Η δοκιμασία, ο πειρασμός, αποτελούν καθημερινό στοιχείο της ζωής μας και καθένας σύγχρονος άνθρωπος υποβάλλεται σε ποικίλες δοκιμασίες σχεδόν σε κάθε εκδήλωση και κάθε σοβαρή επιδίωξη μεταξύ συναγωνιστών ή ανταγωνιστών. Χωρίς δοκιμασία είναι γνωστό ότι κανένας δεν παίρνει επάξια μια θέση μέσα στην σύγχρονη κοινωνία, ακόμη και αν το όνομά του είναι συνδεδεμένο με ισχυρούς προγόνους και εξουσίες του παρελθόντος. Όλοι θέλουμε προσωπική καταξίωση, όλοι θέλουμε ο άνθρωπος να κρίνεται από τις επιτυχίες και όχι από άλλους παράγοντες, πχ πλούτος, κληρονομικότητα, κλπ. Η ατομική και προσωπική επιτυχία κατά την περίοδο της δοκιμασίας ή του πειρασμού, είναι το μόνο αποδεκτό κριτήριο στον σύγχρονο κόσμο και χωρίς αυτή την προσωπική επιτυχία, κανείς δεν αναγνωρίζει αξίες σε φυσικά πρόσωπα. Και αν για την καθημερινή ζωή αυτό αποτελεί κανόνα, είναι προφανές ότι για ζητήματα που εμπεριέχουν στοιχεία πολύ πέραν της καθημερινότητας, η ανάγκη των δοκιμασιών, των πειρασμών, είναι απαραίτητο στοιχείο για την απόδειξη της γνησιότητας και της δύναμης της πίστης που μπορεί να φέρει καρπούς πέραν του επιούσιου άρτου. Η ζωή σήμερα αλλά και μετά θάνατον είναι ζητούμενο και η πίστη που οδηγεί προς τα εκεί πρέπει όχι μόνο να φαίνεται αλλά και να είναι και να αποδεικνύεται καθημερινά γνήσια και καρποφόρα.

Έρημος ονομάζεται μια περιοχή, ένας τόπος, στον οποίο δεν μπορεί να ζήσει άνθρωπος. Και αυτό συμβαίνει διότι για να ζήσει ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχουν και οι σχετικές και αναγκαίες προϋποθέσεις. Χωρίς νερό και χωρίς τη δυνατότητα παραγωγής προϊόντων επιβίωσης, τροφής κλπ, ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει και η περιοχή γίνεται έρημος από ανθρώπινη ζωή και παρουσία. Αυτή η κατανόηση μας βοηθά να εξηγήσουμε γιατί σε πολλές περιοχές της υφηλίου δεν υπάρχουν άνθρωποι, και παράλληλα εξηγεί και το φαινόμενο γιατί ενώ κάπου υπήρχαν άνθρωποι, σήμερα δεν υπάρχουν. Αντίστοιχη είναι και η εικόνα όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ερήμωση στα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Γιατί δηλαδή υπάρχουν μέσα μας ή γύρω μας, κοντά ή μακριά περιοχές έρημες, περιοχές χωρίς νερό, χωρίς παραγωγή αγαθών επιβίωσης; Γιατί περιοχές της υφηλίου που παλαιότερα κατοικούσαν άνθρωποι που εξασκούσαν πίστη και μεγαλούργησαν, σήμερα υπάρχει φτώχεια, ανυπαρξία αγαθών, έλλειψη ζωντανού νερού, ολοκληρωτική ερήμωση; Την απάντηση μας την δίνει η ίδια η Βίβλος, η οποία όχι μόνο διδάσκει το καλό και την ευημερία, αλλά εξηγεί και τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι της πίστης χάνουν τον προσανατολισμό τους, ο βιοπορισμός και ο πλουτισμός αντικαθιστούν το ενδιαφέρον για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης.

Η ανεπάρκεια είναι το αντίθετο της επάρκειας και δηλώνει την έλλειψη των αναγκαίων στοιχείων, αγαθών και εφοδίων που είναι απαραίτητα για να πετύχουμε τον σκοπό μας. Και για μεν την πρακτική καθημερινότητα όλοι σχεδιάζουμε με ακρίβεια τις κινήσεις μας, αποφεύγοντας με επιμέλεια την ανεπάρκεια, ακριβώς διότι γνωρίζουμε ότι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μην πετύχουμε το στόχο μας. Στον τομέα όμως της ζωντανής και αποτελεσματικής πίστης η έννοια της ανεπάρκειας είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την ζωή ή τον θάνατο. Ενώ δηλαδή σε ένα ταξίδι μας με το αυτοκίνητο μπορεί η ανεπάρκεια καυσίμου να καλυφθεί με κάποιο έμμεσο τρόπο την ώρα της ανάγκης, στην περίπτωση της ζωντανής πίστης ο Μεγάλος Δάσκαλος διευκρίνισε ότι η ανεπάρκεια οδηγεί σε θάνατο. Μπορεί να θεωρώ ότι η καλή μου πρόθεση και αγάπη για την ζωή είναι επαρκεί στοιχεία για την ασφαλή πορεία μου προς την ζωή, ωστόσο ο ίδιος ο Δάσκαλος δεν άφησε κανένα περιθώριο άλλης ερμηνείας. Κάθε ένας που δεν διαθέτει σε επάρκεια τα αναγκαία εφόδια, όπως στην παραβολή των δέκα παρθένων, δεν πετυχαίνει το στόχο ανεξάρτητα από την γνησιότητα της αγάπης του προς τον θεό και την επιμονή του να κτυπά εκ των υστέρων την κλειστή θύρα.

Η έννοια της επάρκειας συνοδεύει κάθε πρακτικό σχεδιασμό της ζωής μας και δηλώνει την ύπαρξη των αναγκαίων εφοδίων και αγαθών για να πετύχω τον στόχο μου. Επάρκεια αγαθών αλλά και επάρκεια κάθε είδους εφοδίων με τα οποία θα ικανοποιήσω τις μελλοντικές ανάγκες μου, ώστε να μην βρεθώ σε στέρηση και αμάρτημα, δηλαδή αποτυχία. Με τον όρο αυτό, της επάρκειας, χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Χριστός στην παραβολή των δέκα παρθένων, την μερίδα εκείνη των γυναικών που πέτυχαν την είσοδο στον γάμο απλά γιατί είχαν μεριμνήσει να έχουν επαρκές απόθεμα λαδιού στα λυχνάρια τους. Οι μωρές παρθένες, όχι μόνον ταλαιπωρήθηκαν μέσα στη νύχτα να ψάχνουν εμπορικό κατάστημα για να αγοράσουν λάδι, προφανώς και σε υψηλότερη τιμή, αλλά και αποκλείστηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο από την είσοδο στην εορτή. Έτσι ενώ ξεκίνησαν όλες μαζί και οι δέκα, στο τέλος μόνον εκείνες που είχαν μεριμνήσει να διαθέτουν επάρκεια και υπερεπάρκεια ελαίου, κατάφεραν τον στόχο τους. Το αμάρτημα των μωρών δεν ήταν ηθικό αλλά κακού ή ανύπαρκτου υπολογισμού των αναγκαίων εφοδίων. Τα στοιχεία της αναμφισβήτητης αγάπης και του γνήσιου ενδιαφέροντος που διέθεταν για τον νυμφίο δεν στάθηκαν ικανά για να ανοίξει η θύρα εισόδου της νέας ζωής.