Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Αναβαθμός στα αρχαία Ελληνικά ονομάζεται το σκαλοπάτι (ανα – βαίνω, ανεβαίνω, πηγαίνω προς τα πάνω, σε αντίθεση με το κατα – βαίνω, κατεβαίνω, πηγαίνω προς τα κάτω). Κάθε σκαλοπάτι σε φέρνει ένα βήμα πιο ψηλά, δηλαδή βλέπεις καλύτερα, κατανοείς καλύτερα. Αναβαθμίζω δηλαδή σημαίνει προάγω προς το καλύτερο, φέρνω κάτι σε καλύτερη μοίρα. Αυτή η διαδικασία ισχύει και για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Όπως δηλαδή για τα ζητήματα της καθημερινής ζωής η αναβάθμιση είναι απαραίτητο στοιχείο – στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, κλπ – έτσι και στα ζητήματα της πίστης η αναβάθμιση, η αύξηση, είναι απαραίτητο στοιχείο και χωρίς αυτό η πίστη μας σταδιακά απομειώνεται, χάνει την εκτελεστική της δύναμη, παραμένει ως όνομα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι οι προκλήσεις στην καθημερινή μας ζωή αυξάνονται όσο περνούν τα ηλικιακά μας χρόνια – άλλες οι προκλήσεις στην παιδική και άλλες στην ώριμη ηλικία – και αν η πίστη μας δεν προσαρμόζεται στις νέες κάθε φορά απαιτήσεις, δεν ανα-προσαρμόζεται, δεν αναβαθμίζεται δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες μας, τότε είναι παρωχημένη, είναι αναποτελεσματική, περιθωριοποιείται, εγκαταλείπεται και στο τέλος γίνεται βάρος και θέλουμε πάση θυσία να την βγάλουμε από μέσα μας και από την “ταυτότητά” μας. Διότι όχι μόνο δεν μας βοηθά, όχι μόνο δεν μας εκφράζει, αλλά μας φέρνει πρόσθετες υποχρεώσεις στο ήδη βαρύ και ασήκωτο φορτίο της καθημερινότητάς μας.

Αφαίρεση ή μείωση σημαίνει ότι κάτι που έχω το χάνω. Ολόκληρο ή τμήμα του, σε κάθε περίπτωση αυτό που μέχρι τώρα είχα, το χάνω. Και αυτό είναι αρνητική εξέλιξη, δυσάρεστη εξέλιξη, κακό που κανείς δεν το θέλει να συμβεί στη ζωή του. Και τα μεν χονδροειδή πράγματα όλοι τα αναγνωρίζουμε όταν ελαττώνονται, δηλαδή χάνεται ένα τμήμα τους. Όταν όμως ερχόμαστε σε λεπτά και ευαίσθητα, τότε ακόμη και η αναγνώρισή τους είναι δύσκολη και απαιτεί προσοχή και παρατήρηση για να γίνουν κατανοητά. Μάλιστα όσο καιρό οι επιπτώσεις από την αφαίρεση δεν με αγγίζουν, δεν αγγίζουν την καθημερινότητά μου, τα ανακλαστικά μου βρίσκονται σε ύπνωση, αφήνοντας το θέμα για αργότερα και αργότερα, ώσπου στο τέλος είναι πλέον πολύ αργά. Διότι όταν η ζημία είναι στα θεμέλια και στη ρίζα, η αρνητική δράση δεν είναι ορατή, αλλά όταν γίνεται ορατή είναι πλέον πολύ αργά, τα θεμέλια έχουν καταστραφεί, η ρίζα έχει σαπίσει και η επαναφορά είναι από δύσκολη έως αδύνατη.

Το θέμα που επέλεξα για την σημερινή μας συνάντηση δεν είναι λογοπαίγνιο. Διότι είναι άλλο πράγμα ο μέγας, ο μεγάλος με οποιαδήποτε έννοια και άλλο πράγμα ο μεγαλύτερος. Ο μεγαλύτερος περιέχει το στοιχείο της σύγκρισης, της κρίσης και της ανάδειξης. Αποτελεί τον επόμενο σταθμό μου. Αποτελεί την επόμενη κατάκτησή μου στο επάγγελμά μου, στην προσωπική μου ζωή. Αποτελεί το στόχο προς τον οποίο κατευθύνω όλες τις παραγωγικές μου τις δυνάμεις. Αποτελεί την κινητήρια δύναμη που με αναγκάζει να πάω ένα βήμα πιο πέρα, να πάρω πιο ουσιαστικές αποφάσεις, να κοπιάσω περισσότερο, να γίνω καλύτερος, να πετύχω σήμερα αυτό που δεν είχα πετύχει χθες. Ο μείζων δεν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι ο μεγαλύτερος. Το καλός – καλύτερος, περιλαμβάνει συναισθηματική κρίση πράγμα που εμπεριέχει το προσωπικό στοιχείο. Αντίθετα ο μέγας, ο μείζων, ο μεγαλύτερος εμπεριέχει μόνο αριθμητική διάκριση, πράγμα που λιγοστεύει την πιθανότητα παρερμηνείας λόγω των συναισθηματικών παραμέτρων. Άρα το καλός – καλύτερος είναι σπουδαίο, αλλά το μέγας – μείζων είναι ασφαλέστερο, είναι ανθεκτικό στην κριτική και αυτό εφάρμοσε ο Χριστός στην κρίση απέναντι στους συνεργάτες του. Μέτρησε τα τάλαντα που είχαν αποκτήσει με τον κόπο τους και το δικό του κεφάλαιο και όχι πόσο καλοί άνθρωποι ήσαν.

Στο 14 κεφάλαιο ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας μεταφέρει μια διδασκαλία του Χριστού σχετικά με την καθημερινότητα. Στην διδασκαλία αυτή, χωρία 28 και εξής, προσγειώνει τους ακροατές του, και προσγειώνει και εμάς σήμερα στην σκληρή πραγματικότητα. Ενώ δηλαδή η ζωή της πίστης φαντάζει εύκολη και θαυμαστή, δηλαδή είναι μια ζωή θαυμάτων, ο Χριστός με απλό και κατανοητό τρόπο μας εξηγεί ότι αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι πριν από τα θαύματα υπάρχει ο ρεαλισμός, υπάρχει η λογική, υπάρχει η ανθρώπινη κρίση, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα. Και το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο ίδιος, μας εκπλήσσει. Διότι δεν χρησιμοποιεί καθημερινό παράδειγμα, αλλά σπάνιο και δαπανηρό. Και το κάνει ακριβώς γιατί θέλει να τονίσει από τη μια τη σημασία της πίστης, η οποία μπορεί να πετύχει εξαιρετικά πράγματα, από την άλλη όμως για να τονίσει και την λογική που πρέπει να εφαρμόζεται από κάθε ένα που θέλει να πετύχει μέσα από τη ζωή της πίστης. Διότι βασική προϋπόθεση είναι η εφαρμογή των αρχών που προβλέπει ο κανόνας της πίστης. Έτσι το χτίσιμο ενός πύργου είναι έργο μεγάλο και θαυμάσιο αλλά για να το κτίσεις πρέπει πρώτα να έχεις τις προϋποθέσεις. Σε διαφορετική περίπτωση απλά γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού και παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση.