Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Το ερώτημα που θέτει ο τίτλος δεν είναι για προσβολή αλλά για περισυλλογή και αναζήτηση στοιχείων που επιβεβαιώνουν ή όχι το ερώτημα. Κύριος είναι αυτός που διαθέτει κυριότητα, κυριότητα ζωής και ενεργειών, κυριότητα επιλογών έργου και αμοιβής χωρίς υποχρεώσεις σε τρίτους. Αν και στην καθημερινή μας ζωή η λέξη κύριος και κυρία έχει κοινωνικά χαρακτηριστικά και αποτελεί προσφώνηση ευγενείας, η αρχική έννοια, των χρόνων της Καινής Διαθήκης, αφορούσε τον άνθρωπο που δεν είχε στερηθεί την ελευθερία του, δεν ήταν δηλαδή δούλος. Και ο Χριστός εξήγησε. Αν κάνεις πράγματα που δεν θέλεις, αν ζεις μια ζωή που δεν είναι αυτή που εσύ θέλεις, αν μαστίζεσαι από εξωτερικούς παράγοντες χωρίς αντοχές για άμυνα, αν υποτάσσεσαι στα θελήματα και τις επιδιώξεις άλλων χωρίς τη θέλησή σου, τότε προφανώς δεν είσαι κύριος αλλά είσαι δούλος, έχεις χάσει την κυριότητα του εαυτού σου, έχεις καταντήσει ανίκανος να αντισταθείς και η ζωή σου δεν είναι ζωή κυρίου αλλά ζωή δούλου. Μόνη λύση; Να ανακαλύψεις από ποιο σημείο έχασες τον έλεγχο και να επιστρέψεις στον κύριο που προσφέρει ως πρώτη αμοιβή την ελευθερία και όχι στον κύριο που σου προσφέρει εύκολες λύσεις αλλά και βαριά δουλεία ως αμοιβή για τις υπηρεσίες σου σε εκείνον.

Το κτύπημα της κάρτας όταν πηγαίνουμε στην εργασία μας έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλώνει με αντικειμενικό τρόπο την παρουσία μας εκεί και εγγυάται τουλάχιστον τη συμμετοχή μας στα έργα του εργοδότη μας. Αυτή η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή αποδεικνύει ότι χωρίς φυσική παρουσία και συμμετοχή στην παραγωγή έργου, αμοιβή δεν είναι βέβαιη. Εκτός αυτού, μακροχρόνια απουσία που αποδεικνύεται από τα κτυπήματα της προσωπικής μας κάρτας, μας αποσυνδέει από τον εργοδότη μας, μας απομακρύνει από την εμπειρία που αποκτούν άλλοι, μας οδηγεί στην απομόνωση και τελικά, ακόμη και η επιθυμία να συμμετέχουμε στην παραγωγή και την ανταμοιβή μειώνεται σταδιακά, σύντομα μετατρέπεται σε αδιαφορία και τελικά καταντά έχθρα και μίσος προς τον εργοδότη και την εργασία του, καταντά φτώχεια και μιζέρια. Ο πλούτος που θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε βρίσκεται μακριά μας και εμείς βιώνουμε τη κόλαση και τα αδιέξοδα. Η παραβολή των ταλάντων αποδεικνύει και υποδεικνύει με σαφή τρόπο ότι ο μόνος δρόμος για να πλουτίσουμε τα ατομικά και προσωπικά μας αποθέματα πίστης και αγαθών βίου, είναι όχι μόνο η απλή συμμετοχή μας, αλλά και η προσωπική δράση με βάση τον υφιστάμενο σήμερα πλούτο που διαθέτουμε, αλλά και τα ταλέντα που ο δημιουργός μας έχει προικίσει εκ φύσεως.

Η κοινή λογική  και η καθημερινή μας πρακτική λέει και υποδεικνύει: ακούστε και ακούτε διαρκώς τη λειτουργία της συνειδήσεως σας. Μην την εγκαταλείπεται γιατί και αυτή θα σας εγκαταλείψει. Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, όταν κάτι δεν παράγει τον αναμενόμενο καρπό, μην αδιαφορείτε και μην εφαρμόζετε το νεοελληνικό δεν βαριέσαι, άλλος θα φροντίσει, οι άλλοι φταίνε για όλα. Αφουκραστείτε και ακούστε προσεκτικά τα μηνύματα που φτάνουν και μην αδιαφορείτε. Κάτι μικρό εύκολα διορθώνεται. Μεγάλα πράγματα δύσκολα επισκευάζονται. Μακροχρόνια κακή λειτουργία δημιουργεί ολέθριες συνέπειες στον εσωτερικό σας μηχανισμό και στη ορθή λειτουργία της συνειδήσεως σας. Όσο καθυστερείτε τον έλεγχο και την διόρθωση, τόσο η ζημιά γίνεται μεγαλύτερη, η καταστροφή δεν επισκευάζεται και ο όλεθρος έρχεται με ταχύτητα χωρίς εμπόδια και φραγμούς. Και μη νομίζει κανείς ότι αυτά που συμβαίνουν μέσα του αφορούν μόνον τον ίδιο. Προέρχονται μόνον από τον ίδιο, αλλά στο τέλος επηρεάζουν πολλούς γύρω του, επηρεάζουν την κοινωνία, και όσο ψηλότερα σε κοινωνική θέση βρίσκεσαι, τόσο μεγαλύτερη ζημία προκαλεί η ακαταστασία της λειτουργίας της συνειδήσεως σου, τόσο πιο δύσκολα επανορθώνεις όχι μόνο τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά και τη ζημιά που έχεις προκαλέσει στους άλλους. 

Από την καθημερινή μας ζωή καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικές έννοιες είναι τόσο η αφαίρεση, όσο και η επισκευή και η αντικατάσταση, διότι σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις μας εφαρμόζουμε αυτές τις αρχές. Είναι κάτι χαλασμένο ή προβληματικό; Το αφαιρούμε. Επισκευάζεται; Το επισκευάζουμε και το επανατοποθετούμε. Δεν επισκευάζεται; Το αντικαθιστούμε. Με λίγα λόγια κάθε φορά που εντοπίζουμε ένα πρόβλημα στη λειτουργία ενός μηχανισμού, δεν καταστρέφουμε το μηχανισμό, αλλά εντοπίζουμε επακριβώς το πρόβλημα, επισκευάζουμε το φθαρμένο ή ελαττωματικό τμήμα του και στην έσχατη περίπτωση το αντικαθιστούμε με ένα καινούριο. Και ενώ αυτή είναι η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή για όλα τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου δεν εφαρμόζουμε τις ίδιες απλές αυτές αρχές. Αδιαφορούμε για κάθε χαλασμένο ή ελαττωματικό τμήμα της συνειδήσεως μας που εντοπίζουμε, δεν μεριμνούμε για την επισκευή φθαρμένων τμημάτων αλλά εγκαταλείπουμε τη λειτουργία της στα αζήτητα. Και φυσικά το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δυσλειτουργία ή θορυβώδεις συνέπειες, αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι ολέθριο, καθώς η συνείδησή μας εντυπωσιάζεται και αναζητά εργαλεία μακράν της αληθείας και οι καρποί της πλέον παράγουν και αποκαλύπτουν κόλαση ζωής και όχι χαρά και ειρήνη.