Βιοπορισμός ονομάζεται η προσπάθεια και η απασχόληση του ατόμου για την εξασφάλιση των αναγκαίων στην επιβίωση και γενικά στην διαβίωσή του. Κάθε άτομο δηλαδή καταβάλλει καθημερινά μεγάλες προσπάθειες, ώστε μέσα από την εργασία του να εξασφαλίσει την κάλυψη όλων των αναγκών του. Και ενώ αυτό συμβαίνει για την κάλυψη των πρακτικών αναγκών μας, δηλαδή καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες χωρίς όριο, ακόμη και ξεπερνώντας πολλές φορές τις δυνάμεις μας, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστεως ως Χριστιανοί, όχι μόνο δεν καταβάλλουμε τις ίδιες προσπάθειες, αλλά αντίθετα, αποφεύγουμε την οποιαδήποτε απασχόλησή μας με τα θέματα αυτά, κρίνοντας ότι τα ζητήματα αυτά δεν είναι της δικής μας αρμοδιότητας, αλλά κάποιων άλλων. Έτσι οι ίδιοι, εμείς, ο καθένας μας προσωπικά, ακυρώνουμε δρόμους και διαδικασίες που θα μας οδηγήσουν σε δώρα και θησαυρούς με αξία πολύ πέραν των καθημερινών μας αναγκών. Μια πρακτική που αν μη τι άλλο, αδικεί την παραδοσιακή ευρηματικότητα και την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του λαού μας, να εντοπίζει και να διακρίνει το καλό και το πολύτιμο από το σύνηθες και το ευτελές.

Η έκφραση αυτή δηλώνει ότι βλέπουμε το ίδιο έργο κάθε τόσο, ή ότι όλοι εμείς είμαστε θεατές σε κάποιο έργο και απλά παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε στην εξέλιξη του έργου που παρακολουθούμε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια ο θεατής δεν συμμετέχει στα δρώμενα, ωστόσο τα δρώμενα τον επηρεάζουν τουλάχιστον συναισθηματικά και μερικές φορές και πρακτικά, αν κάποιος επιχειρήσει να μιμηθεί τα δρώμενα. Αυτή η διαδικασία της παρακολούθησης της δράσης κάποιων άλλων προσώπων είναι ανακάλυψη των προγόνων μας Ελλήνων, οι οποίοι εκτιμούσαν ότι βλέποντας κάποιος μια παράσταση μπορούσε να πάρει το μάθημά του, είτε προς αποφυγήν είτε προς μίμηση. Με την οπτική αυτή γωνία προσεγγίζοντας τα Ιερά Γράμματα, είναι προφανές ότι όσα περιγράφονται εκεί αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση ή και προς αποφυγή. Διότι η Βίβλος περιγράφει την Αλήθεια και η Αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά είναι πάντα διδακτική και κυρίως ελευθερώνει από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις που δεν μας επιτρέπουν να κινούμαστε προς την ελευθερία και την τελειότητα. Αντίθετα μας κρατούν αιχμάλωτους του παρελθόντος και φοβισμένους μπροστά σε κάθε νέο, το οποίο αργότερα εξ ανάγκης αποδεχόμαστε ως καλό μέχρις ότου αποδώσει τους καρπούς του, και τότε αναλογιζόμαστε τι χάναμε τα χρόνια που το απορρίπταμε.

Στο εμπόριο η έννοια της έκπτωσης δηλώνει την προσφορά κάποιου προϊόντος σε χαμηλότερη τιμή. Ενώ δηλαδή μέχρι χθες η εμπορική αξία και η αναγραφόμενη τιμή ήταν υψηλή, σήμερα η τιμή αυτή χαμηλώνει και όλα αυτά σε μια προσπάθεια του εμπόρου να προσελκύσει αγοραστές και να πετύχει δυο πράγματα. Από την μια να αδειάσει τις αποθήκες και το κατάστημά του από εμπόρευμα προκειμένου να έχει χώρο για το νέο εμπόρευμα – αυτή άλλωστε είναι η δουλειά του εμπόρου, να φέρνει εμπορεύματα και να αδειάζει τις αποθήκες του πουλώντας τα προκειμένου να φέρει νέα εμπορεύματα – και από την άλλη να βάλει μέσα στο ταμείο του όσο γίνεται περισσότερο μετρητό χρήμα, στοιχείο που αποτελεί και τον τελικό στόχο κάθε εμπόρου. Ο έμπορος δηλαδή δεν κάνει μουσειακή συγκέντρωση αγαθών, αλλά αποσκοπεί στην πώληση των αγαθών σε καλύτερη τιμή προκειμένου να αγοράσει και πάλι νέα αγαθά και αυτά με τη σειρά τους να πωληθούν και ούτω καθ εξής, παρακολουθώντας αποκλειστικά το τελικό ποσό που συγκεντρώνει στο ταμείο του. Αυτή την εμπορική οπτική γωνία και πρακτική μας συνιστά ο Χριστός και για την αύξηση της πίστης μας στον ζωντανό θεό προκειμένου να γινόμαστε εμπειρότεροι και αποτελεσματικότεροι στην καθημερινότητά μας.

Όταν οδηγούμε ένα αυτοκίνητο και ανάψει ένα λαμπάκι στην οθόνη του οχήματος δεν αδιαφορούμε. Αντίθετα, αν ο κατασκευαστής έχει βάλει και ήχο, ακούγοντας τον ήχο και βλέποντας το αναμμένο λαμπάκι, υφιστάμεθα όλοι ένα πρώτο σοκ, μέχρι να σταματήσουμε και να ελέγξουμε το όχημα. Δεν έχω υπόψη μου κανένα λογικό άνθρωπο να ακούει τον διαπεραστικό ήχο του σήματος βλάβης και κινδύνου, να βλέπει ένα λαμπάκι να αναβοσβήνει και να αδιαφορεί! Ακόμη και αν η οθόνη έχει δέκα ή είκοσι ή τριάντα λαμπάκια και μόνο ένα δείχνει κάποιο πρόβλημα, ενώ τα 29 είναι εντάξει. Αντίθετα, όλοι σπεύδουμε αμέσως να ενημερωθούμε για το τι μπορεί να συμβαίνει και να λάβουμε τα μέτρα μας, αν μάλιστα έχουμε σχεδιάσει ένα πολύ μακρινό ταξίδι. Αυτή ακριβώς η άμεση αντίδραση, είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ζωής, η οποία θέλει να κινείται προς το αύριο χωρίς κανένα γνωστό τουλάχιστον κίνδυνο. Και αυτό ισχύει και για την υγεία της ζωντανής πίστης. Όταν ο άνθρωπος της πίστης ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο και διαπιστώσει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στην καθημερινή του ζωή, οφείλει όχι μόνο να μην αδιαφορήσει αλλά να αναζητήσει αμέσως διάγνωση στο πρόβλημά του και να προβεί σε επιδιόρθωση της ζημιάς, αν μάλιστα έχει βάλει πλώρη για ένα μακρινό και ατέλειωτο ταξίδι χωρίς επιστροφή.