Στο καθημερινό ερώτημα “ποιά είναι η ανάγκη σου σήμερα” είναι προφανές ότι καθένας θα δώσει όχι μια αλλά δεκάδες απαντήσεις και μάλιστα διαφορετικές ο ένας από τον άλλον, διότι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι και έχουμε διαφορετικές ανάγκες.

Ωστόσο είναι επίσης προφανές ότι αν αθροίσουμε τις απαντήσεις, στο τέλος θα βγει ένα συμπέρασμα: όλοι ψάχνουμε αυτό που θα οδηγήσει την καθημερινή μας ζωή σε ένα καλύτερο αύριο και όχι μόνον ένα πρόσκαιρο και εφήμερο σήμερα, δηλαδή μια λύση στα ερωτήματα και τα αδιέξοδά μου που δεν θα έχει και ένα μέλλον.

Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε το σήμερα να συνεχιστεί αύριο, αυτό που κάνω σήμερα να έχει νόημα και συνέχεια αύριο, είτε ομιλούμε για επαγγελματικά θέματα, είτε για συναισθηματικά, είτε για κάθε ζήτημα που μας απασχολεί.

Η προοπτική του μέλλοντος είναι ένα συστατικό των επιλογών μας και όλοι θέλουμε να επιλέξουμε εκείνη την απόφαση που δεν θα αποφέρει μόνο μια λύση για το σήμερα, αλλά αν είναι δυνατόν και για το αύριο και το απώτερο μέλλον.

Και αυτή ακριβώς η διάσταση που όλοι θέλουμε να έχει η ζωή και οι πράξεις μας στην καθημερινότητα είναι και η αποκάλυψη που κάνει ο Χριστός στους ακροατές του τότε και σήμερα. Για να υπάρχει η προοπτική του μέλλοντος, και όχι μόνον του σήμερα, θα πρέπει να ανοίξουν οι ορίζοντές μας και πίσω από μια απλή πρακτική μου ανάγκη να κατανοήσω ποιο μπορεί να είναι το θέλημα, το σχέδιο, η προτίμηση του ουράνιου θεού, εκείνου που δημιούργησε και διατηρεί το σύμπαν σε μια τελειότητα κίνησης και ζωής.

Αν καταφέρω να ευθυγραμμίσω τη δική μου σκέψη με το θέλημα του δημιουργού μου, τότε προφανώς η διάσταση των αποτελεσμάτων της σημερινής μου ανάγκης, η οποία θα καλυφθεί μέσα από μια δική μου απόφαση δράσης, θα είναι όχι μόνον κατάλληλη για το σήμερα αλλά και για το αιώνιο παρόν που όλοι βιώνουμε καθημερινά.

Η έννοια “βασιλεία των ουρανών” είναι σήμερα μια παρεξηγημένη ή άγνωστη κατά το περιεχόμενό της έννοια.

Φαντάζει μακρινή – βασιλεία στους ουρανούς, άρα όχι πάνω στη γη – και μάλιστα άσχετη με μένα και την καθημερινότητά μου, τα βάσανα και τις δυσκολίες που εγώ αντιμετωπίζω και όχι κάποιος άλλος, άγγελος, θεός ή άνθρωπος.

Εγώ υποφέρω, εγώ ζω σε αδιέξοδα, εγώ πληρώνω το κόστος της ζωής μου και κανείς άλλος. Το τι γίνεται στον ουρανό λίγο ή καθόλου δεν με ενδιαφέρει, αφού εγώ ζω εδώ και όχι στον ουρανό. Και φυσικά γίνεται αντιληπτό ότι όχι μόνον αγνοώ το περιεχόμενο της Βασιλείας των Ουρανών, αλλά υποτιμώ, αμφισβητώ, περιγελώ καθέναν που ενδιαφέρεται για τα πράγματα του ουρανού.

Αυτός είναι και ο λόγος που κατά κανόνα οι άνθρωποι, μόνον αφού περάσει η παραγωγικής μας ηλικία στρεφόμαστε στην αναζήτηση των ιερών και των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Γιατί ακριβώς θεωρούμε ότι αυτά τα πράγματα δεν συνδέονται και δεν ωφελούν την καθημερινή μου προσωπική ζωή και την τριβή μου με τον περιβάλλον και τον κόσμο.

Όμως ο Χριστός δεν έβαλε τα πράγματα στη θέση αυτή. Αντίθετα συνέδεσε κάθε δραστηριότητα, ακόμη και ασήμαντη, με την βασιλεία των ουρανών. Δίδαξε δηλαδή ότι καθένας πρέπει να βάζει σε πρώτη θέση, σε πρώτη προτεραιότητα, όχι τις δράσεις της καθημερινής μας ζωής, αλλά την εκζήτηση της βασιλείας των ουρανών.

Διότι σε διαφορετική περίπτωση όλες μου οι πράξεις και δραστηριότητες είναι αξιόλογες για το σήμερα αλλά όχι κατά πάσα πιθανότητα για το μέλλον και μάλιστα το απώτερο. Η πρώτη προτεραιότητα δίνει τον τόνο και δείχνει τον δρόμο και στις υπόλοιπες δράσεις της ημέρας μου.

Στην προσπάθεια που κατέβαλε ο Χριστός να εξηγήσει σε μας την ιεράρχηση των αναγκών μας χρησιμοποίησε τον αριθμό “πρώτον”.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε με απόλυτο τρόπο ποια είναι η “πρώτη” – όχι η δεύτερη, όχι η τρίτη, όχι η χιλιοστή, όχι, όχι, όχι – ανάγκη κάθε ανθρώπου όσα χρόνια ζει πάνω στη γη. Λέγοντας βέβαια η “πρώτη”, είναι προφανές ότι μέσα στη σκέψη του υπάρχει η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη, η χιλιοστή κοκ, αλλά η “πρώτη” είναι “πρώτη” και δεν είναι δεύτερη ή χιλιοστή.

Αυτό είναι το κρίσιμο θέμα στην καθημερινότητά μας: το να διατηρούμε μέσα στην συνείδησή μας την πρώτη θέση για το πρώτο πράγμα, την δεύτερη θέση για το δεύτερο, κοκ. Όχι να αδιαφορούμε, να αφορίζουμε και να εξοβελίζουμε από την ζωή μας το δεύτερο και το τρίτο, αλλά να διατηρούμε την πρώτη αξία, την πρώτη ανάγκη, στην πρώτη θέση.

Και φυσικά αυτό είναι πολύ δύσκολο, γιατί η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από παραπλανητικούς τίτλους, οι οποίοι θέλουν να καταλάβουν την πρώτη θέση μέσα στο 24ωρο μας, δηλαδή να απομακρύνουν, όχι να εξαφανίσουν, την πρώτη ανάγκη από την πρώτη θέση. Και είναι προφανές και έχει αποδειχθεί στην πράξη, ότι αν φύγει η πρώτη αξία από την πρώτη θέση, σύντομα η πρώτη αξία από την δεύτερη θέση θα βρεθεί στην τρίτη, στην τέταρτη, στην χιλιοστή και τελικά θα έχει εξαφανιστεί από τον υπαρξιακό μου χάρτη.

Ακριβώς γιατί η πάλη και ο αγώνας μας είναι άνισος και ο αντίδικός μας ξέρει πολύ καλά πως να πετυχαίνει τον σταδιακό εξοβελισμό της πρώτης ανάγκης από την πρώτη θέση στο επόμενο και στο επόμενο στάδιο, μέχρις ότου χαθεί εντελώς από τον προσωπικό μου ενεργητικό μου χάρτη. Η αμέλειά μας, η αδιαφορία μας, οι λάθος εκτιμήσεις μας στην αξία της πρώτης ανάγκης, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην διαστρέβλωση των αξιών και τελικά στις λάθος επιλογές μας.