Οι δυο αυτές έννοιες αποτελούν βασικούς πυλώνες της καθημερινότητάς μας. Σε κάθε βήμα αλλά και σε κάθε σκέψη και οργάνωση της ζωής μας, η αλήθεια αλλά και η δικαιοσύνη αποτελούν σταθερούς παράγοντες και βασικές προϋποθέσεις για οτιδήποτε πρόκειται να πράξουμε. Η αλήθεια και όχι το ψεύδος, η δικαιοσύνη και όχι η αδικία αποτελούν, τόσο στον ατομικό όσο και στον κοινωνικό μας χάρτη το γεωγραφικό μήκος και πλάτος πάνω στο οποίο εξυφαίνεται το σύνολο των δραστηριοτήτων μας. Η αλήθεια, αυτό δηλαδή που δεν περνά στη λήθη και δεν μπορεί να αποκρυφτεί (από το ρήμα λανθάνω), αποτελεί το κύριο εργαλείο μας, με το οποίο αποσαφηνίζουμε τα ορατά αλλά και τα νοητά ζητήματά μας. Από την άλλη η δικαιοσύνη, δηλαδή ο σωστός επιμερισμός των κερδών και των ζημιών, κατευθύνει κάθε συλλογισμό και πράξη που επιθυμούμε να επιτελέσουμε. Αυτές οι δυο έννοιες περιγράφονται και αναλύονται στα Ιερά Γράμματα και καθώς εμείς εντρυφούμε μέσα σε αυτά, αντλούμε θετικά και αρνητικά παραδείγματα για την συγγραφή της δικής μας προσωπικής ιστορίας.
Όλες οι εκπομπές με χρονολογική σειρά.
Η αναβάθμιση
Αναβαθμός στα αρχαία Ελληνικά ονομάζεται το σκαλοπάτι (ανα – βαίνω, ανεβαίνω, πηγαίνω προς τα πάνω, σε αντίθεση με το κατα – βαίνω, κατεβαίνω, πηγαίνω προς τα κάτω). Κάθε σκαλοπάτι σε φέρνει ένα βήμα πιο ψηλά, δηλαδή βλέπεις καλύτερα, κατανοείς καλύτερα. Αναβαθμίζω δηλαδή σημαίνει προάγω προς το καλύτερο, φέρνω κάτι σε καλύτερη μοίρα. Αυτή η διαδικασία ισχύει και για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Όπως δηλαδή για τα ζητήματα της καθημερινής ζωής η αναβάθμιση είναι απαραίτητο στοιχείο – στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, κλπ – έτσι και στα ζητήματα της πίστης η αναβάθμιση, η αύξηση, είναι απαραίτητο στοιχείο και χωρίς αυτό η πίστη μας σταδιακά απομειώνεται, χάνει την εκτελεστική της δύναμη, παραμένει ως όνομα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι οι προκλήσεις στην καθημερινή μας ζωή αυξάνονται όσο περνούν τα ηλικιακά μας χρόνια – άλλες οι προκλήσεις στην παιδική και άλλες στην ώριμη ηλικία – και αν η πίστη μας δεν προσαρμόζεται στις νέες κάθε φορά απαιτήσεις, δεν ανα-προσαρμόζεται, δεν αναβαθμίζεται δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες μας, τότε είναι παρωχημένη, είναι αναποτελεσματική, περιθωριοποιείται, εγκαταλείπεται και στο τέλος γίνεται βάρος και θέλουμε πάση θυσία να την βγάλουμε από μέσα μας και από την “ταυτότητά” μας. Διότι όχι μόνο δεν μας βοηθά, όχι μόνο δεν μας εκφράζει, αλλά μας φέρνει πρόσθετες υποχρεώσεις στο ήδη βαρύ και ασήκωτο φορτίο της καθημερινότητάς μας.
Η αφαίρεση
Αφαίρεση ή μείωση σημαίνει ότι κάτι που έχω το χάνω. Ολόκληρο ή τμήμα του, σε κάθε περίπτωση αυτό που μέχρι τώρα είχα, το χάνω. Και αυτό είναι αρνητική εξέλιξη, δυσάρεστη εξέλιξη, κακό που κανείς δεν το θέλει να συμβεί στη ζωή του. Και τα μεν χονδροειδή πράγματα όλοι τα αναγνωρίζουμε όταν ελαττώνονται, δηλαδή χάνεται ένα τμήμα τους. Όταν όμως ερχόμαστε σε λεπτά και ευαίσθητα, τότε ακόμη και η αναγνώρισή τους είναι δύσκολη και απαιτεί προσοχή και παρατήρηση για να γίνουν κατανοητά. Μάλιστα όσο καιρό οι επιπτώσεις από την αφαίρεση δεν με αγγίζουν, δεν αγγίζουν την καθημερινότητά μου, τα ανακλαστικά μου βρίσκονται σε ύπνωση, αφήνοντας το θέμα για αργότερα και αργότερα, ώσπου στο τέλος είναι πλέον πολύ αργά. Διότι όταν η ζημία είναι στα θεμέλια και στη ρίζα, η αρνητική δράση δεν είναι ορατή, αλλά όταν γίνεται ορατή είναι πλέον πολύ αργά, τα θεμέλια έχουν καταστραφεί, η ρίζα έχει σαπίσει και η επαναφορά είναι από δύσκολη έως αδύνατη.
Το κράμα
Κράμα ονομάζεται το υλικό που προέρχεται από την ανάμειξη διαφόρων υλικών. Το νέο αυτό υλικό, το κράμα, είναι πολύτιμο για την ζωή μας διότι σχεδόν όλα τα σκεύη και τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε σήμερα αποτελούνται από κράματα διαφόρων υλικών. Εκείνο που αλλάζει κάθε φορά είναι η αναλογία των υλικών που αναμειγνύονται, προκειμένου να προέλθει το νέο υλικό που θα καλύψει τις ανάγκες μας. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τον όρο για το κρασί – τον οίνο που έγινε κρασί στην νεοελληνική γλώσσα – διότι για να είναι κατάλληλος στην χρήση έπρεπε να αναμειχθεί με νερό μέσα σε κεραμικά σκεύη, αγγεία. Ποιά είναι η διαφορά μεταξύ μείξης και κράματος; Στην περίπτωση του κράματος η μείξη είναι τέλεια, στο νέο προϊόν τα στοιχεία έγιναν ένα και αυτό πλέον μετράει. Και αυτό το στοιχείο, την οριστική ανάμειξη του στοιχείου της ζωντανής πίστης στον ζωντανό θεό κατά την καθημερινότητά μας, είναι αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη σήμερα. Διότι χωρίς ζωντανή πίστη που φέρνει ωφέλεια και καθημερινό κέρδος, ο χρόνος, οι ιδέες, οι επιθυμίες, οι γνώσεις μας, μοιάζουν με χρυσάφι που μένει κρυμμένο στο χώμα, άγνωστο και ανεκμετάλλευτο.
Μέγας ή μείζων;
Το θέμα που επέλεξα για την σημερινή μας συνάντηση δεν είναι λογοπαίγνιο. Διότι είναι άλλο πράγμα ο μέγας, ο μεγάλος με οποιαδήποτε έννοια και άλλο πράγμα ο μεγαλύτερος. Ο μεγαλύτερος περιέχει το στοιχείο της σύγκρισης, της κρίσης και της ανάδειξης. Αποτελεί τον επόμενο σταθμό μου. Αποτελεί την επόμενη κατάκτησή μου στο επάγγελμά μου, στην προσωπική μου ζωή. Αποτελεί το στόχο προς τον οποίο κατευθύνω όλες τις παραγωγικές μου τις δυνάμεις. Αποτελεί την κινητήρια δύναμη που με αναγκάζει να πάω ένα βήμα πιο πέρα, να πάρω πιο ουσιαστικές αποφάσεις, να κοπιάσω περισσότερο, να γίνω καλύτερος, να πετύχω σήμερα αυτό που δεν είχα πετύχει χθες. Ο μείζων δεν είναι ο καλύτερος, αλλά είναι ο μεγαλύτερος. Το καλός – καλύτερος, περιλαμβάνει συναισθηματική κρίση πράγμα που εμπεριέχει το προσωπικό στοιχείο. Αντίθετα ο μέγας, ο μείζων, ο μεγαλύτερος εμπεριέχει μόνο αριθμητική διάκριση, πράγμα που λιγοστεύει την πιθανότητα παρερμηνείας λόγω των συναισθηματικών παραμέτρων. Άρα το καλός – καλύτερος είναι σπουδαίο, αλλά το μέγας – μείζων είναι ασφαλέστερο, είναι ανθεκτικό στην κριτική και αυτό εφάρμοσε ο Χριστός στην κρίση απέναντι στους συνεργάτες του. Μέτρησε τα τάλαντα που είχαν αποκτήσει με τον κόπο τους και το δικό του κεφάλαιο και όχι πόσο καλοί άνθρωποι ήσαν.
