Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Καθένας μας γράφει καθημερινά τη δική του ιστορία και παίζει το δικό του ρόλο μέσα στην κοινωνία. Από την ώρα της γέννησής μας και κυρίως από την ενηλικίωσή μας, καθένας βρίσκεται μέσα στο στάδιο των αγώνων της κοινωνίας και παίζει ένα ρόλο με θεατές το σύνολο του κόσμου γύρω του. Και καθώς πλέον ο κόσμος γύρω μας δεν είναι μόνο οι γείτονές μας, αλλά είναι και τα άκρα του κόσμου μέσω της σύγχρονης τεχνολογίας, είναι προφανές ότι ο ρόλος όχι μόνο πρέπει να είναι αυτός που θέλω, αλλά και να μάθω να τον εξασκώ αποτελεσματικά για να παράγεται και το αντίστοιχο αποτέλεσμα, αφού στόχος είναι όχι μόνον ο βιοπορισμός αλλά και η αναγνώριση, το χειροκρότημα των θεατών για το μάθημα που παίρνει από τον δικό μου ρόλο. Πολύ περισσότερο οι άνθρωποι της ζωντανής πίστης καλούνται όχι μόνον να εργαστούν για τον βιοπορισμό, αλλά και να αναδείξουν τις αρετές της πίστης που λαμβάνουν από εκείνον που τους καλεί στον δικό του αγώνα, όχι ως κουρασμένοι και φορτωμένοι αλλά ως πρωταγωνιστές, κεφαλές και ηγετικές προσωπικότητες, που αποδεικνύουν στην πράξη την πίστη τους ότι ο ζωντανός θεός ζωογονεί τα θνητά σώματα με το δικό του ανανεωτικό Πνεύμα της Αλήθειας και της Ζωής.

Η καλή μου διάθεση για κάτι, η καλή μου επιθυμία και πρόθεση δεν είναι αρκετά. Είναι μια καλή αρχή, ένα καλό σημάδι. Γιατί καθένας μας θέλει η καλή διάθεση, η καλή πρόθεση να επιβεβαιωθεί και με αντίστοιχες πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι δεν μείναμε στην ιδέα και στις προθέσεις, αλλά πληρώσαμε το κόστος σε χρόνο, κούραση και χρήμα και τελικά κάναμε το έργο που είχαμε την επιθυμία να κάνουμε. Η καλή μου διάθεση να γίνω γιατρός όταν ήμουν μικρός δεν σημαίνει ότι έγινα και γιατρός, αν την καλή μου διάθεση δεν συμπληρώσουν τα είκοσι χρόνια σπουδών για να μάθω την επιστήμη και στη συνέχεια να εξασκήσω το επάγγελμα και να ολοκληρωθεί ο κύκλος επιθυμία – σπουδές – επιτυχή αποτελέσματα. Όταν όμως ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωντανής πίστης στον ζωντανό θεό, κατά κανόνα μένουμε στο νηπιαγωγείο, στις προθέσεις και τις καλές διαθέσεις, στα συναισθήματα και όχι στην ακριβή γνώση και πρακτική εφαρμογή των Λόγων. Μαθαίνουμε ίσως να συλλαβίζουμε, αλλά είμαστε πολύ μακριά από το να κατανοούμε τα νοήματα που μεταμορφώνουν την ζωή μας. Μένουμε παιδιά στο μυαλό και ώριμοι στην απάτη, παιδιά στα θρησκευτικά συναισθήματα αλλά επαγγελματίες στην πλεονεξία και την διαστροφή. Και ύστερα φταίνε όλοι οι άλλοι και ποτέ εμείς για τη μιζέρια και τη φτώχεια της ζωής μας.

Δεν υπάρχει σύγχρονος Έλληνας που να μην κατανοεί την έννοια του κέρδους και της ζημίας, ανεξάρτητα από το επάγγελμα που ασκεί. Το κέρδος είναι μετρήσιμη παράμετρος και κατά κανόνα εννοούμε το οικονομικό κέρδος που μεταφράζεται σε ευρώ. Αντίστοιχη είναι και η έννοια της ζημίας, της απώλειας υφισταμένων κερδών. Όμως δεν είναι μόνον τα υφιστάμενα κέρδη και αγαθά που υφίστανται ζημία. Υπάρχει και το προσδοκώμενο κέρδος, αυτό που θα μπορούσα να αποκτήσω και δεν το απέκτησα. Τότε η απώλεια δεν είναι μόνον χρήματα, αλλά είναι απώλεια θάρρους, αφού η προσπάθειά μου απέτυχε. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, η απώλεια του θάρρους και της εμπιστοσύνης, γνωρίζουμε όλοι ότι είναι ολέθριος παράγοντας, διότι οδηγεί σε απογοήτευση, καταδικάζει  σε απραξία, σταδιακά αφαιρεί την αισιοδοξία από τη ζωή μας, η νωθρότητα αντικαθιστά την δραστηριότητα, και τελικά όχι μόνον κέρδη δεν υπάρχουν, αλλά καλλιεργείται και το έδαφος για μακροχρόνια ερήμωση και συμφορά. Στη ζωή της πίστης, αυτές οι παράμετροι όχι μόνον ισχύουν όπως και στην περίπτωση των εμπορικών κερδών ή ζημιών, αλλά επειδή το διακύβευμα δεν είναι μόνον εφήμερα αλλά και αιώνια και αναντικατάστατα αγαθά, η στέρησή τους προικοδοτεί τις επόμενες γενεές με αρνητικό πρόσημο και χαμηλό σημείο εκκίνησης. Και αυτό που ζει ο λαός μας σήμερα είναι η ακτινογραφία αυτής της αλήθειας.

Η εξοικείωση είναι δίκοπο μαχαίρι. Από την μια μπορεί να διευκολύνει, και από την άλλη μπορεί να καταστρέψει. Διευκολύνει αν θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι βαθύτερα, καταστρέφει αν θεωρήσουμε την οικειότητα ως μέσον επαρκούς γνωριμίας και δεν θελήσουμε να προχωρήσουμε βαθύτερα. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό έχει εξαιρετική σημασία, διότι η γνωριμία, η εξοικείωση με κάτι, πρέπει να συνοδευτεί από βαθύτερο ενδιαφέρον και αναζήτηση. Σε διαφορετική περίπτωση η γνωριμία μένει στην επιφάνεια, δεν υπάρχει καλλιέργεια ενδιαφερόντων και, ενώ η ορθή πορεία είναι από το καλό στο καλύτερο και από το μέγα στο μείζον, εμείς ικανοποιούμαστε με την υφιστάμενη γνωριμία και σύντομα κάθε πρόοδος, κάθε πρόκληση για νέα βήματα, πέφτει στο κενό με την ικανοποίηση ότι εγώ τα ξέρω και δεν χρειάζεται να μάθω κάτι νέο. Οι Έλληνες γνωρίζουμε το Χριστό ως όνομα και ως μορφή από τις απεικονίσεις της Εκκλησίας. Δεν γνωρίζουμε όμως επαρκώς την διδασκαλία του Χριστού και κυρίως δεν ενδιαφερόμαστε να εκπαιδευτούμε στην ακοή και εφαρμογή της διδασκαλίας, με αποτέλεσμα να χάνουμε μεγάλο κεφάλαιο από τις δωρεές του Θεού. Στην τελευταία μάλιστα περίπτωση όχι μόνο χάνουμε, αλλά σταδιακά βυθίζουμε τους εαυτούς μας στην κολυμβήθρα της ολιγοπιστίας και τελικά της απιστίας με ατομική στέρηση και απώλειες όχι μόνο υλικών αλλά και άφθαρτων αγαθών.

Το βέλος ήταν πάντοτε επιθετικό όπλο και είχε το πλεονέκτημα της απόστασης ανάμεσα στους δυο αντιπάλους. Ενώ δηλαδή το ξίφος απαιτούσε τη σωματική επαφή των αντιπάλων, ο τοξότης με το βέλος είχε την άνεση να παρακολουθεί τις κινήσεις του αντιπάλου και να κτυπά εκ του ασφαλούς. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο ξίφος και στο βέλος δίνει και ένα νόημα στην πάλη μας κατά την καθημερινότητα, διότι υπάρχουν επιθέσεις που ο αντίπαλος είναι ορατός και γνωστός, αλλά υπάρχουν και επιθέσεις που ο αντίπαλος είναι αόρατος και άγνωστος. Και είναι προφανές ότι ο αντίπαλος στα ζητήματα της ζωντανής πίστης δεν είναι κατά κανόνα ούτε ορατός ούτε γνωστός, αφού χρησιμοποιεί βέλη που φτάνουν σε μας από άγνωστες πηγές και κατευθύνσεις. Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται να διατηρήσει ζωντανή την πίστη και ενεργό τον Λόγο, να εκπαιδευτεί στην ανορθόδοξη αυτή πάλη, όχι μόνο ως προς την απόκρουση των βελών αλλά και στην θεραπεία των τραυματισμένων μελών, ώστε η προσβολή του αντιπάλου να μην έχει μόνιμα και καταστροφικά αποτελέσματα, αλλά να λειτουργεί ως εκπαιδευτικό τμήμα της καθημερινότητά μας.