Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Στο σύγχρονο κόσμο το να έχει κάποιος πράγματα και να θέλει να αποκτήσει περισσότερα, είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι υγιές, ως το σημείο που χρησιμοποιούμε νόμιμες μεθόδους για την αύξηση του πλούτου ή της δόξας μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όσα αποκτώ, είτε σε φήμη, είτε σε χρήμα και υλικά αγαθά, στην πραγματικότητα δεν τα έχω ανάγκη και μάλλον προσθέτουν προβλήματα στη ζωή μου παρά λύνουν προβλήματα της ζωής μου. Ενώ δηλαδή επικαλούμαι μια ανάγκη, στην πραγματικότητα η ανάγκη αυτή είναι στη φαντασία μου και η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης δεν συμβάλλει στην ευτυχία αλλά στην δυστυχία μου. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον καθένα μας είναι: πόσα χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος; Και η απάντηση προφανώς είναι προσωπική. Η αυτάρκεια είναι το αντίθετο της πλεονεξίας. Το να νιώθω επαρκής με αυτά που έχω δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω περισσότερα. Το ερώτημα είναι σε ποιους τομείς και με ποιες μεθόδους θα γίνει η αύξηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, η ατομική μου ευτυχία και η προσωπική μου χαρά και ειρήνη δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό καμιάς νέας κατάκτησης. Ο πλούτος στον εσωτερικό μου κόσμο, όχι μόνο είναι εγγύηση ισορροπίας και κατάκτησης αξιών, αλλά και η διαχείριση της καθημερινότητας είναι απλούστερη και ασφαλέστερη.

Όσα πράττουμε στο μπαλκόνι μας, στον εξώστη του σπιτιού μας, είναι ορατά και κρίνονται από όλους τους περαστικούς. Όσα όμως πράττουμε μέσα στο σπίτι μας, ελάχιστοι τα γνωρίζουν. Και ακόμη περισσότερο, όσα σκεφτόμαστε, κανείς δεν τα γνωρίζει εκτός από εμάς τους ίδιους. Άρα, οι σκέψεις μου, αυτά που εγώ συλλογίζομαι, έχουν μεγάλη αξία, γιατί μπορεί να μην τα γνωρίζουν άλλοι και να μην μπορούν να με κρίνουν, δηλαδή να με βοηθήσουν αν παραστεί ανάγκη, αλλά αυτά που εγώ σκέφτομαι, αυτά στη συνέχεια θα πράξω, αυτά στη συνέχεια θα αποτελέσουν το αντικείμενο και τον τρόπο της ζωής μου. Συνεπώς, αυτά που σκέφτομαι όταν είμαι μόνος μου, πρέπει να είναι αυτά που εγώ θέλω και όχι οι σκέψεις μου να πλανώνται σε άλλους κόσμους, μακριά από την πραγματικότητα. Και επειδή ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να είναι προσγειωμένοι και όχι περιπλανώμενοι, θέλει οι άνθρωποι να απολαμβάνουν πρώτα αυτήν εδώ τη σύντομη ζωή, συνιστά σε όλους μας να σκεφτόμαστε πράγματα που είναι αληθινά και όχι πράγματα ψεύτικα, πράγματα της απάτης και της εξαπάτησης του εαυτού μας και των άλλων. Η αλήθεια και τα αληθινά πράγματα είναι για τον Θεό η πρώτη αξία και πρέπει για εμάς να είναι η πρώτη επιλογή της καθημερινότητάς μας.

Το λυχνάρι και το κερί αποτελούσαν για χιλιάδες χρόνια τα βασικά φωτιστικά μέσα όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Σήμερα εμείς, με την χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος, έχουμε αλλάξει τα βιώματά μας και το φως ενός λυχναριού ή ενός κεριού φαντάζει όχι απλά ανεπαρκές, αλλά ουτοπία ως σκέψη ότι κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη ζωή χρησιμοποιώντας μόνον λυχνάρια ή κεριά. Και ενώ αυτό είναι αυτονόητο, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της αναζήτησης του ζωντανού θεού, όλοι προτιμούμε να χρησιμοποιούμε το φως που προσφέρει ένα λυχνάρι και όχι το φως που προσφέρει ένα ηλεκτρικός λαμπτήρας, ο οποίος έχει ισχύ εκατοντάδων κεριών και λύχνων. Με άλλα λόγια, ενώ για την πρακτική καθημερινότητά μας αναζητούμε όλο και μεγαλύτερα φωτιστικά μέσα και κανείς δεν συμβιβάζεται με την παραδοσιακή πρακτική, όταν ερχόμαστε στην αναζήτηση του Θεού, προτιμούμε τα παραδοσιακά μέσα, όχι γιατί καλύπτουν τις ανάγκες μας, αλλά γιατί δεν απαιτούν προσωπικό κόστος χρόνου, χρήματος, ευθύνης. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ανάλογο. Δεν βλέπουμε πέρα από την απόσταση της καθημερινότητας, ενώ ο Δημιουργός μας έφτιαξε να αναζητούμε την εξερεύνηση όχι μόνον  της γης και των λύσεων των καθημερινών μας προβλημάτων, αλλά και των ουρανών, και του σήμερα, και του αύριο και του επέκεινα του τάφου μέλλοντος.

Θαύματα δεν είναι μόνον όσα παράξενα τραβούν την προσοχή μας, αλλά θαύματα είναι και εκείνα που γίνονται χωρίς χειροκροτήματα, χωρίς πολλές φορές να γίνονται αντιληπτά από πολλούς. Έτσι μέσα στην Βίβλο, τα θαύματα που περιγράφονται δεν είναι πάντα εντυπωσιακά, δεν προκαλούν τον θαυμασμό. Αντίθετα είναι θαύματα, γεγονότα με σταθερά και μόνιμα αποτελέσματα, τα οποία γίνονται μεν σε μικρό κύκλο ανθρώπων, αλλά πάντοτε έχουν σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων και ποτέ δεν γίνονται θαύματα χάριν εντυπωσιασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Καινή Διαθήκη, όσα θαύματα περιγράφονται έχουν σχέση με τις πρακτικές ανάγκες της στιγμής: η θεραπεία του τυφλού, ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων, κλπ, και αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο θαύμα που  κάνει και έκανε ο Χριστός από τα θαύματα των θαυματοποιών. Με θαυμαστό τρόπο ο Χριστός έκανε έργα που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι γύρω του και ποτέ δεν έκανε θαύματα για να τον χειροκροτήσουν. Ο Θεός εργάζεται με θαυμάσιο τρόπο στη ζωή των ανθρώπων, αλλά εμείς προσπερνούμε τα θαύματα, ασχολούμαστε με την δική μας προσέγγιση στην καθημερινότητα και δεν περιμένουμε, δεν αφουκραζόμαστε τα θαυμάσια που κάνει ο θεός κάθε λεπτό μέσα μας και γύρω μας. Έτσι όχι μόνον δεν επαινούμε, δεν χειροκροτούμε, αλλά γκρινιάζουμε, καταστρέφοντας όλα τα θαυμάσια που κάνει ο Θεός με τα χέρια μας. Και η ζημία αποταμιεύεται στην δική μας ζωή.