Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Το κτύπημα της κάρτας όταν πηγαίνουμε στην εργασία μας έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλώνει με αντικειμενικό τρόπο την παρουσία μας εκεί και εγγυάται τουλάχιστον τη συμμετοχή μας στα έργα του εργοδότη μας. Αυτή η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή αποδεικνύει ότι χωρίς φυσική παρουσία και συμμετοχή στην παραγωγή έργου, αμοιβή δεν είναι βέβαιη. Εκτός αυτού, μακροχρόνια απουσία που αποδεικνύεται από τα κτυπήματα της προσωπικής μας κάρτας, μας αποσυνδέει από τον εργοδότη μας, μας απομακρύνει από την εμπειρία που αποκτούν άλλοι, μας οδηγεί στην απομόνωση και τελικά, ακόμη και η επιθυμία να συμμετέχουμε στην παραγωγή και την ανταμοιβή μειώνεται σταδιακά, σύντομα μετατρέπεται σε αδιαφορία και τελικά καταντά έχθρα και μίσος προς τον εργοδότη και την εργασία του, καταντά φτώχεια και μιζέρια. Ο πλούτος που θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε βρίσκεται μακριά μας και εμείς βιώνουμε τη κόλαση και τα αδιέξοδα. Η παραβολή των ταλάντων αποδεικνύει και υποδεικνύει με σαφή τρόπο ότι ο μόνος δρόμος για να πλουτίσουμε τα ατομικά και προσωπικά μας αποθέματα πίστης και αγαθών βίου, είναι όχι μόνο η απλή συμμετοχή μας, αλλά και η προσωπική δράση με βάση τον υφιστάμενο σήμερα πλούτο που διαθέτουμε, αλλά και τα ταλέντα που ο δημιουργός μας έχει προικίσει εκ φύσεως.

Η κοινή λογική  και η καθημερινή μας πρακτική λέει και υποδεικνύει: ακούστε και ακούτε διαρκώς τη λειτουργία της συνειδήσεως σας. Μην την εγκαταλείπεται γιατί και αυτή θα σας εγκαταλείψει. Όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά, όταν κάτι δεν παράγει τον αναμενόμενο καρπό, μην αδιαφορείτε και μην εφαρμόζετε το νεοελληνικό δεν βαριέσαι, άλλος θα φροντίσει, οι άλλοι φταίνε για όλα. Αφουκραστείτε και ακούστε προσεκτικά τα μηνύματα που φτάνουν και μην αδιαφορείτε. Κάτι μικρό εύκολα διορθώνεται. Μεγάλα πράγματα δύσκολα επισκευάζονται. Μακροχρόνια κακή λειτουργία δημιουργεί ολέθριες συνέπειες στον εσωτερικό σας μηχανισμό και στη ορθή λειτουργία της συνειδήσεως σας. Όσο καθυστερείτε τον έλεγχο και την διόρθωση, τόσο η ζημιά γίνεται μεγαλύτερη, η καταστροφή δεν επισκευάζεται και ο όλεθρος έρχεται με ταχύτητα χωρίς εμπόδια και φραγμούς. Και μη νομίζει κανείς ότι αυτά που συμβαίνουν μέσα του αφορούν μόνον τον ίδιο. Προέρχονται μόνον από τον ίδιο, αλλά στο τέλος επηρεάζουν πολλούς γύρω του, επηρεάζουν την κοινωνία, και όσο ψηλότερα σε κοινωνική θέση βρίσκεσαι, τόσο μεγαλύτερη ζημία προκαλεί η ακαταστασία της λειτουργίας της συνειδήσεως σου, τόσο πιο δύσκολα επανορθώνεις όχι μόνο τον εσωτερικό σου κόσμο, αλλά και τη ζημιά που έχεις προκαλέσει στους άλλους. 

Από την καθημερινή μας ζωή καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικές έννοιες είναι τόσο η αφαίρεση, όσο και η επισκευή και η αντικατάσταση, διότι σχεδόν σε όλες τις εκδηλώσεις μας εφαρμόζουμε αυτές τις αρχές. Είναι κάτι χαλασμένο ή προβληματικό; Το αφαιρούμε. Επισκευάζεται; Το επισκευάζουμε και το επανατοποθετούμε. Δεν επισκευάζεται; Το αντικαθιστούμε. Με λίγα λόγια κάθε φορά που εντοπίζουμε ένα πρόβλημα στη λειτουργία ενός μηχανισμού, δεν καταστρέφουμε το μηχανισμό, αλλά εντοπίζουμε επακριβώς το πρόβλημα, επισκευάζουμε το φθαρμένο ή ελαττωματικό τμήμα του και στην έσχατη περίπτωση το αντικαθιστούμε με ένα καινούριο. Και ενώ αυτή είναι η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή για όλα τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα του εσωτερικού μας κόσμου δεν εφαρμόζουμε τις ίδιες απλές αυτές αρχές. Αδιαφορούμε για κάθε χαλασμένο ή ελαττωματικό τμήμα της συνειδήσεως μας που εντοπίζουμε, δεν μεριμνούμε για την επισκευή φθαρμένων τμημάτων αλλά εγκαταλείπουμε τη λειτουργία της στα αζήτητα. Και φυσικά το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο δυσλειτουργία ή θορυβώδεις συνέπειες, αλλά πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι ολέθριο, καθώς η συνείδησή μας εντυπωσιάζεται και αναζητά εργαλεία μακράν της αληθείας και οι καρποί της πλέον παράγουν και αποκαλύπτουν κόλαση ζωής και όχι χαρά και ειρήνη.

Ο τίτλος δηλώνει την διαδικασία μεταφοράς πλούτου από το ένα άτομο στο άλλο. Κάποιος έχει κάτι και αποκτά κάτι περισσότερο το οποίο προστίθεται στα όσα ήδη έχει, με αποτέλεσμα να γίνεται πλουσιότερος. Κάποιος έχει κάτι και το χάνει, με αποτέλεσμα να γίνεται πτωχότερος. Με άλλα λόγια, η απόκτηση προσθέτει, η απώλεια ελαττώνει τον υφιστάμενο πλούτο μας. Και αυτό δεν ισχύει μόνο στην καθημερινότητα για την απόκτηση των αναγκαίων για την ζωή μας, αλλά ισχύει και για τον εσωτερικό μας κόσμο, τον ψυχικό μας κόσμο από τον οποίο εξαρτάται όχι μόνον η καθημερινότητα μου, αλλά και το μέλλον μου. Ωστόσο, ενώ στις δοσοληψίες τις καθημερινές είμαστε ικανοί στο να κερδίζουμε, να αυξάνουμε τον πλούτο μας, κατά κανόνα αυτό δεν ισχύει στις δοσοληψίες και στις ανταλλαγές μας όταν ερχόμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο. Είτε από άγνοια, είτε από επιπόλαιο και αμφίβολο συμφέρον, παραβλέπουμε το κέρδος του εσωτερικού μας κόσμου και επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας μόνον στα φυσικά και υλικά αγαθά και πως να τα αυξήσουμε, ενώ αν ήμασταν περισσότερο προσεκτικοί, και τα φυσικά και υλικά αγαθά θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε, αλλά παράλληλα και τον εσωτερικό μας κόσμο να μην έχουμε ζημιώσει. Η άγνοια των αξιών της ζωής, η προχειρότητα, οι κακές επιλογές μας, η παραπληροφόρηση, η δύναμη που ασκεί το περιβάλλον επάνω στις αποφάσεις μας, έχουν ως συνέπεια να αυξάνουμε τα πλούτη μας αλλά στον εσωτερικό μας κόσμο να γινόμαστε όλο και φτωχότεροι, επαίτες και ανήμποροι να αντισταθούμε στα προφανή επιζήμια της προσωπικής μας ζωής.

Στην καθημερινή μας ζωή όλοι συναρμολογούμε πράγματα για να τα χρησιμοποιήσουμε ή χρησιμοποιούμε πράγματα που άλλοι έχουν ήδη συναρμολογήσει. Σε κανένα σχεδόν αντικείμενο από όσα εξυπηρετούν τις καθημερινές μας ανάγκες δεν λείπει η συναρμολόγηση, δηλαδή η συνύπαρξη και η συνεργασία διαφόρων μελών και τμημάτων, από τον πολυσύνθετο ηλεκτρονικό υπολογιστή μέχρι την καφετιέρα και το πλυντήριο μας. Προσοχή όμως. Άλλο πράγμα η συναρμολόγηση διαφόρων τμημάτων που λειτουργούν όλα προς μια κατεύθυνση παραγωγής έργου και άλλο πράγμα η σύγχυση διαφόρων υλικών. Στην πρώτη περίπτωση τα μέλη που συναρμολογούνται διατηρούν την αυτοτέλειά τους, στην δεύτερη ομογενο-ποιούνται  και χάνουν την αυτοτέλειά τους.  Στην ζωή της πίστης στον ζωντανό θεό σύγχυση και αδιαφάνεια δεν υπάρχει. Υπάρχει συνεργασία με αυτοτέλεια αλλά ποτέ σύγχυση. Οι δούλοι του κυρίου που τους εμπιστεύθηκε τα τάλαντα ήσαν και οι τρεις δούλοι του ίδιου κυρίου, τους προίκισε και τους τρεις με τα ίδια δώρα, αλλά στην εξέταση οι ευθύνες δεν αποδόθηκαν συγκεχυμένα με κοινωνικά κριτήρια, αλλά αποδόθηκαν προσωπικά και ατομικά με βάση το έργο που είχε παραχθεί από τον καθένα. Η κρίση και η ανταπόδοση είναι πάντα προσωπική υπόθεση και ποτέ δεν υπάρχει ούτε σύγχυση ούτε διάχυση ευθυνών. Αντίθετα, υπάρχουν προσωπικότητες που κρίνονται αυτόνομα και λαμβάνουν ανταπόδοση αυτόνομα.