Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η λέξη πείρα βρίσκεται πίσω από τις έννοιες πειρασμός, πείραμα, πειράγματα κλπ και όλοι καταλαβαίνουμε πόσο σημαντική είναι η έννοια της πείρας. Μάλιστα είναι προφανές ότι η πείρα των άλλων δεν έχει την ίδια ένταση και την ίδια αξία με την προσωπική πείρα και εμπειρία. Αυτό το οποίο εσύ βιώνεις δεν μεταφέρεται. Μεταφέρονται εικόνες και λόγια, όχι όμως η εμπειρία που παραμένει πάντοτε απόλυτα προσωπική και αναντικατάστατη αξία. Για τον λόγο αυτό καθένας μας έχει τις προσωπικές του εμπειρίες και πάνω σε αυτές στηρίζεται κατά κύριο λόγο. Η ατομική μου εμπειρία αφήνει τα ίχνη της στη ζωή μου, από αυτήν διδάσκομαι, και η πείρα είναι το βασικό στοιχείο σε κάθε πείραμα. Δοκιμάζουμε κάτι και από την θετική ή αρνητική πείρα συνεχίζουμε ή διακόπτουμε το πείραμα. Δεν υπάρχει εξέλιξη χωρίς πείραμα και αυτό δηλώνει την αξία της έννοιας του πειράζω, δοκιμάζω. Στην ζωή της πίστης κανείς δεν θέλει τα πειράματα και τα πειράγματα. Όλοι θέλουμε ασφάλεια και βεβαιότητα. Χωρίς προσωπική πείρα όμως, χωρίς προσωπικούς πειραματισμούς και προσωπική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων, ούτε ασφάλεια υπάρχει ούτε βεβαιότητα για την πορεία που ακολουθώ. Αδράνεια και απραξία είναι το αντίθετο της πείρας και του πειράματος. Το ένα σκοτώνει, το άλλο προάγει και πλουτίζει.

Χωρίς αμφιβολία δυο χιλιάδες χρόνια είναι μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα σε μας και στην παρουσία του Χριστού στην Ιουδαία την εποχή εκείνη. Όμως παραδόξως, το ίδιο βιβλίο διαβάζουμε για δυο χιλιάδες χρόνια, τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε, τις ίδιες προκλήσεις και τα ίδια ερωτήματα. Αν εξαιρέσουμε την τεχνολογία των τελευταίων εκατό περίπου χρόνων, συμφωνούμε όλοι ότι τίποτα δεν άλλαξε στον άνθρωπο. Οι ανάγκες είναι ίδιες σε τροφές και ανθρώπινες σχέσεις, τα ερωτήματα για την ζωή και τον θάνατο παραμένουν αμείλικτα μέσα στις γενιές. Η αντιμετώπιση των ίδιων ερωτημάτων απαιτεί κατά συνέπεια και την σοβαρότητα και υπευθυνότητα που ζήτησε ο ίδιος ο Χριστός από τους μαθητές του, όταν οι ίδιοι εκείνοι του έθεταν τα ίδια ερωτήματα με τα δικά μας. Για μας τους Έλληνες, η κοινή γλώσσα τότε και σήμερα είναι ένα καλό εργαλείο για να θέσουμε τα ερωτήματα και να πάρουμε τις απαντήσεις μέσα από τα Ιερά Γράμματα, τις απαντήσεις που έδωσε ο ίδιος ο Χριστός. Αν δεν θέσουμε τα ερωτήματα, δυο λόγοι θα υπάρχουν. Δεν μας ενδιαφέρει η ποιότητα και το μήκος της ζωής μας ή υπάρχει ένα προπέτασμα ομίχλης που αμφισβητεί την αξία της αλήθειας για τα ερωτήματά μας. Θυμήσου όμως. Πάντα πίσω από τα σύννεφα και την ομίχλη υπάρχει ο ήλιος και η αλήθεια.

Στους κοινούς στόχους και τις παρόμοιες προσπάθειες, οι αποτυχίες των άλλων δεν αποτελούν πρότυπο προς μίμηση, αλλά αποτελούν αντικείμενο περισυλλογής και μελέτης των στοιχείων που οδήγησαν στην αποτυχία του άλλου. Όχι γιατί πρέπει να κριθεί η αποτυχία και να κατακριθεί ο μη επιτυχών, αλλά γιατί τα παθήματα των άλλων πρέπει να γίνονται μαθήματα και παραδείγματα προς μελέτη. Αν στα 2000 χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την εποχή του Χριστού έχουν υπάρξει παραδείγματα που κατά την γνώμη σου αποδεικνύουν την αποτυχία των άλλων στα ζητήματα πίστης και συμπεριφοράς, μην οπλίζεσαι με νοοτροπία κριτή του κόσμου, αλλά βλέπε στο δικό σου δρόμο, έχε το βλέμμα σου στις δικές σου ευκαιρίες και τις προσωπικές σου προκλήσεις, μάθε από τα λάθη των άλλων και απόφυγε την δική σου αποτυχία. Αν έχεις ανακαλύψει τα δώρα και τα εφόδια του δημιουργού που έχει ετοιμάσει για σένα, αλλά διστάζεις ακούγοντας τις αποτυχίες των άλλων, θυμήσου: στα Ιερά Γράμματα υπάρχουν και θετικά και αρνητικά παραδείγματα. Μην ακολουθείς τα αρνητικά, ακολούθα τα θετικά. Μάθε από τις αποτυχίες, αλλά μην δέχεσαι ότι ήλθε το τέλος του κόσμου. Αύριο μπορείς ξανά να δοκιμάσεις. Αυτή είναι η ζωή μας. Το αύριο μπορεί να γίνει καλύτερο, μόνο αν εγκαταλείψεις το φόβο της αποτυχίας και τη μοιρολατρία.

Η προσπάθειά μας να αυξήσουμε σε μέγεθος και αριθμό τις μερίδες των πραγμάτων που κατέχουμε είναι μέσα στη φύση μας. Όλοι θέλουμε αύξηση στην ιδιοκτησία μας, στα κινητά και τιμαλφή αγαθά μας και αγωνιζόμαστε καθημερινά γι αυτό. Πόσο αντέχεις την αύξηση των κινητών και ακινήτων αξιών που κατέχεις; Απάντηση δεν υπάρχει ακριβώς γιατί και ερώτηση τέτοιου τύπου δεν μπορεί να τεθεί ποτέ, δηλαδή πόσο θέλεις να αυξήσεις τον πλούτο σου. Ενώ λοιπόν η αύξηση των καθημερινών μου αγαθών τελεί υπό τον απεριόριστο αριθμό, στα ζητήματα της πίστης όχι απεριόριστο ορίζοντα δεν αναζητούμε, αλλά αντίθετα θέτουμε όρια ασφικτικά περιορισμένα. Η ψυχή μας λιμοκτονεί, αλλά εμείς αγνοούμε τα σήματα της ένδειας, τα προσπερνούμε ως παιδικές αφέλειες και καταλήγουμε με μύρια όσα ψυχικά κενά πίστης και αποτελεσματικότητας. Και ενώ είναι προφανές ότι τα καθημερινά αγαθά όσο και αν τα αυξήσουμε, στο τέλος εμείς τα ίδια περίπου πράγματα έχουμε ανάγκη, ωστόσο συνεχίζουμε να μην επενδύουμε παράλληλα με την καθημερινότητα και στο μέλλον. Η ορθή στάση είναι, εξορθολογίζοντας τον ορίζοντα των φυσικών μου αναγκών και αγαθών που συγκεντρώνω, να μετακινήσω τον απεριόριστο ορίζοντά μου, στην αύξηση των μεριδίων της ατομικής μου πίστης, γιατί έτσι και την ποιότητα ζωής μου σήμερα αναβαθμίζω, αλλά και μερίδα μέλλοντος μου πιστώνεται.

Ταξιδεύουμε αλλά δεν προσεγγίζουμε. Περνάμε πολλές περιοχές με το αυτοκίνητο, το πλοίο, το αεροπλάνο, αλλά τελικά προσεγγίζουμε, πλησιάζουμε για να ακουμπήσουμε στο έδαφος μόνον του προορισμού μας. Τα ενδιάμεσα μέρη, είναι εικόνες περαστικές που μπορεί να κρατήσαμε μεν στη μνήμη μας, αλλά έμειναν πίσω ως ανάμνηση. Το εγγύς και το εγγίζω, πλησιάζω για να ακουμπήσω, είναι έννοιες οικείες στην ελληνική γλώσσα. Αντίστοιχη είναι και η έννοια του προσεγγίζω στα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Ταξιδεύω με ένα σκοπό και είναι προφανές ότι όλοι μας ταξιδεύουμε στην καθημερινότητα με  ένα σκοπό, είτε βιοποριστικό είτε σκοπό πέραν της καθημερινότητας. Και για μεν την καθημερινότητα, η πρακτική ανάγκη μας καθιστά παραγωγικούς και προσεκτικούς. Αντίθετα, στα ζητήματα της πίστης που περιλαμβάνουν όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο και το εγγύς και το απώτερο μέλλον, η προσοχή μας κατά κανόνα είναι χαλαρή, δεν προσεγγίζουμε με το ίδιο ενδιαφέρον τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Σταδιακά μειώνεται το ενδιαφέρον μας, γινόμαστε νωθροί στις ακοές του Ευαγγελίου, η πίστη μένει ανενεργή και καταλήγουμε σε τυπικό χριστιανικό πρόγραμμα, χωρίς έλεγχο βάθους και αποτελεσματικότητας. Η πίστη του κόκκου συνάπεως δεν αποδίδει καρπούς, τα εφόδια και τα δώρα του δημιουργού μας όχι μόνον δεν αξιοποιούνται, αλλά λησμονούνται και χάνονται μέσα στη λήθη και στην ανυπαρξία της αλήθειας στη ζωή μας.