερό κυλάει στις φλέβες μας και μαζί με μας μπορεί να ζωντανεύει και τους γύρω μας. 

Η αναβάθμιση του βαθμού δυσκολίας.

Η αναβάθμιση του βαθμού δυσκολίας για να πετύχουμε κάτι δείχνει από την μια την σοβαρότητα του νέου θέματος που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε και από την άλλη την εξελικτική πορεία προς τα εμπρός.

Αν δεν υπάρχει αύξηση του βαθμού δυσκολίας, είναι γνωστό ότι υπάρχει στασιμότητα με ότι αυτό συνεπάγεται για την πραγματική ζωή στην καθημερινότητά μας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για την εξελικτική πορεία στην αύξηση του εσωτερικού μου κόσμου, της περιοχής δηλαδή όπου λαμβάνονται οι αποφάσεις για την ζωή μας, τόσο την καθημερινή όσο και την μακροχρόνια.

Στασιμότητα στην βελτίωση των δυνατοτήτων του εσωτερικού μου κόσμου σημαίνει στάσιμα νερά, σημαίνει άκαιρες αποφάσεις, σημαίνει μόλυνση συνειδήσεως και έργων, σημαίνει επικείμενες τραγωδίες, σημαίνει επανάληψη τύπων χωρίς να καλύπτουν τις πραγματικές μου ανάγκες, σημαίνει οπισθοδρόμηση και απώλεια των κατακτήσεων που είχα μέχρι τώρα, σημαίνει άμβλυνση των ψυχικών και πνευματικών αισθητηρίων, σημαίνει πορεία θανάτου και σταδιακά απώλεια δυνατότητας επιστροφής.

Για τον λόγο αυτό και ο ίδιος ο Χριστός στην διδασκαλία του επισημαίνει την διαφορά ανάμεσα στους φτωχούς που αναζητούν τον πλούτο της αιωνιότητας μαζί με την ικανοποίηση των καθημερινών αναγκών, και την ικανοποίηση του αφελούς ανθρώπου που συγκρίνει τον εαυτό του με τους άλλους καλούς ανθρώπους.

Οι μαθητές του Χριστού, οι Χριστιανοί που επικαλούνται Πατέρα τον δημιουργό του σύμπαντος, έχουν μέτρο σύγκρισης και αναφοράς για τις πράξεις τους όχι τους άλλους ανθρώπους μόνον, αλλά και τον ίδιο.

Στις καθαρές εξηγήσεις όσο μεγαλύτερη αξία έχει το θέμα, τόσο μεγαλύτερη διαύγεια απαιτείται, και αυτό έχει ως συνέπεια να αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας στην απόκτηση της καθαρότητας.

Διότι στα απλά και τα ευτελή, δεν δίνουμε κατά κανόνα προσοχή και αξία. Όσο όμως ανεβαίνει η αξία των πραγμάτων που μας εμπιστεύονται, τόσο και η καθαρότητα που απαιτείται δύσκολα επιτυγχάνεται.

Για τον λόγο αυτό και από το εξωτερικό και τα φαινόμενα πρέπει να περάσουμε στο εσωτερικό και την κινητήρια δύναμη, από τις πράξεις πρέπει να περάσουμε στις σκέψεις και στις ιδέες που καλλιεργούνται μέσα μας και εκεί να αναζητήσουμε την μέθοδο για την καθαρότητα και την διαύγεια.

Κανείς δεν γεννιέται ούτε είναι τέλειος. Όλοι όμως έχουμε την ευκαιρία και την ικανότητα να καταλαβαίνουμε το σωστό από το λάθος και μέσα από την πείρα να περνάμε από το καλό του σήμερα στο καλύτερο του αύριο και να μεταφερόμαστε προς την τελειότητα.

Αν το πρότυπό μας είναι υψηλό και μακρινό, αν το κριτήριό μας δεν είμαστε εμείς ή ο φίλος μας αλλά ο ίδιος ο δημιουργός, τότε και οι προσπάθειές μας έχουν νόημα και πιάνουν τόπο, γιατί πάντα κάτι νέο προκύπτει που θα πρέπει να περάσει από τα φίλτρα της καθαρότητας.

Ο δημιουργός έφτιαξε το σύμπαν ατελείωτα μεγάλο για να μας δώσει το μέτρο της δικής του σοφίας και δύναμης, ώστε στην προσπάθειά μας να τον γνωρίσουμε να μην υπάρχουν στεγανά και περιορισμοί.

Η ανακάλυψη και επίγνωση του δημιουργού είναι πρόκληση πολύ πιο πέρα από την ανακάλυψη και επίγνωση του κόσμου που μας περιβάλλει για τα 50 ή τα 100 χρόνια της ζωής μας!

Το “ουαί”, δηλαδή το αλίμονο που λέμε εμείς σήμερα, δεν είναι φράση εκδίκησης, δηλαδή δεν σημαίνει “να δεις τι θα σου κάνω” ή “τι θα πάθεις”, αλλά είναι αναγνώριση και πρόβλεψη των τραγικών αποτελεσμάτων μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς.

Είναι αυτό που λέμε “αμάν τι έχει να γίνει !”, “πω πω τι θα συμβεί σε λίγο !”, αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας μια συγκεκριμένη πράξη ή μια συμπεριφορά κάποιου που θα τον οδηγήσει σε συμφορά. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι εμείς γνωρίζουμε συνέπειες τις οποίες κάποιος άλλος αγνοεί και φέρεται ως πρόβατον επί σφαγή, δηλαδή οδηγείται με βεβαιότητα στην αυτοκαταστροφή του.

Όταν πονάμε και συμπάσχουμε με κάποιον, η επιφύλαξη και η γνώμη μας για τις πράξεις του δεν είναι κατάκριση και απειλή, αλλά είναι το καμπανάκι μας για τις τραγικές συνέπειες των πράξεών του.

Αν μάλιστα εμείς οι ίδιοι έχουμε πείρα, έχουμε δηλαδή βαθιά γνώση των συνεπειών της συμπεριφοράς αυτής, τότε όχι μόνον συμπάσχουμε με τον ταλαίπωρο φίλο μας, αλλά προσπαθούμε με όλη μας την δύναμη να τον αποτρέψουμε από την συνέχιση της πορείας του. Πολύ περισσότερο αν ο υποψήφιος ταλαίπωρος είναι γνωστός και πολύ περισσότερο αν είναι συγγενής και πολύ περισσότερο αν κάποιος είναι οικείος και είναι παιδί μας και έχουμε την ευθύνη του ως γονείς.

Αυτό ήταν και το μήνυμα του Χριστού με τα “ουαί” που χρησιμοποίησε κατά την διδασκαλία του. Δεν απειλούσε ως τιμωρός, αλλά επισήμαινε τους κινδύνους από μια λανθασμένη συμπεριφορά άγνοιας και τραγικής έλλειψης σύνεσης και αντίληψης της πραγματικότητας. Τελικά πλήρωσε με την ίδια την ζωή του την πράξη του αυτή, δηλαδή την προσπάθειά του να ξυπνήσει από το λήθαργο τους δικούς του ανθρώπους.

Όπου υπάρχουν εξελίξεις υπάρχει και κλιμακούμενος βαθμός δυσκολίας.

Κάθε φορά από το πιο εύκολο και απλό μεταφερόμαστε στο πιο δύσκολο και το πιο σύνθετο. Αυτό ισχύει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μας, από τα σχολεία μέχρι την επαγγελματική μας καριέρα και την κοινωνική μας συναλλαγή. Και είναι εύκολο να κατανοήσει κάποιος ότι το ίδιο ισχύει και στον εσωτερικό μας άνθρωπο, τον άνθρωπο που λαμβάνει τις αποφάσεις της ζωής καθημερινά.

Όσο περνάει ο καιρός και οι εμπειρίες της ζωής αυξάνονται, τόσο και οι απαιτήσεις γίνονται μεγαλύτερες και σπουδαιότερες. Και όσο ψηλότερα θέλει κάποιος να ανέβει επαγγελματικά, κοινωνικά, οικονομικά κλπ, τόσο και οι δυσκολίες έχουν σταδιακή κλιμάκωση, ακριβώς γιατί ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να γίνει πιο δόκιμος, θα πρέπει να γίνει ικανότερος στον τομέα που τον απασχολεί.

Όσο καιρό κυβερνάμε το μικρό μας βαρκάκι και κάνουμε βόλτες στην παραλία, τα πράγματα είναι εύκολα και ελεγχόμενα. Αν θελήσουμε να κυβερνήσουμε ένα μεγάλο καράβι, τότε προφανώς θα πρέπει να περάσουμε από σκληρές δοκιμασίες μάθησης και εμπειρίας, μέσα από την οποία θα γίνουμε ικανοί για τα νέα καθήκοντα.

Στην προοπτική της αιώνιας ζωής είναι προφανές ότι αυτό όχι μόνον ισχύει, αλλά και όσο μεγαλύτερο έργο εξασκούμε, τόσο και η εκπαίδευση μεταβαίνει από τα απλά στα σύνθετα και από τα εύκολα στα πιο δύσκολα!