Αν και ιστορικά άρχοντες είναι εκείνοι που ασκούν εξουσία δημόσια, στην πραγματικότητα η έννοια δεν είναι μόνο αυτή. Άρχοντας είναι εκείνος που άρχει, δηλαδή εξουσιάζει κάτι και προφανώς πρώτος άρχοντας είναι εκείνος που μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του και κάνει αυτό που θέλει να κάνει και δεν κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άρχοντας είναι αχυράνθρωπος, δηλαδή κάνει ότι του λένε οι άλλοι, χωρίς ο ίδιος να έχει εξουσία ουσίας και όχι μόνον τύπου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αρχόντων της ζωής, των ανθρώπων που έχουν λάβει εξουσία γιατί εμείς τους την προσφέραμε, και των αρχόντων της ουσίας, που είναι όλοι εκείνοι που κρίνουν οι ίδιοι και έχουν οι ίδιοι την εξουσία να κάνουν κάτι, να πάρουν μια απόφαση και να πληρώσουν το κόστος της δικής τους απόφασης.

Στην Βίβλο περιγράφονται άρχοντες με αδυναμίες και επιτυχίες και καθένας από μας μπορεί να πάρει το μάθημά του: μίμηση για τις επιτυχίες και άρνηση για τις αποτυχίες. Ο ίδιος ο Χριστός προκάλεσε στις μέρες του όλους τους άρχοντες που άκουγαν για εκείνον. Και ενώ οι άρχοντες ήξεραν πολύ καλά την αξία και τη σημασία της παρουσίας και των λόγων του, τελικά οι υπηρέτες, οι δούλοι ήσαν εκείνοι που κατανόησαν καλύτερα την αξία και την πρακτική εφαρμογή των λόγων του.

Οι άρχοντες αρνήθηκαν μέσα στην άσκηση της εξουσίας τους τη δύναμη και το μεγαλείο του, οι δούλοι κατανόησαν καλύτερα το μήνυμα που μετέφερε. Το ίδιο συνεχίζει να ισχύει και σήμερα.

Πρ

Η έμφαση και ο τονισμός του θέματος που ήθελε να δώσει ο Χριστός είναι προφανής, όταν χρησιμοποιεί το νερό ως στοιχείο για την έρημο μέσα στην οποία βρίσκονταν τότε οι ακροατές του και βρισκόμαστε και πολλοί από μας σήμερα. Όπως η έλλειψη του νερού συνεπάγεται θάνατο για τον άνθρωπο, αλλά και τα ζώα που βρίσκονται στην έρημο, έτσι και η απουσία του δικού του νερού έχουν τα ίδια αποτελέσματα: στέρηση και τελικά θάνατο. Όμως η παρουσία και ο λόγος του Χριστού δεν είναι στα δικά μας τα μέτρα, αλλά ξεπερνά κατά πολύ τις προσωπικές μας ανάγκες, ξεπερνά κατά πολύ τα δικά μας χρονικά και ηλικιακά όρια, ξεπερνά κατά πολύ όλα όσα εμείς ονειρευτήκαμε στη ζωή μας. Για τον λόγο αυτό εξηγεί στους ακροατές του – θρησκευόμενους της εποχής εκείνης – αλλά και σε μας σήμερα που μοιάζουμε με εκείνους τους θρησκευόμενους, ότι το νερό το δικό του δεν ικανοποιεί απλά τις προσωπικές μας ανάγκες, αλλά επεκτείνεται πολύ πέρα από αυτές, τοπικά, χρονικά και εμπορικά. Το δικό του νερό είναι μια πηγή που τρέχει συνέχεια, αλλά έχει ένα ακόμη γνώρισμα. Μπορεί να γίνει πηγή από τον άνθρωπο που το πίνει και μια νέα πηγή να δημιουργηθεί, η οποία θα βοηθά άλλους ανθρώπους να πιουν, να πάρουν κουράγιο για την πορεία τους μέσα στην έρημο και τελικά και οι ίδιοι να φτάσουν στην πρώτη πηγή, τον ίδιο τον Χριστό, και να γίνουν και εκείνοι πηγές που θα ποτίζουν περισσότερους “κοπιώντες και πεφορτισμένους” μέσα στην καθημερινή πορεία της ερήμου.

Για όποιον βρίσκεται στην έρημο χωρίς νερό, το πολυτιμότερο πράγμα είναι ένα ποτήρι κρύο νερό. Το νερό στην έρημο αξίζει περισσότερο από όσο αξίζει σε μια περιοχή με πολύ νερό, ακριβώς γιατί η έλλειψή του συνεπάγεται σύντομα θάνατο. Αυτό το παράδειγμα χρησιμοποίησε ο Χριστός για να δείξει στους ακροατές και οπαδούς του την αξία του νερού που εκείνος προσφέρει. Όπως το νερό είναι το στοιχείο που μας συνδέει με την ζωή, ενώ η απουσία του συνεπάγεται θάνατο και μάλιστα οδυνηρό, έτσι και η απουσία του δικού του νερού συνεπάγεται εσωτερικό θάνατο, απομάκρυνση από την πηγή της αιώνιας ζωής και όχι μόνο της πρόσκαιρης καθημερινής. Για τον λόγο αυτό και η φωνή του Χριστού δεν ήταν η συνήθης όταν μίλησε για το θέμα αυτό, αλλά μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ότι έκραξε, δηλαδή έβγαλε κραυγή όσο γίνεται πιο δυνατή. Και η κραυγή αυτή διαπερνά και ξεπερνά τους ακροατές της στιγμής εκείνης και εκτείνεται δυο χιλιάδες χρόνια σε όλους τους κατοίκους πάνω στη γη. Είναι η κραυγή κάθε δημιουργού που σέβεται, αγαπά και εκτιμά τη δημιουργία του. Είναι η κραυγή κάθε γονιού που βλέπει το παιδί του να χάνεται χωρίς να μπορεί να το βοηθήσει. Είναι μια κραυγή πριν πλησιάσουμε στον τάφο χωρίς επιστροφή. Είναι η κραυγή της ζωής που μπορεί να νικήσει το θάνατο, όταν ο ακροατής επιστρέψει και βρει την αλήθεια που έχασε μετά την παιδική αθωότητα.

Η έρημος είναι συνδυασμένη με την παντελή απουσία νερού. Και αυτό δηλώνει και την απουσία της ζωής, όπως τουλάχιστον την γνωρίζουμε. Έρημος σημαίνει περιοχή θανάτου, όχι γιατί δεν υπάρχει ήλιος, αλλά γιατί δεν υπάρχει νερό. Και ενώ ο ήλιος είναι ευεργετικός, στην περιοχή της ερήμου είναι όχι απλά εχθρικός, αλλά καταστρεπτικός για την ζωή. Διότι χωρίς ήλιο μπορεί κάποιος να ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Χωρίς όμως νερό, οι ημέρες του ανθρώπου είναι μετρημένες και δεν ξεπερνούν τις λίγες βδομάδες. Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός έθεσε την αξία της παρουσίας του σε σύγκριση με την αξία του φυσικού νερού. Η απουσία του φυσικού νερού επιφέρει θάνατο, και η απουσία του Χριστού από την καθημερινότητά μας σημαίνει επίσης θάνατο, δηλαδή απουσία ζωής. Και ο Χριστός κράζει, φωνάζει δηλαδή με όλη τη δύναμη της φωνής του, τότε και τώρα, ότι όποιος στερείται το δικό του νερό, τη δική του παρουσία, να πηγαίνει σε αυτόν για να πίνει και να ξεδιψάει. Το φυσικό νερό απαλλάσσει από τη δίψα και απομακρύνει τον φυσικό θάνατο που μπορεί να επέλθει από την έλλειψή του. Το νερό, για το οποίο φώναξε με όλη του τη δύναμη ο Χριστός, απαλλάσσει από την φτώχεια του εσωτερικού ανθρώπου και απομακρύνει τον φυσικό αλλά και τον αιώνιο θάνατο που έχει επέλθει από την απουσία του ζωντανού νερού που υποσχέθηκε ο Χριστός στην Σαμαρείτισσα.

Το καινούριο πάντα αμφισβητείται από το παλιό. Το παλιό αντιστέκεται στο καινούριο, γιατί το θεωρεί εχθρό του, ενώ στην πραγματικότητα είναι έκφραση της ίδιας αλήθειας με σύγχρονο τρόπο. Έτσι αρχικά φαίνεται ένας διχασμός, αργότερα όμως είναι προφανής η γένεση ενός νέου, όπως και στην περίπτωση των ανθρώπων. Μπορεί βέβαια οι γονείς να έχουν συνείδηση της αξίας των παιδιών τους και να μην τα αντιστρατεύονται, όμως και στην περίπτωση των νέων ιδεών θα πρέπει να ισχύει το ίδιο. Αφού κάθε νέο έχει ως προϋπόθεση το παλιό, θα έπρεπε και για τις ιδέες οι παλιές να αναγνωρίζουν την αξία των νέων και να τους παραχωρούν τόπο. Αυτό ήταν και το ιστορικό λάθος των υπευθύνων της εποχής του Χριστού. Καταλάβαιναν την αξία του νέου, όμως η παράδοση ήταν το εύκολο και ασφαλές οχυρό και εύκολα μπορούσε να κρύψει κάποιος την γύμνια του πίσω από την αξία της τήρησης της παράδοσης, αν και είναι γνωστό ότι κανένας ποτέ ούτε γνωρίζει τι είναι το σύνολο της παράδοσης ούτε να την τηρήσει μπορεί, ακριβώς γιατί πρόκειται για τύπους που δημιουργήθηκαν σε άλλες εποχές, κάλυψαν ανάγκες της τότε εποχής, και φυσικά σήμερα είναι ασύμβατες με την πραγματικότητα. Το μίσος και ο φθόνος πίσω από το πρόσχημα της αναγκαιότητας της παράδοσης ήταν η πραγματική αιτία που οδήγησαν τον δάσκαλο στον σταυρό. Η πολεμική των υπευθύνων της εποχής του Χριστού δεν είχε κίνητρο την αλήθεια, αλλά είχε πρόσχημα τους τύπους και ουσία την χολή που έσταζε μέσα τους εναντίον της αλήθειας που είχε εκφράσει ο Χριστός, αλήθεια που στην πραγματικότητα εκτεινόταν πολύ πέρα από τα σύνορα του έθνους το οποίο υποτίθεται ότι υπηρετούσαν.