Αφαίρεση ή μείωση σημαίνει ότι κάτι που έχω το χάνω. Ολόκληρο ή τμήμα του, σε κάθε περίπτωση αυτό που μέχρι τώρα είχα, το χάνω. Και αυτό είναι αρνητική εξέλιξη, δυσάρεστη εξέλιξη, κακό που κανείς δεν το θέλει να συμβεί στη ζωή του. Και τα μεν χονδροειδή πράγματα όλοι τα αναγνωρίζουμε όταν ελαττώνονται, δηλαδή χάνεται ένα τμήμα τους. Όταν όμως ερχόμαστε σε λεπτά και ευαίσθητα, τότε ακόμη και η αναγνώρισή τους είναι δύσκολη και απαιτεί προσοχή και παρατήρηση για να γίνουν κατανοητά. Μάλιστα όσο καιρό οι επιπτώσεις από την αφαίρεση δεν με αγγίζουν, δεν αγγίζουν την καθημερινότητά μου, τα ανακλαστικά μου βρίσκονται σε ύπνωση, αφήνοντας το θέμα για αργότερα και αργότερα, ώσπου στο τέλος είναι πλέον πολύ αργά. Διότι όταν η ζημία είναι στα θεμέλια και στη ρίζα, η αρνητική δράση δεν είναι ορατή, αλλά όταν γίνεται ορατή είναι πλέον πολύ αργά, τα θεμέλια έχουν καταστραφεί, η ρίζα έχει σαπίσει και η επαναφορά είναι από δύσκολη έως αδύνατη.
Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.
Το κράμα
Κράμα ονομάζεται το υλικό που προέρχεται από την ανάμειξη διαφόρων υλικών. Το νέο αυτό υλικό, το κράμα, είναι πολύτιμο για την ζωή μας διότι σχεδόν όλα τα σκεύη και τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε σήμερα αποτελούνται από κράματα διαφόρων υλικών. Εκείνο που αλλάζει κάθε φορά είναι η αναλογία των υλικών που αναμειγνύονται, προκειμένου να προέλθει το νέο υλικό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τον όρο για το κρασί – τον οίνο που έγινε κρασί στην νεοελληνική γλώσσα – διότι για να είναι κατάλληλος στην χρήση έπρεπε να αναμειχθεί με νερό μέσα σε κεραμικά σκεύη, αγγεία. Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ μείξης και κράματος; Στην περίπτωση του κράματος η μείξη είναι τέλεια, στο νέο προϊόν τα στοιχεία έγιναν ένα και αυτό πλέον μετράει. Και αυτό το στοιχείο, την οριστική ανάμειξη του στοιχείου της ζωντανής πίστης στον ζωντανό θεό κατά την καθημερινότητά μας, είναι αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη σήμερα. Διότι χωρίς ζωντανή πίστη που φέρνει ωφέλεια και καθημερινό κέρδος, ο χρόνος, οι ιδέες, οι επιθυμίες, οι γνώσεις μας, μοιάζουν με χρυσάφι που μένει κρυμμένο στο χώμα, άγνωστο και ανεκμετάλλευτο.
Μέγας ή μείζων;
Το θέμα που επέλεξα για την σημερινή μας συνάντηση δεν είναι λογοπαίγνιο. Διότι είναι άλλο πράγμα ο μέγας, ο μεγάλος με οποιαδήποτε έννοια και άλλο πράγμα ο μεγαλύτερος. Ο μεγαλύτερος περιέχει το στοιχείο της σύγκρισης, της κρίσης και της ανάδειξης. Αποτελεί τον επόμενο σταθμό μου. Αποτελεί την επόμενη κατάκτησή μου στο επάγγελμά μου, στην προσωπική μου ζωή. Αποτελεί το στόχο προς τον οποίο κατευθύνω όλες τις παραγωγικές μου τις δυνάμεις. Αποτελεί την κινητήρια δύναμη που με αναγκάζει να πάω ένα βήμα πιο πέρα, να πάρω πιο ουσιαστικές αποφάσεις, να κοπιάσω περισσότερο, να γίνω καλύτερος, να πετύχω σήμερα αυτό που δεν είχα πετύχει χθες. Ο μείζων δεν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι ο μεγαλύτερος. Το καλός – καλύτερος, περιλαμβάνει συναισθηματική κρίση πράγμα που εμπεριέχει το προσωπικό στοιχείο. Αντίθετα ο μέγας, ο μείζων, ο μεγαλύτερος εμπεριέχει μόνο αριθμητική διάκριση, πράγμα που λιγοστεύει την πιθανότητα παρερμηνείας λόγω των συναισθηματικών παραμέτρων. Άρα το καλός – καλύτερος είναι σπουδαίο, αλλά το μέγας – μείζων είναι ασφαλέστερο, είναι ανθεκτικό στην κριτική και αυτό εφάρμοσε ο Χριστός στην κρίση απέναντι στους συνεργάτες του. Μέτρησε τα τάλαντα που είχαν αποκτήσει με τον κόπο τους και το δικό του κεφάλαιο και όχι πόσο καλοί άνθρωποι ήσαν.
Η λογική της πίστης
Στο 14 κεφάλαιο ο Ευαγγελιστής Λουκάς μας μεταφέρει μια διδασκαλία του Χριστού σχετικά με την καθημερινότητα. Στην διδασκαλία αυτή, χωρία 28 και εξής, προσγειώνει τους ακροατές του, και προσγειώνει και εμάς σήμερα στην σκληρή πραγματικότητα. Ενώ δηλαδή η ζωή της πίστης φαντάζει εύκολη και θαυμαστή, δηλαδή είναι μια ζωή θαυμάτων, ο Χριστός με απλό και κατανοητό τρόπο μας εξηγεί ότι αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια. Διότι πριν από τα θαύματα υπάρχει ο ρεαλισμός, υπάρχει η λογική, υπάρχει η ανθρώπινη κρίση, υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα. Και το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο ίδιος, μας εκπλήσσει. Διότι δεν χρησιμοποιεί καθημερινό παράδειγμα, αλλά σπάνιο και δαπανηρό. Και το κάνει ακριβώς γιατί θέλει να τονίσει από τη μια τη σημασία της πίστης, η οποία μπορεί να πετύχει εξαιρετικά πράγματα, από την άλλη όμως για να τονίσει και την λογική που πρέπει να εφαρμόζεται από κάθε ένα που θέλει να πετύχει μέσα από τη ζωή της πίστης. Διότι βασική προϋπόθεση είναι η εφαρμογή των αρχών που προβλέπει ο κανόνας της πίστης. Έτσι το χτίσιμο ενός πύργου είναι έργο μεγάλο και θαυμάσιο αλλά για να το κτίσεις πρέπει πρώτα να έχεις τις προϋποθέσεις. Σε διαφορετική περίπτωση απλά γίνεσαι αντικείμενο χλευασμού και παράδειγμα προς αποφυγή και όχι προς μίμηση.
Την εποχή του Internet
Η εποχή μας δικαιωματικά μπορεί να ονομαστεί εποχή του internet, διότι κάθε μέρα και περισσότερο αποδεικνύεται πόσο χρήσιμο εργαλείο είναι για τον καθένα μας. Μέσα από αυτό πλέον μιλάμε, επικοινωνούμε, στέλνουμε και λαμβάνουμε πληροφορίες, κάνουμε τραπεζικές συναλλαγές, κλείνουμε εισιτήρια και γενικά, χωρίς να το έχουμε αποφασίσει, μια νέα εμπειρία έχει μπει στην καθημερινή μας ζωή, καθορίζει την καθημερινή μας ζωή και σε σημαντικό βαθμό κυριαρχεί στην καθημερινή μας ζωή. Αυτή η νέα πραγματικότητα έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο και τα καθημερινά ζητήματά μας μέσα από άλλες δυνατότητες και ευκαιρίες, έχοντας εξασφαλίσει όχι μόνο καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά και ελεύθερο χρόνο και ποικιλία ευκαιριών, ζητήματα που πριν από μερικές δεκαετίες, και για την κυριολεξία από καταβολής κόσμου, κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί. Ενώ λοιπόν έχουμε μπει όλοι σε μια νέα εποχή, του internet, και ενώ το χρησιμοποιούμε ως εργαλείο καθημερινής ζωής, δεν κάνουμε το ίδιο και για τα ζητήματα της πίστης, δηλαδή δεν αναπροσαρμόζουμε τους στόχους και τις διαδικασίες στην καθημερινή μας ζωή για τα θέματα της πίστης. Αντίθετα, όταν μας δίνεται η ευκαιρία προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τη χλιαρή ή αδιάφορη στάση μας μέσα από ακατανόητες εικόνες της Παλιάς και της Καινής Διαθήκης, παραβλέποντας τη σημερινή πραγματικότητα.