Οι θυσίες των ζώων ήταν μια αρχαία θρησκευτική πρακτική σε όλους τους λαούς της γης. Η θυσία είχε πάντοτε σχέση με τον θεό και την επαφή του ανθρώπου μαζί του.

Μάλιστα στον Μωσαϊκό Νόμο οι θυσίες ήταν αυστηρά καθορισμένες, τόσο ως προς τον χρόνο, όσο και ως προς τον σκοπό και την πρακτική που θα έπρεπε να εφαρμόζεται. Αυτό ίσχυε μέχρι την εποχή του Χριστού, οπότε το αίμα του Χριστού αντικατέστησε το αίμα των θυσιών με την διευκρίνιση ότι το αίμα των ζώων δεν μπορούσε να εξαγνίσει κατά τη συνείδηση τον λατρευτή, κάτι που έγινε δυνατόν με το αίμα του Χριστού ο οποίος προσέφερε τον εαυτό του, προκειμένου οι άνθρωποι να μην θεωρούν ότι ο θεός εξευμενίζεται με το αίμα των ζώων.

Και ο σημερινός ακροατής των λόγων του Χριστού πρέπει να λαμβάνει υπόψη του την εικόνα που είχε ο Χριστός και οι μαθητές του όταν μιλούσαν και έκαναν την διδασκαλία για την ανάσταση. Η απόσταση ανάμεσα στις κοινωνίες που πρόσφεραν θυσίες ζώων ως λατρευτική πράξη στον θεό και στις σημερινές αποστασιοποιημένες από την θρησκεία κοινωνίες, οφείλεται στην καλλιέργεια που έχει μεσολαβήσει τα δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες όλων των εποχών.

Εκείνο που δεν άλλαξε είναι η ανάγκη των ανθρώπων να λύσουν τα προβλήματά τους και κυρίως να γεφυρώσουν το χάσμα ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Γιατί μπορεί μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας σήμερα να έχουν λύσει τα βιοποριστικά ζητήματα, παραμένει όμως το ερώτημα αν ο κόσμος και η σχέση μας μαζί του ολοκληρώνεται με την ληξιαρχική πράξη θανάτου ή όχι.

Ο συλλογισμός είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει την λογική σύνδεση πολλών λόγων σε μια πορεία κατανόησης περισσότερων πραγμάτων.

Ο συλλογισμός δηλαδή είναι η πορεία της σκέψης μας από το ένα θέμα σε  άλλο σχετικό θέμα, και από αυτή την ακολουθία προέρχεται ένα ουσιαστικό λογικό αποτέλεσμα που φωτίζει τη ζωή μου και επιλύει τα προβλήματά μου. Δεν είναι ο συλλογισμός κενή  φιλοσοφική διαδικασία, αλλά είναι παράγωγο της πρακτικής σκέψης πάνω στα καθημερινά μου προβλήματα.

Με τον συλλογισμό ξεκινάμε την ημέρα μας, με τον συλλογισμό επεξεργαζόμαστε όλα τα θέματα που μας απασχολούν, με τον συλλογισμό καταλήγουμε στην εμπειρία και στην μάθηση. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Και αν για τα καθημερινά ζητήματα η διαδικασία του συλλογισμού είναι το βασικό μας εργαλείο, πολύ περισσότερο ο συλλογισμός αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο στην λογική λατρεία του πιστού, ο οποίος καλείται να επιλύει τα καθημερινά του προβλήματα, αλλά με την προοπτική της αιωνιότητας.

Εδώ η ύπαρξη του λογικού συλλογισμού είναι όχι μόνον πολύ περισσότερο αναγκαία, αλλά έχει ανάγκη βαθύτερης καλλιέργειας, διότι καλούμαστε να δαμάσουμε τις σύγχρονες προκλήσεις με γνώμονα την νίκη και την εικόνα της αιωνιότητας.

Και αν για τα καθημερινά προβλήματα η γνώση και η εμπειρία είναι εκ των ων ουκ άνευ, είναι προφανές ότι η γνώση και η εμπειρία σε βαθμό μακρύτερων και βαθύτερων συλλογισμών στα θέματα του λόγου της πίστης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση, όπως για να διαβεί κάποιος τον ωκεανό δεν αρκεί μια απλή βαρκούλα, αλλά χωρίς υπερωκεάνιο το ταξίδι θα μείνει μόνον στα όνειρα.

Η λογική είναι παράγωγο του λόγου και δηλώνει στην Ελληνική γλώσσα τον κανόνα που παράγει συγκρίσιμα αποτελέσματα, πρακτικά για την καθημερινότητα και όχι μόνον.

Κάθε λέξη του Ευαγγελίου είναι λογική, αλλά στηρίζεται και στην λογική, ενώ παράλληλα δημιουργεί πορεία λογικής συνέπειας που μπορεί να μεταφέρει την προσωπική εμπειρία με ασφάλεια και συνέπεια. Όσο ασφαλέστερα είναι τα θεμέλια, τόσο και ο λόγος μεταφέρει με ασφάλεια το μήνυμα για τον κάθε άνθρωπο, ανάλογα με τις προσωπικές και ατομικές του ανάγκες.

Κάθε λέξη έχει νόημα ως λόγος, αλλά και ως τμήμα σύνθεσης και κατά συνέπεια ως τμήμα μεγαλύτερου ή απέραντου συνόλου. Κάθε λόγος του Χριστού είναι τμήμα μιας οικοδομής που διαθέτει θεμέλια, αλλά και προοπτικές ανάπτυξης, χωρίς κανένα μέρος της οικοδομής ή του γενικότερου σχεδίου να χάνει την αξία του.

Αντίθετα, όσο μεγαλώνει το μέγεθος της οικοδομής, τόσο η αξία κάθε τμήματος αποβαίνει μεγαλύτερη, όπως κάθε γραμμάριο χρυσού ή ουρανίου προσθέτει αξία στο τελικό σύνολο.

Οι λόγοι του Χριστού είναι γνωστοί, αλλά η αξιοποίησή τους όχι. Οι λόγοι του Χριστού δεν είναι κενοί, αλλά έχουν περιεχόμενο, έχουν δύναμη, έχουν λογική και παράγουν συγκρίσιμα αποτελέσματα για την καθημερινότητα των ακροατών πιστών.

Είτε μία λέξη του λόγου, είτε σύνολα φράσεων και θεμάτων, εμπεριέχουν λογική και παράγουν απλά ή σύνθετα έργα πολύτιμα για την ατομική καθημερινότητα, αλλά πολύτιμα και για το μέλλον, αφού κάθε λόγος δεν αφορά μόνον το σήμερα, αλλά έχει αναφορά και στο αύριο, έχει αναφορά και στις επόμενες γενιές, εμπεριέχει δύναμη προσωπικής ανάστασης από νεκρά έργα και καταστάσεις.

Η ακοή, η γνώση, η κατανόηση των λόγων του Χριστού αποτελούν την προϋπόθεση της πίστης στην δύναμη της ανάστασης του Χριστού.

Όσο καλύτερα γνωρίζουμε, κατανοούμε και εφαρμόζουμε τα λόγια του, τόσο αυξάνεται η δύναμη της ανάστασης που μας μεταφέρει από την φθορά της καθημερινότητας, στην πραγματικότητα της αιωνιότητας.

Η διακήρυξη του ίδιου του Χριστού ότι ο “ακούων τον λόγον μου” έχει ζωή αιώνια και έχει ήδη μεταφερθεί από την καθημερινότητα στην αιωνιότητα, αποτελεί την βασική πλευρά της πίστης μας, όσων προσδοκούμε ανάσταση νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Και αυτή η μεταμορφωτική δύναμη των λόγων του Χριστού ενεργοποιείται μέσα μας και όχι έξω από εμάς, με αποτέλεσμα ενώ τα πρώτα συμπτώματα εμφανίζονται στον εσωτερικό μας άνθρωπο, αργότερα γίνονται αντιληπτά και από τους εξωτερικούς παρατηρητές.

Ο λόγος δηλαδή του Χριστού – και όχι κάποιων άλλων – έχει αυτή τη δύναμη της ανάστασης. Και όσο περισσότερο ο λόγος ριζώνει μέσα μας και κατακτά περιοχές της προσωπικότητάς μας, τόσο η δύναμη αυτή της ανάστασης κατακτά περιοχές της ζωής μας. Και όσο περισσότερο γίνεται κατανοητό το πλάτος, το βάθος, το ύψος και το μήκος του περιεχομένου των λόγων του Χριστού, τόσο οι ορίζοντες της καθημερινότητάς μας μετακινούνται από το εγγύς μέλλον, στο απώτερο μέλλον και την αιωνιότητα.

Τα λόγια του Χριστού έχουν δύναμη και ενέργεια, η οποία αρχίζει μεν να λειτουργεί από την στιγμή της εγκατάστασης μέσα μας, αλλά αργότερα αποδίδει καρπούς δυναμικής ζωής για την αντιμετώπιση της καθημερινότητας με την προοπτική της αιωνιότητας.

Στην ελληνική γλώσσα η λέξη λόγος δεν σημαίνει μόνο μια λέξη, αλλά έχει ένα πολύ πλατύτερο και βαθύτερο νόημα. Έχει ένα πολύ μεγαλύτερο πλάτος αναφοράς στην καθημερινότητά μας.

Περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο των σκέψεων και των δραστηριοτήτων μας. Όλα έχουν κάποιο λόγο, λόγο ύπαρξης, λόγο λειτουργίας, λόγο παρέμβασης στη ζωή μας. Σχεδόν τα πάντα στην ζωή μας γίνονται μέσω του λόγου, και χωρίς λόγο, χωρίς λογική, χωρίς λόγο ενημέρωσης και γνώσης, δεν υπάρχει ζωή, τουλάχιστον όπως μας είναι γνωστή εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια.

Με τον λόγο σπουδάζουμε, με τον λόγο δημιουργούμε, με τον λόγο επικοινωνούμε, με τον λόγο καλύπτουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες, με τον λόγο, την λογική και την υπέρβασή της, ανοίγουν οι ορίζοντες στη ζωή μας.

Και είναι προφανές ότι ο λόγος, έντεχνος ή απλός, είναι το όργανο με το οποίο διάγουμε το σύνολο του βίου μας, με το οποίο πετυχαίνουμε ή χάνουμε κατακτήσεις, είναι ο σύντροφος σε κάθε κοινωνική ή ατομική δραστηριότητά μας. Ακόμη και όταν είμαστε απόλυτα μόνοι, η λογική σκέψη μας συντροφεύει, η αναζήτηση μέσα από τη γνώση δίνει νόημα στη ζωή μας για να ξεκινήσουμε και να φτάσουμε εκεί που έχουμε σκεφτεί.

Ο λόγος είναι ο σύντροφός μας μέρα και νύχτα, το στήριγμά μας χειμώνα καλοκαίρι, το κλειδί που ξεκλειδώνουμε το κελί, στο οποίο από άγνοια ή λάθος ανάγνωση της πραγματικότητας φυλακιστήκαμε.