Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η φράση “η δουλειά μου είναι σαν το γεφύρι της Άρτας” σημαίνει ένα έργο που την ημέρα γίνεται και το βράδυ καταστρέφεται, άρα πρέπει την επομένη να αρχίσω και πάλι από την αρχή. Και αυτό βέβαια είναι μια κατάρα, γιατί το να επαναλαμβάνει κάποιος το ίδιο έργο χωρίς αυτό να ολοκληρώνεται ποτέ, δεν σημαίνει μόνο χάσιμο χρόνου, αλλά είναι και δήλωση αναισθησίας και μωρίας, αφού ενώ κοπιάζω άσκοπα και δεν σταματώ για να κατανοήσω που οφείλεται αυτή η κατάρα. Και βέβαια στην καθημερινότητα δεν έχω υπόψη μου σοβαρούς ανθρώπους που να κοπιάζουν χωρίς κανένα κέρδος. Αντίθετα, όλοι προσπαθούμε κάθε εργασία μας να ολοκληρώνεται, να παίρνουμε το μισθό και το κέρδος μας, προκειμένου να ξεκινήσουμε κάτι άλλο και όχι αρχίζοντας το προηγούμενο έργο από την αρχή. Και ενώ αυτό είναι κατανοητό στην πρακτική ζωή μας, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστεως, κανείς δεν διαμαρτύρεται για το αναποτελεσματικό της πίστης του. Αποδεχόμαστε κάθε μέρα μια αναποτελεσματική θρησκευτική στάση, επαναπαυόμαστε στην επανάληψη αγόγγυστα και καθησυχάζουμε την συνείδησή μας ότι όλα πάνε καλά, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε στάσιμοι, έχουμε μείνει πίσω, και αντί για δάσκαλοι ξαναγυρίζουμε στην πρώτη δημοτικού, αναζητώντας δάσκαλο να μας διδάξει από την αρχή εκείνα, στα οποία εμείς οι ίδιοι θα έπρεπε να είμαστε δάσκαλοι. Στο τέλος βέβαια για όλα φταίνε   οι άλλοι και ποτέ εγώ, σύμφωνα με την Νεοελληνική μας νοοτροπία.

Η λειτουργία του ελατηρίου είναι γνωστή σε όλους μας και υπάρχει σε εκατοντάδες συσκευές που χρησιμοποιούμε όλοι καθημερινά. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αντοχή του στις πιέσεις που δέχεται και μπορεί να παραμορφώνεται προσωρινά, σύντομα όμως επανέρχεται στην αρχική του εικόνα. Και μπορεί αυτή η παραμόρφωση να τρομάζει, ωστόσο ο κατασκευαστής έχει προνοήσει, ώστε να μπορεί ακόμη και σε μεγαλύτερες καταπονήσεις να διατηρεί την λειτουργία του και να επανέρχεται, έτοιμο για την επόμενη καταπόνηση. Βέβαια, η βιομηχανική εικόνα είναι δημιούργημα κυρίως του εικοστού αιώνα, ωστόσο η λειτουργία του ελατηρίου είναι ορατή στη φύση και μάλιστα στα ψηλά δένδρα, τα οποία μπορεί να παραμορφώνονται κάτω από την πίεση των καιρικών συνθηκών, ωστόσο διατηρούν την ευλυγισία τους και επανέρχονται όταν περάσει η καταιγίδα. Ο ίδιος άλλωστε δημιουργός έχει τοποθετήσει και μέσα στον άνθρωπο την ίδια ικανότητα να αντέχει στις πιέσεις των περιστάσεων της καθημερινότητας, και όταν αυτές περάσουν, να μπορεί να επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση, ενισχυμένος από την εμπειρία που έχει ήδη αποκτήσει. Είναι δηλαδή προφανές ότι καθένας μας έχει μέσα του τις προβλεπόμενες για την ζωή του αντοχές και ο Θεός μεριμνά η πίεση από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, να μην υπερβαίνει την δυνατότητα των αντοχών μας, αλλά μαζί με την δοκιμασία, κάνει και την έκβαση ώστε να μπορούμε να αντέξουμε. Μια ματιά στο παρελθόν της προσωπικής μας ζωής το επιβεβαιώνει.

Ο κόσμος δεν είναι μόνο μικρός, αλλά είναι και μέγας. Μικρός για να μπορώ να τον ανακαλύπτω και μέγας για να υπάρχει πάντοτε περιθώριο νέων ανακαλύψεων. Και αυτό δεν ισχύει μόνον για τον φυσικό κόσμο, αλλά ισχύει πολύ περισσότερο και για τον ψυχικό κόσμο, τον δικό μου ατομικό και πολύ προσωπικό κόσμο. Ερευνώντας την ύπαρξή μας καταλαβαίνουμε πόσο λίγο γνωρίζουμε το φυσικό περιβάλλον και πολύ περισσότερο καταλαβαίνουμε πόσο λίγο γνωρίζουμε και το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Στην αρχή της ζωής μας όλα φαίνονται εύκολα και απλά, αλλά αργότερα από την πείρα καταλαβαίνεις ότι το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι τίποτα δεν γνωρίζεις, όχι γιατί πραγματικά τίποτα δεν γνωρίζεις, αλλά γιατί μπροστά σε αυτά που δεν γνωρίζεις αυτά που ήδη γνωρίζεις είναι σταγόνα στον ωκεανό. Όμως ο κόσμος είναι εδώ, είναι γύρω μας, είναι πίσω μας και μπροστά μας και καθένας καλείται να τον ανακαλύψει για δικό του όφελος και για το όφελος των άλλων. Η αναζήτηση και εξερεύνηση του φυσικού και ψυχικού μας κόσμου είναι χωρίς τέλος, πολύ περισσότερο χωρίς όριο είναι η αναζήτηση και ανακάλυψη του ζωντανού θεού που δημιούργησε τον κόσμο που εξερευνούμε. Δεν είμαστε πλασμένοι για την έρευνα του φυσικού κόσμου μόνον, αλλά είμαστε πλασμένοι να αναζητούμε και να γνωρίζουμε εκείνον που έκτισε τον φυσικό κόσμο, και αυτό είναι το έργο του Χριστού και όσων ακολουθούν την διδασκαλία του.

Σε όλους μας αρέσει το πλήθος και όχι η μοναξιά. Μέσα στο πλήθος και την ανωνυμία χάνεσαι, δεν έχεις προσωπική ευθύνη, και η συλλογική επιτυχία φαντάζει ως και δική μου επιτυχία, άσχετα αν κοπίασα ή αντίθετα αδιαφόρησα ή ακόμη και πολέμησα την κοινή προσπάθεια. Και αυτό μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την κοινωνική εικόνα μπορεί να είναι ανεξερεύνητο. Όμως στην προσωπική μας ζωή δεν συμβαίνει το ίδιο, διότι αυτό που κάνω και φαίνεται και εκτιμάται. Δεν μπορεί να κρυφτεί μια πόλη πάνω στο βουνό, ενώ μια καλύβα μέσα σε ένα ρέμα άνετα ξεφεύγει από την κρίση των άλλων. Δεν είναι λοιπόν πάντοτε η γενική επιτυχία δική μου επιτυχία. Μπορεί να συνέβαλα θετικά ή αρνητικά, αλλά μόνο εγώ γνωρίζω την πραγματική αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός διευκρίνισε ότι η παρουσία του ζωντανού θεού στη ζωή μας δεν είναι κοινωνικό θέμα, αλλά ατομικό, απόλυτα προσωπικό. Μάλιστα στην σχετική διδασκαλία που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 14, μετέφερε την ευθύνη της αναζήτησης, επίσκεψης και παραμονής του ζωντανού θεού στη ζωή μας όχι στον κόσμο, όχι στους παρόντες μαθητές του, αλλά στην προσωπική σελίδα ζωής του καθενός από εμάς, χρησιμοποιώντας ενικό αριθμό και όχι πληθυντικό.