Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.

Το ποιον περιμένεις έχει μεγάλη σημασία, διότι αυτόν που περιμένεις αυτός θα έλθει. Το τι περιμένεις είναι το ίδιο. Αν περιμένεις κάποιον ή κάτι σε ένα σταθμό, σε ένα σημείο συνάντησης, προφανώς δεν ικανοποιείσαι με αυτούς που έρχονται, αλλά δεν είναι το πρόσωπο που εσύ περιμένεις. Αν έλθουν χιλιάδες αλλά δεν έλθει αυτός που εσύ περιμένεις, μάταια η αναμονή και η προσμονή σου. Η διάκριση δηλαδή με την οποία εξετάζουμε το πλήθος που έρχεται έχει ένα και μοναδικό κριτήριο. Την ταύτιση των προσώπων με εκείνο που εγώ περιμένω.
Στην περίπτωση του Χριστού κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να υποκαταστήσει τον Δάσκαλο με κάποιον άλλον, μαθητή, συνεργάτη, συγγενή ή χωριανό του. Στα Ιερά Γράμματα αυτό αποσαφηνίζεται με απόλυτο τρόπο. Οι μαθητές είναι μαθητές και όχι ο Διδάσκαλος, οι φίλοι και συνεργάτες το ίδιο, οι συγγενείς και οι χωριανοί το ίδιο. Δεν αναφέρεται ούτε μία περίπτωση που κάποιος μπέρδεψε τον Διδάσκαλο με τους μαθητές του, τους συνεργάτες, τους συγγενείς και τους φίλους. Η σύγχυση και στρέβλωση της αλήθειας αυτής είναι χαρακτηριστικό της δικής μας αμάθειας και της δικής μας έλλειψης ενδιαφέροντος να μάθουμε και να διακρίνουμε μέσα στο πλήθος των πληροφοριών αυτήν την αλήθεια.

Προσμένω δεν σημαίνει απλά κάθομαι και περνάει ο καιρός, αλλά σημαίνει περιμένω κάτι να γίνει. Δεν δηλώνει δηλαδή απραξία, αλλά δηλώνει ενεργητική αναμονή συγκεκριμένου πράγματος. Δηλώνει ότι έχω στραμμένη την προσοχή μου σε κάτι το οποίο έρχεται. Δηλώνει ότι εν γνώσει μου ξοδεύω τον χρόνο μου περιμένοντας κάτι να γίνει ή κάτι να έλθει, το οποίο είναι τόσο σημαντικό ώστε να αξίζει τον κόπο τον οποίο καταβάλω, να αξίζει τον χρόνο τον οποίο ξοδεύω περιμένοντας. Και η προσμονή, η αναμονή, η δαπάνη του χρόνου μου για κάτι που πιστεύω ότι έρχεται και είναι σημαντικό αφ’ εαυτού, είναι τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν ότι αξιολογώ ως σημαντικό – και καλό και συμφέρον για μένα – αυτό που έρχεται. Στα Ιερά Γράμματα η παράμετρος αυτή της αναμονής και της προσμονής έχει καθοριστικό ρόλο στην κατανόηση των γεγονότων που περιγράφουν, διότι περιλαμβάνει τόσο την διάθεση και δαπάνη του χρόνου, όσο και την αξιολόγηση ως σημαντικού του γεγονότος που έρχεται.

Όσοι ταξιδεύουμε, όσοι οδηγούμε αυτοκίνητο, γνωρίζουμε ότι πάντα ξεκινούμε για να κάνουμε μια διαδρομή. Υπάρχει αφετηρία αλλά υπάρχει και πέρας της διαδρομής. Σε κάθε όμως περίπτωση γνωρίζουμε ότι η διαδρομή, από την πρώτη έως την τελευταία στιγμή ενέχει κινδύνους και απαιτεί τη μέγιστη προσοχή μας κάθε στιγμή. Δεν υπάρχει στιγμή, δεν υπάρχει δευτερόλεπτο, από την στιγμή της έναρξης της πορείας μέχρι και το έσχατο λεπτό, που κάποιος υπεύθυνος άνθρωπος να μην αναγνωρίζει την ανάγκη συνεχούς προσοχής και εγρήγορσης. Και αυτό γιατί η διαδρομή δεν είναι ποτέ συμπαγής αλλά αποτελείται από την αλληλουχία των στιγμών, των λεπτών και των ωρών που διαρκεί. Κάθε στιγμή είναι μια κουκκίδα και οι συνεχείς κουκκίδες συναποτελούν το σύνολο της πορείας. Αν μια στιγμή, αν μια κουκκίδα παρεκκλίνει της πορείας, αυτό διακρίνεται καθαρά γιατί αφήνει διαφορετικό στίγμα και εύκολα αναγνωρίζεται η παρέκκλιση. Μικρές παρεκκλίσεις εύκολα αποκαθίστανται αν κάποιος επιστρέψει στην ορθή πορεία. Οι μεγάλες όμως παρεκκλίσεις, αν και έχουν αφετηρία μια μικρή αλλαγή πορείας στην αρχή, αργότερα είναι δύσκολο να διορθωθούν και όσο κάποιος απομακρύνεται από το ζωντανό νερό που ρέει ανάμεσα στις όχθες του ποταμού, τόσο η δυσκολία υπέρβασης του αναχώματος καθίσταται μεγαλύτερη.

Όταν κάποιος παραμένει στο σπίτι του, η έννοια του εφοδίου είναι αμελητέα γιατί ό,τι χρειάζεται μπορεί εύκολα να το αποκτήσει. Αντίθετα, στην περίπτωση ενός μακρινού ταξιδιού, ο οδοιπόρος οφείλει με ακρίβεια και υπευθυνότητα να μελετήσει προσεκτικά το ταξίδι του και σε κάθε περίπτωση να μεριμνήσει, ώστε κατά την διαδρομή να μην στερηθεί τα απαραίτητα και τα αναγκαία για την επιβίωση και την επιτυχία του στόχου του. Άλλωστε η λέξη εφόδιο δηλώνει το πράγμα που είναι απαραίτητο για την οδό, το ταξίδι, και όχι για την συνήθη καθημερινότητα κάποιου. Στην διδασκαλία του Χριστού τα εφόδια είναι τα μέσα με τα οποία, στην λειτουργία της πίστης και στην αντιμετώπιση της καθημερινότητας, έρχονται να καλύψουν επιτακτικές ανάγκες επιβίωσης και επιτυχίας. Χωρίς αποθέματα και εφόδια, η πίστη σύντομα παύει να λειτουργεί και να παράγει καρπούς. Μπορεί η εικόνα να παραμένει η ίδια, αλλά το περιεχόμενο έχει αρχίσει να ελαττώνεται και σύντομα θα αφανιστεί αν δεν υπάρξει άμεση αντιμετώπιση του κενού που δημιούργησε η έλλειψη των εφοδίων. Η εικόνα μπορεί να διατηρείται, αλλά χωρίς νόημα και περιεχόμενο πλέον!

Το τάλαντο ήταν στην αρχαιότητα η μεγαλύτερη μονάδα μέτρησης πολυτίμων μετάλλων και υπολογίζεται σε βάρος από 25 έως 40 κιλά περίπου, ανάλογα με την εποχή και την περιοχή στην οποία αναφέρεται κάποιος. Σε κάθε περίπτωση, ένα τάλαντο ήταν ποσότητα εξαιρετικά μεγάλης αξίας, και εφόσον επρόκειτο για χρυσό ή ασήμι, είναι εύκολα κατανοητή η αγοραστική και ανταλλακτική αξία ενός ταλάντου. Στις παραβολές που χρησιμοποίησε ο Χριστός στην διδασκαλία του και μας διέσωσαν οι Ευαγγελιστές στα τέσσερα Ευαγγέλιά τους, το ένα τάλαντο ή τα πολλά τάλαντα δηλώνουν κινητές αξίες σε βαθμό μεγάλης περιουσίας και στην βάση αυτή ο Χριστός τοποθετεί το μέγεθος της αξίας της διδασκαλίας του και των μηνυμάτων τα οποία ήθελε να κατανοήσουν οι ακροατές του. Δηλαδή, ο Χριστός δεν θεωρεί ότι αυτά που αποκαλύπτει στους μαθητές του τότε και σε μας σήμερα είναι ευτελούς ή ταπεινής αξίας, αλλά είναι αποκαλύψεις θησαυρών αμύθητης αξίας και σημασίας, όχι μόνο σε μονάδες μέτρησης βάρους ή πολυτίμων καθημερινών αξιών και αντικειμένων, αλλά και σε αξίες οι οποίες διατηρούν σε μέγιστο βάθος χρόνου την αυθεντική και διαχρονική τους αξία.