Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Η λειτουργία του ελατηρίου είναι γνωστή σε όλους μας και υπάρχει σε εκατοντάδες συσκευές που χρησιμοποιούμε όλοι καθημερινά. Κύριο χαρακτηριστικό του είναι η αντοχή του στις πιέσεις που δέχεται και μπορεί να παραμορφώνεται προσωρινά, σύντομα όμως επανέρχεται στην αρχική του εικόνα. Και μπορεί αυτή η παραμόρφωση να τρομάζει, ωστόσο ο κατασκευαστής έχει προνοήσει, ώστε να μπορεί ακόμη και σε μεγαλύτερες καταπονήσεις να διατηρεί την λειτουργία του και να επανέρχεται, έτοιμο για την επόμενη καταπόνηση. Βέβαια, η βιομηχανική εικόνα είναι δημιούργημα κυρίως του εικοστού αιώνα, ωστόσο η λειτουργία του ελατηρίου είναι ορατή στη φύση και μάλιστα στα ψηλά δένδρα, τα οποία μπορεί να παραμορφώνονται κάτω από την πίεση των καιρικών συνθηκών, ωστόσο διατηρούν την ευλυγισία τους και επανέρχονται όταν περάσει η καταιγίδα. Ο ίδιος άλλωστε δημιουργός έχει τοποθετήσει και μέσα στον άνθρωπο την ίδια ικανότητα να αντέχει στις πιέσεις των περιστάσεων της καθημερινότητας, και όταν αυτές περάσουν, να μπορεί να επανέρχεται στην προηγούμενη κατάσταση, ενισχυμένος από την εμπειρία που έχει ήδη αποκτήσει. Είναι δηλαδή προφανές ότι καθένας μας έχει μέσα του τις προβλεπόμενες για την ζωή του αντοχές και ο Θεός μεριμνά η πίεση από την καθημερινότητα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, να μην υπερβαίνει την δυνατότητα των αντοχών μας, αλλά μαζί με την δοκιμασία, κάνει και την έκβαση ώστε να μπορούμε να αντέξουμε. Μια ματιά στο παρελθόν της προσωπικής μας ζωής το επιβεβαιώνει.

Ο κόσμος δεν είναι μόνο μικρός, αλλά είναι και μέγας. Μικρός για να μπορώ να τον ανακαλύπτω και μέγας για να υπάρχει πάντοτε περιθώριο νέων ανακαλύψεων. Και αυτό δεν ισχύει μόνον για τον φυσικό κόσμο, αλλά ισχύει πολύ περισσότερο και για τον ψυχικό κόσμο, τον δικό μου ατομικό και πολύ προσωπικό κόσμο. Ερευνώντας την ύπαρξή μας καταλαβαίνουμε πόσο λίγο γνωρίζουμε το φυσικό περιβάλλον και πολύ περισσότερο καταλαβαίνουμε πόσο λίγο γνωρίζουμε και το ανθρώπινο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Στην αρχή της ζωής μας όλα φαίνονται εύκολα και απλά, αλλά αργότερα από την πείρα καταλαβαίνεις ότι το μόνο που γνωρίζεις είναι ότι τίποτα δεν γνωρίζεις, όχι γιατί πραγματικά τίποτα δεν γνωρίζεις, αλλά γιατί μπροστά σε αυτά που δεν γνωρίζεις αυτά που ήδη γνωρίζεις είναι σταγόνα στον ωκεανό. Όμως ο κόσμος είναι εδώ, είναι γύρω μας, είναι πίσω μας και μπροστά μας και καθένας καλείται να τον ανακαλύψει για δικό του όφελος και για το όφελος των άλλων. Η αναζήτηση και εξερεύνηση του φυσικού και ψυχικού μας κόσμου είναι χωρίς τέλος, πολύ περισσότερο χωρίς όριο είναι η αναζήτηση και ανακάλυψη του ζωντανού θεού που δημιούργησε τον κόσμο που εξερευνούμε. Δεν είμαστε πλασμένοι για την έρευνα του φυσικού κόσμου μόνον, αλλά είμαστε πλασμένοι να αναζητούμε και να γνωρίζουμε εκείνον που έκτισε τον φυσικό κόσμο, και αυτό είναι το έργο του Χριστού και όσων ακολουθούν την διδασκαλία του.

Σε όλους μας αρέσει το πλήθος και όχι η μοναξιά. Μέσα στο πλήθος και την ανωνυμία χάνεσαι, δεν έχεις προσωπική ευθύνη, και η συλλογική επιτυχία φαντάζει ως και δική μου επιτυχία, άσχετα αν κοπίασα ή αντίθετα αδιαφόρησα ή ακόμη και πολέμησα την κοινή προσπάθεια. Και αυτό μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι και την κοινωνική εικόνα μπορεί να είναι ανεξερεύνητο. Όμως στην προσωπική μας ζωή δεν συμβαίνει το ίδιο, διότι αυτό που κάνω και φαίνεται και εκτιμάται. Δεν μπορεί να κρυφτεί μια πόλη πάνω στο βουνό, ενώ μια καλύβα μέσα σε ένα ρέμα άνετα ξεφεύγει από την κρίση των άλλων. Δεν είναι λοιπόν πάντοτε η γενική επιτυχία δική μου επιτυχία. Μπορεί να συνέβαλα θετικά ή αρνητικά, αλλά μόνο εγώ γνωρίζω την πραγματική αλήθεια. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός διευκρίνισε ότι η παρουσία του ζωντανού θεού στη ζωή μας δεν είναι κοινωνικό θέμα, αλλά ατομικό, απόλυτα προσωπικό. Μάλιστα στην σχετική διδασκαλία που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 14, μετέφερε την ευθύνη της αναζήτησης, επίσκεψης και παραμονής του ζωντανού θεού στη ζωή μας όχι στον κόσμο, όχι στους παρόντες μαθητές του, αλλά στην προσωπική σελίδα ζωής του καθενός από εμάς, χρησιμοποιώντας ενικό αριθμό και όχι πληθυντικό.

Τα γνωστά βραβεία Νόμπελ δίνονται για την επιβράβευση σύγχρονων επιστημόνων στους τομείς που αφορούν ανακαλύψεις για την βελτίωση της καθημερινότητας. Δεν δίνονται σε μετριότητες, αλλά δίνονται στους κορυφαίους και μόνον. Επιβραβεύεται δηλαδή ο κόπος και η αποτελεσματική προσπάθεια φυσικών προσώπων και όχι η απλή προσπάθεια. Όταν δεν συνοδεύεται η προσπάθεια με αποτέλεσμα θετικό, η προσπάθεια δεν επιβραβεύεται. Προφανώς κάθε προσπάθεια είναι καλή, αλλά αποτελεί μια καλή προϋπόθεση για μεγαλύτερη προσπάθεια και όχι για επιβράβευση. Άλλο η προσωπική εκπαιδευτική διαδικασία η οποία βελτιώνει την αποτελεσματικότητά μου και άλλο η ανακάλυψη νέων πραγμάτων, νέων στοιχείων που θα πλουτίσουν τον άνθρωπο με εφόδια για ένα καλύτερο αύριο. Το ένα πλουτίζει εμένα, το άλλο πλουτίζει σύνολα ανθρώπων και κοινωνιών. Κατά κανόνα όμως όλοι θέλουμε το βραβείο, αλλά κανείς δεν θέλει τον αγώνα μέχρι που να φτάσει στο βραβείο. Αυτός είναι και ο λόγος που στα Ιερά Γράμματα ρητά αναφέρεται το “κατα – βραβείο”, δηλαδή το αντίθετο από το βραβείο Νόμπελ και κάθε βραβείο, διότι στα πολύτιμα ζητήματα της πίστης, εκτός από την κουραστική έρευνα, υπάρχει και η αρνητική στάση των ανθρώπων του περιβάλλοντος,  οι οποίοι κατά κανόνα όχι μόνον δεν επικροτούν τον αγώνα μας, αλλά με διάφορες δικαιολογίες και τεχνάσματα μας αποθαρρύνουν από κάθε προσπάθεια εξερεύνησης του άγνωστου θεού.

Μάταιο σημαίνει αναποτελεσματικό. Ματαιότητα είναι η πράξη χωρίς αποτέλεσμα, πράξη για την οποία έχω καταβάλει προσπάθειες και κόπους, ίσως και χρήματα και χρόνο, αλλά δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα. Και αυτό είναι τραγικό για τον σύγχρονο άνθρωπο, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει να εργάζεσαι, να κοπιάζεις, να ξοδεύεις χρόνο και χρήματα, και στο τέλος να μην υπάρχει το αποτέλεσμα που προσδοκάς. Και στα ζητήματα της πίστης αυτό αποτελεί βασικό πυλώνα της λογικής του καθημερινού ανθρώπου. Κάθε προσπάθεια πρέπει να έχει ορατά και απτά αποτελέσματα. Διαφορετικά, είναι συναισθηματικές καταστάσεις χωρίς ουσία και αποτέλεσμα. Μάλιστα ο Χριστός δεν δίστασε να χαρακτηρίσει μωρία τη στάση των ανθρώπων στα ζητήματα της πίστης, όταν κοπιάζω χωρίς να έχω τα αποτελέσματα που προβλέπονται από την εργασία που προσφέρω. Και η μωρία δεν είναι τίποτα άλλο από την αφροσύνη, μια κατάσταση παραλογισμού κατά την οποία ενώ γνωρίζω το καλό και βλέπω το λάθος μου, στην πραγματικότητα είμαι δέσμιος μιας συνήθειας που καθιερώθηκε μέσα μου και δεν μπορώ να την αποβάλλω. Η ματαιότητα των πράξεών μου όταν οι πράξεις επαναλαμβάνονται χωρίς αντίδραση για διόρθωση, φέρνει μωρία και η μωρία οδηγεί σε φαύλους κύκλους γύρω από την αλήθεια αλλά όχι μέσα στην αλήθεια. Το τίμημα είναι βαρύ γιατί η ματαιότητα των πράξεών μου, όταν την αποδεχτώ ως φυσιολογική και καθιερωθεί στην συνείδησή μου, οδηγεί στην καταστροφή της αισιοδοξίας και της βεβαιότητας για ένα καλύτερο αύριο, για μια πετυχημένη ζωή πίστης και καθημερινότητας.