Δρόμοι χωρίς εμπόδια και δυσκολίες δεν υπάρχουν. Μόνο στην θεωρία οι δρόμοι είναι τέλειοι και ευθείς. Στην πράξη απαιτείται πάντοτε επαγρύπνηση και φροντίδα, ώστε να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, ανηφόρες – κατηφόρες – στροφές επικίνδυνες, και να φτάνουμε στον προορισμό μας.

Καθήκον του κατασκευαστή ήταν να κάνει το δρόμο όσο γίνεται καλύτερο σήμερα και με λιγότερους κινδύνους. Καθήκον των οδηγών είναι να παρακολουθούν με προσοχή την πορεία τους, να διαβάζουν και να εφαρμόζουν σωστά τις οδηγίες για ασφαλή πορεία. Κανείς δεν μας επιβάλλει να κάνουμε λάθη. Εμείς αποφασίζουμε μόνον.

Εμείς αποφασίζουμε να αλλάζουμε δρόμο, εμείς αποφασίζουμε να μην εφαρμόζουμε τις οδηγίες των ενημερωτικών πινακίδων, εμείς αποφασίζουμε να σταματήσουμε και να μην συνεχίσουμε την πορεία για την οποία ξεκινήσαμε. Ο δρόμος είναι πάντα εκεί, ημέρα και νύχτα, χειμώνα και καλοκαίρι και μάλιστα χωρίς διόδια. Ο δρόμος είναι ακίνητος, είναι τελειωμένος. Ο άνθρωπος κινείται πάνω στο δρόμο και όχι ο δρόμος κάτω από τον ακίνητο άνθρωπο.

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη το δρόμο για να φτάσει στον δικό του προορισμό. Και ο Χριστός είναι ο ασφαλής δρόμος που οδηγεί από την καθημερινότητα στον δημιουργό μας. Ο ίδιος και τον δρόμο άνοιξε και οι οδηγίες προς τους περιπατητές μερίμνησε να γραφτούν ορθά, ώστε όποιος επιθυμεί να ταξιδεύει προς την πηγή της ζωής, και σε ασφαλή δρόμο να κινείται διαρκώς και οι πινακίδες οδηγιών να είναι καθαρές για ανάγνωση και εφαρμογή.

Δρόμος ονομάζεται μια ανθρώπινη παρέμβαση στη φύση, προκειμένου να διευκολύνεται η μετακίνηση από τον ένα τόπο στον άλλο.

Για την εποχή μας ο δρόμος δηλώνει πρόσβαση, πρόβλεψη, δηλώνει δυνατότητα μετακίνησης, δηλώνει επικοινωνία μεταξύ τόπων και ανθρώπων, αλλά δηλώνει προφανώς και αλλαγή ορίζοντα για τον ταξιδευτή, δηλώνει ανανέωση ενδιαφέροντος για όποιον ταξιδεύει, σημαίνει και γοητεία για το προσδοκώμενο και πολλά άλλα ακόμη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό του και το έργο του “δρόμο”, ακριβώς γιατί μέσα από αυτόν μπορούμε και πρέπει να μετακινούμαστε από το ένα στάδιο στο άλλο, από την μια επιτυχία στην άλλη, από την αδράνεια της καθημερινότητας στην δράση του μέλλοντος, από το σήμερα στο αύριο, από την πρόσκαιρη ζωή στην αιωνιότητα, από την μια στατική κατάσταση στην επόμενη δυναμική.

Ο δρόμος δεν φέρνει μόνο κοντά τους ανθρώπους και τις ιδέες, αλλά φέρνει κοντά και τον άνθρωπο με τον δημιουργό του, φέρνει κοντά και ταυτίζει το ένα με το άλλο, φέρνει κοντά και ομογενοποιεί στοιχεία και εμπειρίες.

Ο δρόμος είναι μια μοναδική αξία τόσο πρακτικά όσο και στοχαστικά, γιατί επιτρέπει πίστη σε κάτι που δεν βλέπω, αλλά γνωρίζω ότι εκεί κάποιος δρόμος θα με φέρει. Ίσως δεν ξέρω το δρόμο, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάποιος δρόμος, κάποιο πέρασμα θα μπορεί να με φέρει στο στόχο που επιθυμώ. Και η αλήθεια είναι μία: πάντα υπάρχει δρόμος, πάντα υπάρχει τρόπος να μετακινηθείς και να φτάσεις εκεί που εσύ ο ίδιος – αν – σχεδίασες να φτάσεις!

Όταν κάποιος αρχίζει να ανακαλύπτει τον άρχοντα, τότε καταλαβαίνει πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξει στη ζωή του, ώστε η νέα του ταυτότητα – η ξεχασμένη του ταυτότητα καλύτερα – να συμφωνεί με την καθημερινότητά του.

Συνήθειες παλιές που δεν ταιριάζουν με την νέα πλευρά της ζωής του, πράξεις που δεν θα ήθελε να επαναλάβει, επιθυμίες που γεννήθηκαν από την αίσθηση ότι δεν είμαι πλέον δούλος αλλά άρχοντας, επιθυμία να γνωρίζει κάθε μέρα και καλύτερα το πρότυπό του αλλά και τις διαδικασίες που πρέπει να εφαρμόζει για να πλησιάζει και να γνωρίζει το νέο του πρότυπο, γίνονται η νέα του καθημερινότητα.

Μια καθημερινότητα που δεν παύει να λειτουργεί μέσα στον κόσμο όπως και πρώτα, αλλά τώρα έχει άλλο περιεχόμενο και άλλους στόχους. Το καθημερινό γίνεται τμήμα της ζωής και όχι μοναδικός σκοπός, οι δυσκολίες γίνονται γυμνάσματα και ευκαιρίες εξάσκησης και όχι κατάρα και γογγυσμός για την μιζέρια της ζωής μου.

Και το κυριότερο: ένας καινούριος ορίζοντας αρχίζει να διαφαίνεται, μια νέα προοπτική απλώνεται μπροστά, ένα ανεξάντλητο θέμα και πηγή έμπνευσης μπαίνει και κυριαρχεί στη ζωή μου, ένα νέο λογισμικό εγκαθίσταται ή μάλλον αποκαθίσταται μέσα μου, ένα λογισμικό που δέχεται οδηγίες και έχει την εξουσία να τις βάζει σε καθημερινή λειτουργία.

Οι παλιές εντολές του ναι και του μη, εμπλουτίζονται με τη γνώση και τη μέθοδο της κυριαρχίας και της εξουσίας πάνω στο σύνολο της ζωής και όχι μόνο στον στείρο και δουλικό, χωρίς γνώση και εξουσία, τυπικισμό. Ο ξεχασμένος άρχοντας ξυπνάει μέσα μου και έχω πρόσβαση σε μια αστείρευτη πηγή ζωντανού νερού.

Ο άρχοντας που διαχειρίζεται εξουσία, που έχει την δύναμη να εξουσιάζει τον εαυτό του και όχι μόνον, δεν μπορεί να είναι ευκολόπιστος, δεν μπορεί να πιστεύει σε ότι οι άλλοι του σερβίρουν.

Ο ίδιος πρέπει να έχει υπεύθυνη άποψη και ευθύνη για την άποψή του. Η πίστη του πρέπει να είναι βαθιά ριζωμένη και όχι εποχιακή, όχι συγκυριακή. Στις προκλήσεις της ημέρας πρέπει να διαθέτει αντοχή και να έχει αποτελεσματικότητα, διότι σε διαφορετική περίπτωση η απώλεια της εξουσίας του είναι προφανής.

Ο άρχοντας δεν βιάζεται, ο άρχοντας δεν είναι μικροπρεπής, δεν προτρέχει η γλώσσα της διανοίας του, αλλά προηγείται η περίσκεψη και μετά η απόφαση και ο λόγος. Ο άρχοντας στηρίζει τις απόψεις στη γνώση του και στην προσωπική του εμπειρία. Οι άλλοι θα τον αμφισβητούν, θα προσπαθούν να τον μετακινήσουν από τις θέσεις της αλήθειας την οποία αυτός γνωρίζει, αλλά ο ίδιος θα μένει σταθερός και οι ριπές του καταστροφικού ανέμου θα τον λυγίζουν χωρίς αποτέλεσμα.

Όταν η βάση του οικοδομήματος είναι σταθερή, όταν οι ρίζες του δένδρου δεν είναι επιφανειακές αλλά έχουν φτάσει στο αναγκαίο βάθος και έχουν βρει την πηγή του αναγκαίου υπόγειου νερού, τότε οι πιθανότητες καταστροφής είναι λίγες και εφόσον ο ζωντανός θεός είναι παρών θα έχει προβλέψει, ώστε μαζί με την περιπέτεια να έρχεται και το θετικό αποτέλεσμα στην πίστη για ένα καλύτερο αύριο και ένα αιώνιο παρόν.

Ως καλοί διαχειριστές της καθημερινότητας όλοι γνωρίζουμε ότι για κάθε πράξη μας υπάρχει κέρδος και ζημία. Υπάρχει θυσία, υπάρχει και ανταπόδοση. Υπάρχει κόπος, υπάρχει και αμοιβή.

Καμιά πράξη μας δεν γίνεται χωρίς κέρδος ή ανταμοιβή. Πολύ περισσότερο αυτό έχει αξία όταν ομιλούμε για σοβαρές υποθέσεις, για πράγματα σπουδαία και δαπανηρά. Όσο μεγαλύτερη η προσφορά και ο κόπος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ανταμοιβή κατά κανόνα. Αυτό ισχύει στην καθημερινότητα, αυτό ισχύει στον επαγγελματικό μας βίο, αυτό ισχύει σε όλες τις φυλές του κόσμου διαχρονικά. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της πίστεως.

Ο ίδιος ο Χριστός υποσχέθηκε ότι καμιά πράξη πίστεως δεν μπορεί να μείνει χωρίς ουσιαστική ανταπόδοση, διότι αν εμείς οι άνθρωποι αναγνωρίζουμε το δίκαιο στην αμοιβή, πολύ περισσότερο ο θεός αναγνωρίζει και ανταποδίδει όχι μόνον κατά το δικό μας μέτρο, αλλά και κατά το δικό του μέτρο το οποίο βρίσκεται πολύ πέραν των όσων εμείς μπορούμε να διανοηθούμε.