Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Στην καθημερινή μας ζωή όλοι συναρμολογούμε πράγματα για να τα χρησιμοποιήσουμε ή χρησιμοποιούμε πράγματα που άλλοι έχουν ήδη συναρμολογήσει. Σε κανένα σχεδόν αντικείμενο από όσα εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες δεν λείπει η συναρμολόγηση, δηλαδή η συνύπαρξη και η συνεργασία διαφόρων μελών και τμημάτων, από τον πολυσύνθετο ηλεκτρονικό υπολογιστή μέχρι την καφετιέρα και το πλυντήριο μας. Προσοχή όμως. Άλλο πράγμα η συναρμολόγηση διαφόρων τμημάτων που λειτουργούν όλα προς μια κατεύθυνση παραγωγής έργου και άλλο πράγμα η σύγχυση διαφόρων υλικών. Στην πρώτη περίπτωση τα μέλη που συναρμολογούνται διατηρούν την αυτοτέλειά τους, στην δεύτερη ομογενο-ποιούνται  και χάνουν την αυτοτέλειά τους.  Στην ζωή της πίστης στον ζωντανό θεό σύγχυση και αδιαφάνεια δεν υπάρχει. Υπάρχει συνεργασία με αυτοτέλεια αλλά ποτέ σύγχυση. Οι δούλοι του κυρίου που τους εμπιστεύθηκε τα τάλαντα ήσαν και οι τρεις δούλοι του ίδιου κυρίου, τους προίκισε και τους τρεις με τα ίδια δώρα, αλλά στην εξέταση οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν συγκεχυμένα με κοινωνικά κριτήρια, αλλά αποδόθηκαν προσωπικά και ατομικά με βάση το έργο που είχε παραχθεί από τον καθένα. Η κρίση και η ανταπόδοση είναι πάντα προσωπική υπόθεση και ποτέ δεν υπάρχει ούτε σύγχυση ούτε διάχυση ευθυνών. Αντίθετα, υπάρχουν προσωπικότητες που κρίνονται αυτόνομα και λαμβάνουν ανταπόδοση αυτόνομα.

Αν και η έννοια του ανταλλάγματος είναι συνδεδεμένη πολλές φορές με δυσάρεστες καταστάσεις, στην πραγματικότητα κάθε μέρα στη ζωή μας λειτουργούμε με ανταλλάγματα, δίνουμε και παίρνουμε. Στις πρωτόγονες κοινωνίες τα ανταλλάγματα ήταν σε είδος, στην ιστορική περίοδο μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε τα κοινά νομίσματα για τις ανταλλαγές και τις συναλλαγές μας. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορείς να λάβεις κάτι χωρίς να δώσεις κάποιο αντάλλαγμα, δεν μπορείς να λάβεις μισθό αν δεν προσφέρεις εργασία. Και ενώ αυτή είναι η καθημερινότητα όλων μας, στη ζωή της πίστης δεν προβλέπεται και δεν περιλαμβάνεται αντιστοίχιση πραγμάτων. Διότι ο μόνος που δεν έχει ανάγκες είναι ο Δημιουργός μας και εμείς δεν έχουμε κάτι να του δώσουμε. Το μόνο που απομένει είναι η άσκηση και εφαρμογή πίστης, όχι για να δώσουμε κάτι, αλλά για να εκπαιδευτούμε και αυτή η εκπαίδευση και εμπειρία αποτελεί το θεμέλιο λίθο για να γεμίζει η ζωή μας όχι μόνο με τα αναγκαία αγαθά της καθημερινότητας, αλλά και με αγαθά πολύ πέραν αυτών, χρονικά και τοπικά. Διότι ο Δημιουργός μας όχι μόνο δεν έχει όπως έχουμε εμείς ανάγκες, τις οποίες πρέπει να ικανοποιήσει, αλλά έχει προβλέψει και έχει προετοιμάσει θησαυρούς και αναμένει τους ενδιαφερόμενους και ικανούς να τους αποκτήσουν. Και οι θησαυροί του Δημιουργού ούτε ελαττώνονται, ούτε τελειώνουν, ούτε παλιώνουν, αλλά είναι πάντα επίκαιροι και πολύτιμοι.

Η έννοια του εφαρμόζω έχει σχέση με τον αρμό και την σύνδεση. Αρμός είναι το σημείο επαφής δύο ή περισσότερων πραγμάτων και επιτρέπει την συνύπαρξη και την συνεργασία τους. Στην σύγχρονη ζωή μας όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε χαρακτηρίζονται από την αξιοποίηση αυτής της τεχνικής, της συναρμογής, της προσαρμογής, των εφαρμογών στην καθημερινότητά μας. Αν υπάρχει μια θεωρία, η εφαρμογή της αποδεικνύει την ορθότητα και την λειτουργική της αξία. Μέχρι τότε παραμένει θεωρία χωρίς πρακτική αξία για τον καθημερινό άνθρωπο. Την ίδια λογική συνέστησε ο Χριστός και σε σας και σε μένα. Να βάζουμε σε εφαρμογή, σε συνδυασμό λειτουργικό και παραγωγικό, τα στοιχεία της διδασκαλίας του και όχι μόνον να παραμένουμε στην ακρόαση. Η καλή διάθεση και το κόστος των μωρών παρθένων της παραβολής για την απόκτηση του λαδιού μέσα στη νύχτα, αποδεικνύει ότι η κρίση του Θεού δεν είναι συναισθηματική αλλά στηρίζεται πάνω σε αριθμούς και αποτελέσματα πρακτικά. Το κόστος της οικίας του μωρού που έκτισε πάνω στην άμμο, δεν κατέστησε το οικοδόμημά του ασφαλές, αλλά κατέπεσε ακριβώς γιατί δεν είχε εφαρμόσει την κοινή λογική των πραγμάτων. Και για να εφαρμόσω κάτι πρέπει να το γνωρίζω, να το έχω δοκιμάσει και να το έχω πειραματιστεί προσωπικά, ώστε να γνωρίζω με ασφάλεια το αποτέλεσμα. Η ευθύνη παραμένει πάντα προσωπική υπόθεση και δεν μετατίθεται σε τρίτους.

Αναπτύσσω σημαίνει ξεδιπλώνω κάτι που υπάρχει σε συνεπτυγμένη μορφή. Δεν σημαίνει δημιουργώ κάτι νέο αλλά το υφιστάμενο, το υπάρχον το αναπτύσσω, το μεγαλώνω, αφαιρώ τις πτυχώσεις και το φέρνω στην πραγματική του διάσταση. Προϋπόθεση λοιπόν της ανάπτυξης είναι η ύπαρξη. Η ανάπτυξη ακολουθεί. Αυτή  η αλληλουχία των πραγμάτων έχει κρίσιμη σημασία γιατί αν κάποιος νομίζει ότι έχει κάτι αλλά στην πραγματικότητα δεν το έχει, τότε καταβάλλει προσπάθειες να το αναπτύξει, να το ξεδιπλώσει, να του δώσει την μορφή και το σχήμα που θα έπρεπε να έχει, αλλά έχει γίνει ένα τραγικό λάθος στον συλλογισμό αυτό: δεν υπάρχει αυτό το αντικείμενο, δεν υφίσταται αυτό το θέμα για να συζητήσουμε για το επόμενο στάδιό του που είναι η ανάπτυξη. Ένα μωρό παιδί για να μεγαλώσει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει γεννηθεί και η ανάπτυξή του ακολουθεί. Δεν προηγείται της γέννησης του βρέφους η ανάπτυξή του. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι τέτοιες τραγικές αστοχίες στη συνείδησή μας έχουν αφαιρετικό και καταστροφικό χαρακτήρα, διότι δαπανούμε για να οικοδομούμε πραγματικά υλικά σε φανταστικούς τοίχους και φυσικά το οικοδόμημα δεν υφίσταται και στο τέλος υπάρχει σωρός υλικών και ερειπίων που μας έχουν στοιχίσει σε κόπο, χρόνο και χρήμα χωρίς τελικό οικοδόμημα. Στον τομέα της πίστης στον ζωντανό θεό, αυτή η αφέλεια έχει μηδενικό αποτέλεσμα, υψηλό κόστος και συντρίμμια που δημιουργούν φορτίο και εμπόδιο και όχι φυσικά εφόδιο και πλουτισμό. 

Η απογοήτευση βασανίζει όλους τους ανθρώπους σε όλες τις εποχές της ανθρωπότητας και έχει σχέση με τις αποτυχημένες προσπάθειές μας. Κάθε φορά που επιχειρούμε κάτι και δεν πετυχαίνουμε, έρχεται μια έστω και μικρή, απογοήτευση. Ένα στοιχείο του πολύπλοκου εσωτερικού μηχανισμού μας, ο οποίος κρίνει και βαθμολογεί τις προσπάθειές μας και την επιτυχία ή την αποτυχία μας. Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός ο εσωτερικός, είναι απόλυτα προσωπικός και κανείς στην ουσία δεν μπορεί να εμπλακεί. Εγώ πετυχαίνω στην προσπάθειά μου και εγώ έχω την ικανοποίηση. Εγώ αποτυγχάνω στην προσπάθειά μου και εγώ υφίσταμαι την απογοήτευση. Οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μπορεί να συμπονούν ή να χαίρονται μαζί μας, αλλά η απογοήτευση της αποτυχίας είναι μια εσωτερική πληγή που αποδυναμώνει την θέλησή μας, φέρνει κλίμα ηττοπάθειας, και σταδιακά χάνεται η εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου και στην προσωπικότητά μου. Και ενώ στον φυσικό κόσμο αποτυγχάνω, οι συνέπειες βασανίζουν τον εσωτερικό, τον ψυχικό μου κόσμο. Στη ζωή της ζωντανής πίστης τα στοιχεία της απογοήτευσης από τις αποτυχημένες μου προσπάθειες είναι μαθήματα και όχι παθήματα. Είναι προκλήσεις για επανάληψη της προσπάθειας και ενίσχυση της προσωπικότητας και όχι αρρωστημένες επικλήσεις απελπισίας.