Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Ο τίτλος δηλώνει ότι κερδίσαμε μια μάχη αλλά χάσαμε ασύμμετρα πολλά. Βγήκαμε νικητές αλλά πληγωμένοι, καταντήσαμε ανήμποροι με αβέβαιο μέλλον. Συνεπώς, στόχος δεν είναι η μάχη, στόχος δεν είναι η νίκη, αλλά στόχος είναι η νίκη πάνω στα προβλήματα που με εμποδίζουν να προχωρήσω στο δικό μου μέλλον, στη δική μου ελεύθερη έκφραση και ζωή, αλλά με όσο γίνεται λιγότερο κόστος, με αύξηση του πλούτου που ήδη διαθέτω και όχι μείωση των υπαρχόντων μου. Κάθε πάλη και κάθε αγώνας έχει στόχο τη νίκη, αλλά αυτή θα πρέπει να εξασφαλίζεται πριν από την επιχείρησή της. Η εκ των υστέρων μετάνοια δεν είναι η πιο συμφέρουσα ενέργεια. Η καλή προετοιμασία εγγυάται και τις μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης. Ο φόβος και η απραξία δεν προβλέπουν νίκη αλλά ήττα. Η λάθος εκτίμηση των δυνάμεών μου συνεπάγεται ήττα ή στην καλύτερη περίπτωση, πύρρειο νίκη. Ορθή και ψύχραιμη εκτίμηση των νομίμων δικαιωμάτων μου, των εφοδίων και των όπλων που διαθέτω, αλλά και των αντίστοιχων του αντιπάλου μου, συμπεριλαμβανομένων και των μεθόδων που χρησιμοποιεί εκείνος, είναι η ασφαλής προϋπόθεση για την αποφυγή θρήνων και απωλειών εκ των υστέρων. 

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι δυνάμεις μας, σωματικές και ψυχικές, δεν είναι απεριόριστες. Έχουν μέγεθος και διάρκεια χρόνου. Και οι δυο αυτοί παράγοντες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις μας μπορεί να μην επαρκούν σε μια μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και σε βάθος χρόνου μειώνονται. Σωματικά γιατί η ηλικία συνδέεται αποφασιστικά με την δύναμη. Ψυχικά γιατί αν δεν καλλιεργείται ο εσωτερικός μας κόσμος, η στασιμότητα δημιουργεί αναστολές, αδράνεια, δημιουργεί παθογένειες και τελικά σκλήρυνση, πώρωση, ακινησία και θάνατο. Και ενώ για τη σωματική αδυναμία λαμβάνουμε όλα τα αναγκαία μέτρα μέσω των τροφών και των σωματικών ασκήσεων, όταν φτάνουμε στον ψυχικό μας κόσμο, αρνούμαστε τα αυτονόητα. Τόσο η γνώση, όσο και η άσκηση αποτελούν ξένο στοιχείο στην καθημερινότητά μας. Θεωρούμε ότι η προγονική μας γνώση είναι αρκετή, η πρακτική της γιαγιάς μας είναι ικανοποιητική, το κεράκι στην Παναγιά είναι αρκετό, η ιδέα για την πίστη μου φτάνει και περισσεύει. Και όλα αυτά ως δικαιολογίες για την αδιαφορία μας, για την άρνηση να διαλέξουμε την δύσκολη αλήθεια από το εύκολο ψέμα. Έτσι φτάνουμε στην εσωτερική αδυναμία, τον εσωτερικό μαρασμό, την άμβλυνση της συνειδήσεως, την υποκρισία, την πλεονεξία χωρίς όρια και τελικά είμαστε ράκη έτοιμα για την ταφή χωρίς ελπίδα ανάστασης. Ξεκινήσαμε καλά, πορευτήκαμε ανεύθυνα, καταντήσαμε πτώματα προς ταφήν χωρίς ελπίδα, όντα αδύναμα, με δυνατό σώμα αλλά μελλοθάνατο εσωτερικό κόσμο. Η δύναμή μου βρίσκεται στη γνώση της αλήθειας, στην εφαρμογή της αλήθειας και στην αποφυγή του ψεύδους.

Στη σύγχρονη ζωή του 21ου αιώνα όλες οι συσκευές και όλα τα εργαλεία συνοδεύονται από ένα έντυπο, μικρό ή μεγάλο ανάλογα με το σκεύος, και στο έντυπο αυτό υπάρχουν όλες οι εξηγήσεις για το πως λειτουργεί, πως να το χρησιμοποιούμε, αλλά και επισημαίνονται οι τυχόν κίνδυνοι από την κακή ή την απρόσεχτη χρήση. Μάλιστα είναι κοινός τόπος ότι τα τελευταία χρόνια οι οδηγίες αυτές είναι σε όλες τις γλώσσες των χωρών που κυκλοφορούν οι συσκευές αυτές και όλοι καταλαβαίνουμε ότι χωρίς τις οδηγίες χρήσεως είναι αδύνατη η ορθή λειτουργία των συσκευών αυτών. Ενώ λοιπόν για τις πρακτικές μας ανάγκες χρησιμοποιούμε πολύπλοκες συσκευές και αφιερώνουμε όλο τον απαιτούμενο χρόνο για να μάθουμε πως να αξιοποιούμε αυτό που αποκτήσαμε για την καθημερινότητά μας, δεν συμβαίνει το ίδιο και στα ζητήματα που σχετίζονται με το μέλλον μας. Αποφεύγουμε να διαβάζουμε τις οδηγίες χρήσεως που μας διέσωσαν οι πρώτοι πιστοί μαθητές του αναστημένου Χριστού, δεν κάνουμε προσπάθειες να καταλάβουμε τις οδηγίες αυτές, δεν τις εφαρμόζουμε για να αποκτήσουμε εμπειρία και τελικά το πιο σημαντικό κομμάτι της πρόσκαιρης ζωής μας, δηλαδή η κατανόηση των αρχών της ζωής που οδηγούν στην συνεχιζόμενη και ατέρμομη ζωή, παραμελείται με καταστρεπτικά αποτελέσματα. Εμείς επιλέγουμε να περπατάμε και κατά κανόνα πεθαίνουμε στην πορεία των χιλιάδων χιλιομέτρων, ενώ έχει ανακαλυφθεί το αεροπλάνο, με το οποίο σε ελάχιστο χρόνο θα φτάναμε ξεκούραστοι και ασφαλείς στον προορισμό μας. 

Η καθημερινή αυτή έκφραση πολλές φορές δεν αναφέρεται στην κυριολεξία, αλλά σε μια συμβατική έννοια που παραπέμπει σε μεγάλη βλάβη, μεγάλη ζημία. Μπορεί δηλαδή να αναπνέει ακόμη και να κινείται αυτός που δέχθηκε την επίθεση, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε τη μεγάλη ζημία που έχει υποστεί. Αυτή η ζημία μπορεί σήμερα να εκτιμάται ως ασήμαντη, ωστόσο αργότερα να αποδειχθεί ολέθρια και θανατηφόρα. Μπορεί δηλαδή προσωρινά να αναπνέει και να κινείται κάποιος, αλλά στην ουσία έχει ήδη αφαιρεθεί η ζωή του και αυτό θα φανεί λίγο αργότερα. Αυτή η αλήθεια, της φαινομενικής ζωής που υποκρύπτει τον μελλοντικό θάνατο, είναι και το μεγαλύτερο ζητούμενο, γιατί κανείς δεν θέλει να πεθάνει, όχι μόνο σήμερα, αλλά και αύριο και στο απώτερο μέλλον. Και όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, όσο πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Όποιος λοιπόν μηχανεύεται τον θάνατο αλλά επικαλύπτει τη θανατηφόρα πράξη του με προσωρινή ζωή, προφανώς δεν είναι σύμμαχος του ανθρώπου αλλά εχθρός και μάλιστα θανατηφόρος. Και καθένας καλείται όχι μόνο να διακρίνει τον εχθρό από τον φίλο, αλλά και να ανακαλύπτει τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο εχθρός του για να κλέψει, να καταστρέψει, να σκοτώσει, αλλά και τις μεθόδους που χρησιμοποιεί ο φίλος του για να του σώσει τη ζωή όχι μόνο σήμερα αλλά και αύριο και στο μέλλον χωρίς ημερομηνία λήξης.

Η ανακάλυψη είναι μια απόλυτα προσωπική υπόθεση. Υπάρχουν ανακαλύψεις που έχουν συνέπειες στο περιβάλλον μας, στην οικογένεια και την κοινωνία, αλλά υπάρχουν και ανακαλύψεις που αφορούν το άτομο προσωπικά. Και αυτές οι μικρές προσωπικές ανακαλύψεις έχουν ιδιαίτερη αξία, ακριβώς γιατί αφορούν την προσωπική και ατομική μας ζωή. Όλοι, από την μικρή μας ηλικία, καλούμαστε να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας, να ανακαλύψουμε τον κόσμο μέσα μας, να επικοινωνήσουμε με τους άλλους τις προσωπικές μας επιτυχίες, να διαχειριστούμε τις μικρές μας ανακαλύψεις, ανακαλύψεις που αφορούν τα συναισθήματα, τις ορμές, τις προθέσεις, τα σχέδιά μας για το μέλλον και όχι μόνον. Υπάρχει δηλαδή μέσα μας ένας μηχανισμός εγκατεστημένος από την γέννησή μας, και αυτός ο μηχανισμός μας οδηγεί και μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε στις ανακαλύψεις μας: πρώτα του εαυτού μας και αργότερα να ανακαλύψουμε τον κόσμο, να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά του κόσμου, να ανακαλύψουμε τρόπους αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων μας. Και αυτός ο εκ γενετής μηχανισμός είναι ισχυρός, έχει διάρκεια όση και ο επίγειος βίος μας, και όσο τον καλλιεργούμε και τον κρατούμε σε καλή λειτουργική κατάσταση, τόσο αποδίδει καρπούς, πρώτα τριάντα, μετά εξήντα, εκατό και τέλος δεν έχει. Και φυσικά αυτός ο μηχανισμός δεν λειτουργεί μόνο για την ανακάλυψη του κόσμου και των λύσεων των καθημερινών προβλημάτων, αλλά λειτουργεί και στην υπέρβαση, αναζήτηση, προσέγγιση, κατανόηση και γνώση του δημιουργού μας.